Ο χαμένος «παράδεισος»

Στους  πολύ  μακρινούς καιρούς, οι άνθρωποι κατανοούσαν ότι όλη η Φύση , άνθρωποι ,  ζώα , φυτά , βουνά , ποτάμια , θάλασσες,  ωκεανοί,  το καθετί έχει μια  συνείδηση  και αποτελεί μέρος της θεότητας Γαίας, και αυτό  ήταν μια καθολική αντίληψη  σε όλους τους  τότε ανθρώπους. Το θεωρούσε  αληθινό και ολοφάνερο! 

Χάριν σ' αυτή την  κατανόηση κάθε άτομο και κοινότητα μέσα στην οποία ανήκαν , ζούσαν μέσα  σε ένα δίκτυο  σχέσεων που τους επέτρεπε να αναγνωρίζουν ότι είχαν μια  σχέση σύνδεσης με όλα και μια υποχρέωση απέναντι σε όλα! 

Εάν ένας  άνθρωπος  ζούσε για παράδειγμα στους πρόποδες ενός βουνού, κάθε φορά που  αναφερόταν σ αυτό ή χρειαζόταν κάτι από αυτό θα έπρεπε να το κάνει με τρόπο που δεν θα προσέβαλε το  βουνό.

Εάν μια κοινότητα  βάσιζε την επιβίωση της στην αλιεία, ένιωθε την ανάγκη  να ζητήσουν  την άδεια των ψαριών, της λίμνης ή του ποταμού για να ψαρέψουν, και πάντα τιμούσαν τα ποτάμια ως θεότητα  για την πλούτο που τους χάριζε και για την γονιμότητα των εδαφών τους.

Όταν επρόκειτο να θυσιάσουν ένα ζώο το ράντιζαν προηγουμένως με νερό   και από την αντίδραση του στο νερό καταλάβαιναν αν μπορούσαν να  το θυσιάσουν ή όχι ..

Πόσο  πίσω πηγαίνει αυτή η θέαση των πραγμάτων στον πλανήτη μας; Μάλλον  χάνεται στα βάθη του χρόνου και το σίγουρο είναι ότι αυτή η κοσμοαντίληψη υπήρχε όταν όλα όσα υπάρχουν πάνω στη γη  θεωρούνταν πνευματικοποιημένα.

Ωστόσο   τους τελευταίους αιώνες επήλθε μεγάλη αλλαγή και σίγουρα όχι  θετική.  Σήμερα υπάρχουν δυο βασικές απόψεις για τον κόσμο:

η  μία είναι αυτό που ονομάζουμε "εκκοσμικευμένος ανθρωπισμός" και η άλλη  προέρχεται από  τις διδασκαλίες των μεγάλων θρησκειών του σημερινού  κόσμου. 

Και στις δυο περιπτώσεις έχουν  απορρίψει τη θεμελιώδη αρχή ότι  όλα είναι θεία. Στην  περίπτωση του ανθρωπισμού, ο άνθρωπος είναι το μέτρο των πάντων. Όλες οι  δράσεις της σύγχρονης κοινωνίας περιστρέφονται και έχουν μόνο ένα στόχο  : τη βελτίωση της ανθρώπινης ζωής παραβλέποντας την αξία όλων των  πλασμάτων και στοιχείων αυτού του πλανήτη που συνυπάρχουν με τον  άνθρωπο.

Στη περίπτωση  των μεγάλων (μονοθειστικών) θρησκειών αυτό που έχει πρωταρχική σημασία  είναι η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Η υπόλοιπη φύση δεν έχει και  τόση αξία ..

Αν ένας χριστιανός για παράδειγμα έκοβε το τελευταίο δάσος  Σεκόγιας στη γη χωρίς να αφήσει όρθιο ούτε ένα δένδρο , θα πήγαινε και  πάλι  στον παράδεισο αν εξακολουθούσε όσο ζούσε να είναι πιστός  της διδασκαλίας της  εκκλησίας του.

Κατά τον  ίδιο τρόπο ένας επιστήμονας μπορεί να χρησιμοποιεί ζώα   για τα πειράματά του να τα κάνει να υποφέρουν και συχνά να τα σκοτώνει  βασανιστικά, εάν αυτό οδηγήσει στη δημιουργία ενός προιόντος που θα  αποδώσει μεγάλο κέρδος.

Στην  πραγματικότητα δηλαδή η "φροντίδα" μας για τον κόσμο και τα πλάσματα  της Φύσης εκδηλώνεται μόνο στον βαθμό που μας συμφέρει και είναι βολικό  για εμάς.

Ειναι  γεγονός ότι και οι δύο θέσεις είναι μάλλον οι βασικές αιτίες για την  εξαφάνιση της κατανόησης του ιερού από τους σύγχρονους ανθρώπους, μια  κατανόηση που υπήρχε από την αυγή του χρόνου.

Πρόκειται  για μια τραγωδία τέτοιας κλίμακας που πλέον δεν είμαστε σε θέση να  αντιληφθούμε ούτε τη σημασία της ούτε και πως συνέβη.

"Ο  χαμένος παράδεισος" είναι αυτό ακριβώς ,είναι η απομάκρυνσή  μας από τη θειότητα και ιερότητα  απ΄όλα αυτά που κάποτε ήταν το σπίτι μας. 

Και η  απομάκρυνσή μας αυτή έχει τεράστιες συνέπειες , που ίσως τώρα μόλις αρχίζει  να συνειδητοποιεί ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που είχε την ευαισθησία να  αντιληφθεί τις αιτίες.

🔗 Αρκαδικός Κύκλος