Σε τούτη τη χώρα, όπου ο άνθρωπος ελάχιστα αντιτίθεται στη δουλειά που κάνει η φύση, οι χείμαρροι είναι δρόμοι βασιλικοί, τα ρυάκια δρόμοι επαρχιακοί και τα χαντάκια δρόμοι κοινοτικοί.
“...Οι Έλληνες απέφευγαν να χαράξουν δρόμους, σε κάθε περίπτωση που το νερό είχε την καλοσύνη να αναλάβει αυτό το έργο. Σε τούτη τη χώρα, όπου ο άνθρωπος ελάχιστα αντιτίθεται στη δουλειά που κάνει η φύση, οι χείμαρροι είναι δρόμοι βασιλικοί, τα ρυάκια δρόμοι επαρχιακοί και τα χαντάκια δρόμοι κοινοτικοί. Οι καταιγίδες έχουν αναλάβει το έργο των μηχανικών που κατασκευάζουν γέφυρες και η βροχή συντηρεί, χωρίς έλεγχο, τους δρόμους μεγάλης και μικρής κυκλοφορίας”.
Η παραπάνω, διόλου κολακευτική αναφορά, ανήκει στον Γάλλο συγγραφέα Εδμόνδο Αμπού που το 1853, στο έργο του “Ο βασιλεύς των ορέων”, περιγράφει την απαρχή των καταστροφικών παρεμβάσεων στο Λεκανοπέδιο της Αττικής, όπου το κράτος αντιμετώπισε τα ρέματα ως αρτηρίες του κυκλοφοριακού δικτύου, ιδιαίτερα όταν αποτελούσαν τις μοναδικές δημόσιες εκτάσεις σε περιοχές όπου χρειάζονταν κυκλοφοριακά έργα. Από την εποχή του Αμπού ώς σήμερα πέρασαν αρκετές δεκαετίες, κατά τη διάρκεια των οποίων άλλαξαν οι ανθρώπινες προτεραιότητες -ατομικές και συλλογικές- με τα ποτάμια και τα ρέματα του λεκανοπεδίου να αντιμετωπίζονται σαν εμπόδια μέσα στο αττικό περιβάλλον. Στα τέλη του 19ου αιώνα, διέσχιζαν το λεκανοπέδιο, 700 χείμαρροι, ποτάμια και ρυάκια. Το 1999, ο αριθμός τους ήταν μικρότερος των 70 (κάτω δηλαδή και από το 10%) και σήμερα δεν υπερβαίνουν τα 50. Σύμφωνα με παλαιότερη μελέτη του ΕΜΠ, τα ανοιχτά ρέματα το 1945, είχαν μήκος 1.280 χιλιόμετρα και σήμερα, μόλις 434 χιλιόμετρα, μειώθηκαν δηλαδή, σε ποσοστό 66,4%.
Τον Οκτώβριο του 1984, ο Αντώνης Τρίτσης ως υπουργός ΠΕΧΩΔΕ ζητάει από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας επιστημονική μελέτη για την οικιστική επέκταση των Μεγάρων και της Νέας Περάμου. Η τότε μελέτη καταλήγει με την εξής προειδοποίηση: “Ένα ξεχωριστό πρόβλημα συνιστά το μπάζωμα των διαφόρων ρεμάτων που αποστραγγίζουν την περιοχή, με ταυτόχρονη ανέγερση κατοικιών στις μπαζωμένες περιοχές. Πέρα από τις δυσμενείς συνθήκες θεμελίωσης των κατοικιών, το πρόβλημα εντοπίζεται στην παρεμπόδιση της φυσικής απορροής των νερών της βροχής με αποτέλεσμα να κατακλύζονται σε πολλά σημεία με νερά οι γειτονικές με τα ρέματα περιοχές”.
Τα μπαζωμένα ρέματα Λυκόρρεμα, Εκκλόρεμα, Μικρό Κατερίνι, Αγίας Αικατερίνης και Λούτσας, αν δεν είχαν μπαζωθεί, θα εξέβαλλαν τα νερά τους στον Ελευσινιακό κόλπο. Αντί αυτού τα νερά καταλήγουν εκεί που κατέληξαν και οι μελέτες που παραγγέλνονταν από τα υπουργεία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου