ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ¨ΝΤΑΡΙΑ ¨ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΝ/ΝΟ ΜΑΝΙΚΑ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Ποια είναι η Ντάρια; Τι θέλει να μας πει με την ιστορία της; Γιατί θα πρέπει να μας ενδιαφέρουν οι εμπειρίες της; Η “Ντάρια”, το νέο μυθιστόρημα του Νίκου Καζατζόπουλου από τις εκδόσεις Ιωλκός, έρχεται να μας διδάξει το πόσο λεπτή είναι η γραμμή που κατευθύνει τα βήματα μας είτε προς την αυτοπραγμάτωση είτε προς το τέλμα.

Το βιβλίο αρχικά μας ταξιδεύει στη Σοβιετική Ένωση. Με ιστορική συνέπεια και φανερή μελέτη των γεγονότων, ο συγγραφέας αποτυπώνει με ακρίβεια τη ροή του σοσιαλιστικού εγχειρήματος, την κοινωνική διάρθρωση, τα λειτουργικά προβλήματα.

Δυο φίλες, με εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα, η Ντάρια και η Νταλίφα αποτελούν τα λογοτεχνικά πινέλα με τα οποία χρωματίζεται η εποχή, οι συνέπειες της, οι άνθρωποι και οι επιλογές τους.

Όταν η ουτοπία συνθλίβεται κάτω από το βάρος του πραγματισμού, η φυγή γίνεται μονόδρομος και όπως πλειάδα περιπτώσεων που όλοι μας γνωρίζουμε, η Δύση και φυσικά η Ελλάδα, φιλοξένησε χιλιάδες μετανάστες κι ανάμεσα τους πολλές γυναίκες πό βρέθηκαν μπροστά στο δίλημμα της σκληρής δουλειάς και της εκμετάλλευσης ή της πορνείας. Το trafficking κι ο εξαναγκασμός στην εκπόρνευση έγινε καθημερινό φαινόμενο.

Ο Καζατζόπουλος χρησιμοποιεί το δίπολο των δύο φιλενάδων, ως εργαλείο καταγραφής αυτών των διαφορετικών διαδρομών. Η στάση απέναντι στη βιαιότητα, με την ενδοοικογενειακή συχνά να μην απέχει σε σκληρότητα από αυτή του οργανωμένου εγκλήματος. Η οικονομική ανέχεια, ειδικά μέσα στα χρόνια της κρίσης, τα όνειρα που ποδοπατούνται, κι από τη μια ο συντηρητικός τρόπος της υπομονής και της επιμονής, κι από την άλλη ο δυναμικός και συνήθως πιο καταστροφικός, της ανάληψης του ρίσκου.

Η Νταλίφα παλεύει με την αλήθεια της να βρει προορισμό και τελικά τα καταφέρνει. Η Ντάρια παλεύει με το ψέμα να κατακτήσει τους πάντες, να μετατρέψει τους “δεσμοφύλακες” της σε πειθήνια όργανα.

Κάποια στιγμή όμως τα ψέματα καταρρέουν και τα πάθη κυριαρχούν, στέλνοντας σε μόνιμη κόλαση όσους επένδυσαν στη φενάκη.

Η “Ντάρια” δεν μας συστήνει απλώς τον κόσμο των απατηλών ψευδαισθήσεων. Μας υπενθυμίζει ότι η ζωή μεσα στη σκληρότητά της αφήνει περιθώρια χαράς σε όσους δεν κρύβονται κι αντιμετωπίζουν τους φόβους τους. Μας υπενθυμίζει ότι η αλήθεια, όσο κι αν πονά, σε απελευθερώνει κι αξίζει να την εμπιστευτείς ακόμη κι αν πρισκσιρα σε πληγώνει.