Η Ορεινή Ελλάδα (ΓΚΙΩΝΑ-ΟΙΤΗ-ΒΑΡΔΟΥΣΙΑ) που αξίζει κανείς να γνωρίσει ταξιδεύοντας..

Επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από μια μοναχική ορειβατική εξόρμηση μου μια κρύα και ηλιόλουστη χειμερινή μέρα σκεφτόμουνα ότι υπάρχει τελικά μια Ελλάδα «καταδικασμένη». Καταδικασμένη γιατί είναι ελάχιστα γνωστή σαν να την έχουν «καταδικάσει» να βρίσκεται στην αφάνεια, ξεχασμένη και κρυμμένη στις αγκαλιές των βουνών, εκεί που το μοναδικό αγαθό που προσφέρει απλόχερα σε όσους μπουν στον κόπο να την ανακαλύψουν είναι η άγρια ομορφιά των τοπίων της.

Γκιώνα 38°38′54″N 22°15′04″E

Από την αρχή της ενασχόλησης μου με το βουνό, η Γκιώνα με συνάρπαζε....κάτι πάντα με τράβαγε και όσες φορές και να πηγαίνω πάντα μα πάντα ανακύπτω κάτι καινούργιο, βλέπω μια άλλη εικόνα, μια άλλη πλευρά του βουνού. Αμέτρητες φορές έχω περπατήσει στις πλάγίες της, έχω σταθεί στις κορυφές της, έχω ξεδιψάσει στα νερά της, έχω κοιμηθεί στα αλπικά λιβάδια της, έχω σκαρφαλώσει στις ορθοπλαγιές της. Όλες οι εποχές είναι μαγικές στη Γκιώνα .... το Ασέληνον όρος. Εκεί που η Σελήνη και ο Ενδυμίωνας έπλεξαν το ειδύλλιο τους. Σύμφωνα με το σχετικό μύθο, στο όρος κατοικούσε ένας βοσκός, ο Ενδυμίων, γιος της Πύρρας και του Δευκαλίωνα, και όταν πήγαινε η ημίθεα Σελήνη να τον συναντήσει, στις παρυφές του βουνού, άφηνε τον κόσμο χωρίς φεγγάρι. Επίσης το ίδιο όρος τα αρχαία χρόνια χαρακτηρίζονταν δυσχείμερον (ψυχρό) και πολιόν (χιονοσκεπές). Εκεί οι Οζολοί Λοκροί ανακάλυψαν πρώτοι την άγρια ομορφιά της και εντυπωσιάστηκαν από την μεγαλύτερη ορθοπλαγιά των Βαλκανίων, την Πλάκα της Συκιάς, ύψους 1100μ. Είναι το υψηλότερο βουνό της Ρούμελης και το πέμπτο συνολικά της Ελλάδας με ψηλότερη κορυφή την Πυραμίδα στα 2510μ.με θέα από τον Όλυμπο μέχρι τα βουνά της Πελοποννήσου.

Παρότι η Γκιώνα έχει χαρακτήρα καθαρά αλπικό οι πλαγιές της προς το Λιδορίκι είναι κατάφυτες από έλατα, οξιές και κέδρους, ενώ στα ξέφωτα υπάρχουν σφεντάμια και αγριοτριανταφυλλιές. Στα δάση της ζουν, λύκοι (είναι το νοτιότερο σημείο εξάπλωσής τους στην Ελλάδα),αγριογούρουνα, αγριόγιδα, ενώ στις απόκρημνες πλαγιές της πετούν γυπαετοί και χρυσαετοί. Το βουνό χωρίζεται στα δύο από τη βαθιά χαράδρα της Ρεκάς που εισχωρεί στον κύριο ορεινό όγκο από τα ανατολικά, ενώ η ρεματιά του Λάζου διατρέχει το βουνό από βορρά προς νότο. Στη λάκα Καρβούνι βρίσκεται και το μοναδικό καταφύγιο που ανήκει στον Πεζοπορικό Όμιλο Αθηνών (ΠΟΑ). Οι διανυκτερεύσεις βέβαια μπορούν αν γίνουν παντού ελεύθερα με αντίσκηνο για να βιώσετε την απόλυτη ελευθερία. Εύκολη πρόσβαση στις πεζοπορικές διαδρομές τις από το χωρίο Βίνιανη προς την Ρεκά και από την Στρώμη, Καλοσκοπή και την Συκιά από τον Βορρά. Μην παραλείψει κανείς τα τσίπουρα στον καφενέ του κυρ Βασίλη στην μικρή πλατεία του χωριού απέναντι από την εκκλησία και Να είστε έτοιμοι και για τις τρομερές ατέλειωτες ιστορίες του.

Η Γκιώνα είναι το σημαντικότερο ορεινό οικοσύστημα της Στερεάς Ελλάδας γιατί είναι το λιγότερο τουριστικά ανεπτυγμένο βουνό συγκριτικά με τους "γείτονές" του και είναι ιδιαίτερα αραιοκατοικημένο. Δεν έχει κηρυχθεί ακόμη εθνικός δρυμός λόγω των ορυχείων βωξίτη τα οποία αποτελούν την μοναδική πληγή στον ορεινό όγκο και συνεχίζουν να καταστρέφουν μέρος του.

Οίτη 38°49′43″N 22°17′19″E

Η Οίτη, ένα από τα ωραιότερα βουνά της Ελλάδας βρίσκεται μοιρασμένη ανάμεσα στους νομούς Φθιώτιδας και Φωκίδας, με θαυμάσια απέραντα ελατοδάση, όμορφα λιβάδια γεμάτα σπάνια αγριολούλουδα. Αποτελεί έναν σημαντικό εθνικό δρυμό, έναν τόπο αυθεντικό, ανεπηρέαστο ακόμα από τον μαζικό τουρισμό, που θα πρέπει όλοι να γνωρίσουμε και να προστατέψουμε. Η Οίτη είναι ασυνήθιστο βουνό. Όλες του οι πλευρές, εκτός από τη νότια, είναι απόκρημνες και δύσβατες. Βαθιές χαράδρες και άγριο ανάγλυφο δίνουν την αίσθηση ενός απροσπέλαστου βουνού. Όταν όμως περάσει κάποιος τα 1.800μ, ξαφνικά όλα αλλάζουν. Οροπέδια, λιβάδια και ομαλές κορυφές εκτείνονται σε όλο το κεντρικό συγκρότημα του βουνού, ξεχωρίζοντας το από τα γειτονικούς ορεινούς όγκους της Γκιώνας και των Βαρδουσίων με την καθαρά αλπική τους μορφολογία.

Με περισσότερες από πέντε κορυφές να ξεπερνούν τα 2.000 μέτρα το ορεινό σύμπλεγμα της Οίτης βρίσκεται ακόμα ανάμεσα στην κοιλάδα του Σπερχειού, στα παράλια του Μαλιακού κόλπου και στο Καλλίδρομο. Αν και είναι ένα από τα μεγαλύτερα βουνά της Ρούμελης, η Οίτη ουσιαστικά παραμένει ένας άγνωστος ορεινός κόσμος. Οι λάτρεις του σκι που απολαμβάνουν στις χιονισμένες πλαγιές του Παρνασσού ξεχωρίζουν στο βάθος του ορίζοντα τις μονοκόμματες κορυφές χιονισμένο όγκο της, χωρίς πιθανόν να την αναγνωρίζουν. Πολλοί πάλι που οδηγούν με προορισμό την Λαμία και το Καρπενήσι ή την Καρδίτσα, σίγουρα θα διακρίνουν τον συμπαγή, να ορθώνεται δυτικά, χωρίς όμως να ξέρουν την ταυτότητά του.

Χρησιμοποιώντας σαν αφετηρία τα Λουτρά Υπάτης ή την Υπάτη ή υπάρχει ή δυνατότητα να πραγματοποιήσετε εξαιρετικά ευχάριστες πεζοπορικές και ορειβατικές διαδρομές καθώς και σύντομες περιηγήσεις και εκδρομές, τόσο στα αλπικά λιβάδια του βουνού όσο και στις πυκνοδασωμένες πλαγιές του. Εκεί θα βρείτε τον Μπάμπη τον Χονδραλή, τον «Μπαμπίνο» που τον φωνάζω εγώ. Ένας άνθρωπος απλά μαγικός με τεράστιες γνώσεις στην περιοχή. Θα χαρεί να σας συνοδέψει και να σας προτείνει μια βόλτα. Ειδικότητα του...τα μανιτάρια....μη φοβηθείτε (πάντα μαζί του) να μαζέψετε και να δοκιμάσετε ότι σας προτείνει ...τηγανητά, παρέα πάντα με το ντόπιο τσιπουράκι. Μεζέδες και καλό φαγητό στην ταβέρνα της κυρα Έφης...με μεζέδες καλό κρασάκι και ονειρικές γεύσεις από την γάστρα της.

Και να μην ξεχνάτε ότι το βουνό είναι άρρηκτα δεμένο με την μυθολογία μας.....Στην Οίτη έζησε τις τελευταίες του στιγμές ο μυθικός ήρωας Ηρακλής. Όταν η Δηιάνειρα του έδωσε να φορέσει τον ποτισμένο με το δηλητηριασμένο αίμα του Κένταυρου Νέσσου χιτώνα, ο Ηρακλής, έχοντας αφόρητους πόνους, ανέβηκε σε μια από τις κορφές του βουνού και ανάβοντας φωτιά, κάηκε ζωντανός για να λυτρωθεί. Η κορφή πήρε την ονομασία της από αυτό το γεγονός και ονομάστηκε «Πυρά». Όταν οι φλόγες περικύκλωσαν το σώμα του Ηρακλή, ο Δίας μη αντέχοντας να βλέπει τον γιο του να υποφέρει έστειλε ένα νέφος με κεραυνούς, αστραπές και βροντές, τον άρπαξε και τον μετέφερε στον Όλυμπο χαρίζοντας του την αθανασία.

Βαρδούσια 38°36′58″N 22°04′12″E

Πολλοί επίσης δεν γνωρίζουν τα Βαρδούσια Όρη που βρίσκονται, μεταξύ Άμφισσας, Καρπενησίου και Λαμίας. Ένα από τα πιο όμορφα βουνά της Ελλάδας, οι λεγόμενες «Ελληνικές Άλπεις» που οι λάτρεις της ορειβασίας ορκίζονται στο όνομα του. Ένα μέρος από εκείνα που όποια εποχή και να τα επισκεφθεί κανείς πάντα θα έχουν διαφορετικές πανέμορφες εικόνες να σου προσφέρουν.
Ένα τεράστιο ορεινό ασφάλτινο και χωμάτινο οδικό δίκτυο ξεκινά από την περιοχή του Μπράλου στις Θερμοπύλες και ενώνει τα μεγάλα ορεινά συγκροτήματα της κεντρικής Ελλάδος. Δυο χωριά φωλιάζουν κάτω από τα Βαρδούσια με πολύ καλή οδική πρόσβαση και από τις δυο πλευρές του βουνού. Ο Αθανάσιος Διάκος (Μουσουνίτσα) δυτικά και η Αρτοτίνα ανατολικά, δυο χωριά που διεκδικούν την πατρότητα του Ήρωα της επανάστασης Αθανάσιου Διάκου. Οι ντόπιοι επιμένουν να αποκαλούν το χωριό τους Άνω Μουσουνίτσα παρόλο που επίσημα άλλαξε όνομα το 1959. Προσεγγίζουμε οδικώς το χωριό Αθανάσιος Διάκος (Μουσουνίτσα). Από εκεί περνάει το διεθνές μονοπάτι Ε4 με την χαρακτηριστική κίτρινη σήμανση που οδηγεί στα δύο ορειβατικά καταφύγια τα οποία βρίσκονται σε υψόμετρο 2000μ.

Εδώ, στις ανατολικές πλαγιές των Βαρδουσίων στην καρδιά της Ρούμελης σε υψόμετρο 1000μέτρων, η ιεροτελεστία απαιτεί χύμα κρασάκι και τσίπουρο στην πλακόστρωτη πλατεία, η αρχή και το τέλος κάθε διαδρομής. Όλα βρίσκονται εκεί στο «κέντρο» κάτω από τα τεράστια πλατάνια. Σταθερή αξία εδώ και χρόνια, για ρουμελιώτικα γεύματα, ο Ραβάνης με ντόπια κρέατα, σπιτικά γλυκά του κουταλιού αλλά και το φημισμένο παραδοσιακό παγωτό από φρέσκο πρόβειο γάλα που φτιάχνει από το 1952.

Η διαδρομή μέχρι το καταφύγιο είναι γύρω στις 4 ώρες πεζοπορία. Ξεκινάει διασχίζοντας το όμορφο δάσος μέσα από τα έλατα με απερίγραπτη δροσιά ακόμα και το κατακαλόκαιρο μέχρι το πλάτωμα που βρίσκεται το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Ιδανικό μέρος για κατασκήνωση αφού υπάρχει και πηγή με δροσερό νερό. Από εκεί αρχίζει το αλπικό πεδίο χωρίς δέντρα με χαμηλή μόνο βλάστηση έχοντας στα αριστερά μας τη βορινή πλαγιά του βουνού. Στην θέση Πιτιμάλικο βρίσκεται ένα από τα μεγαλύτερα και από τα πλέον φιλόξενα καταφύγια της Ελλάδας. Φτάνοντας εκεί θα σας περιμένει ο Κώστας παρέα με τα θεόρατα σκυλιά του. Η μαγειρική του εκπληκτική και οι ιστορίες του μπροστά στο τζάκι απλά θα σας κρατήσουν ξάγρυπνους. Εναλλακτικά μπορείτε να φτάσετε εκεί από τον χωματόδρομο ακόμα και με το ποδήλατο μόνο τους καλοκαιρινούς και φθινοπωρινούς μήνες καθότι ο δρόμος τον χειμώνα είναι συνήθως κλειστός λόγω χιονιού και καιρικών συνθηκών, και η πρόσβαση είναι μάλλον απαγορευτική για μη έμπειρους ορειβάτες. Το αρχαίο ελληνικό όνομα των Βαρδουσίων είναι Κόραξ (Κόρακας). Έτσι ονομάζεται και η ψηλότερη κορυφή του πάνω από τον «Μέγα Κάμπο» μόλις μια ώρα απότομης ανηφόρας από το καταφύγιο. Το "Μέγιστον Όρος" σύμφωνα με τους αρχαίους λόγω του ορεινού του μεγέθους. Κάτω από το βραχώδες έντονο αυτό ανάγλυφο, το νερό από τα χιόνια που λιώνουν αποθηκεύονται στα έγκατα του βουνού, όπου σύμφωνα με την μυθολογία και την παράδοση κατοικούν οι Λάμιες και οι Μούσες που ανά πάσα στιγμή μπορούν να σε αρπάξουν και να σε πάρουν μαζί τους στη γη συντροφιά.