« Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΝΕΜΗΘΕΙ »

Ένα πρωί, ένας κλέφτης πήγε στο σπίτι τού καδή κι άρχισε να βροντά την πόρτα.

Άνοιξε ο καδής αγριεμένος:

- Τι έπαθες, άνθρωπέ μου, και με ξυπνάς έτσι νωρίς;

- Άκου, Καδή, είπε ο κλέφτης, ήρθα σε σένα για μια υπόθεση πολύ σημαντική. Σε ξύπνησα γιατί παραβιάστηκε κατάφορα ο νόμος.

- Μωρ’, τι συνέβη; Λέγε, τον πρόσταξε ο καδής.

- Εγώ, Καδή μου, γύριζα κατά τα χαράματα από την δουλειά και, να σου, βλέπω ένα σπίτι που είχαν ξεχάσει τον φεγγίτη ανοιχτό. Είπα κι εγώ με το μυαλό μου να πάω να δω τι τρέχει και τον αφήσαν ανοιχτό, μπας και χρειάζονταν οι ανθρώποι του σπιτιού καμμιά βοήθεια. 

Ανέβηκα, το λοιπόν, στη σκεπή και χώθηκα στον φεγγίτη. Μα, καθώς πήγα να πατήσω σε ένα ξύλινο σκαλάκι, σπάζει εκείνο και έπεσα στο πάτωμα από τρία μέτρα ύψος. Στραμπούληξα το πόδι μου. Λίγο ήθελε ακόμα και θα σκοτωνόμουνα, Καδή.

Αμέσως ο καδής πρόσταξε τους ζαπτιέδες να φέρουνε μπροστά του τον κύρη του σπιτιού. Δεν πέρασε ώρα πολύ και του τον έφεραν δεμένο με αλυσίδες.

- Καλά, μωρέ, διόλου δεν ντρέπεσαι; του έβαλε τις φωνές ο δικαστής. Τι νοικοκύρης είσαι εσύ, να έχεις το σπίτι σου ρημάδι και να κινδυνεύουν εξαιτίας σου να σκοτωθούν αθώοι ανθρώποι;

- Μα, φταίω εγώ, Καδή; ρώτησε ο άνθρωπος ο έρμος. Ο μαραγκός τα φταίει, που δεν έβαλε ξύλα γερά.

- Για πάτε να μου φέρετε αυτόν τον μαραγκό, διέταξε ο δικαστής.

Να σου, σε λίγο, έφεραν οι ζαπτιέδες δεμένο και τον μαραγκό.

- Καδή μου, ψέματα να μην σου πω. Κείνη την μέρα δεν έκαμα σωστή δουλειά γιατί με είχε κόψει η κοιλιά μου, που έφαγα γιαούρτι χαλασμένο απ’ τον μπακάλη.

Πριν περάσει η ώρα, φέρανε οι ζαπτιέδες με χειροπέδες και τον μπακάλη.

- Άχου, Καδή μου! Τι φταίω εγώ ο έρμος; Φταίει η χανούμισσα που έκαμε την βόλτα της μπροστά στο μαγαζί μου κι εφόραγε ένα φουστάνι τέτοιο που ήταν σαν ουρί του παραδείσου. Από την εμορφάδα της στραβώθηκα κι αντί να βάλω το καλό γιαούρτι, έβαλα το μπαγιάτικο που είχα για την γάτα.

- Φέρτε μου την χανούμισσα ευθύς, φώναξε ο δικαστής.

- Μα πώς να φταίω εγώ, καλέ Καδή μου; Ο ράφτης φταίει, που το ‘φτιαξε το ρούχο τέτοιο που να με κοιτούν οι άντρες όλοι.  

Πιλάλα πήγαν οι ζαπτιέδες, φέρανε στον καδή τον ράφτη. Έλα μου, όμως, που ο ράφτης ήτανε μουγκός και τρόπο για να ρίξει σε άλλον την ευθύνη δεν είχε.

- Αμέσως στην κρεμάλα, διέταξε ο Καδής. Τούτος είναι ο αίτιος για όλη αυτή την αναστάτωση που λίγο ακόμα και θα στοίχιζε την ζωή ενός ανθρώπου. Η δικαιοσύνη πρέπει να απονεμηθεί!

Δεν πέρασε ώρα πολλή και οι ζαπτιέδες ξαναγυρίσανε στο σπίτι του καδή.

- Με το συμπάθιο, Καδή, μα ετούτος ‘δω ο ράφτης είναι πολύ ψηλός για την κρεμάλα. Τα πόδια του ακουμπούν στην γη και δεν μπορούμε να τον κρεμάσουμε.

Ο δικαστής έβαλε τις φωνές:

- Να βρείτε τότε ένα ράφτη πιο κοντό και να κρεμάσετε εκείνον στην θέση αυτού εδώ. Το 'παμε, δεν το 'παμε; Η δικαιοσύνη πρέπει να απονεμηθεί!