«Eurotrash» ( του Δημήτρη Πολιτάκη )

Έχουν άδικο, με τα ονόματα των υποψηφίων που ακούγονται, όσοι θεωρούν την θητεία στο ευρωκοινοβούλιο ένα όχημα πολυτελούς αργομισθίας που προσελκύει τις πιο φαιδρές των περιπτώσεων;

 ΞΕΧΝΑΩ ΜΟΝΙΜΩΣ ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ φέτος ευρωεκλογές και χρειάζεται κάποια νέα είδηση (φαιδρή και εξοργιστική συνήθως) σχετικά με τους υποψηφίους των κομμάτων για να μου το υπενθυμίσει. Και πάλι όμως, πρέπει να γκουγκλάρω για να θυμηθώ την ακριβή ημερομηνία. Δεν είμαι ο μόνος, ούτε στην Ελλάδα αλλά ούτε και στην Ευρώπη. Σύμφωνα με μια προ ολίγων μηνών δημοσκόπηση του Ευρωβαρόμετρου, μόνο το 28% ανάμεσα στους Ευρωπαίους ψηφοφόρους που ερωτήθηκαν, κατάφεραν να προσδιορίσουν επιτυχώς το μήνα και την χρονιά της προσεχούς ψηφοφορίας. Παρότι πρόκειται για ένα κοινοβουλευτικό φόρουμ που εκπροσωπεί σχεδόν μισό δισεκατομμύριο πολιτών από 27 χώρες και είναι υπεύθυνο για μια σειρά νομοθετικές ρυθμίσεις, από τη γεωργία και το εμπόριο ως τις κοινωνικές σχέσεις και το περιβάλλον, που επηρεάζουν τις ζωές μας, στην αντίληψη των πολλών, το ευρωκοινοβούλιο είναι κάτι μακρινό, απρόσιτο και πολύπλοκο – ένας κυκεώνας ψηφισμάτων και επιτροπών που στερείται πραγματικής εγκυρότητας ή και νομιμότητας ακόμα. 

Πολλοί είναι επίσης οι άνθρωποι –το ακούς και το διαβάζεις καθημερινά– που θεωρούν την θητεία στο ευρωκοινοβούλιο λίγο-πολύ ένα μαγικό όχημα πολυτελούς αργομισθίας για λίγους και τυχερούς. Και άχρηστους κατά κανόνα. Τα ονόματα που κυκλοφορούν και θυμίζουν ριάλιτι με celebrities βήτα διαλογής, είναι για μια άλλη φορά εντελώς προκλητικά αλλά και ενδεικτικά του πώς αντιλαμβάνονται, στην καλύτερη περίπτωση, και τα ίδια τα κόμματα την διαδικασία: ως ένα φιλικό ματς γοήτρου, ως μια επίσημου χαρακτήρα δημοσκόπηση των τάσεων και των προθέσεων του εκλογικού σώματος, για εσωτερική κατανάλωση. 

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε πρόσφατα το Reporters United, σχεδόν ένας στους τέσσερις εν ενεργεία Ευρωβουλευτές (!) είτε έχουν αναμιχθεί σε σκάνδαλα που έλαβαν δημοσιότητα είτε έχουν ξεκάθαρα παρανομήσει κατά τη διάρκεια της καριέρας τους.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία φαίνεται να καταρτίζονται οι σχετικές λίστες –ειδικά σε ό,τι αφορά τους κράχτες που χρησιμοποιούν τα κόμματα για να προσελκύσουν ένα κοινό που θεωρούν ότι βρίσκεται σε κώμα ή είναι ημιλιπόθυμο στην καλύτερη περίπτωση– μοιάζει να συνάδει με το γενικό κλίμα απαξίωσης ενός θεσμού που ειδικά τα τελευταία χρόνια υπονομεύεται εκ των έσω από μια αλληλουχία καταγγελιών και σκανδάλων, με προεξέχουσα φυσικά περίπτωση το περιβόητο – και με επιφανή ελληνική εμπλοκή– «Κατάργκεϊτ». Και δεν είναι το μόνο. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε πρόσφατα το Reporters United, που μαζί με 22 ακόμη δημοσιογραφικούς οργανισμούς από ισάριθμα ευρωπαϊκά κράτη, συμμετείχε στη διασυνοριακή έρευνα “MEP Misconduct Investigation”, σχεδόν ένας στους τέσσερις εν ενεργεία Ευρωβουλευτές (!) είτε έχουν αναμιχθεί σε σκάνδαλα που έλαβαν δημοσιότητα είτε έχουν ξεκάθαρα παρανομήσει κατά τη διάρκεια της καριέρας τους.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια (δεκαετίες) από την ευρωπαϊκή θητεία εξεχουσών προσωπικοτήτων από την χώρα μας, όπως ο Δημήτριος Ευρυγένης, ο Δημήτριος Τσάτσος ή ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης –όλοι αείμνηστοι– και δεν περιμένει κανείς να ξαναβγούν τέτοια πρόσωπα, αλλά μια λοξή ματιά και μόνο (δεν αντέχει κανείς να τους/τις κοιτάει και για πολλή ώρα) στους υποψήφιους και τις υποψήφιες που κατεβάζουν –αλλά και σ’ εκείνους που συντηρούν ήδη– τα «μεγάλα» ειδικά κόμματα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, προκαλεί έντονη θυμηδία και αποστροφή. Φτάνει κανείς να αναρωτιέται όχι μόνο αν έχει πλέον κάποιο νόημα όλο αυτό, αλλά και αν είχε ποτέ. 

πηγή