ΙΤΕΑ… ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙ ΟΝΕΙΡΟ

     Περνούσε από μπροστά μου, κάνοντας την ανάσα μου να κοντοστέκεται και την καρδιά μου να περπατάει στα νύχια. Ούτε καν διανοήθηκα να ανοιγοκλείσω τα βλέφαρά μου, μή θέλοντας να το χάσω έστω και για λίγο απ' τα μάτια μου. Πονούσα, διψούσα μα πιο πολύ λαχταρούσα να μην τελέψει ετούτη η ώρα η ευλογημένη: Περνούσε από μπροστά μου ολοζώντανο το όνειρό μου...  Μήτε το μυρμήγκιασμα πού ένοιωθα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου ήταν ικανό να με κάνει να στρέψω αλλούθενε το βλέμμα μου : Περνούσε απο μπροστά μου ολοζώντανο το όνειρό μου...

Θάτανε δεν θάτανε 50 μέτρα μακριά μου κι εγώ εκεί, στην άκρη του μώλου να το βλέπω να περνάει σιγά-σιγά, γλυστρώντας πάνω στην ακύμαντη θάλασσα, αθόρυβα, νωχελικά, σχεδόν ανάερα και με τα ασημογάλαζα χρώματα του δειλινού, να κοντεύουν να παλαβώσουν  την ψυχή και την καρδιά μου.  Περνούσε από μπροστά μου ολοζώντανο το όνειρό μου κι εγώ δεν ήμουνα μέσα!..

     Ένα μακρόστενο σκαρί, κοντά στα 30 μέτρα, βαμμένο  σκούρο  θαλασσί στα χαμηλά και κάτασπρο από πάνω, μ' ένα άλμπουρο φορτωμένο ύψος κι ομορφάδα και την πεθυμιά της θάλασσας ζωγραφισμένη στην κοψιά του. Κόντευε να με προσπεράσει και μου ερχόταν να πέσω στο νερό και με δυο απλωτές να το φτάσω, να τ' αγγίξω κι αν μπορώ ν' ανέβω απάνω του. Να 'μπώ επιτέλους καβάλα στ' όνειρό μου!

     Είναι κάτι έργα ανθρώπων που τα πεθυμάς, τα ορέγεσε και τα ζηλεύεις, γιατί τάχες απο καιρό πλασμένα μέσα σου  κι όταν τα συναντάς στην ζωή σου και στην πραγματικότητα, σού 'ρχεται να βάλεις τις φωνές και να ΄πείς : μου κλέψατε τ' όνειρό μου μωρέ, το δικό μου όνειρο!