“ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ“ ( Του Σαράντη Μιχαλόπουλου )

Θέμα των ημερών η αναγνώριση της Παλαιστίνης. Μία σύντομη ιστορική αναδρομή, από την οποία φαίνεται ότι από το 1947 ο ΟΗΕ είχε αναγνωρίσει δύο κράτη, ένα ισραηλινό και ένα αραβικό.

 

Σαράντης Μιχαλόπουλος

 

Κάτοικος Ιτέας

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Τις ημέρες αυτές βρισκόμαστε μπροστά σε μία τραγική εξέλιξη στον χώρο της Παλαιστίνης. Το Ισραήλ, επικαλούμενο την περυσινή επίθεση της Χαμάς στο ισραηλινό έδαφος, κατά την οποία σκοτώθηκαν περίπου 100 ισραηλινοί, ενώ πιάστηκαν και άλλοι τόσοι σαν όμηροι, διεξάγει μία γενικευμένη πολεμική επιχείρηση, με στόχο την πλήρη κατάληψη της Γάζας και την εξόντωση της Χαμάς.

Η επιχείρηση αυτή χαρακτηρίζεται από το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου σαν γενοκτονία διότι οι περισσότεροι από τα θύματα είναι άμαχος πληθυσμός και ο αριθμός των νεκρών είναι πάρα πολύ μεγάλος. Το Ισραήλ από την πλευρά του χαρακτηρίζει την επιχείρηση σαν χτύπημα κατά της τρομοκρατίας της Χαμάς, η οποία πρώτη προέβη σε επίθεση κατά του ισραηλινού λαού.

Πάρα πολλές χώρες έχουν ήδη προβεί σε αναγνώριση Παλαιστινιακού Κράτους, θεωρώντας ότι αυτό είναι η μόνη λύση για να σταματήσει η αιματοχυσία και η εξολόθρευση αμάχων στην περιοχή, κάτι που το Ισραήλ αλλά και οι ΗΠΑ χαρακτηρίζουν σαν επιβράβευση της Χαμάς και της τρομοκρατίας. 

Για να προσεγγίσουμε το θέμα όσο γίνεται πιο αντικειμενικά, είναι σκόπιμο να ανατρέξουμε στην ιστορία της περιοχή, από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ μέχρι σήμερα. Τα στοιχεία που παρατίθενται έχουν παρθεί από την ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ. 

Το κράτος του Ισραήλ  ιδρύθηκε στις 14 Μαΐου 1948, στα εδάφη της Βρετανικής Εντολής της Παλαιστίνης, με σκοπό να μετατραπεί σε εθνική εστία όσων απανταχού Εβραίων επιθυμούν να πολιτογραφηθούν πολίτες του απ΄όπου και αν προέρχονται. 

Η πλειονότητα των κατοίκων του κράτους είναι Εβραίοι (74,8%), ενώ η μεγαλύτερη μειονότητα είναι Άραβες (20,9%), εκ των οποίων 84% είναι Μουσουλμάνοι, 8% είναι Χριστιανοί διαφόρων δογμάτων και 8% είναι Δρούζοι.

Το 1947, ο ΟΗΕ ανέλαβε τον έλεγχο της Παλαιστίνης, και στις 29 Νοεμβρίου η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε την απόφαση Αρ. 181 για τη διαίρεση της Παλαιστίνης σε ένα ισραηλινό και ένα αραβικό κράτος, και τη μετατροπή της Ιερουσαλήμ σε διεθνή πόλη εκτός συνόρων. Σύμφωνα με αυτήν την απόφαση η παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ, καθώς και η δυτική όχθη του Ιορδάνη, τέθηκε υπό τον έλεγχο της Ιορδανίας, ενώ η νέα πόλη ελέγχθηκε από τους Ισραηλινούς. 

Στις 14 Μαΐου 1948, μία ημέρα πριν λήξει η βρετανική Εντολή στην περιοχή, το ανώτατο εβραϊκό συμβούλιο ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Ισραήλ και όρκισε πρόεδρο τον Χάιμ Βάιζμαν και πρωθυπουργό τον σιωνιστή ηγέτη, Νταβίντ Μπεν Γκουριόν. Παράλληλα, η Χαγκανά παρουσιάζεται πλέον ως ο τακτικός στρατός του κράτους του νεοσύστατου Ισραήλ που έκτοτε ονομάζεται Αμυντική Ισραηλινή Δύναμη' (Israel Defense Force/IDF, Εβραϊκά: Τσβα Χαγκανά Λε-Γισραέλ) γνωστότερος στους Ισραηλινούς, από τα αρχικά, του ως 'Τσαχάλ'. 

Την επόμενη ημέρα ξέσπασε ο πρώτος Αραβοϊσραηλινός πόλεμος του 1948, όταν πέντε αραβικές χώρες (Αίγυπτος, Ιορδανία, Συρία, Λίβανος και Ιράκ) εισέβαλαν στρατιωτικά, με την αρωγή και άλλων στρατευμάτων από την Υεμένη και τη Σαουδική Αραβία. Η Αίγυπτος και η Ιορδανία προσάρτησαν τότε το Σινά και τη Γάζα η πρώτη και τη Δυτική Όχθη η δεύτερη. Μετά από ένα χρόνο εχθροπραξιών υπεγράφη ανακωχή.

Έκτοτε ακολούθησαν πολλές ακόμα συγκρούσεις που συνεχίζονται μέχρι και τις μέρες μας. Κύριες στιγμές της Αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης ήταν ο πόλεμος των Έξι Ημερών (Δεύτερος Αραβοϊσραηλινός πόλεμος) το 1967, όταν το Ισραήλ επιτέθηκε πρώτο στις δυνάμεις της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Συρίας που ήταν έτοιμες να του επιτεθούν, και προέλασε στο έδαφος τους καταλαμβάνοντας τη χερσόνησο του Σινά, τη Λωρίδα της Γάζας, τη Δυτική Όχθη και τα Υψώματα του Γκολάν, και ο πόλεμος του Γιομ Κιππούρ του 1973 όταν και πάλι οι Αιγυπτιο-Συριακές δυνάμεις επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά την ημέρα της ιερότερης θρησκευτικής γιορτής των Εβραίων, αυτή τη φορά με επιτυχία (το Ισραήλ σώθηκε με αμερικανική παρέμβαση). 

Από τις 19 Νοεμβρίου του 1977, ο πρωθυπουργός της Αιγύπτου Ανουάρ αλ-Σαντάτ, ξεκινά ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις μαζί με το Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ, με αποτέλεσμα στις 26 Μαρτίου του 1979, να υπογραφεί στο Καμπ Ντέιβιντ συμφωνία, σύμφωνα με την οποία η Αίγυπτος αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ, ενώ το Ισραήλ αποσύρθηκε από το Σινά. Η Ισραηλινή πλευρά υποσχέθηκε επιπλέον να αρχίσει συνομιλίες με τους Παλαιστίνιους. Αντί του τελευταίου όμως ο τότε ισραηλινός πρωθυπουργός Μεναχέμ Μπέγκιν, άρχισε να επιχορηγεί τους, παράνομους σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, Εβραϊκούς εποικισμούς στη Δυτική Όχθη, προκαλώντας την οργή των Παλαιστινίων, πολιτική που συνεχίζεται έως τις μέρες μας.

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι από το 1947, με απόφαση της Γ.Σ. του ΟΗΕ, έχουν αναγνωριστεί δύο ανεξάρτητα κράτη, ένα ισραηλινό και ένα αραβικό, κάτι το οποίο έγινε πράξη μόνο ως προς το Ισραήλ. Αυτό δεν αναιρεί όμως το γεγονός ότι υπάρχει επίσημα αναγνώριση της ύπαρξης ενός λαού, του Παλαιστινιακού, που ποτέ δεν απέκτησε κρατική οντότητα.

Ας έρθουμε τώρα στα πρόσφατα γεγονότα και συγκεκριμένα στην επίθεση της Χαμάς σε ισραηλινό έδαφος τον Οκτώβριο του 2024. Ένα ερώτημα που απασχολεί εμένα είναι γιατί έγινε αυτή η επιχείρηση ; Ένοιωθαν οι άνθρωποι της Χαμάς ότι ήταν τόσο δυνατοί ή ότι είχαν μία συμπαγή υποστήριξη από άλλες αραβικές χώρες (κυρίως το Ιράν), που μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στην αυτονόητα αναμενόμενη αντίδραση του Ισραήλ ;

Τα γεγονότα που ακολούθησαν έδειξαν ότι, ακόμη και αν κάποιοι φανατικοί από την πλευρά της Χαμάς ή των υποστηρικτών της πίστευαν το αντίθετο, η Ισραηλινή πολεμική μηχανή ήταν ανίκητη. Επομένως, η επιχείρηση της Χαμάς ήταν μία επιχείρηση αυτοκτονίας, στην οποία θα υπήρχαν θύματα, όχι μόνο μεταξύ των μαχητών της αλλά και του άμαχου πληθυσμού.

Διαβάζω και ακούω ότι σήμερα η Χαμάς περίπου υπερηφανεύεται για την επιλογή της, διότι αυτή προκάλεσε την σχεδόν μαζική αναγνώριση ενός Παλαιστινιακού Κράτους. Είναι όμως δυνατόν, στο όνομα του στόχου της αναγνώρισης να αποδέχονται οι άνθρωποι της Χαμάς την μαζική εξόντωση των κατοίκων της Γάζας αλλά και της υπόλοιπης Παλαιστίνης, εξ αφορμής της οποίας προήλθε και η αναγνώριση ;

Ερχόμενοι όμως και στην πλευρά του Ισραήλ, μήπως εκμεταλλεύτηκαν την αφορμή που τους δόθηκε για να θέσουν σε εφαρμογή ένα μακρόπνοο σχέδιο που σίγουρα κατάστιζαν, ώστε να εκδιωχθεί όλος ο λαός της Παλαιστίνης και να μείνουν εκείνοι μόνοι κυρίαρχοι της περιοχής ; Ή, μήπως δημιούργησαν οι ίδιοι την «αφορμή» με την αναμφισβήτητη «διείσδυση» που είχαν οι μυστικές υπηρεσίες τους στον αραβικό κόσμο ;

Αλλά και έτσι να μην είναι, είναι αποδεκτό να εξοντώνουν ένα λαό, με επίκληση την δική τους «ασφάλεια» και την εξάλειψη της τρομοκρατίας ; Και οι όποιες επιλογές της Χαμάς, της Χεζμπολάχ, των Χούθι ή άλλων αντίστοιχων ομάδων μπορούν να δικαιολογήσουν μία νέα «Σταυροφορία» για την επίλυση των διαφορών ;

Βέβαια, στην εποχή που ζούμε η Διεθνής Κοινότητα αντιμετωπίζει καθημερινά τέτοιου είδους συμπεριφορές των «ισχυρών» που επιβάλουν την θέλησή τους με την ισχύ των όπλων ή άλλων πλεονεκτημάτων που τυχαίνει να έχουν, όπως π.χ. τις πηγές ενέργειας. Και δυστυχώς αυτή η Διεθνής Κοινότητα αποδεικνύεται πολύ κατώτερη των περιστάσεων, διότι, όπως είπε και ο Πρόεδρος Τραμπ, δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να αποτρέψει ή να σταματήσει αυτές τις συγκρούσεις (ενώ εκείνος τις σταμάτησε !!!).      

Που βαδίζουμε λοιπόν ; Σε τι κόσμο θα ζήσουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας ; Είναι αρκετοί κάποιοι λίγοι που προσπαθούν να διατηρήσουν ακόμη ζωντανές αξίες όπως ο ανθρωπισμός και η οικουμενικότητα ;  

Καταλήγοντας, θα έλεγα ότι, πολύ καλά κάνουν πολλά κράτη και σπεύδουν να αναγνωρίσουν την Παλαιστίνη, αλλά εγώ θα ήθελα να συνοδεύσουν αυτή την κίνησή τους και με ξεκάθαρη καταδίκη ενεργειών άλλων κρατών (π.χ. Τουρκία για Κύπρο ή Ρωσία για Ουκρανία) που κατάφωρα παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο.