Ο Νικόλαος Πλαστήρας ήταν στρατιωτικός, -γνωστός για την δράση του κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους, τον Α παγκόσμιο και την Μικρασιατική εκστρατεία- και πολιτικός, 3 φορές πρωθυπουργός της Ελλάδος.
Γεννήθηκε στο Μορφοβούνι Καρδίτσας, στις 4 Νοεμβρίου του 1883, ήταν το μεγαλύτερο παιδί από τα τέσσερα της οικογένειας με πατέρα ράφτη και μητέρα υφάντρα. Το 1897 αναγκάστηκαν να αφήσουν το σπίτι του λόγω του πολέμου με τους Τούρκους, όταν τελείωσε ο πόλεμος, επέστρεψαν στην Καρδίτσα όπου ο Νικόλαος πήγε σχολείο. Αναγκάστηκε να διακόψει όταν σε ένα καυγά έδειρε ένα Τούρκο και για να μην συλληφθεί διέφυγε στον Πειραιά.
Το 1903 επέστρεψε στην Θεσσαλία για να πάρει μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα. Τελείωσε το γυμνάσιο στην Καρδίτσα μετά που είχα εκδιωχθεί οι Τούρκοι και το 1909 συμμετείχε ενεργά στο Κίνημα στο Γουδί που έφερε στην εξουσία τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Από το 1910 μέχρι το 1912 φοίτησε στην σχολή Υπαξιωματικών της Κέρκυρας και μετά πήρε μέρος στους βαλκανικούς πολέμους όπου διακρίθηκε και προήχθη σε υπολογαχό.
Την εποχή του διχασμού τάχθηκε στο πλευρό του Βενιζέλου και στον Α παγκόσμιο πόλεμο διακρίθηκε για την γενναιότητά του και προήχθη «επ’ ανδραγαθία» σε αντισυνταγματάρχη. Στην Μικρασιατική εκστρατεία έδωσε πολλές νικηφόρες μάχες και σύντομα έγινε ο τρόμος των αντιπάλων, τον ονόμασαν «καρά-πιπέρ» (μαύρο πιπέρι), ενώ το σύνταγμα του έγινε γνωστό ως «σεϊτάν ασκέρ» (στρατός του διαβόλου).
Ο Πλαστήρας με τους άνδρες του έφτασε μακρύτερα από όλους, πέρα από τον Σαγγάριο, ενώ και μετά την κατάρρευση του μετώπου προέβαλε μεγάλη αντίσταση στις επιθέσεις του εχθρού και υποχώρησε τακτικά και οργανωμένα, δίνοντας την ευκαιρία σε πολλούς πρόσφυγες να διαφύγουν από τους Τούρκους και μαζεύοντας στρατιώτες από διαλυμένες μονάδες. Από το 1924 έως το 1933 ο Πλαστήρας δεν μετείχε στα πολιτικά πράγματα, έζησε σε Ιταλία και Ελλάδα, όταν ωστόσο το 1933 ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές, επανήλθε με ένα πραξικόπημα το οποίο απέτυχε κι έτσι εκείνος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει ξανά την Ελλάδα και να ζήσει στην Νίκαια της Γαλλίας.
Κατά την δικτατορία του Μεταξά προσπάθησε να δημιουργήσει κίνημα εναντίον του, χωρίς αποτέλεσμα, ενώ το 1941 έγραψε επιστολή στον Μεταξά ζητώντας του να συνθηκολογήσει με τους Ιταλούς. Αυτή την επιστολή την πλήρωσε πολιτικά αργότερα όταν αναγκάστηκε να παραιτηθεί από πρωθυπουργός μετά την δημοσιοποίηση της. Το 1945 ο αντιβασιλέας αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός τον είχε διορίσει πρωθυπουργό και είχε σχηματίσει κυβέρνηση με όλα τα κόμματα πλην το κομμουνιστικό.
Αυτή η κυβέρνηση υπέγραψε την συμφωνία της Βάρκιζας με την οποία οι κομμουνιστές παρέδωσαν τα όπλα τους. Μια ακόμη φορά, το 1951 ανέλαβε την πρωθυπουργία, σε οικουμενική κυβέρνηση ως πρόσωπο ευρείας αποδοχής. Ήταν μετριοπαθής και είχε παρουσιαστεί ως οπαδός της εθνικής συμφιλίωσης μετά τον εμφύλιο, μιλούσε για άρση των διώξεων κατά των αριστερών ωστόσο δεν κατάφερε να περιορίσει το δεξιό παρακράτος.
Υπό την πρωθυπουργία του καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε, μαζί με τους συντρόφους του, το ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ, Νίκος Μπελογιάννης. Στους λίγους μήνες που κυβέρνησε πρόλαβε να ωστόσο κάνει έργα υποδομής και να δώσει κοινωνικές παροχές, όπως διανομή γης στους ακτήμονες, ενώ επίσης ήταν εκείνος που παραχώρησε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες.
Τον Νοέμβριο του 1951 ξαναέγιναν εκλογές και ο Πλαστήρας δεν βγήκε ούτε καν βουλευτής. Το Μάρτιο του 1952 έπαθε ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο, ενώ τον Νοέμβριο σε καινούργιες εκλογές στις οποίες νίκησε ο δεξιός στρατάρχης Παπάγος, ο Πλαστήρας είχε προσκαλέσει την αριστερά σε συνεργασία για να λάβει την άρνηση της με την φράση: «Τι Παπάγος τι Πλαστήρας». Στις 11 Ιουλίου του 1953 ο Πλαστήρας έπαθε ένα βαρύ έμφραγμα και τελικά πέθανε στις 23 του μήνα.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου