H αδυναμία της πλειοψηφίας των κέντρων λήψεων αποφάσεων να κατανοήσουν την αντίληψη που έχει η κοινωνία κι εν τέλει την ίδια την πραγματικότητα.
Τα χρόνια των μνημονίων με βρήκαν αρκετά θυμωμένο. Δεν μπορούσα να φανταστώ πώς είναι δυνατόν η χώρα μου -μια θεωρούμενη κραταιά δυτική χώρα, μέλος ενός από τα πιο σημαντικά clubs στον κόσμο, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ- να γίνεται πειραματόζωο. Όντας φανατικός θιασώτης της άποψης ότι η πανδημία μπορεί να είναι ευκαιρία για την ελληνική οικονομία έσπευσα από την πρώτη στιγμή να υπερθεματίσω υπέρ της τρίτης και φαρμακερής ευκαιρίας της Ελλάδας.
Παρόλο που είμαι αισιόδοξος και πιστεύω ότι οι αριθμοί της ελληνικής οικονομίας θα βελτιωθούν, βλέπω να επιβεβαιώνονται οι φόβοι μου. Παρακολουθώ, σχεδόν, αποσβολωμένος την πανδημία να καταδεικνύει καθημερινά την απόλυτη ανισορροπία ανάμεσα στην πολιτική και την κοινωνία. Με την αγαπημένη φράση της ελληνικής εποχής των μνημονίων, εκείνη των “αχαρτογράφητων νερών” να γίνεται, κατά την ταπεινή μου γνώμη, τάση στο παγκόσμιο χωριό.
Αν παρατηρήσουμε πιο εμπεριστατωμένα στην καθημερινότητα την απόσταση ανάμεσα στην πρακτική λογική και τη λογική των δηλώσεων των ηγεσιών στον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη, εκτιμώ ότι θα μείνουμε εμβρόντητοι.
Ο Πρόεδρος Μπάιντεν εγκαινιάζει στην πολιτική -κι ειδικά στις Διεθνείς Σχέσεις- το “oλίγον έγκυος”, δηλώνοντας τη μια μέρα (και παίρνοντας το πίσω την επόμενη) για τις σχέσεις Ρωσίας - Ουκρανίας και την πιθανότητα να εισβάλει η πρώτη στη δεύτερη ότι “η Ρωσία θα λογοδοτήσει εάν εισβάλει αλλά εξαρτάται από το τι θα κάνει. Είναι κάτι διαφορετικό εάν πρόκειται για μια μικρή εισβολή…”.
Σχέσεις για τις οποίες συναντιούνται ΗΠΑ – Ρωσία, με τη συνορεύουσα Ευρωπαϊκή Ένωση να απέχει (κι όχι επειδή δεν ήθελε, επειδή δεν προσκλήθηκε). Η οποία Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δημιουργήσει με την πολιτική της στην αντιμετώπιση της πανδημίας την απόλυτη σύγχυση.
Με τη Δημοκρατία, όπως τουλάχιστον τη γνωρίζαμε, να δέχεται απανωτά χτυπήματα στο όνομα της Δημόσιας Υγείας και με τα κράτη-μέλη να παρακολουθούν το ένα το άλλο, όταν θεωρητικά λειτουργούν κάτω από την ίδια στέγη. Με την Αυστρία να ετοιμάζεται να επιβάλει εμβολιασμό σε όλους τους άνω 18, με ένα εμβόλιο που επικοινωνήθηκε ως ελευθερία αντί του -απλού και ορθότατου- δικαιώματος στη ζωή. Η Επιστήμη μας προίκισε σε χρόνο ρεκόρ με μια ευλογία (το εμβόλιο) κι η Πολιτική αδυνατεί να το επικοινωνήσει.
Με την Ελλάδα να επιβάλει τον εμβολιασμό στους άνω των 60 επί ποινή προστίμου και 300.000 άτομα να μην πτοούνται κι άλλοι 300.000 να μην έχουν κάνει την τρίτη δόση που θεωρητικά προστατεύει από την εισαγωγή σε νοσοκομείο, επιβεβαιώνοντας ένα κλίμα αμφισβήτησης κι ανησυχίας.
Αλήθεια πόσο κακό κάνει η ανειλικρίνεια στην εποχή της δυνατότητας ταχύτατης διάδοσης αλλά κι επιβεβαίωσης της πληροφορίας; Ταυτόχρονα, διεθνή μέσα προβαίνουν σε λεξιπλασία για να περιγράψουν το πρωτόγνωρα παράδοξο ορισμένων, οικονομικών κυρίως, αποφάσεων ηγεσιών, όπως για παράδειγμα το πολύ πετυχημένο erdoganomics, ενώ παρατηρούν την ανισότητα που δημιουργεί η ψηφιακή επανάσταση της εποχής της πανδημίας και το φόβο της κλιματικής αλλαγής με ευχολόγια.
Όλα αυτά όταν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα εγκαινιάζουν, πρώτα σε όλο τον κόσμο, την εβδομάδα των τεσσεράμισι ημερών, δίνοντας έμφαση σε αυτό που πολλοί ονομάζουν σύγχρονη ποιότητα ζωής, ζητούμενο που ακούμε εδώ και χρόνια στην Ευρώπη αλλά ποτέ πρακτικά δεν έχουμε βιώσει. Και σε μια οικονομική εποχή όπουο πληθωρισμός υφίσταται σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο, γεγονός που είχε να συμβεί από τις αρχές του 1970. Μύλος!
Ήταν δεδομένο ότι η πανδημία θα λειτουργούσε ως καταλύτης εξελίξεων. Οι πολιτικές ηγεσίες του παγκόσμιου χωριού κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν το αδιανόητο. Εκείνο το οποίο ειλικρινά δεν περίμενα είναι να αναδείκνυε ένα κοινό παγκόσμιο πρόβλημα: την αδυναμία της πλειοψηφίας των κέντρων λήψεων αποφάσεων, πολιτικών κι οικονομικών, να κατανοήσουν την αντίληψη που έχει η κοινωνία κι εν τέλει την ίδια την πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου