«Το ελαιοτριβείο μας έχει μνήμη»
Μπορεί ένα ερημοποιημένο κομμάτι γης να μετατραπεί σε έναν μικρό παράδεισο και να σηματοδοτήσει την ανάπτυξη της περιοχής;
Στα ερωτήματα έρχεται να απαντήσει θετικά ο Αντώνης Τριπιντίρης που μέσα σε λίγα χρόνια και ξεπερνώντας πολλές δυσκολίες, μεταμόρφωσε ερημοποιημένη γη στο Σίγρι σε έναν ελαιώνα με 40.000 ελαιόδενδρα, δημιουργώντας μια παραγωγική μονάδα.
Παιδί Μικρασιατικών προσφύγων ο Αντώνης Τριπιντίρης, διαπίστωνε όταν το επισκέπτονταν, πως το χωριό του το Σίγρι στο δυτικότερο άκρο της Λέσβου χρόνο με το χρόνο άδειαζε. Οι κάτοικοι λιγόστευαν, οι μαθητές στο σχολειό λιγόστευαν, καμία προοπτική ανάπτυξης δεν υπήρχε.
Η γη, αποτέλεσμα ηφαιστειακών διεργασιών εκατομμύρια χρόνια πριν, είχε εγκαταλειφτεί, η καλλιέργεια και επεξεργασία των βαλανιδιών είχε εγκαταλειφθεί, οι βαλανιδιές είχαν κοπεί για καυσόξυλα. Οι εκτάσεις γύρω από το Σίγρι ήταν βραχώδεις κι ούτε κουβέντα για προοπτική δουλειάς στο χωριό.
Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα. Σε 2.000 στρέμματα γης που κατείχε ο κ. Τριπιντίρης ή που την αγόρασε, κυριολεκτικά «σκάβοντας» στην λάβα γεννήθηκε ένα πολυποικιλιακό κτήμα με ντόπιες, ελληνικές και μεσογειακές ποικιλίες ελιάς. Πρωτεύουσα θέση στο κτήμα οι ντόπιες ποικιλίες της αδραμυτινής και της κολοβής ελιάς και στόχος η σωστή καλλιέργεια. «Έχουμε μπόλικο ήλιο, έχουμε και τη βροχή που πρώτα εμάς στο Σίγρι βρέχει» λέει στο ΑΠΕ ΜΠΕ ο κ. Τριπιντίρης. «Σήμερα στο κτήμα υπάρχουν 12 συνολικά ποικιλίες ελιάς, δένδρα ενός έως 12 ετών. Τις φυτέψαμε σκάβοντας στο βράχο, τις λιπάναμε με φυσικό τρόπο, κομπόστ από την ποσειδωνία που βγαίνει στην ακτή (σ.σ. τα φύκια της θάλασσας) οργανική κοπριά από πτηνοτροφία και βουστάσια του νησιού αλλά και το προϊόν του κλαδέματος, φύλλα και κλαδιά.
Ταυτόχρονα μέσα στο ελαιόκτημα δημιουργήσαμε μια βιοποικιλότητα με συκιές, αμυγδαλιές, ροδιές ακόμα και πολλές φοινικιές. Έτσι φτιάχτηκε ένας ελαιώνας που φροντίζεται όλη τη διάρκεια της χρονιάς από άριστους επιστήμονες και στελέχη, όπως γεωπόνους, ειδικούς στη δακοπροστασία, κορυφαίους Έλληνες χημικούς για την ποιότητα και τα αρώματα του ελαιόλαδου, εκπαιδευμένους κλαδευτές, καταρτισμένο προσωπικό».
Σε αυτήν την κατεύθυνση όμως βοηθά και η διαδικασία της παραγωγής του λαδιού. Σε ένα ιδιαίτερο αρχιτεκτονικά ελαιοτριβείο εφαρμόζεται γραμμική διαδικασία παραγωγής. «Διατηρούμε σε όλα τα μηχανήματα και στάδια παραγωγής ελεγχόμενη θερμοκρασία, ελαχιστοποιούμε τη χρήση νερού, προκειμένου να μην απομακρύνονται τα αντιοξειδωτικά του ελαιόλαδου, οι πολυφαινόλες, και άλλα ευαίσθητα συστατικά υψηλής διατροφικής σημασίας» λέει ο κ. Τριπιντίρης.
«Το ελαιοτριβείο μας έχει μνήμη. Αναγνωρίζει τον βαθμό ωρίμανσης και την ποικιλία της ελιάς και διαμορφώνει τις βέλτιστες συνθήκες παραγωγής».
Η ελιά χρειάζεται λιγότερο νερό σε σχέση με τις άλλες καλλιέργειες, είναι πιο ανθεκτική και ταιριάζει περισσότερο στις συνθήκες του τόπου. Είναι δέντρο αιωνόβιο, αειθαλές, περιορίζει το αποτύπωμα του διοξειδίου του άνθρακα. Όπως λέει στο ΑΠΕ ΜΠΕ ο κ. Τριπιντίρης «τα 40.000 ελαιόδεντρα που φυτεύτηκαν στο Σίγρι, σβήνουν το αποτύπωμα του διοξειδίου του άνθρακα που αφήνουν 2.000 άνθρωποι. Ελαττώνει τις εκπομπές αερίων θερμοκηπίου. Προστατεύει το έδαφος με τις ρίζες του από την απογύμνωση. Με την σκίαση των δέντρων, μειώνεται η θερμοκρασία και η ένταση του αέρα. Το έδαφος γίνεται γόνιμο, αναζωογονώντας την χλωρίδα και την πανίδα του χωριού».
Πόσο στοίχισε όλο αυτό το περιβαλλοντικό και αγροτικό εγχείρημα; «Πολλά εκατομμύρια» απαντά για τον ελαιώνα δίπλα στο νέο οδικό άξονα Καλλονής Σιγρίου, στο υπό ολοκλήρωση νέο λιμάνι, στο Μουσείο φυσικής ιστορίας και τον πλούτο απολιθωμάτων της περιοχής.
Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Πηγή: www.lifo.gr
Τό κοινοποίησα στό f/b
ΑπάντησηΔιαγραφήΚώστας Παπανικολάου