Είναι η πρώτη φορά τα τελευταία 15 χρόνια που δεν ταξιδεύω στο εξωτερικό για μια διάσχιση στις θαυμαστές οροσειρές και τους ερημότοπους του κόσμου.
Αντ’ αυτού, με τους φετινούς περιορισμούς στις αερομεταφορές λόγω του κορονοϊού, αποφασίσαμε – την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή – με τον καλό μου φίλο και ικανότατο συνοδοιπόρο Αργύρη Βαμβακίτη ( Ισλανδία, Ιορδανία, Σκωτία ) να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα την Πίνδο, τη μεγαλύτερη αλυσίδα βουνών της χώρας μας, διασχίζοντας την με τα πόδια μέσω της κεντρικής της ραχοκοκκαλιάς σε όλο της το ανάπτυγμα επί ελληνικού εδάφους ( ~ 500 km ), δηλ. από το Γράμμο έως τους Δελφούς.
Γεωλογικά η οροσειρά της Πίνδου αποτελεί συνέχεια των Δειναρικών Άλπεων που κυριαρχούν σε όλη τη δυτική ζώνη της Βαλκανικής Χερσονήσου. Ως βόρειο άκρο της μπορεί να οριστεί το οροπέδιο της Κορυτσάς στη νοτιοανατολική Αλβανία και ως νοτιότερο ο Κορινθιακός κόλπος.
Το πολυαναμενόμενο “ Pindus Trail ” !
Ο Αποστόλης και οι συνεργάτες του ( Terra Pindus ) δουλεύουν με μεθοδικότητα και περίσσιο μεράκι για τη δημιουργία του μεγάλου μονοπατιού της Πίνδου ( Pindus Trail ), βελτιώνοντας και επεκτείνοντας τη γραμμή διάσχισης της οροσειράς που εμπνεύστηκε ο βετεράνος βρετανός περιηγητής Tim Salmon και την οποία συμβουλευθήκαμε για τη δική μας διάσχιση.
Το Pindus Trail αποτελεί μια προσπάθεια συρραφής παλιών μονοπατιών, του μοναδικού τρόπου σύνδεσης των απομονωμένων ορεινών κοινοτήτων της οροσειράς με τον έξω κόσμο μέχρι τα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Όταν με το καλό ολοκληρωθεί ( γιατί χρειάζεται … πολλή δουλειά ) θα οδηγεί με σαφήνεια τον φυσιολάτρη-πεζοπόρο στο φυσικό κάλλος των βουνών της Πίνδου αλλά και την πλούσια παράδοση και ιστορία του τόπου, μέσα από 45 ημερήσια τμήματα που θα συνδέουν ορεινά χωριά στα οποία θα υπάρχει η δυνατότητα διανυκτέρευσης και σίτισης.
Οι δημιουργοί του φιλοδοξούν το μεγάλο μονοπάτι να «βάλει» την Πίνδο στον παγκόσμιο πεζοπορικό χάρτη, κάνοντας την πιο γνωστή και κυρίως προσβάσιμη στο διεθνές και εγχώριο πεζοπορικό κοινό.
Αποτελεί ένα μεγαλόπνοο σχέδιο ΗΠΙΑΣ ανάπτυξης που αξίζει την υποστήριξη όλων μας !
Ρούμελη
Προσεγγίσαμε τα Βαρδούσια από τα βορειοδυτικά μέσω της ομαλής χωμάτινης κορυφογραμμής της Οξιάς, βουνού που πήρε το όνομα του από το ομώνυμο φυλλοβόλο δέντρο που απαντάται στις βορινές πλαγιές του και του οποίου αποτελεί το νοτιότερο όριο εξάπλωσης στην Ελλάδα.
Τα Βαρδούσια είναι αναμφίβολα ένα από τα ωραιότερα ελληνικά βουνά με ένα άγριο αλπικό ανάγλυφο και εκτεταμένα καταπράσινα λιβάδια στην αλπική και υποαλπική ζώνη.
Η μέρα ήταν γεμάτη. Κατασκηνώσαμε δίπλα σε μια εγκαταλειμμένη στάνη και πλυθήκαμε καλά στην παρακείμενη ποτίστρα από τη σκόνη.
Το επόμενο πρωί το σκυλολόι μιας από τις στάνες στα Μουσουνιτσιώτικα λιβάδια μας έκανε παρέα για λίγο στην πορεία μας προς τον Κόρακα, την κορυφή του βουνού.
Έτυχε να είναι Κυριακή και για πρώτη φορά από το ξεκίνημα στον Γράμμο είδαμε πεζοπόρους και μάλιστα πολλούς. Στα περίπου 400km που είχαν μεσολαβήσει είχαμε δει για την ακρίβεια μόλις 2 κατασκηνωτές στις λίμνες Φλέγγα.
Από τον Αθανάσιο Διάκο κινήσαμε για το άλλο μεγάλο βουνό της Ρούμελης, τη Γκιώνα. Μπήκαμε στην κοίτη του Μόρνου και την ακολουθήσαμε προς τη Συκιά. Την ώρα που στήναμε σε ένα -λίγο επικλινές είναι η αλήθεια – παταράκι έξω από το χωριό, το χρυσαφένιο φως έλουζε ακόμη το ανώτερο τμήμα της πελώριας ορθοπλαγιάς της Πλάκας.
Νωρίς το πρωί πήραμε να ανηφορίζουμε το Λαζόρεμα κι από ένα πέρασμα βγήκαμε στη βαθιά Λάκκα, όπου άγρια άλογα έπαιζαν αμέριμνα.
Μετά την Πυραμίδα, την τελευταία κορυφή αυτής της διάσχισης, πέσαμε στη λάκκα του Καρβούνη και κατηφορίσαμε μέσα από την πανέμορφη χαράδρα της Ρεκκάς.
Ελαιώνας της Άμφισσας
Πέρα από τις νότιες απολήξεις της Γκιώνας και ολάκερης της Πίνδου , περιτριγυρισμένοι από μια θάλασσα από ελαιόδεντρα, βαδίζουμε με βήμα ανάλαφρο προς τους Δελφούς.
Μιλάμε για τις ομορφιές που είχαμε την τύχη να δούμε από κοντά, τις στιγμές στα βουνά που αξίζουν χρυσάφι, μα και της απουσίας σε αυτό το ταξίδι των αντικειμενικών δυσκολιών και του απροσδόκητου, απαραίτητων συστατικών μιας αληθινής περιπέτειας…
Μιλάμε για νέα σχέδια, μοναχικά και κοινά, που ανυπομονούμε να ζήσουμε στους ερημότοπους της Γης.
«Τι σου άρεσε περισσότερο, ρε φίλε;» Ρωτάω τον Αργύρη.
«Η Ανατολική όψη του Σμόλικα, η διάσχιση της Κακαρδίτσας, η πορεία στα ποτάμια, τα Βαρδούσια… Εσένα;»
«Το Περάσμα των Αγράφων, η καρδιά… της καρδιάς των βουνών μας !»
Έναν τόπο για να τον γνωρίσεις σε βάθος πρέπει να περάσεις χρόνο πολύ σ´αυτόν, να ενδιαφερθείς να μάθεις την ιστορία του, να συναναστραφείς με τους ανθρώπους του, να πιάσεις τον παλμό.
Και 15 μέρες για τη διάσχιση όλης της Πίνδου σα να μου φάνηκαν λίγες.
Κάποια στιγμή θα επιστρέψω. Άλλη γραμμή διάσχισης, άλλες συνθήκες, άλλη παρέα (;), άλλη οπτική (;) … άλλη εμπειρία!
Δημητρης Δεσποινιαδης
Πεζοπόρος, ορειβάτης και δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Η μεγάλη μου αγάπη για τη φύση, τα ταξίδια και την περιπέτεια μ' έχει οδηγήσει τα τελευταία 15 χρόνια σε απομονωμένες και μη περιοχές του πλανήτη με ιδιαίτερο εθνολογικό ενδιαφέρον, όπως τις ζούγκλες του Αμαζονίου, τα υψίπεδα του Θιβέτ και τις ιερές πόλεις της Ινδίας. Έχω οργανώσει και πραγματοποιήσει πολυάριθμες πεζοπορικές διασχίσεις στη Χιλή, τον Ισημερινό, το Περού, την Αργεντινή, το Νεπάλ, την Ινδία, την Ισλανδία, την Ιορδανία, τη Γαλλία, τη Νορβηγία, την Σουηδία, την Σκωτία και την Ουαλία!
όλο το άρθρο εδώ: Διάσχιση της Πίνδου σε 15 ημέρες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου