Ωστόσο, τίποτα δεν επιλύεται τόσο λόγω των ρεβιζιονιστών Σιωνιστών του Μπέντζαμιν Νετανιάχου όσο και λόγω της Χαμάς του Ισμαήλ Χανίγιε. Αυτές οι δύο ομάδες, που ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται τους Εβραίους και τους Άραβες αντίστοιχα, στην πραγματικότητα συνεχίζουν το βρετανικό αποικιοκρατικό σχέδιο, που διατυπώθηκε το 1915 από τον Λόρδο Σπένσερ, για μια περιοχή ανίκανη να υπερασπιστεί τον εαυτό της.
Από το 1948, η μόνη λύση, που πάντα απορρίπτεται, είναι αυτή ενός ενιαίου διεθνικού κράτους, όπως ορίζεται στο ψήφισμα 181 των Ηνωμένων Εθνών.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, που είχαν σχεδιάσει να προκαλέσουν πρόωρες εκλογές στο Ισραήλ και να ασκούν επιρροή έτσι ώστε ο στρατηγός Μπένι Γκαντζ να αναλάβει την εξουσία, πρέπει να έχουν απογοητευτεί [1] .
Προσκεκλημένος στην Ουάσιγκτον, ο τελευταίος έδειξε ότι είναι λιγότερο εύπλαστος από το αναμενόμενο: ξεχώρισε βέβαια από τους «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» του Μπενιαμίν Νετανιάχου, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα των Αράβων να ζουν στη γη τους, αλλά έδειξε αποφασισμένος να εξαλείψει τη Χαμάς από τη Γάζα. Ωστόσο, η ιστορική Χαμάς δεν είναι τίποτα άλλο από το παλαιστινιακό παρακλάδι της Αδελφότητας των Αδελφών Μουσουλμάνων, ένα όργανο κυριαρχίας του Ηνωμένου Βασιλείου.
Ο στρατηγός Μπένι Γκαντζ σταμάτησε στο Λονδίνο κατά την επιστροφή του στο Ισραήλ. Γνωρίζουμε ότι ο ίδιος ανέλαβε την πρωτοβουλία για αυτήν την ενδιάμεση στάση και ότι ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου έκανε τα πάντα για να διασφαλίσει ότι δεν θα επωφεληθεί από τη διπλωματική ασυλία στο Ηνωμένο Βασίλειο με κίνδυνο να συλληφθεί εκεί για συνέργεια σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας [3]. Όποια κι αν ήταν η περίπτωση, ο Μπένι Γκαντζ έκανε τις ίδιες παρατηρήσεις στο Λονδίνο όπως και στην Ουάσιγκτον: έδειξε ότι ανησυχεί τόσο για το τέλος της σφαγής στη Γάζα όσο και για τη συνέχιση της επιχείρησης κατά της Χαμάς. Επιβεβαίωσε έτσι στους έκπληκτους συνομιλητές του ότι φοβόταν όσο και εκείνοι τις απειλές του ραβίνου Ουζι Σαρμπάφ κατά τη διάρκεια της «Διάσκεψης για τη Νίκη του Ισραήλ» [4], αλλά ότι θα πολεμήσει και αυτός την Αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων.
Ό,τι κι αν λένε, οι Βρετανοί εξακολουθούν να ελέγχουν την Αδελφότητα. Μπορέσαμε να το επαληθεύσουμε κατά τη διάρκεια των πολέμων εναντίον της Λιβύης και της Συρίας. Ανάλαβαν την επικοινωνία αυτής της μυστικής οργάνωσης και όλων των πολιτοφυλακών που προέρχονται από αυτήν. Σε ορισμένες περιπτώσεις τους παρείχαν όπλα και πληροφορίες.
Οι Αγγλοσάξονες λοιπόν βρίσκονται ξανά στο σημείο εκκίνησης: το 1915, κατά τη διάρκεια του μνημονίου για το Μέλλον της Παλαιστίνης του Λόρδου Χέρμπερτ Σάμουελ (δηλαδή πριν από τη Διακήρυξη του Λόρδου Μπάλφουρ), σκόπευαν να υποστηρίξουν ένα Ανεξάρτητο Εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη, αλλά όχι αρκετά ισχυρό για να αμυνθεί μόνο με δικά του μέσα. Στη συνέχεια, οι μαθητές του Ζέεβ Γιαμποτίνσκι, ιστορικού συμμάχου του Μπενίτο Μουσουλίνι και επομένως «φασίστα» με την πλήρη έννοια του όρου, διέκοψαν τις σχέσεις με το Λονδίνο και προσπάθησαν να συνεχίσουν το αποικιακό τους σχέδιο με τον τρόπο που το έκανε η Ροδεσία λίγο αργότερα. Οι Βρετανοί αναγκάστηκαν, μαζί με τους Αμερικανούς, να ανακυκλώσουν τους εχθρούς τους κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. 75 χρόνια αργότερα, η κατάσταση είναι πανομοιότυπη: το Ισραήλ δεν είναι αρκετά ισχυρό για να αμυνθεί από μόνο του, αλλά οι Αγγλοσάξονες αρνούνται να συμφωνήσουν δημόσια στο φως της ημέρας με τη σφαγή των Αράβων της Παλαιστίνης. Αν οπλίζουν το Ισραήλ, καλύπτονται με αίμα δημόσια, αν δεν το κάνουν, χάνουν το τελευταίο απομεινάρι της Βρετανικής Αυτοκρατορίας [5].
Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, η Αδελφότητα των Αδελφών Μουσουλμάνων δεν επιδίωξε ποτέ να ιδρύσει ένα παλαιστινιακό κράτος ανεξάρτητο από ένα εβραϊκό κράτος (όπως προτάθηκε από την αποικιοκρατική επιτροπή του Λόρδου Ουιλιάμ Πεελ και που διαδόθηκε ως «λύση των δύο κρατών»), ούτε ένα ομοσπονδιακό Παλαιστινιακό κράτος εντός ενός Εβραϊκού διεθνικού κράτους (όπως αποφασίστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη). Η διαφορά μεταξύ αυτών των δύο σχεδίων είναι ότι το πρώτο διασφαλίζει την ισότητα των Αράβων μεταξύ τους και των Εβραίων μεταξύ τους, ενώ το δεύτερο ενδιαφέρεται για την ισότητα του κάθε ανθρώπου, είτε είναι Άραβας είτε είναι Εβραίος.
Το Ισραήλ, από την πλευρά του, βρίσκεται επίσης σε αδιέξοδο. Δεν ξέρει πια τι να κάνει. Το πολεμικό υπουργικό συμβούλιο (δηλαδή τόσο οι Εβραίοι υπερεξουσιαστές του Μπέντζαμιν Νετανιάχου όσο και οι δημοκράτες του Μπένι Γκαντζ) σκοπεύει να καταστρέψει τη Χαμάς, μεταξύ άλλων και στη Ράφα. Ωστόσο, όλοι οι ειδικοί, συμπεριλαμβανομένων των πρώην ηγετών της Σιν Μπετ και της Μοσάντ, συμφωνούν ότι το πρόβλημα δεν είναι μια συγκεκριμένη οργάνωση, αλλά η πολιτική κατάσταση που τροφοδοτεί την Αντίσταση. Υπό αυτές τις συνθήκες, αν υποτεθεί ότι η Χαμάς θα καταστραφεί πλήρως, αυτό θα ενθάρρυνε μόνο τη δημιουργία ενός νέου δικτύου Αντίστασης και δεν θα εγγυάται ότι δεν θα συμβεί μια νέα 7η Οκτωβρίου.
Επιπλέον, οι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» δεν έχουν εγκαταλείψει το σχέδιό τους να εκδιώξουν τους Άραβες από την Παλαιστίνη («μια γη χωρίς ανθρώπους, για έναν λαό χωρίς γη»). Από την άποψή τους, η δημιουργία από το Πεντάγωνο, εντός δύο μηνών, ενός πλωτού νησιού στα ανοικτά των ακτών της Γάζας θα μπορούσε να καταστήσει δυνατή την επανεκκίνηση αυτού του σχεδίου. Η προβλήτα απο/επιβίβασης για ανθρωπιστική βοήθεια θα μπορούσε σχεδόν αμέσως να μετατραπεί σε προβλήτα επιβίβασης προς την εξορία, όπως καταγγέλλει το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (FLPL). Να θυμόμαστε ότι στην αρχή της κρίσης, η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ανακοίνωσε στο Κάιρο ότι η ΕΕ ήταν έτοιμη να υποδεχθεί ένα εκατομμύριο κατοίκους της Γάζας. Το γραφείο του Μπενιαμίν Νετανιάχου επικοινώνησε με ορισμένα αφρικανικά κράτη. Ο Τύπος ανέφερε το Τσαντ, τη Ρουάντα και το Κονγκό, τα οποία και τα τρία διέψευσαν την είδηση [7].
Εάν γινόταν μια τέτοια στροφή, το πέρασμα των συνόρων Αιγύπτου-Παλαιστινίου στη Ράφα θα έχανε τη χρησιμότητά του. Το Ισραήλ θα το εκμεταλλευόταν για να αποκλείσει την Αίγυπτο από οποιαδήποτε πολιτική απόφαση. Το Κάιρο πράγματι αρνείται εδώ και καιρό να αφήσει τους κατοίκους της Γάζας να εξοριστούν και μόλις τον περασμένο μήνα δημιούργησε έναν καταυλισμό για να στεγάσει 1 εκατομμύριο από αυτούς [8].
Στην πραγματικότητα, η επέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών ανάγκασε το Ισραήλ να σταματήσει την εθνοκάθαρση της Γάζας και να συμφωνήσει να επιτρέψει τη διέλευση ανθρωπιστικής βοήθειας. Πρόκειται για τεράστια πρόοδο. Αλλά η Ουάσιγκτον δεν άνοιξε το δρόμο προς την ειρήνη γιατί αυτό θα σήμαινε όχι μόνο την απόλυση των Εβραίων φασιστών, αλλά και το τέλος του βρετανικού αποικιοκρατικού σχεδίου στην Παλαιστίνη.
Κριστιάν Άκκυριά
[1] “Τα τελευταία ψελλίσματα του εβραϊκού φασισμού”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 12 Μαρτίου 2024.
[2] 0001 «Substituer un conflit Occident/Axe de la Résistance à celui Israël/Hamas», Voltaire, actualité internationale - N°68-69, 12 janvier 2024.//“0001 Substituting a West/Axis of Resistance conflict for that of Israel/Hamas”, Voltaire, international news, N°68-69 - January 12, 2024.
[3] «PM’s refusal to coordinate diplomatic immunity put Gantz at risk of arrest in UK», The Times of Israel, March 8, 2024.
[4] Στην Ιερουσαλήμ, η «Διάσκεψη για τη Νίκη του Ισραήλ» απειλεί το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 13 Φεβρουαρίου 2024.
[5] “Ποιος είναι ο εχθρός; ”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 4 Αυγούστου 2014.
[6] Our narrative… Operation Al-Aqsa Flood, Hamas, Februray 2024.
[7] «Rwanda, Congo deny talks with Israel to welcome Palestinian migrants», James Tasamb, Anadolu Agency, January 6, 2024.
[8] السلطات المصرية تشرع في بناء منطقة أمنية عازلة محاطة بأسوار لإستقبال فلسطيني غزة, Sinai Foundation for Human Rights, February 14, 2024.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου