Λέγεται ότι όλα στη ζωή είναι προσωρινά. Και στην πραγματικότητα αυτά που θυμόμαστε είναι συγκεκριμένες στιγμές. Όπως είχε πει και η Μάγια Αγγέλου, «οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που τους είπες, θα ξεχάσουν τι έκανες, αλλά δε θα ξεχάσουν ποτέ πώς τους έκανες να αισθάνονται».
Στα αλήθεια όμως πόσο εύκολα ξεχνάμε; Πόσο εύκολα μπορούμε να διαγράψουμε από το μυαλό μας κυρίως κάτι για το οποίο κάποτε ξοδέψαμε χρόνο και ενέργεια και μας είχε απασχολήσει τόσο;
Λέγεται – και αποδεικνύεται – πως με το χρόνο, όλα αλλάζουν.
Σκεφτείτε μόνο πως στη δεκαετία του 1990 βλέπαμε το 2000 σαν κάτι μακρινό και φουτουριστικό. Στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας απεικονιζόταν ως ένα μέλλον όπου κυριαρχούσε η τεχνολογία, τα ιπτάμενα αυτοκίνητα, τα μηχανήματα που λειτουργούσαν από μόνα τους και γενικά ένας κόσμος ‘άνεσης και ευμάρειας’. Τότε μας φάνταζε ακραίο να μιλάμε για ανισότητες στον 21ο αιώνα, για βία και ρατσισμό, για υγειονομικές κρίσεις που παραλύουν έναν ολόκληρο πλανήτη, για οικονομικά κραχ και παγκόσμια φτώχια. Τώρα αυτή είναι η πραγματικότητα. Και αντί για ιπτάμενα οχήματα, μαθαίνουμε από την αρχή βασικούς κανόνες υγιεινής και το πώς να πλένουμε τα χέρια μας, ενώ είναι καθηλωμένα ακόμα και τα αεροπλάνα.
Οι εποχές αλλάζουν όσο κι αν δεν το καταλαβαίνουμε. Γιατί η κάθε γενιά έρχεται στον κόσμο μια διαφορετική στιγμή και αποκτάει καινούργια δεδομένα. Μέσα και διευκολύνσεις για τα οποία μια προηγούμενη γενιά πάλεψε να αποκτήσει, μια νέα γενιά τα έχει ήδη στην κατοχή της εξ αρχής.
Γαλουχούμαστε να ζούμε μέσα στην νοοτροπία του κόσμου εκείνη την δεδομένη στιγμή. Μας είναι φυσικό πλέον να κυκλοφορούμε με ένα κινητό που έχει γίνει επέκταση του χεριού μας και καταγράφει κυριολεκτικά το κάθε προσωπικό μας δεδομένο και την κάθε μας κίνηση. Οικειοθελώς το αφήνουμε να μας εξουσιάζει. Όπως εθελοντικά σπαταλάμε χρόνο για να διαδίδουμε στους εικονικούς μας ‘φίλους’ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το πόσο όμορφη είναι η ζωή μας και πόσο καλά περνάμε. Όσο κι αν αυτό διαφέρει από την πραγματικότητα. Γιατί εκεί είναι η διαφορά του φαίνεσθαι και του είναι.
Κι αν δεν μας αρέσει κάτι, απλά πατάμε ‘διαγραφή’, λες και η ζωή είναι απλά το πάτημα ενός κουμπιού.
Πόσο εύκολα όμως μπορούμε να διαγράψουμε στιγμές, σκέψεις, όνειρα ή φιλοδοξίες από την καρδιά και το μυαλό μας; Όταν συμβαίνει κάτι που αλλάζει ριζικά την ζωή μας – είτε είναι προσωπική τραγωδία είτε παγκόσμια κρίση – πόσο εύκολα αλλάζουν τότε οι προτεραιότητες και τα δεδομένα μας;
Στις 42 ημέρες που κλειστήκαμε στα σπίτια μας, τι αξιοποιήσαμε; Ηρεμήσαμε τον εσωτερικό μας κόσμο, μάθαμε κάτι καινούργιο, βελτιώσαμε τις συνθήκες διαβίωσης μας, δυναμώσαμε τις σχέσεις μας, γίναμε καλύτεροι άνθρωποι; Μέτα από ενάμιση μήνα εγκλεισμού άλλαξε καθόλου ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο; Γιατί σίγουρα στον καθένα έχει λείψει κάτι άλλο: είτε είναι το αίσθημα της ελευθερίας που εμπεριέχει μια βόλτα μέχρι την θάλασσα για να ακούσουμε τον παφλασμό των κυμάτων, είτε απλά ένας καφές έξω παρέα με φίλους που τόσες μέρες μόνο από οθόνες βλέπαμε.
Πόσο εύκολα ξεχνάμε τη ρουτίνα που είχαμε και μπορούμε να δημιουργήσουμε μια νέα ‘κανονικότητα’; Και πόσο πολύ μπορεί μια κατάσταση – τα όσα έχουμε περάσει – να μας διαμορφώσουν, να μας σημαδέψουν τόσο βαθιά που να αλλάξουν τον χαρακτήρα μας;
Πόσο εύκολα θα τα ξεχάσουμε όλα όταν δε θα μας πονάνε πια και θα έχουμε καταφέρει να προχωρήσουμε; Ή μήπως σαν ένα μηχάνημα κι εμείς, όλα καταγράφονται στη μνήμη μας, σε ένα σκονισμένο κουτάκι στην άκρη του μυαλού μας;
Όπως και στη θεωρία του Δαρβίνου, στη ζωή δεν είναι ο δυνατότερος που επιβιώνει, αλλά αυτός που μπορεί και προσαρμόζεται στις αλλαγές.
Και το πόσο εύκολα ή δύσκολα γινόμαστε αυτοί που είμαστε εξαρτάται τελικά από τη δύναμη της θέλησης που κρύβουμε μέσα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου