Υπεράνω όλων ο Nόμος

Η Ελλάδα ανήκει σ’ εκείνες τις χώρες της Ευρώπης, όπου η κομματική και μόνον ιδιότητα για πολλές δεκαετίες αρκούσε (και εξακολουθεί, ως ένα βαθμό, να αρκεί) για να βολευτεί κάποιος «ημέτερος», κι ας είναι ένα κραυγαλέο τίποτα. Ένας άδειος τενεκές του κομματικού κατεστημένου.

Κατόπιν αυτός, ο βολεμένος, αν από τη θέση όπου έχει τοποθετηθεί μπορεί να ασκεί ελεγκτική εξουσία, τότε το μέλλον του διαφαίνεται κερδοφόρο για τον ίδιο, ιδίως στην περίπτωση που μετατρέπει τη δημόσια θέση του σε ιδιωτική. 

Γι’ αυτό μια καλή θέση στο Δημόσιο ήταν ανέκαθεν ελκτική, γιατί εκτός από την εφ’ όρου ζωής επαγγελματική εξασφάλιση, είναι και οικονομικά επικερδής, αν ο περί ου ο λόγος βολεμένος φέρεται ωσάν επίορκος. Και μη μου πει κανείς πως στη χώρα που ζούμε δεν υπάρχει διαφθορά. Οι έρευνες που μιλούν περί του αντιθέτου είναι δεκάδες.

Στη συνέχεια της επαγγελματικής του πορείας ο συγκεκριμένος, αν θέλει να πολιτευθεί, δυνητικά μπορεί να εξαργυρώσει εκδουλεύσεις και ρουσφέτια για να εκλεγεί. Το κομματικό του προφίλ ενισχύεται, πάνω σ’ αυτό στηρίζεται η εκλογή του και το κακό κάνει τον κύκλο του. Ευτυχώς, χάριν του ΑΣΕΠ το φαινόμενο αυτό έχει μειωθεί, δεν έχει ωστόσο εξαλειφθεί.

Θεωρώ πως όποιος προέρχεται από τον δημόσιο τομέα και πολιτεύεται είναι καλό να υποβάλει και το «πόθεν έσχες» του. Να ελεγχθούν τα κεκτημένα του. Αν πράγματι ανταποκρίνονται στο μισθό του ή αν είναι πολλαπλάσια αυτού. Περιουσίες του ενός μισθού προκαλούν την καχυποψία, ιδιαίτερα σε κοινωνίες όπου οι άνθρωποι γνωρίζονται.

Ναι μεν δεν υπάρχει καλύτερο πολίτευμα από τη δημοκρατία, αλλά κι αυτή χρειάζεται να ελέγχεται σε όλα της τα επίπεδα.

Στην πολιτική την πρώτη θέση την δικαιούται η ηθική. Όπου χωλαίνει η παιδεία, εκεί ασθενεί η κοινωνία. Το σχολείο είναι αποδοτικότερο όταν οι αξίες που πρεσβεύει εφαρμόζονται στην έξω κοινωνία, η οποία και πλάθει τα πρότυπα για τις επόμενες γενιές.

Είναι γεγονός ότι καμία πολιτική δεν είναι ίδια για όλους. Κάποιους βλάπτει και κάποιους ωφελεί, ανάλογα με τους νόμους και τα μέτρα που παίρνει. Κι αν αυτά ευνοούν τους πολλούς, είναι δημοκρατική. Αλλιώς όχι. Δημοκρατία με ακριβά τα δημόσια αγαθά (φως, νερό, παιδεία, υγεία) δεν νοείται.

Χρόνια τώρα, τούτη η χώρα ζει με τσιτάτα. Για μερικούς τα γεγονότα του «Πολυτεχνείου» στάθηκαν ευκαιρία για πολιτική τους σταδιοδρομία. Πολλοί από τους εξεγερμένους φοιτητές άφησαν την επιστήμη και βρήκαν καταφύγιο και άσυλο στην πολιτική. 

Οι κομματικές νεολαίες είναι τόσο ισχυρές που επηρεάζουν ως και τις πρυτανικές εκλογές. Ο οργανωμένος σε κομματική νεολαία φοιτητής, αν είναι της κυβέρνησης έχει ισχύ ίσως ίση με τον πρύτανη. 

Διαχρονικά η πιο προδομένη έννοια είναι η δημοκρατία. Πόσο ελεύθερος μπορεί να είναι αυτός που δεν έχει δουλειά; Πόσο ελεύθερος είναι αυτός που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της ζωής του κι ας ζει σε δημοκρατία;

Ανάμεσα στα κλειστά επαγγέλματα κατατάσσεται και η πολιτική. Μερικοί από το σχολείο μπήκαν κατευθείαν στη Βουλή. Το πολιτικό γραφείο του πατέρα εν είδει επιχείρησης μεταβιβάζεται στον γιο ή την κόρη. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Τα πιο πετυχημένα είναι εκείνα που ο μπαμπάς ήταν υπουργός ή πρωθυπουργός. Κι όλα αυτά ελέω μιας δημοκρατίας σε μια χώρα όπου τα πολιτικά «τζάκια» είναι μακροβιότερα από τη βασιλεία.

Αιώνες πριν έγραφε ο Αριστοτέλης ότι «τα δίκαια κινούνται». Ότι η δικαιοσύνη δεν είναι κάτι το στατικό, κάτι το απολιθωμένο, αλλά αλλάζει από τόπο σε τόπο. Στόχος λοιπόν της δικαιοσύνης σε μια χώρα θα πρέπει να είναι η διαρκής βελτίωσή της, καθότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Αυτό που ίσχυε κάποτε δεν σημαίνει ότι πρέπει να ισχύει για πάντα.

Ο πατέρας της ιστορίας Ηρόδοτος αναφερόμενος στους Σπαρτιάτες γράφει: «Ελεύθεροι εόντες ου πάντα ελεύθεροι εισίν. Έπεστι γαρ σφι δεσπότης νόμος». Όσοι δηλαδή είναι ελεύθεροι, δεν είναι ελεύθεροι ως προς όλα, διότι υπεράνω όλων υπάρχει ο νόμος.