Ένα τέρας στη μάχη με τις φλόγες...
Από την 1η Ιανουαρίου 2019 μέχρι σήμερα έχουν εκδηλωθεί περισσότερες από 75.000 πυρκαγιές σε δασικές εκτάσεις στην Βραζιλία. Αριθμός τόσο μεγάλος που έχει ήδη ξεπεράσει εκείνον του 2016, χρονιά που θεωρείται από τις πλέον καταστροφικές που έχουν καταγραφεί ποτέ…
Παράλληλα –κι ενώ ακόμη δεν έχει περάσει καν ο Αύγουστος- το νούμερο αυτό έχει ξεπεράσει το 80% των συνολικών πυρκαγιών του περασμένου χρόνου, γεγονός που με απλά λόγια μεταφράζεται σε μια καταστροφή άνευ προηγουμένου, για την οποία μοναδικός υπαίτιος είναι ο άνθρωπος και οι επιλογές του.
Από την 1η Ιανουαρίου 2019 μέχρι σήμερα έχουν εκδηλωθεί περισσότερες από 75.000 πυρκαγιές σε δασικές εκτάσεις στην Βραζιλία. Αριθμός τόσο μεγάλος που έχει ήδη ξεπεράσει εκείνον του 2016, χρονιά που θεωρείται από τις πλέον καταστροφικές που έχουν καταγραφεί ποτέ…
Παράλληλα –κι ενώ ακόμη δεν έχει περάσει καν ο Αύγουστος- το νούμερο αυτό έχει ξεπεράσει το 80% των συνολικών πυρκαγιών του περασμένου χρόνου, γεγονός που με απλά λόγια μεταφράζεται σε μια καταστροφή άνευ προηγουμένου, για την οποία μοναδικός υπαίτιος είναι ο άνθρωπος και οι επιλογές του.
Για την τραγωδία που συντελείται ακόμη κι αυτή την ώρα στον μεγαλύτερο «πνεύμονα» οξυγόνου του πλανήτη (πλην των ωκεανών) έχουν γραφτεί αρκετά και στο επίκεντρο του κάδρου των ευθυνών μπαίνει ο σημερινός ηγέτης της χώρας, Ζαΐρ Μπολσονάρο και οι πολιτικές του.
Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, η αποψίλωση του Αμαζονίου δεν αποτελεί φαινόμενο που εμφανίστηκε το τελευταίο διάστημα που ο (τουλάχιστον) αμφιλεγόμενος πρόεδρος ασκεί εξουσία, αλλά σίγουρα η κατάσταση επί των ημερών του ξέφυγε από κάθε έλεγχο και λογική.
Αν θέλουμε να λέμε και καμιά αλήθεια όταν μιλάμε μεταξύ μας, οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι ο Μπολσονάρο είναι απλά ακόμη ένα πιόνι, όπως δεκάδες άλλοι ηγέτες ανά την υφήλιο που θυσιάζουν τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα στο όνομα αυτής της αναθεματισμένης «ανάπτυξης» καπιταλιστικού τύπου, όπου όλοι και όλα είναι αναλώσιμα στον βωμό του άμεσου κέρδους, με τις εταιρείες να μετακυλύουν τον περιβαλλοντικό λογαριασμό εν γνώσει τους στις επόμενες γενιές.
Όσο κι αν κάποιοι ενδεχομένως είναι σε θέση να διατυπώσουν ενστάσεις και να κάνουν λόγο για μεμονωμένες «στρεβλώσεις» του συστήματος, η αλήθεια παραμένει εκεί έξω και δηλωτικές της πραγματικότητας είναι έννοιες όπως η ρύπανση, η κλιματική αλλαγή, η άνοδος της θερμοκρασίας, το λιώσιμο των πάγων, η άνοδος της στάθμης της θάλασσας και τόσες άλλες, οι οποίες δεν υπήρχαν καν στο λεξιλόγιό μας πριν η επικράτηση του καταναλωτισμού έρθει να «παντρευτεί» την Βιομηχανική Επανάσταση και από τον γάμο τους να προκύψουν όλες οι παραπάνω «παράπλευρες απώλειες» τις οποίες βιώνουμε (και θα βιώσουμε ακόμη χειρότερα στο μέλλον) στο πετσί μας.
Ωστόσο με τον Αμαζόνιο να καίγεται, χρόνος για μακροσκελείς αναλύσεις δεν υπάρχει. Εκείνο που απαιτείται είναι δράση. Και αφού, λοιπόν, ο Μπολσονάρο και η κυβέρνησή του αρχικά αρνήθηκαν την βοήθεια χωρών του εξωτερικού, τώρα ρίχνεται από την γειτονική Βολιβία στη «μάχη» ένα σύγχρονο υπερόπλο, το οποίο κατασκευάστηκε από τον άνθρωπο για να λύσει τα προβλήματα που ο ίδιος δημιούργησε.
Το 747 Supertanker είναι το μοναδικό αεροσκάφος του είδους του και το μεγαλύτερο που έχει φτιαχτεί ποτέ για την καταπολέμηση πυρκαγιών. Με μήκος κάτι παραπάνω από 76 μέτρα και χωρητικότητα που φτάνει τα 70.000 λίτρα νερό ή αντιπυρικό υγρό είναι απλά το μεγαλύτερο πυροσβεστικό αεροσκάφος στον κόσμο.
Το τετρακινητήριο Supertanker χρειάζεται μόλις 20 ώρες για να απογειωθεί και να προσγειωθεί από και προς οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, αρκεί να υπάρχει διάδρομος μήκους τουλάχιστον 2,4 χιλιομέτρων και φυσικά οι υποδομές που απαιτούνται για να φιλοξενηθεί ένας τέτοιος «γίγαντας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου