Περάσαμε ένα δύσκολο καλοκαίρι. Οι πολίτες νιώθουν θυμό και ανασφάλεια. Αναρωτιούνται «αν δεν μπορέσει αυτός ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός, ποιος θα μπορέσει;». Ο ίδιος επιμένει να το «παίρνει πάνω του» μιλώντας για προσωπικά στοιχήματα. Προσωπικά στοιχήματα βάζεις, όμως, μόνο όταν είσαι βέβαιος ότι λειτουργεί σωστά κάθε «κομμάτι» του μηχανισμού και μόνο αν αντίστοιχα στοιχήματα έχουν βάλει και όλοι από κάτω, από τον υπουργό μέχρι τον σταθμάρχη του ΟΣΕ και τον αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ. ή της Πυροσβεστικής. Ως πρωθυπουργός μπορείς να διορίσεις έναν υπουργό σε κρίσιμη θέση μόνο αν θα του εμπιστευόσουν τη διοίκηση μιας επιχείρησης, και διοικητές νοσοκομείων που δεν είναι απλά κολλητοί κάποιου, και να επιβάλεις διαδικασίες, εκπαίδευση και πειθαρχία εκεί που είναι όλα χύμα. Μπορείς επίσης να εμφυσήσεις σε υπουργούς, κρατικά στελέχη και δημοσίους υπαλλήλους την έννοια του συλλογικού στοιχήματος. Που αφορά όλους. Και που όλοι μοιράζονται εξίσου επιτυχίες και αποτυχίες. Μπορείς τέλος να απαγορεύσεις σε βουλευτές, υπουργούς, μητροπολίτες ή άλλους παράγοντες να τηλεφωνούν για να διοριστεί κάποιος «δικός τους» στην ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. ή άλλης κρίσιμης υπηρεσίας.
Μέχρι εκεί όμως.
Το κράτος αυτό δεν θέλει διακοσμητική ανακαίνιση, αλλά ξερίζωμα και ξανακτίσιμο από την αρχή σε μερικούς τομείς.
Είμαστε μία παράδοξη χώρα είναι η αλήθεια. Η βαθιά ανεπάρκεια του κράτους οδηγεί σε παραλογισμούς. Εχω δει πρωθυπουργούς να ασχολούνται με ένα εξάρτημα που έλειπε από τον σωλήνα που μετέφερε το νερό στο Καστελλόριζο ή να τηλεφωνούν νύχτα σε έναν τμηματάρχη δημόσιας υπηρεσίας, στο σπίτι του, για να ξεμπλέξει κάποιος ταλαίπωρος επενδυτής από τα δίχτυα της γραφειοκρατίας. Δεν πάμε όμως μακριά έτσι. Ούτε το micromanagement λειτουργεί αποτελεσματικά, ούτε βέβαια και η προσθήκη μιας ακόμη επιτελικής «φέτας» ανάμεσα στο Μαξίμου και στα έγκατα του ελληνικού κράτους.
Υπάρχουν πολλοί ξένοι, για παράδειγμα, που θέλουν να επενδύσουν ή και να ζήσουν στην Ελλάδα. Μερικοί συναντούν τον πρωθυπουργό και ενθουσιάζονται γιατί βλέπουν έναν σύγχρονο, τεχνοκράτη ηγέτη. Οταν έρχεται η ώρα της υλοποίησης των σχεδίων τους, όμως, πέφτουν συχνά στα βράχια και εκεί κανείς δεν μπορεί να τους βοηθήσει. Νιώθουν σαν να έχουν μπει σε ένα ξενοδοχείο που η είσοδος και η ρεσεψιόν του μοιάζει με τη «Μεγάλη Βρεταννία», αλλά όταν πας στο δωμάτιο σού θυμίζει κάτι από μοτέλ στην παλιά Εθνική. Θέλει πολλή δουλειά για να αλλάξει αυτό, έχουμε δρόμο. Το κράτος αυτό δεν θέλει διακοσμητική ανακαίνιση αλλά ξερίζωμα και ξανακτίσιμο από την αρχή σε μερικούς τομείς. Τώρα που έχουμε τέσσερα χρόνια τράτο έως τις επόμενες εκλογές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου