Si vis pacem, para bellum
1. Η στάση μας δεν είναι περίεργη ή περίπλοκη. Η στρατιωτική εμπλοκή δεν είναι επιλογή της Ελλάδος. Ήταν και παραμένει σταθερή πολιτική επιλογή της Τουρκίας . Εάν όμως καταστεί αναπόφευκτη με πρωτοβουλία της Τουρκίας μέλους του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα σήμερα διαθέτει τη θέληση και την επιχειρησιακή ετοιμότητα να απαντήσει.
Η Τουρκία είναι η μόνη χώρα που εξακολουθεί να διατηρεί εδώ και 46 χρόνια παράνομα στρατεύματα κατοχής ( 35.000) στην Κύπρο, κράτος –μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Επίσης, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις επιχειρούν από γης και αέρος στην Συρία και στο Ιράκ.
Παραβιάζουν μαζικά το Διεθνές Δίκαιο και τις αποφάσεις του ΟΗΕ στην Λιβύη.
Κατά παράβαση του Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών (άρθρο 2 παράγραφος 4), της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι και του Χάρτου του ΝΑΤΟ απειλούν με πόλεμο (casus belli) την Ελλάδα.
2. Μία στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας θα σημάνει το τέλος του ΝΑΤΟ.
Ως προς τι αλήθεια εξασφαλίζεται σήμερα η Ελλάδα από το Άρθρο 5 του ΝΑΤΟ που στηρίζεται στο υποθετικό δόγμα αλληλεγγύης «καθένας για όλους, όλοι για ένα»; Δεν μας καλύπτει από την υφιστάμενη απειλή πολέμου (casus belli της Τουρκίας ούτε από τις εδαφικού χαρακτήρα νομικές αμφισβητήσεις και πολιτικές της διεκδικήσεις. Ας δοκιμάσουμε τουλάχιστον να φέρουμε προς συζήτηση βάσει του Άρθρου 4 το ζήτημα στο Βορειοατλαντικό Συμβούλιο. Αν η Ελλάδα ένιωθε εξασφαλισμένη από το Άρθρο 5 του ΝΑΤΟ –στο βαθμό τουλάχιστον πού νιώθουν όλοι ανεξαιρέτως οι σύμμαχοι της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης- ουδείς λόγος θα υπήρχε να υπογραμμίζουμε τη χρησιμότητα ήδη από το 1975 διμερών Αμερικανικών διαβεβαιώσεων με την μορφή εγγυήσεων ασφαλείας.
3. Οι μέρες του Ιουλίου 2020 πολύ μοιάζουν με τις μέρες του 1976.
Η Άγκυρα προτάσσει συστηματικά την αποστρατιωτικοποίηση συγκεκριμένων νήσων του Αρχιπελάγους και αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία επί πολλών άλλων. Ήδη στις 23 Ιανουαρίου 1975 (!) ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ ανέφερε ότι «το μισό Αιγαίο ανήκει στην Τουρκία και το άλλο μισό την Ελλάδα». Επιπλέον, σταθερά ζήτημα της λεγόμενης συνεκμετάλλευσης και της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών ετίθετο ως όρος ήδη από το 1975. Προτάσσοντας την στρατιωτική της ισχύ η Τουρκία θεωρεί ότι ο κίνδυνος και η απειλή πολέμου (casus belli) της αποφέρουν πλεονεκτήματα. Έναντι των γειτόνων της. Ακυρώνει ή έστω εξασθενίζει την ψυχολογία της ασφάλειας και την αυτοπεποίθηση. Το δίλημμα «συνθηκολόγηση / υποταγή ή σύγκρουση» δεν είναι νέο. Είναι τόσο παλιό, όσο και αυτός εδώ ο τόπος. Η υπό συνθήκες φόβου, μοιρολατρίας ή δημόσιας ομολογίας αδυναμίας συμμετοχή σε μία εφ όλης της ύλης διαπραγμάτευση αποτελεί ασφαλή μέθοδο για ιστορική διπλωματική/πολιτική ήττα.
4. Εδώ και χρόνια στην Ελλάδα κυριαρχούν δύο σχολές: Η μία ως βέλτιστη επιλογή σταθερά προέκρινε την πολιτική της «υπομονής και επιμονής». Μικρά και σίγουρα βήματα προς τα εμπρός χωρίς άλματα στο κενό.
Στον αντίποδα της είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι μπορούν με πολιτική κινητικότητα και προσωπική γοητεία να ταράξουν τα δήθεν λόγω της ακινησίας «λιμνάζοντα ύδατα…». Αυτή είναι η κατ’ ευφημισμό αυτό-αποκαλούμενη σχολή της κινητικότητας. Στην πραγματικότητα είναι η σχολή που στέλνει στην άλλη πλευρά λάθος μήνυμα. Δίνει και σήμερα την εντύπωση ότι συναινεί να συζητήσει με την Τουρκία ζητήματα τα οποία θεωρούμε – μέχρι τώρα εν πάση περιπτώσει - ότι αφορούν την εδαφική μας ολοκλήρωση και την άσκηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Όχι σπάνια θεωρεί ότι η Ελλάδα και η δήθεν διστακτικότητα και μαξιμαλισμός μας είναι η ρίζα του κακού για τα προβλήματα μας με τη Τουρκία… Μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα.
Στην πραγματικότητα η ανάλυση που προβάλλουν τελευταία είναι η ακόλουθη: Έχουμε χάσει πολλές ευκαιρίες να λύσουμε τα προβλήματα και τις διαφορές μας με την Τουρκία. Ή θα τα λύσουμε τώρα με συμβιβασμό ή θα αναγκασθούμε αύριο να κάνουμε παραχωρήσεις μετά από πολεμική σύγκρουση ή έστω για να την αποφύγουμε. Δηλαδή, ας κάνουμε τώρα κάποιες παραχωρήσεις υποχωρώντας από τις θέσεις και γραμμές μας (κόκκινες, κίτρινες, πράσινες ή μπλε δεν έχει σημασία) ενώπιον της υποθετικής και αβέβαιης προοπτικής ότι ίσως αναγκαστούμε εκόντες άκοντες να κάνουμε αύριο…
5. Τη σχολή αυτή, η οποία έχει συστηματικά επιδοθεί στην «επιμόρφωση» της κοινής γνώμης στέλνοντας συνάμα μηνύματα προς την Άγκυρα, αποκαλώ σχολή της «πολιτικής της μίας επιλογής». Δεκαπέντε μέρες πριν από την τουρκική υβριδική επίθεση στον Έβρο υπεστήριζε ότι δεν υπάρχει απειλή από την Τουρκία και εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Αλήθεια ποιο εγχειρίδιο εξωτερικής πολικής διδάσκει ότι φρόνιμο είναι να αναζητούμε τη λύση η οποία εκ των προτέρων μας έχει επιβληθεί;
Φοβίες, μοιρολατρία, αυτό-ενοχοποίηση της Ελλάδος, των πολιτικών των στρατιωτικών και των διπλωματών της και η αίσθηση αδυναμίας και υποχωρητικής διάθεσης που άστοχα και άσκοπα θέλω να πιστεύω καλλιεργούνται είναι ανησυχητικά συμπτώματα. Όπως ακόμη πλέον επικίνδυνα είναι τα άκριτα συνθήματα και επικίνδυνες ιαχές περί πολέμου.
Αλήθεια ποιες είναι οι αντίστοιχες σχολές σήμερα στην Τουρκία; Είναι αποκλειστικά η μία και μόνη σχολή της Αγκύρας που απαιτεί κυριολεκτικά υπό την απειλή πολέμου «γη και ύδωρ». Ακούσαμε κάποιον στην Άγκυρα σήμερα όπως και χθες να εγκαλεί την Τουρκική πολιτική ως μαξιμαλιστική;
Αλέξανδρος Π. Μαλλιάς
Πρέσβης επί τιμή. Πρώην Πρεσβευτής της Ελλάδας σε Ουάσιγκτον, Σκόπια, Τίρανα
HuffingtonPost
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου