Στο τέλος θα καταλήξουμε σαν τον Άλεξ, τον κεντρικό χαρακτήρα στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι», που εξαναγκάζεται να βλέπει σκηνές καταστροφής και φρίκης χωρίς να μπορεί να κλείσει τα βλέφαρα, μέχρι την οριστική του συμμόρφωση
Προτιμότερη πάντως η συλλογική αυτομαστίγωση ως αντανακλαστικό ή ως ξέσπασμα, από το δόγμα της συλλογικής ευθύνης ή από τον «συλλογικό αναστοχασμό»
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΩΡΑ. Δεν είμαστε λαός. Δεν είμαστε άνθρωποι. Ανέκαθεν εκδηλωνόταν τακτικά και πολύ πριν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η συλλογική αυτομαστίγωση – θα έλεγε κανείς μάλιστα ότι αποτελεί ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά μας ως «φυλή» – που μοιάζει θεσμικά κατοχυρωμένη σε κάθε επίπεδο, από τον απλό πολίτη ως το «απέραντο φρενοκομείο» του Καραμανλή στην αυγή του («βρόμικου») 1989 ή το «αυτή είναι η Ελλάδα» του Σημίτη τον Σεπτέμβριο του 2000, αμέσως μετά το πολύνεκρο ναυάγιο του «Σάμινα».
Τώρα όμως αποτελεί καθημερινή τελετουργία που καταντά τοξική καθώς μεταδίδεται σαν την αρρώστια στα social media. Άδικο έχει ο κόσμος, θα πει κάποιος, να οδύρεται και να απελπίζεται και να σιχτιρίζει και να εύχεται να μπορούσε να φύγει και να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του (αν όχι ο ίδιος, τουλάχιστον τα παιδιά του) με όλα αυτά που συμβαίνουν;
Όχι, αλλά η αυτομαστίγωση και η μοιρολατρία, πέρα από την «αντιπαραγωγική» υφή τους, λειτουργούν και ως αντιπερισπασμός που «ξεπλένει» τους πραγματικούς υπεύθυνους.
Δεν υπάρχει μία Ελλάδα μόνο αλλά πολλές. Και δεν είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι ή συνένοχοι για τις συστημικές και συχνά εγκληματικές παθογένειες ούτε πουλάμε όλοι έξι ευρώ την εξάδα τα νερά στους συμπολίτες μας που υποφέρουν.
Δεν υπάρχει μία Ελλάδα μόνο αλλά πολλές. Και δεν είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι ή συνένοχοι για τις συστημικές και συχνά εγκληματικές παθογένειες ούτε πουλάμε όλοι έξι ευρώ την εξάδα τα νερά στους συμπολίτες μας που υποφέρουν.
«Άλλη μια μέρα γεμάτος ντροπή γι’ αυτό το παρανοημένο μόρφωμα που μας προέκυψε ως πατρίδα», έγραψε χθες σε ανάρτησή του ο Γιάννης Αγγελάκας. Μπέρδεψε μάλλον την παρανόηση με την παράνοια αλλά το πιάσαμε το νόημα.
Συγχρόνως σχεδόν, η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση με δική της ανάρτηση στο Instagram, αφού σήκωσε μόνη της τον σταυρό των μεγαλοπρονομιούχων («αν είχα σκάσει εγώ – ή οποιοσδήποτε πλούσιος με δύο αυτοκίνητα ασφαλείας από πίσω θα μας απαγορευόταν η είσοδος ή θα καθυστερούσε όλο το καράβι μέχρι να φτάσουμε και θα μας κερνούσαν μαργαρίτες;») πέρασε οργισμένη στο δεύτερο πληθυντικό και στην ευθεία καταγγελία (ποιων ακριβώς;): «Γιατί αυτοί είστε. Εκεί που σας παίρνει τα κάνετε. Αλλά το βίντεο δεν το περιμένατε. Ελπίζατε πως θα το περάσουν για "ατύχημα"».
Προτιμότερη πάντως η συλλογική αυτομαστίγωση ως αντανακλαστικό ή ως ξέσπασμα, από το δόγμα της συλλογικής ευθύνης ή από τον «συλλογικό αναστοχασμό» που μας πρότεινε προχθές ο πρωθυπουργός, με τον οποίον φαίνεται να έχουμε συνάψει δεσμό ψυχοθεραπευτή - ασθενούς από εκείνη την πρώτη, απόκοσμη φάση της πανδημίας.
Στο τέλος θα καταλήξουμε σαν τον Άλεξ, τον κεντρικό χαρακτήρα στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι», που εξαναγκάζεται να βλέπει σκηνές καταστροφής και φρίκης χωρίς να μπορεί να κλείσει τα βλέφαρα, μέχρι την οριστική του συμμόρφωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου