ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΣ (του Σαράντη Μιχαλόπουλου)

Πολύ συζήτηση έγινε και γίνεται για το "παράδειγμα της Παπαστράτος", με αφορμή τις δηλώσεις του Προέδρου της ΝΔ, τις οποίες πολλοί ερμήνευσαν σαν υιοθέτηση ενός εργασιακού μοντέλου "επταήμερης εργασίας", αν και ήταν φανερό ότι στην πραγματικότητα το παράδειγμα αναφερόταν σε "επταήμερη λειτουργία" της επιχείρησης.

Βεβαίως ενδιαφέρουν όλους μας οι απόψεις ενός κόμματος που πιστεύει στην ελευθερία της αγοράς σε όλους τους τομείς και βεβαίως μπορούμε και πρέπει να ασκούμε κριτική σε μοντέλα που αμέσως ή εμμέσως ζητούν "χαλάρωση¨ ή και "κατάργηση" των εργασιακών σχέσεων, όπως αυτές έχουν καθιερωθεί εδώ και πολλά χρόνια, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε πολλές άλλες αναπτυγμένες ή και αναπτυσσόμενες χώρες.

Όμως, η συζήτηση αυτή δίνει σε μένα μία ευκαιρία να αναφερθώ σε μία άλλη πτυχή των εργασιακών σχέσεων, που έχει έντονο το κοινωνικό στοιχείο και το πραγματικό ενδιαφέρον για τον πολίτη. Και η πτυχή αυτή είναι οι όροι που σε πολλούς δημόσιους οργανισμούς που εφαρμόζουν επταήμερη λειτουργία έχουν επιβάλλει οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας των Επιχειρήσεων αυτών με τα Σωματεία των Εργαζομένων.

Έχοντας θητεύσει σε τέτοιους Οργανισμούς, αναρωτιέμαι πόσοι γνωρίζουν ότι σε κάποιες περιπτώσεις για την στελέχωση μίας θέσης εργασίας που λειτουργεί σε βάρδιες, δηλαδή 24 ώρες την ημέρα, για επτά ημέρες την εβδομάδα, όλο τον χρόνο, χρειάζονται 6 εργαζόμενοι, ενώ λογικά θα περίμενε κανείς 4, δηλαδή τρεις εργαζόμενους για τις τρεις βάρδιες και έναν για την κάλυψη των αδειών, δηλαδή 104 αναπαύσεων (ρεπό), 30 ημερών κανονικής άδειας και 15 επίσημων αργιών.

Οι παραπάνω δύο εργαζόμενοι προκύπτουν από επιπλέον απουσίες των εργαζομένων, άλλων θεσμοθετημένων (π.χ. γονικές άδειες, άδειες λόγω εθελοντικής αιμοδοσίας, άδειες ασθενείας, κλπ.) και άλλων μη θεσμοθετημένων αλλά περίπου καθιερωμένων με ανοχή των οργάνων της επιχείρησης.
Φυσικά, τέτοιες πρακτικές καταλήγουν σε ένα μεγάλο κόστος για τους χρήστες των υπηρεσιών των οργανισμών αυτών, αλλά και στο τέλος της ημέρας, όλων των πολιτών, που μέσω της φορολογίας καλύπτουν το αυξημένο λειτουργικό κόστος τους. Και κάτι τέτοιο, σαφώς και δεν είναι δίκαιο και δεν συνιστά "κοινωνική πολιτική".

Θα πρότεινα λοιπόν, μαζί με το ανάθεμα για τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, να υπάρξει μεγαλύτερη ευαισθησία για τον απλό πολίτη, που πολλές φορές πληρώνει παραπάνω από αυτό που του αναλογεί, στο όνομα κάποιων "κατακτήσεων" ομάδων εργαζομένων. Και η ευαισθησία αυτή θα μπορούσε να ξεκινήσει με τη δημοσιοποίηση ΟΛΩΝ των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας των Οργανισμών και Επιχειρήσεων Δημόσιου Συμφέροντος, ώστε να μπορεί ο καθένας να ελέγξει αν σε αυτές περιλαμβάνονται όροι εξόφθαλμα προνομιακοί που καταλήγουν σε επιβάρυνση των πολιτών.