Με ετήσιο δηλωμένο προϋπολογισμό 1.5 δισεκατομμυρίου ευρώ, μπορούν να εξαγοράσουν να εκβιάσουν ή απλώς να… προσλάβουν σχεδόν οποιονδήποτε υπάλληλο των ευρωπαϊκών θεσμών επιθυμούν.
Πρόκειται μόνο για τα λόμπι που καταγράφηκαν εθελοντικά στο αρχείο των ομάδων πίεσης, καθώς ο πραγματικός αριθμός είναι ακόμα μεγαλύτερος. Το βέβαιο είναι ότι περίπου 6.200 λομπίστες διαθέτουν ειδικές κάρτες εισόδου στο ευρωκοινοβούλιο (και τις χρησιμοποιούν σχεδόν καθημερινά) ενώ σχεδόν 30.000 άτομα διαμένουν και εργάζονται σταθερά στις Βρυξέλλες με μοναδικό στόχο να προωθούν τα συμφέροντα πολυεθνικών στους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων της ΕΕ.
Η οργάνωση Alter EU που μελετά τις σχέσεις των ομάδων πίεσης με θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπολογίζει ότι περίπου το 83% των συναντήσεων που πραγματοποιούνται σε καθημερινή βάση ανάμεσα σε λομπίστες και ανώτατους αξιωματούχους της Κομισιόν δεν καταγράφονται πουθενά ενώ σε μεσαία και κατώτερα στελέχη της Επιτροπής το ποσοστό ξεπερνά το 92%. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως οι εξαγγελίες του Γιούνκερ ότι θα έβαζε τάξη στην ανεξέλεγκτη δράση των μεγάλων λόμπι ήταν ένα φτηνό πυροτέχνημα.
Σε αρκετές περιπτώσεις η παρέμβαση των λόμπι γίνεται εξόφθαλμη όταν τεμπέληδες κομισάριοι και ευρωβουλευτές δεν μπαίνουν καν στον κόπο να επαναδιατυπώσουν τα κείμενα που λαμβάνουν από πολυεθνικές επιχειρήσεις.
Η δράση των λόμπι ξεκινά από τις απλές καθημερινές επαφές με τους περίπου 30.000 υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και φτάνει μέχρι την επίσημη συμμετοχή των ομάδων πίεσης στη λειτουργία των θεσμικών οργάνων.
Πρόσφατη έρευνα από το Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών (CEO) απέδειξε ότι κατά μέσο όρο οι ομάδες αυτές αποτελούνται κατά 70% από εκπροσώπους πολυεθνικών, κατά 15% από μέλη ΜΚΟ ενώ μόνο το 2% των μελών τους προέρχεται από συνδικάτα.
Το καθεστώς των πιέσεων στην ΕΕ έγινε πολύ πιο σκοτεινό και ανεξέλεγκτο σε σχέση με τις ΗΠΑ, όπου και γεννήθηκε και θεσμοθετήθηκε η παρουσία των ομάδων πίεσης. Πολύ καλοί μαθητές των ΗΠΑ αποδείχθηκαν οι αξιωματούχοι της ΕΕ και στο φαινόμενο της «περιστρεφόμενης πόρτας», δηλαδή της μεταπήδησης αξιωματούχων στα διοικητικά συμβούλια κολοσσιαίων επιχειρήσεων και το αντίστροφο.
Η μεγαλύτερη αλλαγή που συντελέστηκε μετά την κρίση του 2007-2008 ήταν η γιγάντωση του τραπεζικού λόμπι που εισέβαλε κυριολεκτικά στα ανώτατα όργανα άσκησης πολιτικής παραβιάζοντας ακόμη και τους σαθρούς κανόνες διαφάνεια της ΕΕ.
Μόνο ο χρηματοπιστωτικός τομέας απασχολεί 1.700 λομπίστες οι οποίοι έχουν στη διάθεσή τους 120 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για να «εξαγοράσουν» τη συνείδηση της ΕΕ – δηλαδή τριάντα φορές περισσότερα χρήματα από τον προϋπολογισμό όλων των συνδικάτων, των ΜΚΟ και των ομάδων προστασίας καταναλωτών που ασχολούνται με τη λειτουργία της ΕΕ. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι σε κάθε υπάλληλο της ευρωπαϊκής ένωσης, που ασχολείται με ζητήματα τραπεζών, αντιστοιχούν τέσσερις εκπρόσωποι λόμπι.
Στην «καρδιά» της τραπεζικής εισβολής βρίσκεται το περίφημο Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο (IIF). To «υπερόπλο» των τραπεζιτών δημιουργήθηκε το 1983 για να εκπροσωπήσει τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του πλανήτη απέναντι σε αναπτυσσόμενες χώρες, όπως το Μεξικό, που βυθίζονταν σε κρίσεις δημόσιου χρέους.
The Brussels Business
Η ταινία The Brussels Business – Ποιος κάνει κουμάντο την Ε.Ε. είναι ένα ντοκιμαντέρ των Friedrich Moser και Matthieu LIETAERT για την έλλειψη διαφάνειας και την επιρροή των ομάδων ειδικών συμφερόντων στη διαδικασία λήψης αποφάσεων στις Βρυξέλλες, την Ευρωπαϊκή Ένωση πρωτεύουσα. Η ταινία ήταν πολύ δημοφιλής στις Βρυξέλλες, την Αυστρία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ στην Ελλάδα δεν έχει καν προβληθεί, στους κινηματογράφους ή από τα ΜΜΕ, παρότι αναφέρεται στα πρώτα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων, καθώς και την περίοδο του Αντρέα Παπανδρέου.
Δείτε την στο βίντεο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου