του παπα-Δημήτρη Θεοφίλου
Η παγκοσμιοποίηση έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ένα από αυτά είναι, το να μας ξεκόψει από τις πηγές ανατροφοδότησης του υπαρξιακού μας νοήματος και περιεχομένου, να μας κάνει λοβοτομή για το ποιοι είμαστε, από που προερχόμαστε και που πάμε, μετατρέποντάς μας σε έναν άνοστο, άχρωμο και άοσμο χυλό.
Μια από τις σαφείς και επικεντρωμένες επιδιώξεις της, είναι να ξεχάσουμε πως έχουμε προσωπικό όνομα και την ευθύνη που αυτό συνεπάγεται για εμάς. Να λησμονήσουμε, πως καλούμαστε να αναμετρηθούμε με όρους άθλησης και άσκησης, με τον Άγιο ή τη Αγία που μας τιμά με το όνομά του. Τα χαζοχαρούμενα γενέθλια δεν σημαίνουν τίποτε περισσότερο, παρά μόνο μια ενασχόληση με τον ενδο-κοσμικό βιολογικό χρόνο, που ακόμη και η σύγχρονη φυσική μας πληροφορεί, πως πρόκειται για μια φαντασιακή αυταπάτη χρηστικής εξυπηρέτησης.
Το γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης του Facebook λοιπόν, ως γνήσιο κλωνοποιημένο υβρίδιο, όλου αυτού του τεχνολογικού κατακλυσμικού αρμαγεδδώνα, εμπεδώνει και επιβάλλει νέες μορφές εικονικής επικοινωνίας, με στοχευμένες νέες αξίες, όπως την ανάδειξη βίο-σωματικών προσόντων σωματομετρικού περιεχομένου, φαντασιακές κοινωνικές δεξιότητες, κατασκευασμένες επιθυμίες, και πλαστικές μνήμες. Στο ομογενοποιημένο και οβάλ αυτό πλαίσιο, κυρίαρχη είναι η ημερομηνία γέννησης του χρήστη (προσέξτε τη λέξη, αφού όλα έχουν χρηστικό περιεχόμενο και στόχο).
Η ημερομηνία γέννησης για «τον νέο αυτό υπέροχο κόσμο», που έγινε για εμάς χωρίς εμάς, έχει κυρίαρχο και συνάμα καταλυτικό χαρακτήρα, για το ιατρικό μας ιστορικό, για τα ενδιαφέροντά μας, για την ερωτικότητά μας, για το διαφημιστικό marketing, για το πώς, πότε, που, και με ποιον τρόπο θα ζούμε και θα δεχόμαστε να παρακολουθούν οι άλλοι, με την αμέριστη συναίνεση μας την προσωπική μας ζωή. Εκχωρώντας έτσι (δουλο)-κτητικά δικαιώματα επάνω μας, αφού σε πρώτη φάση τους βάζουμε συνεταίρους στην αυτεξούσια ελευθερία μας, και σταδιακά τους παραχωρούμε όλους τους κωδικούς σύνδεσης, με το βαθύτερο εαυτό μας.
Βαδίζοντας τη ζωή μας με τέτοιους όρους πνευματικής απροσδιοριστίας και αγνωστικισμού – παγανισμού, αδυνατούμε να της προσδώσουμε χαρακτηριστικά, πολιτιστικής και πνευματικής ταυτότητας. Έτσι αποδεχόμαστε a-priori όλα τα μεταλλαγμένα απόβλητα, της αλλοτριωμένης δυτικής κουλτούρας, και τα θεωρούμε ως τα «ασημικά» της ζωής μας. Αυτή η στάση ζωής μεταφέρεται και στην υπαρκτή ή μάλλον ανύπαρκτη1, αγωγή που ασκούμε στα παιδιά μας, αφού αγωγή σημαίνει βιωματική επίδραση με τη βοήθεια της εμπειρίας και του λόγου.
Από τη γέννησή τους ακόμη, μαθαίνουμε τα παιδιά μας να γιορτάζουν με τους φίλους τους και συνήθως εκτός σπιτιού… την μέρα που γεννήθηκαν (γενέθλια), με απαραίτητο αξεσουάρ συνήθως και το ωροσκόπιό τους (ζώδιο), μιλάμε για δύο εξόχως «χριστιανικές» παραδόσεις, αναφερόμενοι τόσο στα γενέθλια όσο και στα ζώδια. Η σημασία, του ονόματος που εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε για το παιδί μας και ευλόγησε η εκκλησία κατά την ονοματοδοσία - βάπτισή του, καθίστανται ασήμαντη σε τέτοιο βαθμό, που όχι μόνο η δέουσα τιμή και προβολή δεν δίνεται, στην ημέρα εορτασμού του Αγίου ή της Αγίας, που με τα ονόματά τους τιμώνται τα παιδιά μας, αλλά σιγά – σιγά επικρατεί η «προσφιλής συνήθεια» σε πολλούς και πολλές από τους γονείς, να στραπατσάρουν και να αλλοιώνουν το αρχικό βαπτιστικό όνομα, με στρεβλές ίδιο-κατασκευές υποκοριστικών, σε βαθμό τέτοιο, που να μην ξέρουν τα ίδια τα παιδιά μας, το πραγματικό όνομα που πήραν κατά το βάπτισμα τους.
Ως χριστιανοί καλούμαστε να γνωρίζουμε πως η παράδοση των πατέρων προπατόρων και αγίων μας, διδάσκει πως τον σημαίνον είναι η ημερομηνία αναχώρησης του ανθρώπου από ετούτο τον matrix κόσμο και η πνευματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται, όταν φτάνει στο μεταιχμιακό μυστήριο του θανάτου. Δηλαδή είναι προφανές πως το βάρος πέφτει στο πως και όχι στο πότε. Γι' αυτό και στους βίους των αγίων μας, η ημερομηνία γέννησής τους απλά καταγράφεται, για ιστορικό προσδιορισμό τους μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, δίχως να δίνεται σημασία σε αυτό το γεγονός. Αυτό φανερώνεται από την ημερομηνία τιμής και εορτασμού που αποδίδει η εκκλησία, στη μνήμη ενός εκάστου αγίου, και αυτή δεν είναι άλλη από την ημερομηνία της εκδημίας του.
Γι' αυτό λοιπόν, όσοι ακόμη νοιώθουμε χριστιανοί, ας σταματήσουμε να συμμετέχουμε στα στημένα νεοταξικά παιχνιδάκια της Ν.Τ.Π είναι κρίμα να θεωρούμε την ημερομηνία γέννησής μας σημαντικότερη από την ημέρα θανάτου μας, και αυτό δείχνει το πόσο απιστούμε μπροστά στο γεγονός της Ανάστασης και της Βασιλείας των Εσχάτων.
______________________________
1 Σε αυτό το σημείο είμαι σχεδόν σίγουρος πως κάποιοι θα ενοχληθούν από τη λέξη «ανύπαρκτη», αυτό το σύμπτωμα προκύπτει αντανακλαστικά μην ανησυχείτε, όσο περισσότερο απών είναι κάποιος από τη ζωή του παιδιού του, τόσο περισσότερο τον ενοχλούν οι διαπιστωτικές διατυπώσεις, Υπάρχει όμως αντίδοτο, που είναι μια λέξη επαναλαμβανόμενη επαφή – επαφή – επαφή.
Σε τούτο τον όμορφο και παράξενο τόπο, όλοι οι γονείς διεκδικούν το Oscar ,του τέλειου και επιτυχημένου γονέα. Η μεν αυτοκριτική είναι ανύπαρκτη και η επίρριψη ευθυνών σε δεύτερους και τρίτους συνηθισμένο φαινόμενο, η δε προσπάθεια αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης, πλειστάκις ανύπαρκτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου