Το One World Trade Center είναι μάρτυρας του πολιτικού οπορτουνισμού, της αναχρονιστικής σκέψης και των στρεβλών αστικών προτεραιοτήτων. Στην πραγματικότητα είναι ό,τι συμβαίνει όταν ένας εμπορικός κατασκευαστής κρατάει στα χέρια του τα κλειδιά του κάστρου. Οι τουρίστες σύντομα θα καταφθάνουν στον τελευταίο όροφο του οικοδομήματος και τα γραφεία θα ενοικιαστούν. Ομως ένας ουρανοξύστης δεν καταλαμβάνει απλά μία έκταση γης και οφείλει να είναι πολύ περισσότερα από ψηλός και απαστράπτων.
Το κτίριο διαθέτει 104 ορόφους και είναι χτισμένο πάνω σ’ ένα τετράγωνο μπούνκερ είκοσι ορόφων που είναι μόνο μερικώς καμουφλαρισμένο πίσω από τους κεκλιμένους υαλοπίνακες. Μάλιστα το οικοδόμημα φαντάζει όμοιο απ’ όποια μεριά του ορίζοντα και αν το κοιτάξεις. Σταματά έξαφνα στα 416 μέτρα- στο ύψος των Δίδυμων Πύργων- και φτάνει στα 541 μέτρα χάρη στη λεπτή κεραία του. Ετσι το κτίριο είναι το υψηλότερο στο δυτικό ημισφαίριο, λες κι αυτό να σήμαινε κάτι. Η αντικατάσταση των Δίδυμων Πύργων από ένα άλλο πελώριο κτίριο γραφείων υποτίθεται ότι θα υποδείκνυε το ανυπότακτο πνεύμα της Νέας Υόρκης, της πόλης που μεταμορφώθηκε από τις στάχτες της. Ωστόσο, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο και το One World Trade Center υποδεικνύει την ύπαρξη μιας μητρόπολης χωρίς πρωτότυπες, φρέσκες ιδέες. Μοιάζει σαν να μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε, κάτι το οποίο δεν συμβαίνει με τη Νέα Υόρκη. Ο διαπρεπής αρχιτέκτονάς του, Ντέιβιντ Τσάιλντς, από το γραφείο Skidmore, Owings & Merill σχεδίασε επίσης και το 7 World Trade, έναν κομψό τραπεζοειδή ουρανοξύστη που μοιάζει να αλλάζει σχήμα καθώς κανείς τον κοιτάζει από διαφορετικές πλευρές.
Η γειτονιά μετά την κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων έχει μεταβληθεί σε μία κοινότητα κατοικίας - εργασίας παρά την κατασκευή του World Trade Center. Ωστόσο ουδέποτε συνδεόταν με το υπόλοιπο κατώτερο κομμάτι του Μανχάταν. Πολλοί είχαν μελετήσει, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, την κατασκευή του World Trade Center έτσι ώστε να περιλαμβάνει κατοικίες, χώρους πολιτισμού αλλά και μαγαζιά, και να εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο τις αστικές τάσεις αλλά και την αυξανόμενη επιθυμία για μία γειτονιά, σε ανθρώπινη κλίμακα, εκεί όπου κάποτε βρισκόταν η ανεμοδαρμένη πλατεία ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους. Ομως αυτή η ιδέα εγκαταλείφθηκε εξαιτίας των πολιτικών φιλοδοξιών του πρώην κυβερνήτη της πολιτείας της Νέας Υόρκης Τζορτζ Ε. Πατάκι και τα εμπορικά συμφέροντα του Λάρι Σιλβερστάιν, του κατασκευαστή που έλεγχε το μεγαλύτερο ποσοστό του έργου. Χωρίς την προοπτική δημιουργίας χώρων πολιτισμού, κατοικιών και χωρίς τον σφυγμό της καθημερινότητας, το έργο μεταμορφώθηκε σε σύμπλεγμα γραφείων παλιάς σχολής που θα πεθαίνει κάθε βράδυ, το τελευταίο πράγμα που θα επιθυμούσαν οι νέοι Νεοϋορκέζοι.
"K"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου