Αγαπητέ μου φίλε, πες ό,τι θες για την «πλούσια» επικαιρότητα, αλλά βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο∙ και όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, πέρα από τα σκάνδαλα και τις κάθε είδους αντιδημοκρατικές και αλαζονικές συμπεριφορές, πρέπει η συζήτηση να αποκτήσει πραγματικό πολιτικό περιεχόμενο. Γιατί τα πραγματικά πολιτικά ζητήματα της κοινωνίας και της ζωής, ναι, είναι η δημοκρατία, είναι η δικαιοσύνη, αλλά πρέπει να πάμε πιο πέρα και πιο κοντά στις ρίζες και στα αίτια των προβλημάτων. Υπάρχει ο κίνδυνος την τελευταία αυτή περίοδο πριν τις εκλογές να μείνουμε μόνο στα γεγονότα των επισυνδέσεων/παρακολουθήσεων και του Katar-Gate, άντε και λίγο Covid.
Όταν όμως κάνουμε πολιτική, πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας αυτό που λένε, ότι «η πολιτική είναι σαν το μπιλιάρδο. Φθάνει κανείς στο στόχο μόνο με συγκρούσεις». Υπάρχουν αντίπαλοι; Ναι, και πρέπει να τους προσδιορίσουμε. Δεν είναι κατ’ ανάγκην η κυβέρνηση ή μόνο η κυβέρνηση. Μπορεί να είναι μηχανισμοί ή πρόσωπα που στηρίζουν την κυβέρνηση. Μπορεί να είναι διεθνείς μηχανισμοί και θεσμοί και κυρίως το ίδιο το νεοφιλελεύθερο οικονομικό και κοινωνικό «σύστημα».
Πολλοί λένε ότι οδηγούμαστε σε μια παγκόσμια δικτατορία των κάθε λογής συμφερόντων, των αόρατων μηχανισμών και της τεχνολογίας χωρίς ηθικές αξίες και διαφάνεια και με την πλήρη επικράτηση του μιλιταρισμού και των πολέμων. Όταν σκεφτόμαστε πολιτικά, είμαστε υποχρεωμένοι να αναλύουμε και να συνθέτουμε αυτά τα στοιχεία, κάνοντας ιστορική αναφορά στα γεγονότα - πώς φθάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα - και, στη συνέχεια, μπορούμε να στοιχειοθετήσουμε, με το δικό μας τρόπο ανάλυσης και με ρεαλισμό, με τη δική μας οπτική, την πρόταση για το τι μπορεί να γίνει∙ πρόταση έξω φυσικά, εγώ θα έλεγα, από τις επιλογές του «συστήματος». Να δούμε μέχρι πού μπορούμε να πάμε πίσω, αν μπορούμε, ανατρέποντας επιλογές και αποφάσεις των τελευταίων κυβερνήσεων. Να κοιτάξουμε κατάματα την ιστορία. Να αντλήσουμε διδάγματα απ’ αυτή και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Ποιος είναι ο ρόλος των μεγάλων δυνάμεων και του διεθνή παράγοντα σήμερα και πάντα, ο ρόλος των συνόρων στη διεθνή σκηνή, των μυστικών υπηρεσιών και της άγνωστης διπλωματίας, ο ρόλος των θρησκειών.
Πολλοί λένε ότι πολιτική “είναι η τέχνη του εφικτού”. Αν είναι η τέχνη του εφικτού, τότε πρέπει να ορίσουμε τι είναι εφικτό για μας σήμερα, γιατί δυστυχώς δεν μπορούμε να είμαστε η νησίδα στον παγκόσμιο «ωκεανό», ακόμα και λόγω της γεωγραφικής μας θέσης. Και να το πούμε στην ελληνική κοινωνία: «Εμείς αυτό θα μπορούσαμε να κάνουμε, αν...». Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τις πολιτικές των κομμάτων και των κυβερνήσεων αυτών των τελευταίων δεκαετιών, που επιμένουν ακόμα να κυβερνούν. Αυτές οι πολιτικές και τα κόμματα δεν μπορούν να δώσουν ορθολογικές λύσεις στα αδιέξοδα της κοινωνίας, γιατί είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Έχω την πεποίθηση ότι οι πολίτες δεν τους εμπιστεύονται, ανεξάρτητα αν τους ψηφίζουν! Είναι φανερό ότι δεν εμπνέονται από όσα λένε και κάνουν, όσες «πατριωτικές» εκκλήσεις και αν τους απευθύνουν. Η κοινωνία σέρνεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, «μεταξύ σφύρας και άκμονος». Λογικά χρειαζόμαστε πρώτα πρώτα μια κυβέρνηση που θα τηρήσει τις υποσχέσεις της, που θα μειώσει την ψαλίδα ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους, που θα κρατήσει όρθιο το κοινωνικό κράτος και θα ανασυγκροτήσει τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Και αυτό θεωρείται «εφικτό» σήμερα.
Και επειδή με ρωτάς για την Πολιτική Οικολογία, η Πολιτική Οικολογία δεν θα κυβερνήσει αύριο! Θα πρέπει όμως να κρατηθεί στο ύψος της, να ορίσει τις κόκκινες γραμμές με βάση τις αρχές της και να κάνει ρεαλιστική πολιτική χωρίς ντε και καλά να θέλει να γίνει χαλίφης. Με τα κινηματικά της χαρακτηριστικά και τον ρόλο του οικολογικού καταλύτη, μπορεί να θεωρείται μια μεσοπρόθεσμη ή και μακροπρόθεσμη λύση και όχι άμεση. Η Πολιτική Οικολογία θεωρώ ότι έχει έναν δύσκολο και διαφορετικό δρόμο από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να διανύσει.
Λαμία, Δεκέμβρης 2022
Στέφανος Σταμέλλος
https://www.facebook.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου