Εν Αθήναις....το μεροκάματο του ποδαριού

Έπρεπε να βγει το μεροκάματο εκείνα τα χρόνια....

Ξεκινούσαν  από τις τρύπες τους το πρωί....υπόγεια...κάμαρες σε αυλές και ντουγρού για την Ομόνοια.

Ποδαράτο συνήθως έμεναν σε κοντινές γειτονιές κάτω από τα σίδερα την Κωνσταντινουπόλεως .

Φτηνά τα νοίκια...

Έβγαζαν το καρότσι από την αποθήκη που το άφηναν με το αζημίωτο σε κάποια στοά γύρω από την Αθηνάς και πήγαιναν στο στέκι.

Υπήρχε μπέσα ο καθένας είχε το πόστο του...

Δεν έλειπαν οι τσακωμοί βέβαια με τους συναδέλφους...

"Τράβα ρε παραπέρα ...θα βγάλουμε κορέους..."

Τέτοια χαριτωμένα συνήθως...

Η Αθηνάς είχε τα πρωτεία....η Αιόλου μετά...η Λυκούργου...

Καροτσάκια-πάγκοι παντού και οι τσιλιαδόροι να κοιτάνε για πολιτσμάνους.

Μήνυση και αυτόφωρο ....."άνευ αδείας μικροπωλητού"...

Κρατητήριο και την επόμενη ημέρα ο πρόεδρος του δικαστηρίου θα έριχνε τις μεταλλικές.

Τα γνώριζαν αυτά οι ταλαίπωροι και ήταν προετοιμασμένοι ήξεραν απ΄ έξω την ποινή.

"Πλερώσαμε και σήμερα... πάει το μεροκάματο".

Βέβαια δεν ήταν και αθώες περιστερές αφού τα εμπορεύματα που πουλούσαν ήταν της κακής προκοπής.

Τα σημερινά Κινέζικα ήταν PRADA για εκείνα τα χρόνια.

Κάλτσες διαλογής που αγοράζανε με την οκά από βιοτεχνίες  και τις φορούσες Κυριακή και την Δευτέρα έχασκε το μεγάλο  δάχτυλο του ποδιού.

Γραβάτες που μετά από μερικά λύσε δέσε γινόντουσαν σχοινιά για να κρεμαστείς.

Πού διάβολο τα βρίσκανε τα σαπάκια;

Άσε τις πομάδες τις αλοιφές δηλαδή που γιατρεύανε από τους πόνους και έβαζε...έβαζε ο φουκαράς που την "έφαγε"(την αγόρασε) και δεν γινότανε τίποτα και πήγαινε να βρεί τον καροτσάκια και τον έβγαζε τρελό.

Οι κομπιναδόροι αυτοί ήταν συνήθως τρία άτομα...

Ο κεφαλαιούχος που έβαζε τα λεφτά για την αγορά εμπορευμάτων ο πωλητής και ο κράχτης.

Ο πρώτος ήταν δίπλα στον πωλητή επέβλεπε και χάλαγε τα μεγάλα χαρτονομίσματα...ο κράχτης έκανε τον πελάτη αλλά και κοιτούσε και για πολιτσμάνο για να ρίξει το "σύρμα" και να την κοπανίσουν στα γύρω στενά.

Πίσω στα παλιά