Θέμα των τελευταίων ημερών ή εβδομάδων είναι η «επανεμφάνιση» του Αλέξη Τσίπρα στο πολιτικό προσκήνιο. Παραιτήθηκε από βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου διατέλεσε για χρόνια Πρόεδρος και με τον οποίο εκλέχτηκε πρωθυπουργός, και έρχεται σήμερα να πει ότι η κοινωνία χρειάζεται ένα «σοκ εντιμότητας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας».
Δεν γνωρίζω ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις του Αλέξη Τσίπρα (πιθανότατα θα ιδρύσει κάποιο νέο πολιτικό φορέα), εκείνο όμως που βλέπω είναι ότι υπάρχει κάποια απήχηση στην κοινωνία, είτε από δημοσκοπήσεις που γίνονται, είτε σε γνώμες και απόψεις που καταγράφονται σε διάφορα μέσα επικοινωνίας.
Σε μία δημοκρατία είναι φυσιολογικό να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, άλλωστε αυτό εκφράζει και το πολυφωνικό εκλογικό αποτύπωμα κάθε περιόδου. Εκείνο όπως που δεν εξηγείται εύκολα είναι η «κοντή μνήμη» αλλά και οι μεταστροφές της κοινωνίας, που τη μία στιγμή αποθεώνουν κάποιον πολιτικό φορέα και την άλλη τον κατακρημνίζουν στα τάρταρα, χωρίς να αναλύουν ψύχραιμα και αντικειμενικά τα δεδομένα κάποιας χρονικής στιγμής.
Η χώρα μας πέρασε τα τελευταία χρόνια μία βαθιά κρίση, τα αποτελέσματα της οποίας μας άγγιξαν σχεδόν όλους. Το θέμα είναι πόσο εμείς θυμόμαστε όλες αυτές τις περιπέτειες και κυρίως, πόσο έχουμε αξιολογήσει σωστά όλα όσα συνέβησαν, υπό το φως και των μετέπειτα εξελίξεων.
Αν γυρίσουμε στο 2009, βρισκόμαστε στην εποχή του τεράστιου ελλείματος (περίπου 15%) και του «χρήματα υπάρχουν» του Γ.Παπανδρέου, που του έδωσε μία τεράστια εκλογική νίκη. Αμέσως μετά ήρθε η προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα και την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου, που κύριο χαρακτηριστικό του ήταν η τεράστια μείωση μισθών και συντάξεων.
Την ίδια στιγμή, ο Αντώνης Σαμαράς αρνιόταν την αναγκαιότητα των περικοπών και παρουσίαζε άλλες λύσεις, γνωστές σαν ΖΑΠΕΙΟ 1 και ΖΑΠΕΙΟ 2, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ απέρριπτε οποιαδήποτε λύση μνημονίων.
Σήμερα, ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι τα μέτρα λιτότητας δεν ήταν αναγκαία ; Μπορεί να πει κάποιος ότι υπήρξαν λάθη στις εκτιμήσεις των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ για την αποτελεσματικότητα των μέτρων, αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι εκεί που είχαμε φθάσει, δεν υπήρχε άλλη διέξοδος.
Εκείνο όμως που ήταν κατά την άποψή μου εγκληματικό ήταν ότι κανείς δεν αναζήτησε με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα τα πραγματικά αίτια της κρίσης, πολύ δε περισσότερο δεν επιμέρισε τις ευθύνες στα κόμματα που κυβέρνησαν και κυρίως στη ΝΔ που παρέδωσε ένα εξωφρενικό έλλειμμα, το οποίο μάλιστα προσπαθούσε να «κρύψει» με ψεύτικα στοιχεία.
Έτσι, η βόμβα της χρεωκοπίας έσκασε στα χέρια του ΠΑΣΟΚ που πλήρωσε ένα βαρύτατο τίμημα φθάνοντας και σε εκλογικό αποτέλεσμα που μετά βίας ξεπερνούσε το 3%.
Που πήγαν όμως όλοι αυτοί οι «αγανακτισμένοι» πολίτες ; Κάποιοι συντάχθηκαν με ακροδεξιά σχήματα (Ανεξάρτητοι Έλληνες, Χρυσή Αυγή), άλλοι πήγαν σε αβέβαια πολιτικά σχήματα (Ποτάμι) και πολλοί συντάχθηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ που υποσχόταν «σχίσιμο των μνημονίων».
Τι από αυτά δικαιολογείται σήμερα ; Πόσο μπορούσε να ξεπεραστεί η κρίση χωρίς μνημόνια ; Ποια άλλη λύση υπήρχε χωρίς περικοπές δαπανών και εφαρμογή σύγχρονων λύσεων όπως π.χ. η ηλεκτρονική συνταγογράφηση και η ψηφιοποίηση του φορολογικού συστήματος ;
Τα «αχρείαστα» μνημόνια έφεραν αποτελέσματα, εξυγιάνθηκαν τα οικονομικά σε όλους τους τομείς και η οικονομία άρχισε να ανακάμπτει. Εξυγιάνθηκαν όμως όλοι οι τομείς της δημόσιας ζωής ; Εξυγιάνθηκε το κράτος δικαίου ; Εξυγιάνθηκε η ενημέρωση ; Ανατάχθηκε το Σύστημα Υγείας ;
Σίγουρα η ζωή των πολιτών βελτιώθηκε σε σημαντικούς τομείς (ανεργία, μείωση φόρων, απλούστευση διαδικασιών μέσω gov, κλπ.) αλλά και σε άλλους τομείς τα προβλήματα παραμένουν ή και έγιναν μεγαλύτερα (π.χ. ακρίβεια, στέγη, κλπ.).
Δυστυχώς όμως υπήρξαν και τομείς όπου η κοινωνία βίωσε και βιώνει καταστάσεις απερίγραπτες. Και δεν είναι μόνο η τραγωδία των Τεμπών και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Η ανομία και η εγκληματικότητα ακουμπούν πολλούς πολίτες πλέον, ενώ η βία στα σχολεία και τους νέους παίρνουν ανησυχητικές διαστάσεις.
Και σε όλο αυτό το τοπίο, εμφανίζεται ο Αλέξης Τσίπρας να δηλώσει ότι η κοινωνία χρειάζεται ένα σοκ εντιμότητας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Και αν πούμε ότι έτσι είναι πράγματι, το ερώτημα είναι ποιος είναι αυτός που θα προκαλέσει αυτό το σοκ και με ποιον τρόπο. Αν για πολλούς αυτός ο «ποιος» είναι ο Αλέξης Τσίπρας, εγώ εκείνο που σκέφτομαι είναι αν ο Αλέξης Τσίπρας είναι κάποιος καινούργιος ή είναι ο παλιός που διδάχθηκε από τις εμπειρίες του παρελθόντος και έρχεται σήμερα με ένα πλήρως ανανεωμένο προφίλ να υποσχεθεί ότι θα κάνει αυτά που δεν έκανε τα προηγούμενα χρόνια.
Δυστυχώς όμως στην Επιστήμη Αξιολόγησης Συμπεριφορών ισχύει μία σχεδόν νομοτελειακή αρχή, ότι δηλαδή οι συμπεριφορές του παρελθόντος προδιαγράφουν σε μεγάλο βαθμό και τις συμπεριφορές του μέλλοντος. Γι’ αυτό, και στις αξιολογήσεις στελεχών επιχειρήσεων για πρόσληψη σε μία θέσης ευθύνης, εκείνο που ερωτάται ένας υποψήφιος είναι «τι έκανες σε μία συγκεκριμένη περίπτωση» και όχι «τι θα έκανες αν …».
Υπό την έννοια αυτή, ο Αλέξης Τσίπρας έχει «παρελθόν». Και μπορεί για παράδειγμα να «μην έκλεψε ούτε ένα ευρώ» και να προβάλλεται ως ο «εντιμότερος πολιτικός», όμως η εντιμότητα είναι πολύ ευρύτερη έννοια.
Έντιμος (κατά το λεξικό) είναι αυτός που διαθέτει και χαρακτηρίζεται από ευσυνειδησία, ειλικρίνεια, τιμιότητα, ηθικότητα. Και βέβαια, δεν μπορεί να θεωρηθεί ειλικρίνεια, τιμιότητα και ηθικότητα ο τρόπος που χειρίστηκε ορισμένα θέματα, όπως το σκάνδαλο της NOVARTIS, που, από σκάνδαλο της εταιρίας που έδινε χρήματα σε γιατρούς για να συνταγογραφούν τα φάρμακά της, εξελίχθηκε σε «σκάνδαλο» πολιτικό με την κατηγορία προς μία δεκάδα πολιτικών ότι έπαιρναν σε «τροχήλατες βαλίτσες» χρήματα από την NOVARTIS.
Ούτε ήταν αντάξιο ενός αριστερού πολιτικού να στήνει επικοινωνιακές παραστάσεις για τη φωτιά στο Μάτι, ούτε να προσπαθεί να στήσει δικό του τηλεοπτικό κανάλι με την τραγελαφική ιστορία του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές συχνότητες.
Και ναι μεν μπορεί κάποιος να «μάθει» ορισμένα πράγματα που ενδεχομένως δεν γνώριζε στην κυβερνητική του θητεία, όπως π.χ. το πως λειτουργεί η παγκόσμια οικονομία, όμως θέματα που σχετίζονται με την ηθική και την εντιμότητα με την ευρεία της έννοια δεν μαθαίνονται με τον χρόνο. Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν.
Υπό την έννοια λοιπόν αυτή, προσωπικά πιστεύω ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας πολιτικός που έχει «φθαρεί» με τα πεπραγμένα του και δεν μπορεί να φέρει κάτι διαφορετικό και νέο στην πολιτική ζωή του τόπου. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα βρει ανταπόκριση σε κάποια μερίδα της κοινωνίας, καθώς, όπως ανέφερα και στην αρχή του άρθρου μου, η κοινωνία δεν αντιδρά πολλές φορές με βάση μία λογική προσέγγιση των πραγμάτων, αλλά λειτουργεί με βάση την παρόρμηση της στιγμής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου