Πολλά χρόνια στη γειτονιά μου περνώ μπροστά από αυτά τα δύο σπίτια. Είναι δύο από τα ελάχιστα προσφυγικά σπίτια, που έχουν μείνει στην πρώτη τους μορφή, δεν κατεδαφίστηκαν, δεν ανακαινίστηκαν. Το πρώτο έχει μείνει πολλές δεκαετίες ακατοίκητο, το δεύτερο πρόσφατα, αφού ο μοναδικός κάτοικος του απεβίωσε.
Στα 100 χρόνια, το 1922 από την Μικρασιατική καταστροφή είναι σίγουρο θα στρέψουν τα βλέμματα πολλών στα απομεινάρια της προσφυγιάς. Σε όλη την Ελλάδα, σε πόλεις και σε χωριά έχουν μείνει λίγα, ελάχιστα κατοικούνται, πολλά είναι χαλάσματα, πραγματικά λείψανα εκείνης της ζωής, μαζί και τάφος.
Για κάποιους παλιότερους την θέα αυτών των σπιτιών την έχουν συνηθίσει ή δεν τους δημιουργεί έντονες μνήμες. Για τους νεότερους είναι απλά σύμβολα του ανώνυμου πρόσφυγα, που συνειρμικά τους κάνει έστω και στιγμιαία να αναλογιστούν ότι βρίσκονται μπροστά ενός οικιστικού ίχνους της μεγάλης προσφυγικής περιπέτειας, που σημάδεψε την ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων
Για μένα είναι μήτρα ατελείωτης αφήγησης. Τα κοιτώ κι έχω την αίσθηση ότι ακόμη ακούω συζητήσεις, ψιθύρους, καημούς, απογοητεύσεις, αλλά και χαρές από την καθημερινότητα τους. Είτε γιατί ο πατέρας γύρισε από το ολονύχτιο ψάρεμα με το πανέρι γεμάτο κεφάλους , λαβράκια και τσιπούρες. Είτε γιατί ο γιος προσλήφθηκε στα μεταλλεία ή στα σωματεία εργατών της πόλης.
Πήρα την φωτογραφική και ξεκίνησα να απαθανατίσω μερικά απαυτά. Πρέπει να καταγραφούν και να ενταχθούν σένα αποθετήριο μνήμης, σκέφτηκα.
Έμεινα να φωτογραφίζω το πρώτο , ένα μισογκρεμισμένο σπίτι. Είχε τεράστια αφηγηματική δύναμη για μένα, το φωτογράφιζα ασταμάτητα, ξεχάστηκα! Νόμισα ότι κάτι άκουσα από το εσωτερικό του, που διέκοψε την ονειροπόληση μου.
«Πρέπει να συνεχίσω» είπα!! και τράβηξα για την πλατεία για μια νέα ίσως ονειροπόληση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου