Γράφει ο Ηλίας Τσίγκας
Αν τώρα το καλοκαίρι δείτε κανέναν ή καμία σε κάποια παραλία να μη διαβάζει μεταγραφές στις αθλητικές εφημερίδες ή κανένα life style περιοδικό ούτε κανένα βαρύ μυθιστόρημα του τύπου "Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα", αλλά, αντίθετα, να διαβάζει το νόμο του Καλλικράτη ή διαφορές πηγές χρηματοδοτήσεων από το νέο ΕΣΠΑ, μην παραξενευτείτε και θεωρήσετε ότι έχει επηρεαστεί πολύ από τον ήλιο.
Πλην απροόπτου, θα πρόκειται για κάποιον\α από τους πολλούς νεοεκλεγέντες δημοτικούς ή τοπικούς συμβούλους του Θανάση Παναγιωτόπουλου, που θα έχει πέσει με τα μούτρα και με ενθουσιασμό στην κατατόπιση γύρω από τα νέα καθήκοντα που αναλαμβάνει αρχομένου του φθινοπώρου. Το καταλαβαίνουμε όλοι, χρειάζεται διάβασμα και γενικότερη εξοικείωση με ένα "νέο γενναίο κόσμο" και η θερινή περίοδος προσφέρεται "γάντι" γι αυτό. Άλλωστε η παράταξη του νέου Δημάρχου, όσο κι αν για λόγους politically correct, δηλώνει ότι "δε θα πάει ούτε μια μέρα χαμένη", έχει τον (περίπου άπλετο) χρόνο με το μέρος της. Η ανοχή που θα απολαμβάνει ως κάτι το νέο συνιστά ένα υπερπολύτιμο όπλο, τόσο στη φάση συνειδητοποίησης και προσαρμογής της στις αρμοδιότητές της, όσο και αργότερα, που θα επιχειρήσει πλησίστια να "τρέξει" τις δημοτικές υποθέσεις.
Το έχουμε αναφέρει κι αλλού πρόσφατα και γενικότερα έχει γίνει πλήρως αντιληπτό από όλους : Το συμπέρασμα των εκλογών στο Δήμο Δελφών ήταν ότι με κάθετο τρόπο κι αδιαπραγμάτευτη πλειοψηφία το εκλογικό σώμα θέλησε να τερματίσει τη θητεία της προηγούμενης δημοτικής αρχής. Στην προοπτική αυτή θεώρησε ήσσονος σημασίας ότι οι συντριπτικά περισσότεροι από τους εκλεγόμενους της "Ανανεωτικής Δύναμης" στερούνταν εμπειρίας συμμετοχής στα αυτοδιοικητικά πράγματα, ειδικά όταν στο ανάμεσο των 2 Κυριακών έγιναν γνωστά grosso-modo τα αποτελέσματα της σταυροδοσίας. Στο πλαίσιο αυτό, και με πρώτιστο στόχο την αποδοκιμασία της προηγούμενης αρχής και της προοπτικής συνέχισης της "βασιλείας" της για άλλα 5 χρόνια, μπορεί κανείς να υπολογίσει με πάσα βεβαιότητα πως η νέα δημοτική αρχή θα είναι εφοδιασμένη για μεγάλο χρονικό διάστημα με την ανοχή της κοινής γνώμης. Κι αυτό γιατί, σε κάθε κρούσμα εμφάνισης απειρίας από την ομάδα Παναγιωτόπουλου, αυτό θα αντιμετωπίζεται με μετριοπάθεια και σχετική συγκατάβαση, μιας και θα προκρίνεται σε συνάρτηση με την πιθανότητα διαιώνισης του προϋπάρχοντος status quo. Ο νόμος της σύγκρισης σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αδήριτος. Και χρειάζεται...κόπος για να σπαταληθεί αυτό το κεφάλαιο σε μικρό χρονικό διάστημα!
Το διαμορφούμενο σκηνικό, επομένως, δεν αποτελεί τίποτα άλλο, παρά αυτό που παρατηρείται παντού κάθε φορά που μια παράταξη με πολυετή "κυβερνητική" θητεία εκμετρά το ζην και δίνει τη σκυτάλη σε μία άλλη κατάσταση, απείρως λιγότερο άφθαρτη και που εκλέγεται πρωτίστως γι αυτό το λόγο. Υπό τις συνθήκες αυτές, και με βάση την ποιότητα και την ποσότητα της τελικής έκβασης της δημοτικής εκλογής, η νίκη Παναγιωτόπουλου κι η ανοχή που με αυτήν προικοδοτείται συγκεντρώνει πολλά από τα χαρακτηριστικά της πιθανής στρατηγικής επικράτησης σε βάθος χρόνου κι όχι μιας απλής διαδοχής ή μιας πεπερασμένης "μεσοβασιλείας".
Ποιά είναι, όμως, τα χαρακτηριστικά αυτά που διαφοροποιούν μια στρατηγική κυριαρχία από μία απλή νίκη; Και πώς αυτή με τη σειρά της επηρεάζει το σύνολο του πολιτικού φάσματος, εν προκειμένω στο Δήμο Δελφών; Αρχικά απαιτείται να υπάρχει ένα ισχυρό ρεύμα που φέρνει τη νέα αρχή στην εξουσία. Κι αυτό να έχει ως αφετηρία τη σαφή αποδοκιμασία μιας προϋπάρχουσας κατάστασης. Αυτό το ρεύμα αποδείχτηκε ότι υφίσταται, αρκεί κανείς να παρακολουθήσει τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας του β΄γύρου σε αντιπαραβολή με τον α΄, αλλά και να εκτιμήσει πού οφείλεται αυτή η ολική μεταστροφή.
Ένα δεύτερο απαραίτητο σύγχρονο στοιχείο για την πιθανή εδραίωση μιας κυριαρχίας σε βάθος χρόνου είναι η μετριοπάθεια κι ο πραγματισμός. Η μεταπολιτική προσέγγιση των δημοσίων υποθέσεων, "μικρών" και "μεγάλων", που χαρακτηρίζει επί του παρόντος πολλά από τα εκλεγόμενα πρόσωπα με το συνδυασμό Παναγιωτόπουλου, στοιχείο ελλιποβαρές προεκλογικά, που, εν τούτοις, δεν κόστισε για τους λόγους που έχουν αναφερθεί, αποτελεί μετεκλογικά κρίσιμη "πρώτη ύλη" που μπορεί να οδηγήσει στην αναγκαία και ζωτική μετριοπάθεια που απαιτεί η κοινή γνώμη, ως απόλυτο αντίβαρο της αφόρητης προγενέστερης αλαζονείας. Και που μπορεί εκ νέου να οδηγήσει ασφαλέστερα στις απαραίτητες συναινέσεις και συνθέσεις απόψεων με σοβαρές προτάσεις άλλων συνδυασμών που τυγχάνουν ευρύτερης αποδοχής. Άλλωστε, όταν δείχνεις ότι λαμβάνεις υπ όψιν και "τις αλήθειες των άλλων" από θέση ισχύος, είναι στοιχείο συμβολικό που προσθέτει καθοριστικά σε εικόνα "υπερκομματική" που προβάλλει και διαχέει αυτοπεποίθηση, χαρακτηριστικά εκ των ων ουκ άνευ κάθε είδους καθιέρωσης στις συνειδήσεις των εκλογέων.
Τέλος, ποτέ καμιά στρατηγική κυριαρχία δεν εδράστηκε στην ύπαρξη ισχυρού αντιπάλου. Με άλλα λόγια και στην Ελλάδα και διεθνώς, πολιτικοί κάθε επιπέδου που κέρδισαν συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις "βασίστηκαν" στις αδυναμίες των αντιπάλων τους, που, συνήθως, βρίσκονταν σε κραυγαλέα "αποσωλήνωση" με τις αγωνίες και τις ανάγκες της κοινωνίας στη δεδομένη συγκυρία. Κατά πόσο οι αντίπαλοι του Θανάση Παναγιωτόπουλου θα παρουσιάσουν μια ισχυρή εικόνα και μια παρουσία που να αναδεικνύει αδυναμίες και παραλείψεις της ομάδας των συμβούλων του επαφίεται αποκλειστικά σε αυτούς.
Η παράταξη Ταγκαλή είναι προφανές ότι "χρωστάει" στον επικεφαλής της σε αυτές τις εκλογές. Κι αυτό γιατί, με ελάχιστα περιθώρια κάθε είδους να ανανεώσει το στελεχιακό δυναμικό της, ήταν αυτός που πήρε "το μουτζούρη" στα χέρια του και τις προσωπικές πολιτικές συνέπειες κατ επέκταση. Έχοντας, επομένως, απέναντι μια άφθαρτη και με βαθιά πίστωση χρόνου νέα διοικούσα το δήμο αρχή είναι αυτονόητο ότι οφείλει να εμφανιστεί στο νέο δημοτικό συμβούλιο με ολοσχερώς ανανεωμένο προσωπικό συμβούλων. Που θα είναι αποκαθαρμένο από τα βάρη του παρελθόντος και που θα μπορεί άμεσα και δίχως κόμπλεξ κι αναστολές αφ ενός να αντιπαρατεθεί στην εικόνα της ομάδας Παναγιωτόπουλου κι εν συνεχεία να "ευθυγραμμιστεί" με τις απαιτήσεις των εκλογέων του Δήμου. Που να δείχνει άμεσα, εν τέλει, ότι "έχει αλλάξει" ολοσχερώς! Αν η ανάγνωση του τοπίου αυτή κινείται σε σωστές κατευθύνσεις και τη διακρίνει στοιχειώδης ευθυκρισία, είναι προφανές κι ευνόητο το τι επιβάλλεται να κάνουν όσοι "παλιοί" εκλέχτηκαν και τώρα σύμβουλοι, αν πραγματικά ενδιαφέρονται για την παράταξή τους και για τον τόπο κι όχι βασικά για το προσωπικό τους συμφέρον. Τέλος, ο σφιχτός εναγκαλισμός με τη ΝΔ αποδείχτηκε ότι λειτουργεί καταστροφικά. Πόσοι, άραγε, από τις αυτοδιοικητικές παρατάξεις σε πανελλήνιο επίποδο που ταυτίστηκαν με συγκεκριμένα κόμματα πέτυχαν τον αντικειμενικό τους στόχο;
Η τελευταία επισήμανση ισχύει και για τους "Πολίτες", που πρέπει να αποτάξουν τα υπαρξιακά τους σύνδρομα για το αν είναι ή δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, ένας δημοτικός συνδυασμός που θέλει να προέρχεται από την Κοινωνία των Πολιτών οφείλει, πρώτος αυτός, να μην αποευθυγραμμίζεται με την ουσία αυτής της Κοινωνίας. Κι εκείνη, όπου είναι ισχυρή, απορρίπτει τις κομματικές πατρωνίες είτε πρόκειται για συνδικαλισμό ή πανεπιστήμια, είτε για την τοπική αυτοδιοίκηση. Ταυτόχρονα, η έμφαση κι η επιμονή σε "αντιμνημονιακές συστρατεύσεις" απέναντι σε "μνημονιακούς" Δημάρχους αποδείχτηκε σε αυτές τις δημοτικές εκλογές ότι δεν ανταποκρίνονται στις αναζητήσεις των πολιτών, όσον αφορά τουλάχιστον στα δημοτικά ζητήματα. Απέναντι σε μια νέα δημοτική αρχή, εξοπλισμένη, δικαίως ή αδίκως, με την ευρεία ανοχή του κοινού ο μιζεραμπλιστικός λόγος συνωμοσιολογίας και διαμαρτυρίας δεν έχει τύχη. Επειδή πρόκειται για μια παράταξη με ιδιαίτερα αξιόλογο στελεχιακό δυναμικό, αν όχι το αξιολογότερο στο Δήμο Δελφών, η επιμονή κι η συνέπεια στον προγραμματικό λόγο και τις εμπροσθοβαρείς προτάσεις είναι η αναπόδραστη προϋπόθεση για μια δραστική συμβολή στην αναπτυξιακή προοπτική της περιοχής και της ύπαρξής της στο κάδρο των ισχυρών εναλλακτικών επιλογών για την επόμενη μέρα. Κι αυτές οι προϋποθέσεις εγγράφονται και "βιδώνονται" στις συνειδήσεις των ψηφοφόρων καθ όλη τη διάρκεια της 5ετίας μέρα με τη μέρα.
Τη "Λαϊκή Συσπείρωση" αυτή η επόμενη μέρα θα τη βρει σε γνώριμους ρυθμούς και σταθερό ύφος παρουσίας. Άλλωστε, η πρόσφατη 19η ολομέλεια του ΚΚΕ απέκλεισε τη στρατηγική συνεργασίας με άλλους χώρους σε κάθε πεδίο δράσης. Πιο κατηγορηματικά από ποτέ. Ο συνδυασμός του κ. Μπακογιάννη, τέλος, αυτοπροσδιορίστηκε ως "ειδικού σκοπού." Να φύγει το "σύστημα Φουσέκη". Και στο πλαίσιο αυτό στράφηκε στο β΄γύρο των εκλογών στην επιλογή Παναγιωτόπουλου, αν και προεκλογικά τον χαρακτήριζε ως "σιαμαίο" με αυτόν του Ταγκαλή. Αν ο "ειδικός σκοπός" περατώθηκε, θα το γνωρίζουμε προσεχώς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου