Tο μυστικό που κράτησε κρυφό το Λούβρο για πάνω από 100 χρόνια
Η Αφροδίτη της Μήλου είναι μία από τις πιο αναγνωρίσιμες γυναικείες μορφές της παγκόσμιας τέχνης και ένα από τα πιο διάσημα εκθέματα του Λούβρου μαζί με τη Μόνα Λίζα. Πολλοί διάσημοι καλλιτέχνες, όπως ο Delacroix, ο Magritte, ο Dali και ο Renoir της έχουν αποτίσει φόρο τιμής, λέει το openculture.
Στο βίντεο του Vox Almanac, ο Phil Edwards χρησιμοποιεί ένα τρισδιάστατο μοντέλο του αγάλματος και έναν μαρκαδόρο και σαν πλαστικός χειρουργός μας δείχνει τα κομμάτια του αγάλματος που λείπουν: τα χέρια, οι λοβοί των αυτιών, που πιθανότατα αφαίρεσαν ληστές, ένα από τα τεράστια μαρμάρινα πόδια της και ένα κομμάτι της βάσης πάνω στην οποία στεκόταν.
Το άγαλμα ανακαλύφθηκε τυχαία στη Μήλο το 1820 μαζί με δύο προτομές του Ηρακλή και του Ερμή, αλλά ο Edwards δεν ασχολείται με τις αντικρουόμενες αναφορές σχετικά με την ανακάλυψη της, ούτε με τις επιπλοκές της μεταφοράς της (παραλίγο να καταλήξει σε πλοίο με προορισμό την Κωνσταντινούπολη). Αυτό που τον ενδιαφέρει περισσότερο είναι ο ισχυρισμός του Λούβρου ότι η Αφροδίτη του Μύλου φτιάχτηκε στην κλασική εποχή.
Δείτε το βίντεο
Το άγαλμα μπορεί να «χάθηκε» κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, αλλά η επιγραφή που υπήρχε στη βάση του διατηρήθηκε σε ένα σκίτσο του A. Debay, ο πατέρας του οποίου ήταν μαθητής του Jacques-Louis David, του επίσημου ζωγράφου του Ναπολέοντα.
Το σκίτσο του Debay περιέχει σημαντικές ενδείξεις για τον δημιουργό του «… ανδρος ηνίδου… τοχευς από Μαιάνδρου εποίησεν» αποκαλύπτοντας ότι το έτος κατασκευής της ήταν μεταξύ 150-50 π.Χ. και επιβεβαιώνοντας αναφορές του Γάλλου αξιωματικού Jules d’Urville λίγες εβδομάδες μετά την ανακάλυψη.
Επομένως η Αφροδίτης της Μήλου έπρεπε να θεωρηθεί έργο της ελληνιστικής περιόδου και όχι της κλασικής.
Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν προβληματικό τόσο για τη Γαλλία όσο και για το Λούβρο, όπως γράφει η ιστορικός τέχνης Jane Ursula Harris στο The Believer:
«Αν ήταν γνωστός ο πραγματικός δημιουργός της, πιθανότατα θα είχε κλειδωθεί στο αρχείο του μουσείου ή θα πουλιόταν. Εκείνη την εποχή η ελληνιστική τέχνη είχε υποτιμηθεί από αναγεννησιακούς μελετητές που την συνέδεσαν με αντικλασικούς όρους, θεωρώντας ότι αποπνέει έναν προκλητικό ρεαλισμό που αψηφούσε όλα όσα αντιπροσώπευε η εποχή τους, σεμνότητα, διανόηση και ψυχραιμία. Ευτυχώς η Αφροδίτη του Μήλου είχε πολλά χαρακτηριστικά της κλασικής περιόδου. Το ισχυρό προφίλ της, το κοντό άνω χείλος και τα λεία χαρακτηριστικά, για παράδειγμα, ήταν σύμφωνα με τις κλασικές συμβάσεις, όπως και η γραμμή που συνέδεε τη μύτη με το μέτωπό της. Η μερικώς ντυμένη φιγούρα με την λεπτή σιλουέτα, την οποία μιμήθηκε η μόδα της εποχής, θύμιζε κλασικά γλυπτά της Αφροδίτης και της ρωμαϊκής ομολόγου της, της Venus. Ωστόσο, παρά όλα αυτά τα κλασικά χαρακτηριστικά, η Αφροδίτη της Μήλου αποπνέει μια πολύ πιο αισθησιακή και υπερβολική αισθητική από ό, τι επέτρεπαν τα ιδανικά της κλασικής εποχής».
Χρειάστηκαν πάνω από εκατό χρόνια για να ξεκαθαρίσει το Λούβρο την αληθινή προέλευση του γλυπτού, ενώ ακόμη δεν γνωρίζουμε τι απέγινε η βάση του αγάλματος.
Η Αφροδίτη της Μήλου είναι μία από τις πιο αναγνωρίσιμες γυναικείες μορφές της παγκόσμιας τέχνης και ένα από τα πιο διάσημα εκθέματα του Λούβρου μαζί με τη Μόνα Λίζα. Πολλοί διάσημοι καλλιτέχνες, όπως ο Delacroix, ο Magritte, ο Dali και ο Renoir της έχουν αποτίσει φόρο τιμής, λέει το openculture.
Στο βίντεο του Vox Almanac, ο Phil Edwards χρησιμοποιεί ένα τρισδιάστατο μοντέλο του αγάλματος και έναν μαρκαδόρο και σαν πλαστικός χειρουργός μας δείχνει τα κομμάτια του αγάλματος που λείπουν: τα χέρια, οι λοβοί των αυτιών, που πιθανότατα αφαίρεσαν ληστές, ένα από τα τεράστια μαρμάρινα πόδια της και ένα κομμάτι της βάσης πάνω στην οποία στεκόταν.
Το άγαλμα ανακαλύφθηκε τυχαία στη Μήλο το 1820 μαζί με δύο προτομές του Ηρακλή και του Ερμή, αλλά ο Edwards δεν ασχολείται με τις αντικρουόμενες αναφορές σχετικά με την ανακάλυψη της, ούτε με τις επιπλοκές της μεταφοράς της (παραλίγο να καταλήξει σε πλοίο με προορισμό την Κωνσταντινούπολη). Αυτό που τον ενδιαφέρει περισσότερο είναι ο ισχυρισμός του Λούβρου ότι η Αφροδίτη του Μύλου φτιάχτηκε στην κλασική εποχή.
Δείτε το βίντεο
Το άγαλμα μπορεί να «χάθηκε» κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, αλλά η επιγραφή που υπήρχε στη βάση του διατηρήθηκε σε ένα σκίτσο του A. Debay, ο πατέρας του οποίου ήταν μαθητής του Jacques-Louis David, του επίσημου ζωγράφου του Ναπολέοντα.
Το σκίτσο του Debay περιέχει σημαντικές ενδείξεις για τον δημιουργό του «… ανδρος ηνίδου… τοχευς από Μαιάνδρου εποίησεν» αποκαλύπτοντας ότι το έτος κατασκευής της ήταν μεταξύ 150-50 π.Χ. και επιβεβαιώνοντας αναφορές του Γάλλου αξιωματικού Jules d’Urville λίγες εβδομάδες μετά την ανακάλυψη.
Επομένως η Αφροδίτης της Μήλου έπρεπε να θεωρηθεί έργο της ελληνιστικής περιόδου και όχι της κλασικής.
Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν προβληματικό τόσο για τη Γαλλία όσο και για το Λούβρο, όπως γράφει η ιστορικός τέχνης Jane Ursula Harris στο The Believer:
«Αν ήταν γνωστός ο πραγματικός δημιουργός της, πιθανότατα θα είχε κλειδωθεί στο αρχείο του μουσείου ή θα πουλιόταν. Εκείνη την εποχή η ελληνιστική τέχνη είχε υποτιμηθεί από αναγεννησιακούς μελετητές που την συνέδεσαν με αντικλασικούς όρους, θεωρώντας ότι αποπνέει έναν προκλητικό ρεαλισμό που αψηφούσε όλα όσα αντιπροσώπευε η εποχή τους, σεμνότητα, διανόηση και ψυχραιμία. Ευτυχώς η Αφροδίτη του Μήλου είχε πολλά χαρακτηριστικά της κλασικής περιόδου. Το ισχυρό προφίλ της, το κοντό άνω χείλος και τα λεία χαρακτηριστικά, για παράδειγμα, ήταν σύμφωνα με τις κλασικές συμβάσεις, όπως και η γραμμή που συνέδεε τη μύτη με το μέτωπό της. Η μερικώς ντυμένη φιγούρα με την λεπτή σιλουέτα, την οποία μιμήθηκε η μόδα της εποχής, θύμιζε κλασικά γλυπτά της Αφροδίτης και της ρωμαϊκής ομολόγου της, της Venus. Ωστόσο, παρά όλα αυτά τα κλασικά χαρακτηριστικά, η Αφροδίτη της Μήλου αποπνέει μια πολύ πιο αισθησιακή και υπερβολική αισθητική από ό, τι επέτρεπαν τα ιδανικά της κλασικής εποχής».
Χρειάστηκαν πάνω από εκατό χρόνια για να ξεκαθαρίσει το Λούβρο την αληθινή προέλευση του γλυπτού, ενώ ακόμη δεν γνωρίζουμε τι απέγινε η βάση του αγάλματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου