ΤΗΛΕΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ (του Σαράντη Μιχαλόπουλου)

Είναι να απορεί κανείς με όσα συμβαίνουν γύρω από το συγκεκριμένο θέμα. Η Κυβέρνηση εξαγγέλλει "ενίσχυση των ελευθέρων επαγγελματιών" μέσω προγράμματος τηλεκατάρτισης. Το βασικό της επιχείρημα είναι η "χρησιμοποίηση" κονδυλίων του ΕΣΠΑ, "για να μην επιβαρυνθεί ο κρατικός προϋπολογισμός". Αμέσως αρχίζει η κριτική, η οποία καλύπτει πάρα πολλές πτυχές. Διαφάνεια ως προς την επιλογή παρόχων, επάρκεια των προγραμμάτων, δυνατότητα εναλλακτικού τρόπου ενίσχυσης, κλπ. Ο κ. Τσίπρας καλεί τον Πρωθυπουργό στη Βουλή με επίκαιρή ερώτηση και ο κ. Μητσοτάκης διαπιστώνει την ανεπάρκεια του προγράμματος και το καταργεί. Και σχεδόν όλοι μιλούν για μία ήττα της κυβέρνησης. Και κανείς δεν μιλά πλέον για την ουσία της υπόθεσης που δεν είναι η κακή, ακόμη και σκόπιμη, υπό την έννοια εξυπηρέτησης άλλων σκοπών, επιλογή της τηλεκατάρτισης αλλά ένα πολύ μεγαλύτερο θέμα, αυτό της λεγόμενης Δια Βίου Μάθησης και του τρόπου που αυτή οργανώθηκε ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ.

Έχοντας ασχοληθεί ο ίδιος στο αντικείμενο αυτό, έχω όλη τη σχετική γνώση, ώστε να μπορώ να έχω άποψη. Και εκείνο που ισχυρίζομαι είναι ότι η όλη οργάνωση της επαγγελματικής κατάρτισης στα πλαίσια προγραμμάτων της Ε.Ε., πρωτίστως για ανέργους, αλλά ΟΧΙ ΜΟΝΟ, και το τονίζω αυτό, δεν εξασφάλιζε πάντα ένα ικανοποιητικό επίπεδο κατάρτισης.

Για να σχηματίσει κανείς μία καλύτερη εικόνα για το θέμα, πρέπει να ακούσει ανθρώπους που έχουν σχετική γνώση και κυρίως να ακούσει όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα. Π.χ. πότε άρχισε αυτή η κατάρτιση (τέλος δεκαετίας του 80, στα πλαίσια του λεγόμενου ΕΚΤ, δηλαδή του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου), από ποιους γινόταν η κατάρτιση (από οποιονδήποτε δήλωνε ότι ξέρει ένα θέμα και μπορεί να το διδάξει), πότε δημιουργήθηκαν τα ΚΕΚ (μέσα δεκαετίας του 90) και με ποιες προϋποθέσεις (μη κερδοσκοπικές εταιρίες, ύπαρξη κτιριακών υποδομών, πιστοποιημένοι εκπαιδευτές, κλπ.), πως γινόταν η κατανομή προγραμμάτων (αρκετές φορές ανορθολογικά καθώς ένα ΚΕΚ έπαιρνε κάποιο πρόγραμμα σε περιοχή που δεν είχε κτιριακές υποδομές και αναγκαζόταν να μισθώσει χώρους, έχοντας τις δικές της υποδομές χωρίς να χρησιμοποιούνται), πότε γινόταν η αποπληρωμή της αμοιβής ενός ΚΕΚ (ακόμη και δέκα χρόνια μετά την ολοκλήρωση των προγραμμάτων) και πάρα πολλά άλλα.

Πρέπει επίσης να μάθει ποια είναι αυτά τα «πιστοποιημένα» ΚΕΚ (πολλά από αυτά είναι καθαρά μη κερδοσκοπικά, καθώς ανήκουν σε δημόσιους φορείς, όπως Δήμοι, Δημόσιοι Οργανισμοί, κλπ.), πρέπει να μάθει πως πιστοποιούνται οι εκπαιδευτές, αν και πως αξιολογούνται τα εκπαιδευτικά προγράμματα που προσφέρουν και γενικά να πληροφορηθεί με έναν κατά το δυνατόν αξιόπιστο τρόπο για το αν τα χρήματα που δίνονται από οποιαδήποτε πηγή (Ε.Ε., Δημόσιο, κλπ.) πιάνουν πραγματικά τόπο.

Διακινδυνεύω την πρόβλεψη (για να μη πω ότι είμαι σίγουρος) ότι τίποτε από τα παραπάνω δεν θα φωτιστεί στην επικείμενη συζήτηση (ή, αλλιώς στη «σύγκρουση των δύο μονομάχων») στη Βουλή. Όμως, αν για την Κυβέρνηση φαίνεται ότι εκείνο που θα ειπωθεί είναι «κάναμε λάθος, το παραδεχόμαστε και το διορθώνουμε», διερωτώμαι τι θα πει η Αξιωματική Αντιπολίτευση στη βέβαιη αναφορά ότι τα συγκεκριμένα ΚΕΚ είχαν πιστοποιηθεί από εκείνη, όταν ήταν κυβέρνηση, και κυρίως πως θα ξεπεράσει το θέμα ότι τα είχε και η ίδια χρησιμοποιήσει για τον ίδιο σκοπό (κατάρτιση επιστημόνων) και μάλιστα με αμφιλεγόμενες ως προς τη διαφάνεια διαδικασίες (π.χ. προθεσμία υποβολής αιτήσεων 5 ημέρες).