Η επομένη των εκλογών της 21ης Μαϊου ανέδειξε την ικανότητα των Ελλήνων και στην ψυχανάλυση με την ευρεία χρήση διαφόρων συνδρόμων που προσδιόρισαν το αποτέλεσμα.
Η αλήθεια είναι ότι στις δημοκρατίες του είδους μας την τελική ευθύνη την έχει ο λαός. Διότι δεν αποφασίζει μόνο ο λαός. Από τον λαό προέρχεται και η πολιτική ηγεσία. Η εκλογική συμπεριφορά του επιβάλλει το πολιτικό προσωπικό. Και επειδή θέλει να λέγεται και ώριμος, πολιτικά, δεν δικαιολογείται άγνοια ή χειραγώγηση. Ξεπερνά αυτές τις ανωμαλίες.
Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο να λέμε πως μπορεί ο κ. Μητσοτάκης να είναι μετρίων δυνατοτήτων αλλά οι άλλοι είναι χειρότεροι. Φαντάζεστε την πολιτική μας κατάντια.
Και αυτό είναι το ελάχιστο. Μπορεί να μην περιμένουμε τίποτε από την κυβέρνηση αλλά μπροστά στο κυβερνητικό αδιέξοδο να ευχόμαστε να πάρει αυτοδυναμία. Ακόμη και κόμματα της αντιπολίτευσης κάνουν αυτήν την ευχή. Η πολιτική στο κρεβάτι του Φρόϊντ.
Στις 26 Ιουνίου θα έχουμε μια κυβέρνηση καθόλου νέα. Θα έχουμε μια κυβέρνηση Μητσοτάκη με όλες τις αδυναμίες της αλλά και τις αμαρτίες της. Αμαρτίες που είναι πολλές και αδιόρθωτες. Θα υποστούμε τις συνέπειες της ψήφου μας αλλά οι συνέπειες αυτές θα ήταν, ακόμη, χειρότερες με μια άλλη επιλογή. Που σημαίνει αδιέξοδο.
Ο κ. Μητσοτάκης, λοιπόν:
-Θα συνεχίσει να μας παρακολουθεί περισσότερο αφού ο λαός αδιαφορεί για την παραβίαση της προσωπικότητάς του εν ονόματι της οικονομικής κρίσης που διέρχεται. Δεν μπορώ να καταλάβω πως η ευαισθησία- και κατά συνέπεια η πολιτική καταδίκη- των παρακολουθήσεων θα δημιουργούσε προβλήματα στην οικονομική ανάκαμψη την οποία υπόσχονται αλλά ποτέ δεν βλέπουμε. Από το 1830.
-Θα παρεμβαίνει στη λειτουργία της δικαιοσύνης θεωρώντας αστειότητες την διάκριση των εξουσιών. Και, φυσικά, θα θεωρεί αστειότητες τις ανεξάρτητες αρχές. Μπορεί να ισοπεδώσει την ύπαρξη και λειτουργία τους ενεργοποιώντας τους ιδεολογικούς του μηχανισμούς.
-Θα κάνει ακόμη πιο ασφυκτικό το σύστημα εξουσίας του που είναι, ούτως ή άλλως, περιορισμένο στα γραφεία του Μαξίμου αφού εκμηδένισε τις εσωκομματικές τάσεις που επέβαλαν κάποια εσωκομματική ισορροπία και θα έχει την κοινοβουλευτική άνεση να εκφοβίζει τους βουλευτές του αν παρεκλίνουν κατά κεραίαν από την γραμμή.
-Θα περνά νόμους χωρίς να ακούει την παραμικρή κριτική της αντιπολίτευσης η οποία βρίσκεται υπο διάλυσιν ή περνά την παιδική ηλικία της.
-Θα κάνει πιο αυστηρό και ασφυκτικό το συγκεντρωτικό κράτος για να μπορεί να ελέγχει και το παραμικρό που κινείται αφού δεν υπάρχει κανείς που θα του φέρει αντίρρηση. Τεσσεράμιση εκατομμύρια πολιτών στο λεκανοπέδιο, από τα οποία περισσότερο από 2 εκατομμύρια έχουν έρθει από μακρινές ασιατικές περιοχές τον ενθαρρύνουν να περιορίσει ακόμη περισσότερο οτιδήποτε κινείται στην ελληνική περιφέρεια διότι η ελληνική περιφέρεια είναι καθυστερημένη και θρησκόληπτη ενώ οι ασιάτες της πρωτεύουσας βρίσκονται στην πρωτοπορία του κοσμοπολιτισμού και της θρησκευτικής ανεκτικότητας.
-Θα περνά τα μηνύματα και την πολιτική του με εντυπωσιακή ευκολία αφού τα main stream Μέσα Ενημέρωσης τα οποία παρακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας είναι δεδομένα δικά του.
-Θα αδιαφορεί για τις υποδομές, κυρίως, της περιφέρειας αφού θα θεωρεί δεδομένο ότι ο αμερικανός διαμορφωτής της εικόνας του στο τέλος όχι, μόνο, θα τον βγάλει αλώβητο αλλά και κερδισμένο ό,τι και αν συμβεί.
-Θα περάσει στην κοινωνία ότι, πλέον, με τις εκλογές ξοδευτήκαμε πολύ και τώρα μέσα τα κεφάλια.
-Θα αποδομήσει ακόμη περισσότερο την έννοια του έθνους και θα κάνει πιο σκληρή και συνεκτική την έννοια του κράτους, ενός κράτους που κατ επίφασιν αποκαλείται, ακόμη, ελληνικό.
-Θα κάνει-μαζί με τους ολιγάρχες του- ακόμη πιο σκληρό το κέλυφος της εισόδου στον παράδεισο των εραστών της εξουσίας αφού για να την διεκδικήσεις πρέπει να περάσεις από τα Καυδιανά Δίκρανά τους. Ο εξευτελισμός και η υποταγή αυτού που τα διέρχεται είναι απόλυτος. Αλλά και αν δεν τα διέλθεις εξουσία δεν βλέπεις. Κατά τα άλλα το σύστημα είναι δημοκρατικό. Σε τί;
Και τώρα, επειδή οι οπαδοί της κυβέρνησης και των κομμάτων είναι έτοιμοι να ξιφουλκήσουν εναντίον μου, ιδού και η θεωρητική και ιστορική θεμελίωση των παραπάνω.
Θεμελίωση στη βάση πως κράτος χωρίς ηθικά ερείσματα δεν στέκεται.
Την επομένη του Β!ΠΠ οι δυνάμεις, με πρωταγωνιστή τις ΗΠΑ θέλησαν να δημιουργήσουν έναν θεσμό, τον ΟΗΕ, ο οποίος δεν θα λειτουργούσε στη βάση της ισχύος των κρατών αλλά του δικαίου.
Τον δημιούργησαν. Οι ανάγκες, όμως, του Ψυχρού Πολέμου επέβαλαν τις εκπτώσεις.
Εκπτώσεις που οδήγησαν την μεν Σοβιετική Ένωση να μην υπάρχει σήμερα τις δε ΗΠΑ να είναι μια απαξιωμένη δύναμη που δεν θα καταφέρει να ανακάμψει. Διότι στερήθηκε των ηθικών ερεισμάτων της.
Ήταν ο ιδεαλιστής Τζώρτζ Κέναν που το 1947 θεωρούσε, ακόμη, ότι το ζήτημα των σχέσεων μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Αμερικανών είναι στην ουσία μία δοκιμασία της συνολικής αξίας των Ηνωμένων Πολιτειών ως έθνους μεταξύ των Εθνών. Για να αποφευχθεί η καταστροφή, έλεγε, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να σταθούν αντάξιες των καλύτερων παραδόσεων τους και να αποδειχτούν άξιες να παραμείνουν μεγάλο Έθνος".
Ο διάδοχός του Πωλ Νίτσε άρχισε τις εκπτώσεις: ως διευθυντής προσωπικού του Τμήματος πολιτικού σχεδιασμού του State Department υποστήριζε ότι οι ελεύθερες κοινωνίες ήταν αναγκασμένες να αναστείλουν τις αξίες τους για να υπερασπιστούν την ύπαρξή τους.
Ο Ψυχρός Πόλεμος μεταμόρφωσε τους Αμερικανούς ηγέτες σε μακιαβελικοιύς. Η ιδέα ότι οι ηγέτες τους ίσως και να έλεγαν ψέματα ήταν πρωτόγνωρη για τον Αμερικανικό λαό.
Ο πρώτος που εψεύσθη, για να αποφύγει τις διεθνείς συνέπειες, ήταν ο Αιζενχάουερ όταν αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση με το κατασκοπευτικό U2 που κατέρριψαν οι Ρώσοι βασιζόμενος στην διαβεβαίωση της CIA ότι σε μια τέτοια περίπτωση ο πιλότος δεν θα διασωζόταν και οι αμερικανοί θα υποστήριζαν ότι επρόκειτο για μετεωρολογικό αεροπλάνο που έχασε τον προορισμό του. Ο Χρουτσώφ τους παρουσίασε και συντρίμια του αεροπλάνου και τον πιλότο ζωντανό. Ο ΑΙΚ έβαλε την ουρά κάτω από τα σκέλια.
Ακολούθησε ο Κέννετι όταν αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι και αυτός είχε πει ψέματα όταν αρνήθηκε σε συνέντευξη τύπου λίγο πριν από την απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων ότι οι Αμερικανικές δυνάμεις θα συμμετείχαν ποτέ σε προσπάθεια ανατροπής του Κάστρο.
Προς έκπληξη του Κέννεντυ το ποσοστό επιδοκιμασίας στο πρόσωπό του στις δημοσκοπήσεις αυξήθηκε.
Ο διάδοχος του Κέννεντι Λίντον Τζόνσον πήρε την καυτή πατάτα του πολέμου στο Βιετνάμ και ήξερε ότι οι προοπτικές ήταν ζοφερές αλλά δεν τολμούσε να το πει ανοιχτά.
Αντί να φανούν αντάξιες των καλύτερων παραδόσεων τους στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όπως είχε ελπίσει ο Κέναν, με τον πόλεμο του Βιετνάμ οι Ηνωμένες Πολιτείες έδειξαν ότι θυσιάζουν τις καλύτερες παραδόσεις συνταγματικής και ηθικής ευθύνης.
Ο Ρίτσαρντ Νίξον κληρονόμησε αυτή την κατάσταση και στην συνέχεια την έκανε πολύ χειρότερη.
Εξακολουθούσε να πιστεύει ότι οι απαιτήσεις της εθνικής ασφάλειας, όπως τις όριζε ο ίδιος, υπερέβαιναν την υποχρέωση λογοδοσίας, ακόμη και νομιμοφροσύνης που απαιτούσε ο ρόλος του προέδρου.
Οι ενέργειες του Νίξον υπερέβαιναν ακόμη και την ιδέα ότι ήταν δυνατόν να υπάρχουν ξεχωριστά πρότυπα συμπεριφοράς στο εσωτερικό και στο εξωτερικό: Αντίθετα μετέτρεψε την ίδια τη χώρα σε πεδίο μάχης του Ψυχρού Πολέμου.
Εκεί όμως αντιμετώπισε έναν αντίπαλο ισχυρότερο από τη Σοβιετική Ένωση ή το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα: Το σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Εκεί που έκανε λάθος δεν ήταν η χρήση της μυστικότητας στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής- η διπλωματία πάντα το απαιτούσε - αλλά στο ότι δεν κατάφερε να κάνει διάκριση μεταξύ των ενεργειών που θα μπορούσε να δικαιολογήσει αν βρισκόταν εκτεθειμένος και εκείνων που ποτέ δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει.
Οι Αμερικανοί συγχώρησαν τα ψέματα που έλεγαν ο Αιζενχάουερ και ο Κέννεντι διότι οι πράξεις που κάλυπταν αποδείχθηκαν υπερασπίσιμες όταν αποκαλύφθηκαν.
Το ίδιο και οι μέθοδοι με τις οποίες ο Νίξον πέτυχε το άνοιγμα στην Κίνα, τη συμφωνία SALTE και την κατάπαυση του πυρός στο Βιετνάμ: Τα αποτελέσματα σε αυτές τις περιπτώσεις έκαναν την καταφυγή στη μυστικότητα, ακόμη και την εξαπάτηση να φαίνεται εύλογη.
Αλλά ο μυστικός βομβαρδισμός ενός κυρίαρχου κράτους; Η απόπειρα ανατροπής μιας δημοκρατικά εκλεγμένης Κυβέρνησης; Η υποκλοπή των συνομιλιών Αμερικανών πολιτών χωρίς νόμιμη άδεια; Οι διαρρήξεις που διεξάγονται με προεδρική εξουσιοδότηση; Η οργάνωση μιας συνωμοσίας, μέσα στον ίδιο το Λευκό Οίκο για να αποκρυφτεί αυτό που είχε συμβεί; Ο Νίξον τα επέτρεψε όλα αυτά κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του. Όταν η άρνηση ευθύνης δεν ήταν πλέον εφικτή- σε μεγάλο βαθμό επειδή ο Νίξον με το μυστικό σύστημα υποκλοπής των συζητήσεων που γίνονταν στο Οβάλ Γραφείο είχε φτάσει στο σημείο να παρακολουθεί τον ίδιο του τον εαυτό - η Συνταγματική κρίση ήταν πλέον αναπόφευκτη.
Ο Νίξον εξελέγη και παραιτήθηκε.
Ο δικός μας πρωθυπουργός θα βασιλεύσει διότι η σημασία που δίνουν οι δύο λαοί στη νομιμότητα και τους θεσμούς είναι διαφορετική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου