Η ΘΟΥΛΗ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ - ΑΠΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, Ή Η ΘΟΥΛΗ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ;

          Είναι άχαρο να γράφει κανείς για ζητήματα τα οποία έχουν λυθεί από τα μέσα του 19^ου αιώνα, αλλά δυστυχώς αυτό καθίσταται αναγκαίο όταν επαναφέρονται από κάποιους είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω κουτοπονηριάς είτε λόγω σκοπιμότητας.

          Η δημιουργία, πορεία και μετεξέλιξη των πολιτικών κομμάτων δεν είναι κάτι βολονταριστικό ούτε ακολουθεί τις επιταγές του ορθού λόγου, ακόμα κι αν κάποιοι, στην αγωνία τους να εξηγήσουν φαινόμενα, τον επικαλούνται και προσπαθούν να φορέσουν ληγμένες, πουδραρισμένες περούκες. Δεν προσπαθούν να κατανοήσουν ούτε καν τη ρήση του μεγάλου διανοητή του αντικειμενικού ιδεαλισμού Χέγκελ «Το Όν είναι, το Μη Ον είναι» με την οποία ανοίγει το σπουδαιότερο έργο του, την «Επιστήμη της Λογικής». Όμως, αυτό αφορά άλλη συζήτηση.

          Επειδή η εξέλιξη των ιδεών ακολουθεί την κοινωνικοοικονομική εξέλιξη, έστω κι αν αυτές τείνουν να αυτονομηθούν κι επειδή ολόκληρο το κοινωνικό εποικοδόμημα ακολουθεί όμοια πορεία αλληλεπιδρώντας οι διάφορες περιοχές του, αν και, συχνά συμβαίνουν σε διαφορετικούς χρόνους, τα πολιτικά κόμματα, ως εκφραστές κοινωνικών – ταξικών συμφερόντων ακολουθούν πορεία αντιστοιχούσα στό κοινωνικό Είναι και φιλοδοξούν να επιδράσουν στο κοινωνικό Γίγνεσθαι όντας, βέβαια, όχι μηχανιστικά εξαρτημένα, αλλά δεχόμενα επιρροές από ολόκληρο το σύμπλεγμα ιδεών και αντιλήψεων του υφιστάμενου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού και υφίστανται επιδράσεις από πολυποίκιλες αδρανειακές επιβιώσεις. Όμως, ολόκληρο το σύμπλεγμα των ιδεών, του φιλοσοφικού status, των νομικών δεδομένων, των ρευμάτων της τέχνης, της εξέλιξης του λόγου, της δημιουργίας και προσαρμογής του κράτους και των μηχανισμών του κ.λ.π. κ.λ.π. αντιστοιχεί στην διαμορφωμένη κατάσταση του κοινωνικού Είναι, την «Άρνηση» και, ταυτόχρονα, οι πιο προοδευτικές ή επαναστατικές ιδέες αναλαμβάνουν το ρόλο της «Άρνησης της άρνησης» και υποστασιοποιούνται στα διάφορα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα και κόμματα.

          Η αντίληψη ότι τα κόμματα δημιουργούνται, μεταλλάσσονται, εξαφανίζονται και δίνουν τη θέση τους σε νέα, ανάλογα με την «θέληση» κάποιων πεφωτισμένων ηγετών που έχουν «όραμα» ή απλά, σύμφωνα με την λούμπεν αντίληψη, είναι προϊόντα κάποιων απατεώνων που θέλουν να πιάσουν την «καλή», αγνοεί τον ρόλο του κοινωνικού Είναι και καταλήγει να αρμενίζει στραβά αυτή κι όχι ο γιαλός.

          Έτσι και σήμερα, η συνείδηση που έχει η κοινωνία για τον εαυτό της και η πλειοψηφία των διαφόρων κινημάτων, πολιτικών κινήσεων και κομμάτων κινούνται κατ’ ανάγκην στο δεδομένο καπιταλιστικό περιβάλλον και, τα περισσότερα, εκφράζουν τις διάφορες μερίδες του Α.Σ.Ε. και υπερασπίζονται τις διάφορες εκδοχές του.

          Σήμερα ολόκληρη η ελληνική κοινωνία ηγεμονεύεται από το σύστημα αξιών είτε του σταθερού είτε του μεταβλητού κεφαλαίου και από το κοινωνικό ισοδύναμο των υφισταμένων σχέσεων παραγωγής. Οι ειδικές και γενικές συμπεριφορές του συνόλου του πληθυσμού είναι εκφράσεις του Συλλογικού Εγώ που αντιστοιχεί στο παρόν κοινωνικό Είναι. Αντίθετα, το κοινωνικό ισοδύναμο των παραγωγικών δυνάμεων βρίσκεται στο κατώτατο στάδιο της, μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, εποχής.

          Στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα η οικονομική ανάπτυξη είναι ανισόμετρη και, φυσικότατα ανταγωνιστική, ορίζοντας τις σχέσεις μεταξύ εθνών-κρατών σαν σχέσεις ισχύος όπου έννοιες όπως αίσθηση δικαίου, αλληλεγγύης, αλληλοϋποστήριξης κ.λ.π. ανάγονται στη σφαίρα της αντίληψης κακών νομικών και ονειροπόλων «αιωνίως αθώων». Σήμερα η κυριαρχούσα δύναμη στον ευρωπαϊκό χώρο είναι η Γερμανία και, το ευρώ και η διαμορφωμένη, κατά τις επιθυμίες της ευρωζώνη είναι τα όπλα της.

          Η σημερινή κρίση είναι δομική και η αιτία της είναι η παγκόσμια πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους, που, ανάμεσα σε άλλα, έχει οδηγήσει σε τεράστια ελλείμματα το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ο τρόπος που έχει επιλέξει η Γερμανία για να επιβιώσει σ’ αυτό τον κυκεώνα είναι η αναβίωση της θεωρίας του ζωτικού χώρου και η κατάκτησή του μέσα από το κοινό νόμισμα. Η δημιουργία των κανόνων και των θεσμοθετημένων οργάνων της ευρωζώνης με τις «ατέλειες» και «ελλείψεις» απηχούν τις θελήσεις των θεμελιωτών της και πλήττει ακόμα κι αυτούς από τους πρωτεργάτες που προσδοκούσαν να ωφεληθούν.

…Η «ελληνική τραγωδία» απέδειξε ότι η ίδια η Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) πάσχει από σημαντικά θεσμικά και πολιτικά ελλείμματα. Παράλληλα ο πολιτικός συμβιβασμός μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας που επικυρώθηκε με την Συνθήκη του Μάαστριχ το 1989 με πρωτοβουλία του Μιτεράν, ο οποίος πίστευε ότι έτσι θα εξαφανίσει το μεταπολεμικό ισχυρότατο γερμανικό όπλο, δηλαδή το Μάρκο, μέσω της κυκλοφορίας του Ευρώ και της ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), απεδείχθη ως ο Δούρειος Ίππος της Γερμανίας απέναντι της Ευρώπης και το μεγαλύτερο φιάσκο του Γάλλου Προέδρου…
…Οι Γερμανοί βεβαίως, σε μία προσπάθεια να αποφύγουν την κριτική για τις τεράστιες ευθύνες που έχουν για τον τρόπο συγκρότησης και λειτουργίας της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., προσπάθησαν, και μάλιστα με αήθη τρόπο, να χρεώσουν όχι μόνον τα ελληνικά προβλήματα, αλλά και τα προβλήματα του Ευρώ στους δήθεν κακομαθημένους και τεμπέληδες Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή δυστυχώς βρήκε συμμάχους και στο ελληνικό κυβερνητικό επίπεδο, όπου έγινε απόπειρα να καλλιεργηθούν στον Ελληνικό Λαό αισθήματα ενοχής και ευθύνης.
Η προσπάθεια του Τρίτου Ράιχ (3ο Reich) για την εφαρμογή της Θεωρίας των Friedrich Ratzel und Karl Haushofer για την εξεύρεση και ενσωμάτωση Ζωτικού Χώρου (Lebensraum) για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του Γερμανικού Έθνους που οδήγησε εις τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και εις την ήττα της Γερμανίας σημαίνει σήμερα για το Βερολίνο κάτι άλλο: ότι τώρα χωρίς την χρήση όπλων, αλλά με την οικονομική της ισχύ, ενώπιον της οποίας υποκλίνονται οι Βρυξέλλες και οι ηγέτες της Ευρώπης, επιτυγχάνεται ένας νέος Ζωτικός Χώρος για την Γερμανία, οικονομικού τώρα περιεχομένου.

(του Γεώργιου Εμ. Δημητράκη)*                        

          Το ευρώ είναι το νόμισμα – φετίχ που δημιουργήθηκε και λειτουργεί μέσα σε συνθήκες γερμανικής οικονομικής ισχύος και την αυξάνει, καταπνίγοντας στη γέννησή της κάθε προσπάθεια λιγότερο ισχυρής χώρας να αναπτυχθεί, στερώντας την από τις λειτουργίες εθνικού νομίσματος, το όργανο νομισματικής, συναλλαγματικής και δημοσιονομικής πολιτικής.

Το ευρώ λειτούργησε ως μία πανευρωπαϊκή εκδοχή του μάρκου, καθιστώντας αδύνατο για τα κράτη της ευρωπαϊκής περιφέρειας να εξισορροπήσουν με άλλους τρόπους την αδυναμία τους να φθάσουν τη γερμανική ανταγωνιστικότητα. Τα ελλείμματα των υπολοίπων τροφοδότησαν τα γερμανικά πλεονάσματα, λόγω και της ανυπαρξίας οικονομικού και παραγωγικού σχεδιασμού από πολιτικές ηγεσίες όπως η ελληνική, οδηγώντας στη σημερινή κατάσταση. «Ζωτικός χώρος ολόκληρη η Ευρώπη για το 4^ο Ράιχ». Λ. Καλαρρύτης.

          Όμως, οι λαοί της ευρωζώνης δεν θα δέχονταν τόσο εύκολα το ευρώ, αν δεν είχε ενδυθεί με ιδιότητες που το καθιστούν φετίχ. Σκόπιμη προπαγάνδα το έχει «καταστήσει» φορέα ασφάλειας, ανάπτυξης, ευημερίας και φιλίας μεταξύ των λαών, πράγματα που αποτελούν ιδεολογήματα, όπως εκείνο της παγκοσμιοποίησης**, που έχει άμεση σχέση με το ευρώ στην περιοχή της Ευρώπης. Το ευρώ είναι δημιούργημα σκόπιμης προπαγάνδας και σκόπιμης μετωνυμικής υπαλλαγής. Δεν ενσωματώνει μόνο τις αλλοτριωτικές ιδιότητες του φετίχ «νομίσματος-χρήματος», αλλά ιδέες και πολιτικές, που καθιστούν τη χρήση του, σαν μέσο ανταλλαγής και κυκλοφορίας των εμπορευμάτων σε χώρες όπως η Ελλάδα, μέσον οικονομικής και πολιτικής υποτέλειας. Είναι ο φορέας των αρχών του νεοφιλελευθερισμού και της νεοσυντηρητικής ιδεολογίας.

          Επίσης, είναι φορέας ενός συστήματος αρχών, κανόνων και συμπεριφορών που μετατρέπουν τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες των χωρών της ευρωζώνης σε κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό

Στην ουσία της, η φετιχοποιημένη νεοσυντηρητική ιδεολογία του ευρώ, δεν συσσωματώνει μόνον τις αρχές του Νεοφιλελευθερισμού και της οικονομίας της αγοράς, αλλά και ένα σύστημα αρχών, κανόνων και συμπεριφορών που μετατρέπουν τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες των χωρών της ζώνης του ευρώ σε κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό-βοναπαρτισμό και τις διεθνείς σχέσεις των χωρών της ευρωζώνης σε νεοδαρβινικές, νεομαλθουσιανές ζούγκλες.

          Το ευρώ, ανάμεσα στα άλλα, στερεί από τις λιγότερο ισχυρές χώρες βασικές παραμέτρους της γεωπολιτικής τους αξίας, αφού, μέσω της μείωσης της οικονομικής τους ισχύος, φαλκιδεύει την πολιτική τους κυριαρχία στο εσωτερικό και το εξωτερικό και υπονομεύει την εθνική τους ανεξαρτησία, άρα και το ειδικό τους βάρος στη διεθνή κονίστρα και, μεταλλασσόμενο το αποτέλεσμα σε αίτιο, μειώνει ακόμα περισσότερο την οικονομική τους ισχύ και τις μετατρέπει σε rogue states.

…Εκ των σημείων αυτών θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η πολιτική κυριαρχία νοούμενη όχι ως εσωτερική κυριαρχία σ’ όλο το έδαφος της χώρας, αλλά ως (dominant) δεσπόζουσα περισσότερο από άλλες στη διεθνή κονίστρα και η στρατιωτική ισχύς καθορίζουν τους διεθνείς ρυθμιστικούς κανόνες μέσω των οποίων λειτουργεί απρόσκοπτα η οικονομία. Η οικονομική ισχύς αποτελεί «εκ των ων ουκ άνευ» της δημιουργίας του ισχυρού νομίσματος.

Το νόμισμα υποτίθεται ότι σημασιολογεί τον χαρακτήρα, την «ισχύ» της οικονομίας, την οποία αυτό συντονίζει ως γενικό μέσο οικονομικής ή/και χρηματιστικής ανταλλαγής. Συνεπώς οι «επιδόσεις» του οικονομικού συστήματος μοιραία επιδρούν στην αγοραστική αξία του νομίσματος. Πίσω από τον ανταγωνισμό των νομισμάτων διαγράφεται ο άνισος δυναμισμός των αντίστοιχων οικονομιών.  Κώστας Μελάς-Ελλάδα και γεωστρατηγικά συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο***

          Η αντιμετώπιση των πολεμικών «μέσα ή έξω από το ευρώ και την ΟΝΕ» γίνονται στη βάση μανιχαϊστικών διαχωρισμών ή μιας «λακανικού» τύπου ψυχολογικοποίησης και διχαστικής άρνησης, και δεν έχουν καμμιά σχέση με την διαλεκτική ανάλυση του Είναι και του Γίγνεσθαι του ελληνικού καπιταλισμού.

ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΜΠΙΧΤΑΣ                 

*Ο Γ. Εμ. Δημητράκης σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.

**Η ιδέα της «παγκοσμιοποίησης» δεν είναι καινούργια ούτε σηματοδοτεί μια «νέα εποχή» όπως θέλουν να πιστεύουν κάποιοι «χρήσιμοι ηλίθιοι». Είχε προπαγανδιστεί πλατειά στα τέλη του 19^ου – αρχές του 20^ου αιώνα από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, με το όνομα ultra-imperialism. Εκείνη η ούλτρα-ανοησία κατέρρευσε με το ξέσπασμα του 1^ου παγκοσμίου πολέμου. Κάτω από τον αδυσώπητο νόμο της Αξίας και την ανισόμετρη οικονομική ανάπτυξη των καπιταλιστικών χωρών θα καταρρεύσει και σήμερα, πριν χαρούν την ολοκλήρωσή της οι κατά καιρούς και τόπους οπαδοί της.

***Ο Κώστας Ι. Μελάς είναι διδάκτορας (Ph.D) του τμήματος Αστικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης του Παντείου Πανεπιστημίου με ειδίκευση στα Διεθνή Νομισματικά.