Η ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ… ΕΦΥΓΑΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ…

του Άλκη Γαλδαδά

Σε 1.727 ανέρχονται οι αυτοκτονίες και οι απόπειρες αυτοκτονίας από το 2009 έως τις 10 Δεκεμβρίου 2011, σύμφωνα με τα στοιχεία που διαβίβασε στην Βουλή το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Πρόκειται για μια δραματική πτυχή των αδιεξόδων που βιώνει σειρά συμπολιτών μας και όπως αναφέρει σχετικά ο κ. Χρ. Παπουτσής στη σχετική έγγραφη απάντησή του προς τον βουλευτή της ΝΔ κ. Πρ. Παυλόπουλο, που έθεσε με ερώτησή του το θέμα, «η συγκεκριμένη μορφή αυτοπροσβολής αποτελεί αναμφίβολα μείζον κοινωνικό ζήτημα που πρέπει να απασχολεί όλους μας, Πολιτεία, πολίτες, επιστημονική κοινότητα, γονείς, συναρμόδιους φορείς και καθένας μας πρέπει να συμβάλει στην πρόληψη και την αποτροπή εκδήλωσης τέτοιων αυτοκαταστροφικών ενεργειών, στο βαθμό που του αναλογεί και δύναται». Ο ερωτών βουλευτής της ΝΔ είχε επικαλεστεί τα δημοσιεύματα που μιλούσαν για ραγδαία αύξηση των αυτοκτονιών και οι οποίες αποδίδονται στην οικονομική κρίση, ζητώντας να ενημερωθεί σχετικά».

Ο ένας απλά ρώτησε (πού να πάει ο νους του στο πώς προκλήθηκε κάτι τέτοιο) και ο άλλος (νομίζει πως) απάντησε. Στο μυαλό του μάλιστα ο κ. Παπουτσής φαίνεται πως έχει σαν συνώνυμο της λέξης αυτοκτονία τη λέξη «αυτοπροσβολή» (;;;;;;;;;). Τελειώσαμε, και ας διαφωνούν για παράδειγμα άλλοι, από τον Αλμπέρ Καμί μέχρι τον Κρίστοφερ Χίτσενς.
Ο Αλμπέρ Καμί έχει γράψει στο βιβλίο του «Ο Μύθος του Σισύφου» ότι: «Δεν υπάρχει παρά ένα πραγματικά σοβαρό φιλοσοφικό πρόβλημα και αυτό είναι η αυτοκτονία». Οι άνθρωποι βρίσκονται κατά τον Καμί σε μια κατάσταση όπου συνεχώς προσπαθούν να βγάλουν νόημα από κάτι που ακριβώς δεν έχει νόημα και αυτό είναι τρελό, κατ’ αυτόν.
Ο Κρίστοφερ Χίτσενς που μόλις τον Δεκέμβριο του 2011 έφυγε από τη ζωή (έχοντας και μια μητέρα που αυτοκτόνησε σε συνεννόηση με τον εραστή της σε ξενοδοχείο εδώ στην Αθήνα) έκανε τον κόπο και κατέταξε τις αυτοκτονίες σε τρεις κατηγορίες: Την «εγωιστική», που είναι μια αντίδραση του κόσμου όταν παλιές βεβαιότητες και η αλληλεγγύη αποσαθρώνονται προκαλώντας πανικό στους ανθρώπους, ανασφάλεια και μοναξιά, την «αλτρουιστική» όπου δίνουμε τη ζωή μας για το καλό μιας κοινότητας, της οικογένειας ή μιας ομάδας και τέλος έχουμε την «ανομική» αυτοκτονία που οφείλεται σε μια απότομη αλλαγή της κοινωνικής κατάστασης.

Ένοχοι υπάρχουν για αρκετούς από τους 1727 που… αυτοπροσβλήθηκαν. Είναι οι αναίσθητοι που πήραν κλαδευτήρι και κλάδεψαν ανελέητα οικογενειακούς προϋπολογισμούς χωρίς να τους αφήσουν ούτε ένα πράσινο φύλλο και να προσπαθούν κάποιοι πολίτες να βγάλουν νόημα από το παράλογο αφού είχαν ήδη ενοχοποιηθεί πολύ πονηρά και αποτελεσματικά. Άλλοι πάλι πίστεψαν πως προσέφεραν και υπηρεσίες ή μας κοιτάζουν παγερά αδιάφοροι πίσω από τα γυαλιά τους, βολεμένοι ωραία σε κάποια υπουργική καρέκλα. Έσσεται ήμαρ άραγε, στη μνήμη των αδίκως αυτοπροσβληθέντων;

ΠΗΓΗ: http://agnantiroumelis.blogspot.com/