KAPTEPIA: "Μοναχικός πλους στη σκιά του Πυθαγόρα "- απόσπασμα από το ομώνυμο βιβλίου του Ίωνα Αιγιάλη

Ρεαλιστική περιγραφή της περιοχής των Δελφών του Παρνασσού και της Γκιώνας με τα μάτια ενός μοναχικού περιηγητή ιστιοπλόου..

.....Ο επόμενος στόχος έγινε το Αίγιο στην Πελοπόννησο ή στη Στερεά, μετά την Ναύπακτο το Γαλαξίδι; Είδομεν!

Στις 6 το απόγευμα περνούσα το Αίγιο και έβαλα επόμενο στόχο πρώτα το ακρωτήριο Ψαραύτη, αριστερά και στη συνέχεια το Ανδρομάχη που στρίβει για τον Κρισσαίο κόλπο.

Ο αέρας για λίγο έπεσε και προβληματίστηκα για μεγαλύτερη επιφάνεια ιστίων, αλλά ο μαΐστρος ξανάρθε 7ρης με τις δυνατές σπιλιάδες του και το τιμόνι έγινε πάλι βαρύ.

Στην Ανδρομάχη έφτασα στις 9 το βράδυ και λόγω των αβαθών πέρασα ανοιχτά και έβαλα ευθεία μπροστά το αρχαίο επίνειο των Δελφών, την Κίρρα, στην ανατολική παραλία της Ιτέας. Από εκεί ξεκινάει το αρχαίο μονοπάτι των Δελφών, που από εκείνη τη στιγμή μπήκε στο πρόγραμμα της επομένης ημέρας.

Στην ανατολική πλευρά του Κρισσαίου κόλπου βρίσκεται το Γαλαξίδι που το είχα επισκεφτεί πριν τρία χρόνια και στην πορεία μου, η πόλη της Ιτέας.

Γύρω στις 11 έφτασα στο λιμάνι που είχε ελάχιστα σκάφη και προβληματίστηκα που να αράξω, στον ντόκο ή αρόδο. Εκείνη τη στιγμή, κάποιος έφτασε με ταχύτητα με το ποδήλατο και άρχισε να με καλεί και να επιμένει να αράξω στο λιμάνι.

Ο ομφαλός της Γης

Έτσι και έγινε, ήταν ο Ευάγγελος, ένας μεσόκοπος ευκίνητος και ζωηρός ιστιοπλόος που με είχε δει από την ταβέρνα και έφτασε δρομαίως. Ήθελε εκείνη τη στιγμή να μάθει από που είμαι, γιατί ταξιδεύω μόνος, πως περνάω τα πέλαγα, τι κάνω με το πανεπιστήμιο Αιγαίου στη Σάμο, γιατί προσέγγισα την Ιτέα κ.α. Ήθελε να πει να γίνουμε κάτι, να ενώσουμε πέλαγα και τόπους, να τα κάνουμε όλα, τέλος πάντων...

Ήταν περίεργος για «πως ταξιδεύεις μόνος», σαν να μην το χώραγε στο μυαλό του. Αλλάξαμε εκείνη τη στιγμή τηλέφωνα και με κάλεσε έξω στην παρέα του για μια πρώτη έκτακτη...συνέντευξη.

Μετά 10 λεπτά ήμουνα με μια «Δημογεροντία» που κάθε μέλος ήταν μια ολάκερη ιστορία και παρουσία. Ο Ευάγγελος ήταν πανεπιστημιακός και επιχειρηματίας, ένας δεύτερος ιστορικός, οι άλλοι τρεις κάτι ανάλογο. Έκανα μια μικρή ενημέρωση στην ευδαίμονα ουζοπαρέα και επειδή ήταν αργά γρήγορα λύσαμε τους δεσμούς. Οι άνθρωποι δεν νοιάζονται για τον Πολιτισμό και την Ειρήνη, δεν τους είπα τίποτα για τη Φυσιοποίηση, ήταν μεσάνυχτα και χωρίσαμε.

Είχα φτάσει στον «ομφαλό της γης», άλλοι ταξιδεύουν από τα πέρατα, μια φορά έστω στη ζωή τους να ανεβούν στον ιερό βράχο.

Εγώ που από τώρα ένοιωθα ότι κάνω διακοπές σε σημαντικά και σημαδιακά μέρη σκεφτόμουν και αναζητούσα το αύριο, το επόμενο βήμα. Είχα κάνει ταξίδι 60 μιλίων, σε 7 ώρες στο τιμόνι, με κατάπρυμα καιρό, ιστιοευδαίμονας και φυσιοποιημένος. Αφέθηκα στις δυνάμεις και στην αναζωογόνηση του σώματος. Ήμουν ώριμος, δεν ήθελα τίποτα, τα μάτια μου έκλειναν.

Ξύπνησα ορεξάτος και βγήκα στη πόλη να βρω τις άκρες του νήματος από τα αρχαία χρόνια. Έψαξα, ρώτησα, μίλησα, είδα και συνειδητοποίησα ξανά, ότι ο κόσμος, οι άνθρωποι που ζουν από τον τουρισμό του αρχαίου τόπου δεν νοιάζονται παρά μόνο την ατομική ζωή τους. Ένας διάχυτος ναρκισσισμός!

Έκανα διάφορα ψώνια για τις μικροεπισκευές του σκάφους και συνέχισα να ψάχνω στο σκοτάδι. Στον κόλπο της Ιτέας, μέσα από το χείμαρρο Σκίτσα, φτάνουν τα απόβλητα του βιολογικού της Άμφισσας και τα σμήνη γλάρων έχουν μετατραπεί σε επίσημους καθαριστές!

Ένοιωθα την πόλη σαν ένα «απόστημα» κάτω από τον Ομφαλό της Γης! Αποφάσισα να κινηθώ μόνος, έτσι το απόγευμα πέρασα από τα αρχαιολογικά ευρήματα της θέσης που ήταν το αρχαίο λιμάνι της Κίρρας. Από εκεί ξεκινάει και το αρχαίο μονοπάτι των Δελφών, που όμως το καμπίσιο μέρος έχει αντικατασταθεί από δρόμο με άσφαλτο.

Στη συνέχεια ανεβαίνει στο βουνό και είναι τα ίδια πατήματα των ανθρώπων τουλάχιστον τα τελευταία 4.000 χρόνια. Εκεί που τελειώνει ο κάμπος, στην βρύση, γνωρίστηκα με δύο Γερμανούς φοιτητές που κατέβαιναν από το βουνό και κάναμε παρέα και συζήτηση για τον ιερό τόπο. Χωρίσαμε στην Κίρρα, πήγαιναν στην Ιτέα, ενώ εγώ προχώρησα στο ηλιοβασίλεμα προς την παραλία και εκεί συνάντησα μια Ελληνική συντροφιά, μια οικογένεια χαρούμενη και φιλόξενη που υποσχέθηκε να μου στείλει μελλοντικές επαφές και γνωριμίες εκείνων των ανθρώπων που ενδιαφέρονται και περνούν από την Κίρρα.17 Αυγούστου, ημέρα Κυριακή.

Ο ήλιος με πρόλαβε και βγήκε πρώτος και κατέκλυσε την πλάση, αυτή με την τεχνολογία, το νάιλον και την φαντασιακή κοινωνία. Είναι ο βασιλιάς του κόσμου που γεννάει τη ζωή στον πλανήτη μας. Σ’ ένα τόπο που τον άγιασαν οι προηγούμενοι, οι πρόγονοι, δεν έχεις παρά να σέβεσαι και να ευχαριστείς που ζεις. Ευγνωμοσύνη νοιώθω και προχωρώ.

Υποκλίθηκα και ετοιμάστηκα να πάω στο Μαντείο, όπως παλιά με τον Απόλλωνα. «Θεέ του ήλιου και της ιδέας του φωτός, στείλε τις ακτίνες σου και άναψε τη φλόγα της Ειρήνης, της Φύσης, του Πολιτισμού και της Γνώσης των συνανθρώπων, στην Ελλάδα, στη Μεσόγειο και στον Κόσμο όλο».

Ανάλογο χαιρετισμό έχουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες σήμερα, που όμως δεν γίνονται στην ... Ολυμπία. Ίσως γι ‘αυτό και δεν πραγματοποιείται η πολυπόθητη Εκεχειρία!

Το μονοπάτι σε προδιαθέτει να μάθεις με την συναισθηματική σου νοημοσύνη πως λειτουργούσε ο ικέτης, τι έβλεπε, τι αισθανόταν, πώς αντιμετώπιζε τον Φοίβο Απόλλωνα. Κάτι σαν προσομοίωση. Για τον Πυθαγόρα έκανα αυτό το ταξίδι, τον πατέρα του Μνήσαρχο σκέφτηκα και ξεκίνησα.

Αναφέρεται ότι είχε επισκεφτεί το μαντείο και έμαθε ότι η γυναίκα του θα γεννήσει αυτόν τον υιό, τον Πυθαγόρα.

Οι σπηλιές, τα βράχια, οι ελιές και οι συκιές, τα κοράκια που τρώνε το πρώτο σύκο, όλα είναι οιωνοί, όλα ομιλούντα κατευθύνουν τον πιστό στο φως της ψυχής.

Ένας καθρέφτης θα έστελνε το φως από τη σπηλιά στον γκρίζο βράχο και θα τον τύφλωνε, μια φωνή στη ρεματιά, ένα κρώξιμο, οι ψυχές, ο καυτός αέρας στο πρόσωπο, παντού σκέψεις και συναισθήματα κάνουν τον άνθρωπο ένα με τη φύση. Ο ιδρώτας, η ανηφοριά, πιο δυνατά, το φως της αλήθειας που θα δηλώσει τον πόθο του «να γεννήσει υιό» παρακαλάει, ο οβολός μεγαλώνει, αγγεία, ήλεκτρον ... «ο θεός απαιτεί».

Μια φορά αξίζει να φτάνεις στο κέντρο του κόσμου, στον τόπο της ψυχής και του ονείρου, των επιθυμιών και της σοφίας. Κι όταν ο ικέτης το καταφέρνει και ανεβαίνει και θα βρεθεί μπροστά στον ναό να αντικρίσει τα γνωμικά, τις εντολές της ζωής που διακοσμούν την είσοδο του.

«ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ» κάτω αριστερά, «ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ» δεξιά και το γράμμα Ε στην κορυφή του αετώματος.

Στο δικό μου χρονικό τώρα, μετά τον κάμπο ανηφόρισα το αρχαίο λιθόστρωτο, οι πέτρες γυαλισμένες από τα μύρια περάσματα και το περιβάλλον γύρω ξερό, αφιλόξενο, ο ήλιος καίει και υποκινεί για γρηγορότερο βηματισμό. Νερό είχα, στις αμυγδαλιές βρήκα ενέργεια, κάτι ξεχασμένα πικραμύγδαλα και συνέχισα πιο δυνατά την πορεία.

Πήγα κατευθείαν στην Κασταλία πηγή να δροσιστώ, να εξαγνιστώ, να πλησιάσω το θείο, όπως περίπου οι αρχαίοι. Εκεί σιμά, στο πεζούλι μια μικρής πλατείας, κάθονταν ένα ζευγάρι που με προσκάλεσε να γευματίσω μαζί τους να φάμε το κολατσιό που είχαν έτοιμο. Ήταν Αθηναίοι, με ρώτησαν και τους εντυπωσίασε ότι υπάρχει αρχαίο μονοπάτι, αφού όλοι έρχονται οδικά, κατευθείαν απ’ την Αθήνα!

Προσπαθούσαν να μάθουν, να καταλάβουν περισσότερα «γιατί τόσοι άνθρωποι, ταξιδεύουν από όλο τον κόσμο, τι έχει αυτός ο τόπος, τι παίρνουν και πως εμείς οι Έλληνες δεν γνωρίζουμε και μένουμε στο σκοτάδι;». Ερωτήματα αναπάντητα που έχουν μέγιστη αξία και ποιοτικό νόημα. «Δεν μπορείς να σταματήσεις τον χρόνο, το ποτάμι που φεύγει, να πας πίσω. Μια πορεία, μια ζωή είναι δεδομένη και είναι μπροστά! Όμως πως;».

Που βρίσκεται η Αυτογνωσία, η Αρμονία, το Μέτρο;

Συνέχισα προς το ναό της Αθηνάς Πρόνοιας. Περπατώντας γύρω από τα μνημεία έπιασα κουβέντα με ένα ζευγάρι Ιταλών που αλληλοξεναγηθήκαμε. Προχωρώντας την ανηφόρα συνάντησα μια πολυάριθμη ομάδα Ελλήνων που ένας τους μιλούσε για το Άντρο του Πανός και σταμάτησα να ακούσω. Όχι για πολύ, γιατί με πλησίασε μια νεαρά κυρία, η οποία με ρώτησε ποιος είμαι και τί θέλω στους Δελφούς.

Την έλεγαν ...Αθανασία - ή βιολογία της πεποίθησης , η οποία ήθελε να με γνωρίσει στην παρέα της. Φτάσαμε στο εστιατόριο «Ηνίοχος» και με γνώρισε με τον ιδιοκτήτη Γιάννη και στο τραπέζι με τα παιδιά της, τον σύντροφό της και σε δυο φίλους. Ήταν μια άλλη Αθανασία που συναντούσα με την ίδια συμπεριφορά και ικανότητα που εκφράζεται με τη συναισθηματική νοημοσύνη της.

Από την κουβέντα της παρέας έμαθα και κατάλαβα μερικά θέματα που εξηγούνται με την επιστήμη, που όμως η ομάδα μιλούσε με το συναίσθημα. Έμαθα δε, ότι το μουσείο είναι ...Γαλλικό! Ότι ο Δήμος Δελφών είναι τιμητικά εκεί, η Άμφισσα κυρίως έχει τις υποδομές και ότι το Άντρο Πανός είναι το Κωρύκειο άντρο, ίσως το πρώτο Μαντείο στα χρόνια πριν τους Δελφούς.

Ο δε Γιάννης, που λέγεται Παπα – Αθανασίου(!) και είναι και αθλητής ποδηλάτου βουνού, προσφέρθηκε να ανεβούμε, να με συνοδέψει αμέσως μετά το φαγητό στο Κωρύκειο Άντρο. Απρόσμενα, αρμονικά, είχα γίνει μέλος μιας ομάδας σεβασμού και ψυχής, κάτι σαν θεματοφύλακας των παραδόσεων, της ιστορίας και της φύσης των Δελφών και του Παρνασσού.

Ξεκινήσαμε το ίδιο αρχαίο μονοπάτι, καθαρό και σηματοδοτημένο, στην πορεία ο Γιάννης με προετοίμαζε, να πλησιάσω το σπήλαιο με σεβασμό, μόνος, χιλιάδες χρόνια οι ψυχές, πρώτοι ο Πάνας και η Κωρυκεία νύμφη. Ο Παυσανίας είχε περάσει και έχει γράψει για το ιερό Άντρο του Παρνασσού. Το βουνό απέραντο, δάσος από Κεφαλληνιακή ελάτη, πεύκα, μαυρόπευκα, κέδρα και αγριοκορομηλιές.

Ο Δευκαλίων

Ο Γιάννης ήταν συνδιοργανωτής του ποδηλατικού αγώνα ορεινού δρόμου «Στα χνάρια του Δευκαλίωνα». Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα είναι η αρχαία Ελληνική εκδοχή του κατακλυσμού, όπως εκείνη της Παλαιάς Διαθήκης ή της δημιουργίας των ανθρώπων και που ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα είναι η εκδοχή των Ελλήνων.

Στην μυθολογία ο Δευκαλίων είναι ο σύζυγος της Πύρρας, κόρης του Επιμηθέα και της Πανδώρας και ήταν οι μόνοι άνθρωποι που επέζησαν από τον Κατακλυσμό και αναδημιούργησαν την ανθρωπότητα.

Όταν φτάσαμε στο σπήλαιο, μπήκα μέσα μόνος, με γοργό βήμα, κατέβηκα το πρανές. Σταμάτησα ξαφνικά μέσα σε μια «λίμνη» λεπτής σκόνης. Χωρίς να το καταλάβω φώναξα δυνατά: «Έλα ήρθα! Ο Ίων!».

Η φωνή χτύπησε πάνω στους σταλακτίτες και ο αντίλαλος έφτασε πίσω σαν κραυγή ζώου. Έμεινα ακίνητος, η ανάσα μου σταμάτησε, κάτι όμορφο, ένα ρεύμα πέρασε, το σώμα μου άλλαζε και κατέκλυζε το χώρο. Άγνωστες σφαίρες, ανείπωτες στιγμές, η μαγεία της ιερότητας. Πόσες ψυχές, πόσα πνεύματα που θεωρούμε χαμένα θα συγκροτούνται στους αγαπημένους και καθαγιασμένους από παλιά τόπους!

Ο Γιάννης περίμενε υπομονετικά έξω, κοίταζε το βουνό και τη θάλασσα, ο «Δευκαλίων» τον είχε μαγέψει, ο Παρνασσός του μιλούσε και ο Ίωνας τον τιμούσε.

Κατεβαίναμε από τον ιερό τόπο και συζητούσαμε «Τι πρέπει να κάνουν οι νέοι πολιτικοί άρχοντες στην περιοχή; Αν κατανοούν τον χώρο, τη Φύση, την Ιστορία, τον Πολιτισμό, την υποθήκη που βάζει ο τόπος για το μέλλον, ποιο είναι το έργο τους;». Προσφέρθηκε την επομένη να επισκεφτούμε τους νεοεκλεγμένους και να τους «ενεργοποιήσουμε»!

Δεν το είδα έτσι, απλά αποδέχθηκα την πρόσκληση λόγω του βουνού και του ίδιου του Γιάννη που τον τοποθέτησα έξω από το ομάδα των 45 Γιάννηδων.

Από την περιοχή δεν γνώριζα κανέναν και οι τόποι όπως ο Παρνασσός, η Γκιώνα τα βουνά τριγύρω ήταν άγνωστα και οι πόλεις όπως κατανέμονται, από την Αράχοβα, τη Γραβιά την Άμφισσα, το Γαλαξίδι και την Ιτέα δεν λένε τίποτα για την Ιστορία, τον Πολιτισμό, την Οικολογία και την Ειρήνη.

Η πρώτη ημέρα στους Δελφούς τέλειωσε γεμάτη ιστορία, συναισθήματα και ιερότητα, στην Ιτέα δεν είχα να ψάξω τίποτα, έτσι απρόσωπη και ισοπεδωμένη, ωστόσο, είχε και αυτή τη συμμετοχή της και την ευχαρίστησα τουλάχιστον για τον ελλιμενισμό.

Την επομένη από το πρωί ξεκινήσαμε με αυτοκίνητο το οδοιπορικό του Παρνασσού. Πρώτος σταθμός η Αράχοβα και συνάντηση με τον νέο αντιδήμαρχο, κάποιον Λουκά σε καφέ της πλατείας. Μετά ψηλώσαμε φτάσαμε στα δάση με τα έλατα και κάναμε στάση σε ένα σαλέ του εντυπωσιακού βουνού.

Ξανα-σχεδιάσαμε την πορεία, δεν υπήρχε λόγος να πάμε στις πόλεις του Δήμου, οι πολιτικοί είναι αντίγραφα.

Συνεχίσαμε στο δρόμο του βουνού, 60 χιλιόμετρα βορειοδυτικά στο βουνό Γκιώνα και το χωριό Στρώμη. Σε ένα πραγματικά ειδυλλιακό τοπίο με ποτάμια, καταρράκτες, πλατάνια, πτηνά άπειρα, φίδια, λύκους και ανθρώπους προσαρμοσμένους στη φυσική ισορροπία, στο μέτρο και τη ζωή.

Στη Στρώμη και στο βουνό οι τσοπάνηδες δεν μπορούν να δημιουργήσουν αγροτουρισμό, επειδή οι λύκοι πολλαπλασιάζονται και λόγω της πείνας γίνονται ολοένα και πιο επιθετικοί. Αυτό το θέμα απασχολούσε την πρόεδρο του χωριού την κυρία Ανδριοπούλου, πρώην δημοσιογράφο στη Ελευσίνα και νεοεκλεγείσα Αντιδήμαρχο Τουρισμού στο Δήμο Δελφών.

Η άποψή της για το θέμα ήταν ότι για να αναπτυχθεί ο ποιμενικός τουρισμός, πρέπει να ελεγχθεί ο λύκος και το καταλληλότερο μέτρο θα ήταν η εκτροφή του ποιμενικού σκύλου που αντιμετωπίζει του λύκους.

Ήθελε κι’ άλλα πολλά, είχε υιοθετήσει το χωριό με τα 25 ηλικιωμένα άτομα. Φαντάζεται τον αγροτουρισμό στους παραπόταμους του Μόρνου και στις μικρές κοιλάδες που μοιάζουν και είναι φυσικοί παράδεισοι του Τζακ Λόντον.

Όταν ήρθε η κρίση στην Ελλάδα, πήρε τα παιδιά της, άφησε πίσω την πόλη και ανέβηκε στη πατρογονική Στρώμη. Με καμάρι μας έδειξε την ... πισίνα με την ομπρέλα, ένα βαθύ νερόλακκο του Μόρνου. Εκεί στα βράχια λιάζονται νερόφιδα που τρομάζουν τους ... δύσμοιρους Αθηναίους!

Ο Γιάννης ήθελε να προσθέσει τη Στρώμη στον αθλητικό τουρισμό του βουνού και σκέφτηκε να περάσει από εκεί, ο επόμενος ορεινός αγώνας ποδηλασίας «ο Δευκαλίωνας».

Αργότερα στην κατηφόρα είπαμε για τα Δελφικά Ιερά και τα Ελευσίνια Μυστήρια που συγχωνεύονται στον Παρνασσό και δημιουργούν το πρόγραμμα για τον φυσιοποιημένο άνθρωπο στο ιστορικό βουνό. Επιστρέφοντας στα πεδινά περάσαμε και από την Άμφισσα, μια πόλη άχρωμη, ισοπεδωμένη και θλιβερή. «Πως ευτυχούν άραγε οι άνθρωποι εδώ;» αναρωτηθήκαμε και φτάσαμε στο συμπέρασμα, ότι «Δεν κατοικούν πια Έλληνες, στου Φοίβου τα ιερά».

Το βράδυ στην Ιτέα είχα μια συνάντηση με τον Ευάγγελο, τον ιστιοπλόο. Μου εξιστόρησε το βίο και το παράπονο του. Είχε αφήσει το σκάφος του στη Μήλο και προτίθετο να πάει προς Σάμο και Κουσάντασι. Όμως δεν μπορούσε να κάνει ατομικό, μοναχικό πλου μακριά από τη στεριά, τα πέλαγα τον φόβιζαν, ήθελε να μάθει τον τρόπο, έστω και τώρα που μεγάλωσε, να ξεπεράσει τον φόβο.

Πρώτη φορά άκουγα κάτι τέτοιο, σκέφτηκα και του πρότεινα, του χρόνου να πάμε μαζί, με τα σκάφη σαν φλοτίλα για τους ιστορικούς πλόες.

Θα μπορούσαμε από το Αιγαίο στο Ιόνιο, στην Αδριατική, στις Δαλματικές ακτές σε όλες τις πόλεις, τις αποικίες μέχρι τη Βενετία. Μετά νότια στην Μεγάλη Ελλάδα και ακολούθως στην Μεσογειακή Γαλλία που εκεί ζούνε ακόμα οι «Ίωνες» και μας ... περιμένουν!

Αργά χωρίσαμε, είχα περάσει ακόμα μια μέρα με χαρά, δημιουργία και ζωή. «Αύριο να έρθει ο ούριος άνεμος να με πάει μέχρι τον Ισθμό» ευχήθηκα και αποκοιμήθηκα.

2 σχόλια:

Ανώνυμος10 Σεπτεμβρίου 2019 στις 8:58 π.μ.
Ο τόπος ευλογημένος . Οι κάτοικοί του ανάξιοι υπερασπιστές των ιερών των Ελλήνων.
Απόδειξη πως τον μετέτρεψαν σε νταμάρια και χωματερές.
Τι να πει κανείς.....

Ακόμα τούτ’ την άνοιξη
ραγιάδες, ραγιάδες,
τούτο το καλοκαίρι,
καημένη Ρούμελη,
όσο να ’ρθεί ο Μόσκοβος
ραγιάδες, ραγιάδες,
να φέρει το σεφέρι,
Μοριά και Ρούμελη…
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος11 Σεπτεμβρίου 2019 στις 7:11 π.μ.
Όποιος μας κρίνει τον έχουμε γραμμένο...
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Προσθήκη σχολίου

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2019

"Μοναχικός πλους στη σκιά του Πυθαγόρα "- απόσπασμα από το ομώνυμο βιβλίου του Ίωνα Αιγιάλη

2 σχόλια: