«Η ΕΓΧΡΩΜΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» ( Από το διαδίκτυο )

«Ἔχουμε οὐράνιο, ἔχουμε διαμάντια, ἔχουμε χρυσό, ἔχουμε πετρέλαιο καὶ ζοῦμε σὰν σκλάβοι. Γιατί; Μέχρι πότε; Δὲν θὰ τὸ δεχθοῦμε! Ἡ γαλλικὴ βάση στὸν Νίγηρα πρέπει νὰ φύγει. Δὲν χρειαζόμαστε τοὺς Γάλλους γιὰ νὰ εἴμαστε ἀσφαλεῖς», φωνάζει μπροστὰ στὸν τηλεοπτικὸ φακὸ ἕνας ἐκ τῶν δεκάδων χιλιάδων Νιγήρων, κατοίκων τῆς ἀφρικανικῆς χώρας τοῦ Νίγηρα, ποὺ διαδήλωσαν στὴν Νιαμέϊ, τὴν πρωτεύουσα τῆς χώρας, ὑπὲρ τοῦ στρατιωτικοῦ πραξικοπήματος ποὺ ἔλαβε χώρα πρὸ δεκαπενθημέρου ἀνατρέποντας τὸν, ὄχι καὶ τόσο γνησίως, ἐκλεγμένο πρόεδρο Μπαζοῦμ, ὁ ὁποῖος διατηροῦσε καλὲς σχέσεις μὲ τὸν Γάλλο πρόεδρο Μακρόν. «Εἶναι πράγματι γενναῖοι, καὶ τοὺς ὑποστηρίζω 100%. Ἔχουμε ὑποφέρει πολύ», φωνάζει ἐπίσης μία ἐκ τῶν Νιγήρων ἀναφερόμενη στοὺς πραξικοπηματίες.

Ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸ ἀγαπημένο «ἀφήγημα» τῆς Δύσης, ὁ λαὸς ἐδῶ φαίνεται ὅτι ἀναζητεῖ ἡγέτες καὶ ὄχι «δημοκρατία». Ἀναζητεῖ ἡγέτες ἱκανοὺς νὰ διεκδικήσουν τὴν ἀνεξαρτησία τῆς χώρας ἀπὸ τὴν γαλλικὴ νεοαποικιοκρατία, ποὺ ἀπομυζεῖ τοὺς πόρους της ἀντὶ πινακίου φακῆς, ἀποδίδοντας στὸν λαὸ τὴν ἐθνική του ἀξιοπρέπεια -ὅσο μποροῦμε νὰ ὁμιλοῦμε περὶ «ἔθνους» σὲ χῶρες μὲ φυλετικὴ κοινωνικὴ ὀργάνωση, ὅπως οἱ ἀφρικανικές.  Ἀναζητεῖ ἡγέτες ποὺ μποροῦν νὰ ἀποδώσουν κοινωνικὴ δικαιοσύνη χτυπώντας τὴν ἐξαγορὰ τῶν ἐντόπιων ἀξιωματούχων ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς καὶ νὰ ἀνορθώσουν τὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο τῶν πολλῶν, σὲ μία ἀπὸ τὶς φτωχότερες χῶρες τοῦ κόσμου, ποὺ ὡστόσο διαθέτει μεγάλο φυσικὸ πλοῦτο.

Ὁ Νίγηρας διαθέτει τεράστια ἀποθέματα οὐρανίου καὶ εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους παραγωγοὺς αὐτοῦ τοῦ πολυτίμου μετάλλου. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, ἡ Γαλλία εἶναι ὁ δεύτερος καταναλωτὴς οὐρανίου στὸν κόσμο λόγῳ τῆς ὑψηλῆς παραγωγῆς πυρηνικῆς ἐνέργειας. Ἕνας στοὺς τρεῖς ἠλεκτρικοὺς λαμπτῆρες στὴν Γαλλία ἀνάβει χάρη στὶς εἰσαγωγὲς οὐρανίου ἀπὸ τὴν πρώην ἀποικία της. Ὡστόσο, τὸ 90% τῶν Νιγήρων δὲν διαθέτουν στὴν οἰκία τους ἠλεκτρικὸ ρεῦμα. Ἀπὸ τὶς ἐξαγωγὲς οὐρανίου ὁ Νίγηρας εἰσπράττει μονάχα τὸ 5% τῶν κερδῶν. Οἱ βασικοὶ μέτοχοι τῆς ἑταιρείας ἐξορύξεων τῆς χώρας εἶναι μία γαλλικὴ κρατικὴ ἑταιρεία καὶ ἄλλοι ξένοι ἀετονύχηδες. Τὸ ἐγκαθιδρυμένο σύστημα τῆς νεοαποικιοκρατίας -τυπικὴ ἀνεξαρτησία καὶ οἰκονομικὴ ὑποδούλωση- ἐπιτάσσει οἱ Νίγηρες νὰ μὴν ζοῦν γιὰ τὴν χώρα τους ἀλλὰ νὰ φυτοζωοῦν γιὰ χάρη τῶν διεθνῶν πλουτοκρατῶν.

Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ἐπιτυγχάνονται αὐτὲς οἱ σκανδαλωδῶς ἀποικιακὲς συμβάσεις ἀπομυζήσεως τῶν παραγωγικῶν πηγῶν εἶναι ὁ «κλασσικὸς»: ἐξαγορὰ τῶν κυβερνώντων. Ἀλλὰ γιὰ τὸ φαινόμενο τῆς κυβερνητικῆς διαφθορᾶς δὲν χρειάζεται ὁ Ἕλληνας ἀναγνώστης νὰ ἀνατρέξει στὴν Ἀφρική, ἐκτὸς κι ἄν θέλει νὰ δεῖ ἐκεῖ τὴν ἐπαπειλούμενη εἰκόνα τῆς χώρας του στὸ ἐγγὺς μέλλον, τὸ ὁποῖο περιλαμβάνει ὄχι μόνο «Ἀφρικανοποιημένους» γηγενεῖς ἀλλὰ καὶ πολλοὺς «εἰσαγομένους» Ἀφρικανούς.

Ὁ Νίγηρας εἶναι ἡ τελευταῖα περίπτωση μιᾶς σειρᾶς πραξικοπημάτων ποὺ πραγματοποιοῦνται τὰ τελευταῖα χρόνια στὴν Ἀφρική, μετὰ τὸ Μάλι, τὴν Μπουρκίνα Φάσο καὶ τὸ Τσάντ, στὴν νευραλγικὴ καὶ πολυτάραχη γεωπολιτικὴ ζώνη τοῦ Σαχέλ. Οἱ δυτικόφιλες κυβερνήσεις ἀνατρέπονται καὶ οἱ νέες προσανατολίζονται πρὸς τὴν Ρωσσία καὶ τὴν Κίνα προσβλέποντας στὴν ἀπελευθέρωσή τους ἀπὸ τὴν δυτικὴ νεοαποικιοκρατία.

Ἡ σύγκρουση τῆς ταχέως ἀνερχόμενης Ἀνατολῆς μὲ τὴν ἐξίσου ταχέως παρακμάζουσα Δύση λαμβάνει πλανητικὲς διαστάσεις. Ὁ Παναγιώτης Κονδύλης εἶχε -καὶ πάλι- δίκιο: «Ὁ 21ος αἰῶνας θὰ εἶναι αἰῶνας συγκρούσεων μεταξύ πλανητικῶν Τιτάνων καὶ Γιγάντων». Ἡ Ἔγχρωμη Ἐπανάσταση κατὰ τοῦ Δυτικοῦ Κόσμου γιὰ τὴν ὁποία μίλησε ἐκτενῶς πρὶν ἀπὸ σχεδὸν ἕναν αἰῶνα ὁ Ὄσβαλντ Σπένγκλερ, ὁ προφήτης τῆς Παρακμῆς τῆς Δύσης, κλιμακώνεται μπροστὰ στὰ μάτια μας. Ἄν ἔχουμε βέβαια μάτια γιὰ νὰ τὴν δοῦμε καὶ δὲν ἀλληθωρίζουμε πρὸς τὴν «σωστὴ πλευρὰ τῆς ἱστορίας», ποὺ ἤδη μᾶς κάνει νὰ βάζουμε τὰ χεράκια μας καὶ νὰ βγάζουμε τὰ ματάκια μας.