Κατὰ τὴν μακρὰ περίοδο τῆς πάλαι ποτὲ καταναλωτικῆς μαζικῆς δημοκρατίας στὶς χῶρες τῆς Δύσης -ποὺ εἶχαν λάβει ὑπὸ τὴν ἀμερικανικὴ σκέπη τὴν προσηγορία τοῦ «ἐλευθέρου κόσμου»- τὸ «κράτος εὐημερίας» (welfare state) προσέφερε ἄφθονα μέσα ὑπάρξεως στοὺς ὑπηκόους του ἀποδίδοντάς τα ὡς λόγους ὑπάρξεως, τόσο γιὰ τὸ ἴδιο ὅσο καὶ γιὰ τοὺς ἴδιους. Ἡ ὀπτικὴ ἀπάτη ἦταν ἡ εἴσοδος σὲ ἕναν «θαυμαστὸ καινούργιο κόσμο» ὑπερνίκησης τῆς σπάνης τῶν ἀγαθῶν καὶ ἀτελεύτητης εὐμάρειας.
Τὸ θαῦμα τῆς «μεταπολεμικῆς ἄνθισης» δὲν ὀφείλετο ὡστόσο στὶς οἰκονομικὲς ἀρετὲς τοῦ καπιταλισμοῦ ἀλλὰ στὴν ἀκμάζουσα ἀνάπτυξη τῆς ἀμερικανικῆς οἰκονομίας χάρη στὰ ὀφέλη ποὺ ἀποκόμισε ἀπὸ τὴν ἔκρηξη τοῦ (δευτέρου) μεγάλου πολέμου, τὸν ὁποῖον ὁ Ρούσβελτ φρόντισε νὰ πυροδοτήσει στὴν Εὐρώπη μὲ ἀφορμὴ τὴν γερμανοπολωνικὴ διαμάχη γιὰ τὸν διάδρομο τοῦ Ντάντσιχ.
Ἡ (δυτικὴ καὶ βόρεια) Εὐρώπη, καθημαγμένη ἀπὸ τὸν πόλεμο, ἔπαψε νὰ ἀποτελεῖ τὸ κέντρο τοῦ κόσμου, γιὰ νὰ μετατραπεῖ σὲ ἀμερικανικὸ (βορειοατλαντικὸ) βραχίονα μέσω τῆς ἱδρύσεως τοῦ ΝΑΤΟ, μὲ τὴν γερμανικὴ ἀνοικοδόμηση (καὶ ἀργότερα ἐπανενοποίηση) καὶ τὴν δημιουργία τῆς εὐρωπαϊκῆς οἰκονομικῆς κοινότητας (ἀφοῦ προηγουμένως ἐξουδετερώθηκε ἡ εὐρωκεντρικὴ στρατηγικὴ τοῦ Ντὲ Γκὼλ γιὰ μία ἀνεξάρτητη Εὐρώπη ἀπὸ τὸν Ἀτλαντικὸ ἕως τὰ Οὐράλια μέσω -καὶ- τῆς πρωτονεοφιλελεύθερης πολιτιστικῆς ἐπανάστασης τοῦ Μάη τοῦ '68).
Πολλὰ μεσολάβησαν ἀπὸ τότε, μαζὶ μὲ τὴν κατάρρευση τοῦ ψυχροπολεμικοῦ «ἀντιπάλου δέους». Τὰ ἐνδιάθετα ὅρια τῆς καπιταλιστικῆς ἀνάπτυξης (μὲ τὸν πάγιο νόμο τῆς «δημιουργικῆς καταστροφῆς», ποὺ ὁδηγεῖ στὴν αὔξηση τῆς συγκέντρωσης κεφαλαίου) μετατέθηκαν τεχνητὰ μὲ τὴν δημιουργία τεραστίων ποσοτήτων πλασματικοῦ (χρηματοπιστωτικοῦ) κεφαλαίου, ὑπερπολλαπλασίων τῆς «πραγματικῆς οἰκονομίας».
Ἡ μεταψυχροπολεμικὴ ἐποχὴ ἦταν ἡ ἐποχὴ τῆς τραπεζοκρατίας (τῆς ἐγγενῶς παρασιτικῆς καὶ τῆς πλέον ἐπιθετικῆς μορφῆς κεφαλαίου) καὶ τῆς «ἀπελευθέρωσης τῶν ἀγορῶν» ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῶν ἰδεολογημάτων τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν (ἀπαραίτητη) κλιμάκωση τῆς στρατιωτικῆς ἐπιθετικότητας τοῦ ἀμερικανικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς πλανητικῆς ἡγεμονίας. Σήμερα ἡ ἐποχὴ τοῦ ἀμερικανισμοῦ ἔχει φθάσει στὸ τέλος της παρασύροντας στὴν καταστροφὴ τὸν εὐρωπαϊκό του βραχίονα, ποὺ εἶναι αὐτὸς ποὺ σήμερα πλήττεται καίρια ἀπὸ τὴν ἀπέλπιδα προσπάθεια τῶν ΗΠΑ νὰ ἀνασχέσουν τὴν ἀδήριτη τροχιὰ παρακμῆς στὴν ὁποίαν ἔχουν εἰσέλθει χρησιμοποιώντας πολεμικὰ μέσα, ἀφοῦ τὸ ἐμπόριο δὲν κατάφερε (γιὰ μία ἀκόμη φορὰ) νὰ ἀντικαταστήσει τὴν πολιτική.
Ἡ «πανουργία τῆς ἱστορίας» δημιούργησε ἕναν ἀμερικανικὸ μπούμερανγκ. Ἡ ραγδαῖα ἐξάπλωση τοῦ καπιταλισμοῦ στὸν πάλαι ποτὲ Τρίτο Κόσμο, μὲ ἁδρὴ κεφαλαιακὴ χρηματοδότηση τῆς Δύσης, ὄχι μόνο δὲν ἀποτέλεσε τὸ ὄχημα γιὰ τὴν ἀμερικανικὴ κυριαρχία, ἀλλὰ λειτούργησε ἀκριβῶς πρὸς τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση: ἀναβίβασε τὴν Ἀνατολὴ καὶ τὸν Νότο σὲ ἀνερχόμενα κέντρα τῆς παγκόσμιας ἰσχύος καὶ καταβίβασε τὴν Δύση καὶ τὸν Βορρᾶ ἀπὸ τὴν κυρίαρχη θέση ποὺ κατεῖχαν στὸν κόσμο.
Ὅλα τὰ περιτρίμματα ποὺ δημιούργησε ἡ Δύση πρὸς παγκόσμια ἐξαγωγὴ προκειμένου νὰ ἀποτελέσουν τοὺς ἰδεολογικοὺς φορεῖς τῆς ἀμερικανικῆς πλανητικῆς ἡγεμονίας («ἀτομικὰ δικαιώματα», ἀποδόμηση ὅλων τῶν παραδοσιακῶν καὶ φυσικῶν συλλογικῶν ταυτοτήτων, περιβαλλοντισμὸς κ.λπ.) τώρα προορίζονται ἀποκλειστικὰ γιὰ δυτικὴ κατανάλωση.
Κανένας δὲν ὀμνύει στὶς μεταμοντέρνες δυτικὲς ἀξίες παρὰ μονάχα οἱ ἴδιοι οἱ Δυτικοὶ διαλύοντας συστηματικὰ τὶς κοινωνίες τους σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Ἀπέναντι σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο ἡ πάλαι ποτὲ κραταιὰ Δύση ἔχει νὰ προβάλλει μονάχα τὴν ἐσωτερική της βαθιὰ παρακμὴ καὶ νὰ προτάξει τὴν ἀλαζονικὴ ἐπιθετικότητά της. Κανένας δὲν θέλει νὰ καταντήσει σὰν τὸν σύγχρονο «δυτικὸ πολιτισμό». Τοὐναντίον, δισεκατομμύρια ἄνθρωποι τῶν πρώην ὑπανάπτυκτων καὶ ἀναπτυσσομένων χωρῶν διεκδικοῦν δυναμικὰ τὸ «ἀνθρώπινο δικαίωμα» στὴν ἀπόκτηση τῆς δυτικῆς ὑλικῆς εὐημερίας καὶ ἐμπλέκονται σὲ μία παγκόσμια διαπάλη ζωτικῶν συμφερόντων εἰς βάρος τῆς Δύσης.
Μπροστὰ σ' αὐτὴν τὴν κατάσταση ὁ δυτικὸς κόσμος φαίνεται νὰ ἔχει ἀποτρελαθεῖ. Τὸ θελκτικὸ μοντέλο τοῦ ἡδονιστικοῦ εὐδαιμονισμοῦ καὶ τοῦ ὑλιστικοῦ οὐμανισμοῦ, ποὺ ἐγγυόταν τὸ «κράτος εὐημερίας» καὶ ἀποτελοῦσε τὸν λόγο ὕπαρξης τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, καταστρέφεται ἀσύστολα ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ σύστημα ποὺ προηγουμένως τὸ προωθοῦσε ὡς μέσον ὕπαρξης. Τὸ εὐαγγέλιο τῆς μαζικῆς κατανάλωσης διαδέχεται τώρα τὸ κήρυγμα τοῦ λιτοδίαιτου ἀσκητισμοῦ μὲ ἐπαγγελίες σωτηρίας στὴν αὐτοέκφραση τοῦ δικαιωματισμοῦ καὶ τοῦ οἰκολογισμοῦ. Ἠ Δύση ἑτοιμάζεται νὰ αὐτοκτονήσει γιὰ νὰ σώσει τὸν πλανήτη. Εἶναι ἡ ἀπαγγελία τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης, τῆς Μεγάλης Ἀφύπνισης ἤ τῆς Μεγάλης Ἀπαλλοτρίωσης: «δὲν θὰ ἔχεις τίποτα καὶ θὰ εἶσαι εὐτυχισμένος»!
Ἡ τριπλὴ (τεχνητὴ) ἐνεργειακή, ἐπισιτιστικὴ καὶ οἰκονομικὴ κρίση, ποὺ ἀναμένεται νὰ σαρώσει τὸν «χρήσιμο ἠλίθιο» τῶν Ἀμερικανῶν, τὴν Εὐρώπη, χτυπώντας καὶ τὴν ἴδια τὴν Ἀμερική, εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς ὁλικῆς αὐτοκαταστροφῆς ποὺ διαγράφεται ἐνώπιον τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν-χυλῶν, ἀποχαυνωμένων ἐδῶ καὶ δεκαετίες ἀπὸ τὴν καταναλωτικὴ εὐμάρεια ἐμπορευμάτων καὶ θεαμάτων, καὶ τὰ τελευταῖα χρόνια ἀπὸ τὴν φροῦδα ὑπόσχεση τῆς ἀνάκτησής της μὲ τὴν κινητοποίηση τῶν μέσων μαζικῆς προπαγάνδας.
Φαίνεται ὅτι οἱ ἰθύνουσες τάξεις τῆς Δύσης ἐπιχειροῦν νὰ κάνουν στοὺς ἴδιους τοὺς λαούς τους αὐτὸ ποὺ δὲν μπόρεσαν νὰ κάνουν τελικὰ στοὺς λαοὺς τοῦ κόσμου: νὰ τοὺς λεηλατήσουν ἀσύστολα, θυμίζοντας τὴν πρώτη περίοδο ἀνάπτυξης τοῦ καπιταλισμοῦ μὲ τὶς μαζικὲς ἀπαλλοτριώσεις ἀγροτικῆς γῆς. Ἡ διαφορὰ ὡστόσο ἔγκειται στὸ ὅτι ἡ βίαιη ἐκρίζωση «τόνων ἀνθρώπων» ἀπὸ τὴν ἐπαρχία καὶ ἡ ἀναγκαστικὴ μετακίνησή τους στὶς πόλεις ἔγινε γιὰ νὰ μετατραποῦν σὲ προλετάριους, δηλαδὴ νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἀνερχόμενη βιομηχανία. Τώρα ἡ κατάσταση αὐτὴ ἔχει ἀντιστραφεῖ. Ὑπάρχουν πολλὰ ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ποὺ ἁπλῶς «περισσεύουν», ὄχι μόνο ἐξαιτίας τοῦ οἰκονομικοῦ παρασιτισμοῦ ποὺ στηρίζεται στὶς γιγάντιες χρηματοπιστωτικὲς φοῦσκες καὶ στὴν ἐκτεταμένη ἀποβιομηχάνιση, ἀλλὰ λόγω τῶν τεραστίων ἀλλαγῶν ποὺ θὰ πραγματοποιηθοῦν τὶς προσεχεῖς δεκαετίες μὲ τὴν γενικευμένη αὐτοματοποίηση τῆς παραγωγῆς μέσω τῶν νέων τεχνολογιῶν.
Καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς ὑποκρύπτει ὅλη ἡ φιλολογία περὶ «ὑπερπληθυσμοῦ» καὶ περὶ τοῦ «οἰκολογικοῦ ἀρμαγεδώνα», μαζὶ μὲ τὴν μονοπώληση τῶν πηγῶν διατροφῆς ἀπὸ τοὺς ἐπιχειρηματικοὺς κολοσσούς. Δεῖτε τὸ παράδειγμα τῶν Ὀλλανδῶν ἀγροτῶν, ποὺ καταστρέφονται ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ κράτος, ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι πολὺ παραγωγικοί.
Ὁλόκληρο τὸ πρόταγμα τῆς Μεγάλης Ἀπαλλοτρίωσης, ποὺ προαναγγέλει ἡ μαζικὴ ἐκπτώχευση τῶν δυτικῶν λαῶν (μέσω ἑνὸς ἐκρηκτικοῦ μίγματος καλπάζοντος πληθωρισμοῦ, διατροφικῆς καὶ ἐνεργειακῆς σπάνης, παραγωγικῆς κατάρρευσης καὶ οἰκονομικῆς ὕφεσης) σημαίνει τὴν μετατροπὴ τῆς Εὐρώπης σὲ ἕναν δυτικὸ «Τρίτο Κόσμο» καὶ τὸν Μεγάλο Μετασχηματισμὸ τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν σὲ κοινωνίες ὅπου ἡ πλειονότητα τοῦ πληθυσμοῦ θὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ παρασιτικοὺς ἐπιδοματούχους (ἀποβλακωμένους ἀπὸ τὰ μμε, τὰ ναρκωτικά, τρομοκρατημένους τὴν γενικευμένη ἀνομία καὶ ἐξουδετερωμένους μέσα σὲ ἕναν «κοινωνικὸ πολτὸ» ἐξατομικευμένων νεοδούλων-τροφίμων τοῦ «κράτους φιλανθρωπίας»), μία λεπτὴ μειονότητα θὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὰ νέα μεσαία στρώματα (ἀφοῦ ἡ πλειονότητα τῶν μικρομεσαίων θὰ ἔχει καταστραφεῖ), ποὺ θὰ ἀπολαμβάνει ἕνα ὑψηλὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο (πληρώνοντας τὸν ἀνάλογο βαρὺ «φόρο εὐπείθειας» πρὸς τὸ σύστημα), ἐνῶ ἀπὸ τὴν ἄλλη θὰ τρέμει μήπως ἐκπέσει ἀπότομα στὴν μάζα τῶν νεόπτωχων (θυμηθεῖτε τὸ «Τσεκούρι» τοῦ Κώστα Γαβρά), καὶ στὴν κοινωνικὴ κορυφὴ θὰ δεσπόζει μία πανίσχυρη πλουτοκρατικὴ ἐλίτ. Αὐτὸ εἶναι τὸ σύγχρονο «δυτικὸ ὅραμα» στολισμένο μὲ τὰ μεταμοντέρνα μπιχλιμπίδια.
Ἡ Δύση αὐτοκτονεῖ καταργώντας τὸ ἴδιο τὸ μοντέλο πάνω στὸ ὁποῖο οἰκοδομήθηκε: μαζικὴ παραγωγὴ γιὰ μαζικὴ κατανάλωση, ποὺ ἐξασφαλίζει τὸ «κράτος εὐημερίας».
Ὑπάρχει μία μικρὴ «λεπτομέρεια»: μὲ τὴν ἐπιχειρούμενη ἐκπτώχευση τῆς κοινωνικῆς πλειονότητας ποιός θὰ μπορεῖ νὰ καταναλώνει μαζικά, δεδομένης μάλιστα τῆς καταστροφῆς τῆς ἴδιας τῆς παγκοσμιοποίησης ποὺ πραγματοποιοῦν σήμερα οἱ ΗΠΑ, ποὺ προκαλεῖ τὸν πολυπολισμὸ καὶ προαναγγέλει διεθνῆ προστατευτικὰ τείχη; Στὴν χρηματοπιστωτικὴ σπέκουλα; Ἤ στὴν μόχλευση τοῦ παγκοσμίου ἰδιωτικοῦ καὶ δημοσίου χρέους, ποὺ ἀφορᾶ κατὰ κύριο λόγο τὴν Δύση;
Εἰσερχόμαστε γοργὰ στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀπόλυτου Καπιταλισμοῦ ἤ σὲ αὐτὸ ποὺ συχνὰ ὀνομάζεται «νεοφεουδαρχία». Ἡ σημερινὴ «πολεμικὴ οἰκονομία» ποὺ ἐγκαθιδρύεται στὴν Δύση προαναγγέλει λίαν ἐπικινδύνως τὴν ἀπειλὴ ἑνὸς νέου μεγάλου πολέμου -τὴν συνήθη μέθοδο «τελικῆς λύσης» στὴν «παραγωγικὴ ἀνάκαμψη» τοῦ καπιταλισμοῦ.
Οἱ ἀντιδράσεις ποὺ θὰ προκαλέσει ἡ ἐπιχειρούμενη μετάβαση εἶναι δεδομένες.
Τὸ ζήτημα ὅμως δὲν ἔγκειται ἐκεῖ. Βίαιες κοινωνικὲς ἐκρήξεις χωρὶς στρατηγικὴ προοπτικὴ μποροῦν ἀργὰ ἤ γρήγορα νὰ ἐλεγχθοῦν.
Δὲν εἶναι οἱ ὠδῖνες μιᾶς κατάστασης ποὺ ὁδηγοῦν τοὺς ἀνθρώπους σὲ ἕνα νέο ὅραμα, ὅπως διατρανώνει ἡ κοινωνικὴ μηχανικὴ ἑνὸς χυδαίου ὑλισμοῦ.
Εἶναι ἕνα νέο ὅραμα αὐτὸ ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀποφασίσουν ὅτι οἱ ὠδῖνες τους εἶναι ἀνυπόφορες.
Ὁ ἐθνικὸς κοινοτισμὸς εἶναι τὸ πρόταγμα ποὺ δὲν μπορεῖ μονάχα νὰ ἐξασφαλίσει τὰ ἀναγκαῖα μέσα ὕπαρξης στὸ ἔθνος ἀλλὰ -τὸ κυριώτερο- λόγους ὕπαρξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου