Είμαι η Βιολέτα Γαλανοπούλου. Γεννήθηκα στην Αθήνα, έζησα μέχρι τα 8 μου χρονιά στην Άμφισσα και ύστερα μετακομίσαμε στην Αθήνα , οπού μεγάλωσα και σπούδασα Κλασική Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, και Θέατρο στην Ανώτερη Δραματική Σχολή Θέατρου 10Θ. Έχω σπουδάσει 5 χρονιά φωνητική, 8 χρονιά κιθάρα, και 8 χρονιά χορό. Έχω συμμετάσχει για 2 χρονιά στην θεατρική ομάδα Αντώνη. Έχω συμμετάσχει στα σεμινάρια: Μουσικού Θεάτρου με τον Άρη Μπινιάρη, Θεατρικού Αυτοσχεδιασμού με τον Άρη Τρυπάκη και Εναέριων Ακροβατικών με την Ηλέκτρα Καρτάνου. Έχω συμμετάσχει επίσης στην performance «GUERRILLA» σε σκηνοθεσία της ισπανικής ομάδας El Conde de Torrefiel στο πλαίσιο του ΜΙRFESTIVAL (2016) και στην performance «Travelling» σε σκηνοθεσία του Ελβετού σκηνοθέτη Massimo Furlan στο πλαίσιο του MIRFESTIVAL (2018). Αφού τέλειωσα τις σπουδές μου, ήρθα στην Άμφισσα, και εδώ και ένα χρόνο ασχολήθηκα επαγγελματικά με το τραγούδι. Πρόσφατα συμμετείχα στην παράσταση «Η ζωή μας ένα Καμπαρέ» σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Αποστόλου, οπού έκανα και τις χορογραφίες.
Τι σε ενέπνευσε να ασχοληθείς με την υποκριτική και τη μουσική;
Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζω.. Το ήθελα αυτό από μικρό παιδάκι· από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν με ρωτούσαν "Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;" απαντούσα "Ηθοποιός και τραγουδίστρια!". Ποιος ξέρει τι είδα, τι άκουσα, τι μου έκανε εντύπωση... Νομίζω ότι δεν υπάρχει εξήγηση. Όπως κάποιος έχει κλίση στα μαθηματικά ή στην βιολογία, έτσι κι εγώ είχα κλίση στα καλλιτεχνικά.
Ποιοι ήταν οι μεγαλύτεροι σου καλλιτεχνικοί επηρεασμοί; Υπάρχουν καλλιτέχνες που θαυμάζεις και προσπάθησες να ακολουθήσεις τα βήματά τους;
Από μικρό παιδί όταν με πήγαιναν οι γονείς μου ή η αδερφή μου, που ασχολείται με τα καλλιτεχνικά, στο θέατρο εκστασιαζόμουν. Η αδερφή μου με είχε πάει σε παραστάσεις της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Θωμά Μοσχοπούλου, σε παραστάσεις της Κάρμεν Ρουγγέρη, γενικά είδα πολύ καλές παραστάσεις παιδικού θέατρου. Ο πατέρας μου αγαπούσε την όπερα, οπότε είχα γνωρίσει και αυτό το είδος. Λατρεύω επίσης τον κινηματογράφο, λατρεύω να βλέπω ταινίες. Νομίζω ότι ένας άνθρωπος μπορεί να πάρει τεράστια μόρφωση και καλλιέργεια μόνο και μόνο από την Μεγάλη Οθόνη.
Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που με έχουν εμπνεύσει. Από τον χώρο της μουσικής: ο Μάνος Χατζιδάκις, η Αρλετα, η Χάρις Αλέξιου, ο Σταμάτης Κραουνακης. Από τον χώρο του θέατρου, εκτιμώ πολλούς ηθοποιούς, αλλά η ηθοποιός που λάτρεψα ήταν η Ανά Παναγιωτοπούλου, που δυστυχώς έφυγε πρόσφατα. Θεωρώ ότι δεν ήταν μόνο απίστευτο ταλέντο, αλλά ήταν και φοβερός άνθρωπος. Θαυμάζω πολύ την κωμωδία ποιότητας, και νομίζω ότι αυτό έκανε η Άννα. Μου έδωσε κουράγιο και χαρά, αλλά και ταυτοχρόνως πολύ βαθιά συναισθήματα, σε πολύ μαύρες περιόδους της ζωής μου, και την ευχαριστώ γι’ αυτό! Νομίζω ότι ζωή χωρίς γέλιο είναι μάταιη! Σε δεδομένα εκτός Ελλάδας, θαυμάζω απεριόριστα τον Johnny Depp, πιστεύω ότι το ταλέντο του δεν έχει όρια.
Ποιος ρόλος που έχεις παίξει σου έχει αφήσει το μεγαλύτερο αντίκτυπο και γιατί;
Μέχρι στιγμής έχω παίξει μόνο στα πλαίσια της Σχολής. Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποιον ρολό, θα έλεγα τον ρολό του Μπενβολιο από το έργο «Ρωμαίος και Ιουλιετα» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να δουλέψω κάποιες τεχνικές και εκφραστικά μέσα με ιδιαίτερο τρόπο.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που ονειρεύεσαι να υποδυθείς; Ποια είναι η μεγαλύτερη σου φιλοδοξία ως καλλιτέχνης; Ποιες είναι οι μελλοντικές σου καλλιτεχνικές φιλοδοξίες; Υπάρχουν νέα πρότζεκτ που θα ήθελες να μοιραστείς;
Πιο μικρή ονειρευόμουνα ρόλους, τώρα πια ονειρεύομαι έργα και με φαντάζομαι απλά μέσα σε αυτά. Με ενδιαφέρει περισσότερο το σύνολο - εάν όμορφο δημιούργημα και να υπάρχω μέσα σε αυτό - πάρα μεμονωμένοι ρολοι. Ωστόσο, λατρεύω τον ρολό της Κατερίνας στο έργο «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι» του Σαίξπηρ, και τον ρολό της Κάρμεν από το ομώνυμο έργο του Προσπέρ Μεριμέ.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω να παίζω και να τραγουδάω. Η φιλοδοξία μου, όσο κυνική και αν ακούγεται, είναι να καταφέρω να βιοπορίζομαι από το επάγγελμα που αγαπώ. Θέλω πολύ να ασχοληθώ με το μουσικό θέατρο, αλλά και με τον κινηματογράφο.
Αυτό που έχω στο νου μου προς το παρόν είναι να οργανώσουμε τα social μας με τον Παναγιώτη, και να αρχίσουμε να ανεβάζουμε μουσικά βίντεο πιο συστηματικά ώστε να μας ακούσει ο κόσμος, και επιπλέον να αρχίσω να στέλνω βιογραφικά και να πηγαίνω σε ακροάσεις, πράγμα που δεν έχω κάνει ακόμα. Επίσης, θα ήθελα πολύ να ασχοληθώ με το θέατρο και την μουσική στην περιοχή μας.
Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείς για να προετοιμαστείς για έναν ρόλο;
Δεν υπάρχει συγκεκριμένη διαδικασία, η προετοιμασία διαφέρει ανάλογα με τον ρολό, το έργο, το είδος του θέατρου και την σκηνοθετική ματιά. Ωστόσο, δυο απαραίτητα πρώτα βήματα για μένα είναι να ξέρεις - να καταλαβαίνεις τι λέει το κείμενο, και τα λογία να τρέχουν νεράκι.
Ποιο είναι το είδος μουσικής που σε εκφράζει περισσότερο; Έχεις κάποιο συγκεκριμένο είδος που προτιμάς να τραγουδάς ή γράφεις; Συνθέτεις μουσική; Γράφεις στίχους μελωδίες;
Μου αρέσουν και ασχολούμαι με διαφορά είδη μουσικής, αρκεί να είναι καλή μουσική. Ανάλογα με την φάση της ζωής μου, με εκφράζουν και διαφορετικά είδη μουσικής: άλλοτε η Jazz, άλλοτε τα Blues, άλλοτε η Folk μουσική, άλλοτε η ισπανική μουσική, άλλοτε το Rock'n'roll, άλλοτε η μουσική των Musical, άλλοτε η κλασική μουσική κ.α. Το είδος, όμως, που αυτή τη στιγμή με εκφράζει να τραγουδάω είναι τα ρεμπέτικα, τα ελαφρολαϊκα και τα έντεχνα της εποχής του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη.
Έχω γράψει μόνο ένα τραγούδι, που μιλάει για την τέχνη, και που ίσως κάποια στιγμή αποφασίσω να το δημοσιοποιήσω. Ωστόσο, νομίζω ότι η φυσική μου ιδιότητα είναι της ερμηνεύτριας και όχι της τραγουδοποιού.
Στην Σχολή Θεάτρου 10Θ από την οποία έχεις αποφοιτήσει, με ποιους είχες συνεργαστεί ;
Οι δασκαλοι μου στις πτυχιακές εξετάσεις ήταν ο Δημήτρης Κουρουμπαλης, η Λουκία Μιχαλοπούλου (που ήρθε πρόσφατα στους Δελφούς με την παράσταση "Ικέτιδες") και ο Χάρης Φραγκούλης. Άλλοι δάσκαλοι που είχα ήταν ο Άγγελος Τριαντάφυλλου, που πιστεύω ότι είναι μια μουσική διάνοια και πραγματικά πολύτιμος για το μουσικό θέατρο στην Ελλάδα, η Τζωρτζινα Κακουδακη, ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, ο Λάκης Λαγόπουλος, η Έλλη Παπαγεωργακοπουλου, η Ανά Μασχα, η Μαρισα Τριανταφυλλιδου, ο Βασίλης Μαυρογεωργιου, ο Χρήστος Θεοδωρου, η Αθηνά Τρεβλια, ο Αντώνης Γαλεος, η Φαίδρα Νταϊογλου, ο Περικλής Μοσχολιδακης.
Πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον Δημήτρη Αποστόλου; Μίλησε μας για την εμπειρία σου στο CABARE !
Η συνεργασία μας ήταν πολύ καλή. Ευχαριστώ πάρα πολύ τον Δημήτρη που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία! Το πρώτο πράγμα που εκτιμώ σε αυτόν είναι η ευγένεια του. Ήταν ευγενικός και προστατευτικός με όλους μας, δεν προσεβαλε ποτέ κανέναν, ήταν πάντα πολύ ήρεμος, είχε χιούμορ, δεν ύψωσε ποτέ τον τόνο της φωνής του, ήθελε πρώτα από όλα να αισθανόμαστε όμορφα.
Αυτό είναι κάτι που εκτιμώ αφάνταστα. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχουν σκηνοθέτες που θεωρούνται και «καλοί», οι οποίοι προσβάλουν τους ηθοποιούς, ειρωνεύονται, φωνάζουν, υποτιμούν και προσπαθούν να επιβληθούν με την τρομοκρατία και την αγριάδα, προσποιούμενοι ότι είναι ανώτεροι όλων. Είναι άλλο πράγμα να είσαι σοβαρός επαγγελματίας και να θέτεις όρια, και άλλο να προσβάλλεις. Δεν μπορούμε να παίζουμε με ανθρώπινες ψυχές. Και πιστεύω ότι οι όμορφες δουλείες βγαίνουν και με όμορφο τρόπο. Αλλωστε γι’ αυτό υπάρχει και το θέατρο κατ’ εμέ, και για να σκεφτόμαστε και να προβληματιζόμαστε, αλλά και για να περνάμε όμορφα, να διασκεδάζουμε, να παίρνουμε ελπίδα και κουράγιο για να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο. Αν είναι κάνοντας θέατρο να υποφέρουμε, τότε γιατί να το κάνουμε;
Θέλω να ευχαριστήσω θερμά και τα κορίτσια μου, τα κορίτσια του Καμπαρέ, την Μαριαλενα Ραπτη, την Ασημινα Παπαδημα, την Ελινα Στεργιου, την Κατερίνα Ψαριανού και την Τριανταφυλλιά Κουτσογιαννοπουλου! Τις ευχαριστώ που με εμπιστευτήκαν, που ενδιαφέρθηκαν, που δουλέψαν πολύ, που προσπάθησαν και που έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό! Ήταν συνολικά μια πολύ όμορφη εμπειρία!
Τμήμα Φιλολογίας, Φιλοσοφική Σχολή, Πανεπιστήμιο Αθηνών ! θέλεις να μας μιλήσεις λίγο για τις σπουδές σου;
Αυτή είναι μια πικρή ιστορία για μένα, γιατί ποτέ δεν ήθελα να πάω στο Πανεπιστήμιο. Πάντα ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο και την μουσική. Ωστόσο οι γονείς και ο κοινωνικός περίγυρος επέμεναν στο να πάρω ένα «καλό πτυχίο». Έβγαλα πολλά μόρια και έτσι πήγα στην Φιλολογία, παρόλο που δε με ενδιέφερε καθόλου. Στο Πανεπιστήμιο από τα 60 μαθήματα μου αρέσαν με το ζόρι τα 10. Ζορίστηκα πάρα πολύ για να τελειώσω, γιατί είναι μια πολύ δύσκολη σχολή, και είχα συνεχώς στο νου μου ότι με κρατάει πίσω σε αυτό που θέλω πραγματικά να κάνω.
Δυστυχώς υπάρχει αυτή η νοοτροπία στην Ελλάδα. Υποχρεώνουν τα παιδιά να μπουν στην βασανιστική και ψυχοφθόρα διαδικασία των Πανελλαδικών, και να μπουν σε σχολές που δεν τους αρέσουν, ξοδεύοντας πολύτιμο χρόνο από την ζωή τους – χρόνο που δεν θα γυρίσει πίσω - μόνο και μόνο για να έχουν μια «ασφάλεια». Ωστόσο, τα πτυχία πλέον δεν είναι σίγουρο ότι θα σου εξασφαλίσουν δουλειά, και αν δεν σου αρέσει η δουλειά που θα κάνεις, δεν θα την κάνεις και καλά, οπότε δεν θα υπάρχει ασφάλεια και το κυριότερο: θα είσαι δυστυχισμένος. Δεν χρειάζεται να γίνουν όλοι γιατροί, δικηγόροι, και δάσκαλοι, υπάρχει πλέον μεγάλη ζήτηση και σε αλλά επαγγέλματα, εξίσου χρήσιμα και προσοδοφόρα, που δεν χρειάζονται Πανεπιστημιακές σπουδές. Ούτε πιστεύω ότι το Πανεπιστήμιο και οι γνώσεις που σου προσφέρει σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Το θέμα είναι το πως επεξεργάζεσαι τις γνώσεις. Και σιγουρά μπορεί κάνεις να μορφωθεί και μονός του, η μόρφωση είναι κάτι υποκειμενικό. Επειδή έβγαλες Πανεπιστήμιο δεν σημαίνει ότι είσαι μορφωμένος, επειδή δεν έβγαλες Πανεπιστήμιο δεν σημαίνει ότι είσαι αμόρφωτος. Το θέμα είναι να είσαι σκεπτόμενος άνθρωπος.
Εν κατακλείδι, αφήστε τα παιδιά να χαράξουν την δική τους πορεία! Ο καθένας ξέρει ο ίδιος για τον εαυτό του τι είναι καλύτερο γι’ αυτόν. Μην επεμβαίνετε στις ζωές των άλλων, μην καταστρέφετε ξένες ζωές. Οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν τις δίκες τους επιλογές, και είναι πολύ πιο τίμιο να πληρώσουν τα δικά τους λάθη, πάρα τα λάθη κάποιων άλλων.
Πώς βρέθηκες στην περιοχή μας και πως σου φαίνεται να ζεις στην επαρχεία;
Όταν τέλειωσα τις σπουδές μου στην Δραματική Σχολή το καλοκαίρι, ήρθα στην Άμφισσα για να ξεκουραστώ. Γνώρισα τον Παναγιώτη και αρχίσαμε να συνεργαζόμαστε. Τον Σεπτέμβρη έπρεπε να φύγω, γιατί θα έπαιζα σε μια παράσταση στην Αθηνά. Πήγα, έκατσα τέσσερις μέρες, και κατά την διάρκεια των προβών συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν ευτυχισμένη - το αντίθετο, ήμουν πολύ δυστυχισμένη. Μάζεψα τα πράγματα μου και γύρισα πίσω στο πι και φι! Συνεχίσαμε να δουλεύουμε με τον Παναγιώτη και έμεινα εδώ!
Μου αρέσει πολύ η ζωή εδώ, μακριά από την βαβούρα, την κίνηση, την φασαρία και τον πανικό της πρωτεύουσας. Μου αρέσει η ησυχία, μου αρέσει που βρίσκομαι κοντά στη φύση, κοντά στην θάλασσα, μου αρέσει που δεν ζω στον όροφο κάποιας πολυκατοικίας, μου αρέσει ο κήπος μου, μου αρέσει που οι αποστάσεις είναι μικρές, που δεν γίνεται χαμός με τα αυτοκίνητα, μου αρέσουν οι σχέσεις που αναπτύσσω με τους ανθρώπους εδώ, που είναι πιο άμεσες και ζέστες, σε σχέση με την μεγαλούπολη που είσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Μου αρέσει πολύ η ζωή στην περιοχή μας.
Δυστυχώς βέβαια, τα πάντα, από επαγγελματικής άποψης, βρίσκονται στην Αθηνά. Δε μου λείπει καθόλου η φρενίτιδα της πρωτεύουσας, αλλά μάλλον θα πρέπει να την υποστώ ξανά. Ωστόσο, θα ήθελα η έδρα μου να είναι εδώ.
Πώς προέκυψαν τα Μουσικά Live με τον Παναγιώτη Λύτρα;
Την γνωριμία μας την οφείλω στον αγαπημένο μου Σέργιο Καστανά που έχει το Παλιό Ποτοποιείο, και τον ευχαριστώ πολύ! Ο Σέργιος με ξέρει από μικρό παιδάκι. Πήγα μια μέρα στο μαγαζί και του είπα ότι ψάχνω κάποιον που να παίζει μπουζούκι για να κάνουμε κάποια Λάιβ. Ο Σέργιος πηρέ κάποια τηλεφωνά, και με έφερε σε επαφή με τον Παναγιώτη. Βρεθήκαμε, κάναμε την πρώτη μας πρόβα και ταιριάξαμε και μουσικά, και σαν ιδιοσυγκρασίες, και στην αντίληψη που έχουμε για την μουσική. Και έτσι δημιουργήθηκε αυτή η ωραία συνεργασία.
Ο Παναγιώτης είναι για μένα ένας εξαιρετικός και σπάνιος μουσικός, όχι μόνο επειδή έχει μια υπεροχή φωνή με φοβέρες δυνατότητες, ή επειδή έχει φοβερή τεχνική στο μπουζούκι και στην κιθάρα, αλλά και για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την μουσική. Αγαπάει την μουσική! Δεν ασχολείται με την μουσική ούτε από έπαρση, ούτε για να κάνει επίδειξη, ούτε για να πλουτίσει. Και όλη η αγάπη του πηγάζει από την δική του καλοσύνη, την ποιότητα του, την ευγένεια της ψυχής του, το ήθος του, την σεμνότητα του, την επιθυμία του για δημιουργία, την ευαισθησία και την εν συναίσθηση που εκείνος ονομάζει «φιλότιμο». Αισθάνομαι πολύ τυχερή που τον γνώρισα!
Πώς διαχειρίζεσαι την «πίεση» της δημοσιότητας; Μετά την πετυχημένη παράσταση του CABARE όλοι μίλαγαν για εσένα!
Χάχα, όχι και δημοσιότητα... Αισθάνομαι πολύ όμορφα όταν έρχονται άνθρωποι και μου λένε καλά λογία, αισθάνομαι μεγάλη ευγνωμοσύνη και χαρά που εκτιμούν την δουλειά μου!
Πίεση έχω νιώσει για δυο λογούς: όταν κάποιοι μου λένε μεν καλά λογία, αλλά να μην ασχοληθώ με την τέχνη επαγγελματικά, γιατί δεν βιοπορίζεσαι από αυτό, να πιάσω μια σταθερή δουλειά και να το κάνω σαν χόμπι· επίσης όταν κάποιοι με ρωτάνε γιατί δεν φεύγω, γιατί δεν πάω σε talent show, γιατί δεν γίνομαι διάσημη, γιατί δεν κάνω καριέρα κλπ.
Καταρχάς, πρέπει να πω ότι ξέρω αρκετούς καλλιτέχνες που βιοπορίζονται από την δουλειά τους, κάνοντας βεβαίως και κάποιες υποχωρήσεις. Επειδή όμως δεν είναι συνηθισμένα επαγγέλματα αυτά, ο πολύς κόσμος τα φοβάται. Ωστόσο, όταν κάποιος πετυχαίνει όλοι θα του πούνε μπράβο. Είναι πολύ απογοητευτικό να λες τέτοια πράγματα σε έναν νέο άνθρωπο. Και άσκοπο να δίνεις συμβουλές για τη ζωή του αλλού. Ο καθένας ας ασχολείται με την δική του ζωή, και ας κάνει αυτό που νομίζει. Δεν είμαστε μέντορες για να ξέρουμε τι είναι καλύτερο για την ζωή των άλλων. Και δεν είναι ανάγκη να ζήσουμε όλοι την ιδιά ζωή. Εγώ θέλω να κάνω την προσπάθεια μου. Αν αποτύχω, είναι δικό μου θέμα το τι θα κάνω μετρά. Είναι πολύ δύσκολος δρόμος, το ξέρω, αλλά είμαστε κάποιοι οραματιστές που προτιμάμε τα δύσκολα, ακόμα κι αν φάμε τα μούτρα μας.
Δεύτερον, ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι είμαι στην αρχή. Τώρα ξεκινάω, τώρα αρχίζω να μπαίνω στον χώρο. Το πώς θα εξελιχθώ είναι επίσης δική μου υπόθεση. Τους κάνει εντύπωση που είμαι ακόμα σε αυτό το στάδιο, αλλά πρέπει να ξέρουν ότι τα πράγματα στον χώρο της τέχνης είναι πολύ δύσκολα, ότι δεν προέρχομαι από μια οικογένεια που είναι μέσα στον χώρο ώστε να με προωθήσει, ή που είναι πλούσια ώστε να χρηματοδοτεί τις καλλιτεχνικές μου επιθυμίες, ότι δεν έχω γνωριμίες, ότι προσπαθώ και αγωνίζομαι εντελώς μονή μου, πράγμα που βέβαια χρειάζεται περισσότερο χρόνο και κόπο. Αισθάνομαι κάποιου είδους πίεση όταν με ρωτάνε «γιατί δεν είσαι ήδη φτασμένη, γιατί δεν πας εκεί, γιατί δεν κάνεις αυτό», ακόμα κι αν το λένε καλοπροαίρετα· όταν με ρωτάνε «γιατί δεν το κυνηγάς;», ενώ ήδη αυτό κάνω! Καλώς ή κακώς βρίσκομαι σε αυτό το σημείο και προσπαθώ πολύ σκληρά, και αυτό θα έπρεπε να είναι αρκετό. Δεν έχω παραδώσει τα όπλα επειδή ζω εδώ για αυτό το διάστημα. Ούτε με έχουν πάρει τα χρονιά και έχω αποτύχει – αν και πιστεύω ότι μέχρι τον θάνατο ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα και το δικαίωμα να προσπαθεί, δεν έχει σημασία η ηλικία. Αυτή η ανυπομονησία με αγχώνει. Δώστε μου χρόνο, μη με κρίνετε τόσο αυστηρά.
Τι θα συμβούλευες τους νέους που ζουν στην επαρχία και θέλουν να ακολουθήσουν το δικό σου μονοπάτι;
Όσον αφορά την μουσική, η περιοχή μας διαθέτει το Μουσικό Σχολείο, Ωδεία, Χορωδίες, και μουσικούς που μπορούν να διδάξουν και να παίξουν. Όσον αφορά το θέατρο, δυστυχώς οι Δραματικές Σχολές στην Ελλάδα βρίσκονται μόνο στην Αθηνά, την Θεσσαλονίκη και την Πάτρα, οπότε αν κάποιος θέλει να σπουδάσει θέατρο θα πρέπει να πάει προς τα εκεί. Όμως υπάρχει πάντα τρόπος να ασχοληθείς με την τέχνη. Υπάρχουν ομάδες, υπάρχουν άτομα που ενδιαφέρονται, και ο καθένας έχει πάντα την δυνατότητα να δημιουργήσει κάτι καινούριο. Πιστεύω ότι εάν σε ενδιαφέρει κάτι, θα βρεις τον τρόπο να το φέρεις εις πέρας. Το περιβάλλον βέβαια δεν είναι πάντα και παντού βοηθητικό. Εδώ, όμως, στην περιοχή μας, έχω βρει ανθρώπους με όρεξη, διάθεση και μεράκι! Το θέμα είναι να τολμήσεις!
"Η συνέντευξη δόθηκε για την ΚΟΙΝΣΕΠ ΜΑΝΤΕΙΟ "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου