Η πραγματικά εθνική θέση για τη Μακεδονία
Μετά από την έκφραση της εθνικής αυτής θέσης μέσω του Συμβουλίου Αρχηγών και παρά τις τάσεις που υπήρχαν στην Ε.Ο.Κ., στη Διάσκεψη Κορυφής που έγινε στη Λισαβόνα, τις 25 Ιουνίου 1992, οι ηγέτες των χωρών της Ευρώπης αποφασίζουν να μην αναγνωρίσει η Ε.Ο.Κ. τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία, αποδεχόμενη τις ελληνικές θέσεις - προτάσεις.
Δημοσιεύεται στην εφημερίδα δημοκρατία και το Pontos-news
 |
| Του Σάββα Καλεντερίδη |
Η πραγματικά εθνική θέση για το θέμα της Μακεδονίας, εκφράστηκε πρώτα στην Έκτακτη Σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ο.Κ., τις 16 Δεκεμβρίου του 1991, οπότε λαμβάνεται απόφαση να αναγνωρισθεί το δικαίωμα ανεξαρτητοποίησης των επιμέρους ομόσπονδων Δημοκρατιών της Γιουγκοσλαβίας, μεταξύ των οποίων και η μέχρι τότε «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας», υπό τους εξής όρους: Η κάθε μια ομόσπονδη δημοκρατία «να δεσμευθεί ότι θα υιοθετήσει συνταγματικές και πολιτικές εγγυήσεις που εξασφαλίζουν ότι δεν έχει εδαφικές διεκδικήσεις κατά γειτονικού κράτους-μέλους της Κοινότητας και ότι δεν θα διεξάγει εχθρική προπαγάνδα εναντίον γειτονικού κράτους-μέλους, συμπεριλαμβανόμενης και της χρήσης ονομασίας που συνεπάγεται εδαφικές διεκδικήσεις».
Στις 18 Φεβρουαρίου 1992 και ενώ στους κόλπους της Ε.Ο.Κ. αναπτύσσονται δυναμικές ανατροπής της απόφασης του Δεκεμβρίου, συγκαλείται σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή, στην οποία συμμετέχουν Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Παπαρήγα και Δαμανάκη, και ο τότε υπουργός Εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς. Στη σύσκεψη οι πολιτικοί αρχηγοί, με εξαίρεση την κ. Παπαρήγα, συμφωνούν για κοινή γραμμή πλεύσης, σε μια ονομασία που δεν θα περιέχει τη λέξη «Μακεδονία» ή παράγωγά της.
Αυτά είναι τα επιτεύγματα μιας πολιτικής που στηρίζεται σε εθνικό μέτωπο και σε μια εθνική θέση.
Γιατί στη συνέχεια το μέτωπο αυτό έσπασε και ξένα κέντρα άρχισαν να επηρεάζουν πρόσωπα και καταστάσεις στην Ελλάδα, που σταδιακά οδήγησαν στην κατάρρευση του εθνικού μετώπου και την ακύρωση της εθνικής θέσης, για να φθάσουμε στο Βουκουρέστι, όπου κάτω από αφόρητες πιέσεις, η Ελλάδα υπαναχώρησε στη «γεωγραφική ονομασία erga omnes».
Όμως έχει δικαίωμα οποιοσδήποτε πολιτικός ή κόμμα, κάτω από οποιεσδήποτε πιέσεις ή συνθήκες, να υιοθετήσει μια τέτοια θέση, πολλώ δε μάλλον να την υλοποιήσει, όπως έγινε στις Πρέσπες, όπου εκτός του εγκλήματος να δοθεί το όνομα Μακεδονία, αναγνωρίστηκε «μακεδονική» γλώσσα και λαός;
Έχει δικαίωμα ένας πρωθυπουργός, ένας υπουργός εξωτερικών, μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε νόμιμα, να θέσει σε κίνδυνο την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική ενότητα της χώρας;
Πάμε όμως στην ουσία της υπόθεσης.
Επειδή ορισμένοι επικαλούνται το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, λέγοντας μάλιστα ότι «δεν μπορείς να επιβάλεις στον άλλον πώς θα νοιώθει και πώς θα ονομάζεται», να πούμε τα εξής:
⇨Πρώτον, το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, είναι ατομικό, αφορά το δικαίωμα του κάθε ατόμου να ορίζει αυτό ποια είναι η εθνική του συνείδηση, όμως αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι μια ομάδα ανθρώπων μπορεί να επιλέγει χωρίς περιορισμούς όποιο όνομα θέλει για τον εαυτό του, για το κράτος, και τη γλώσσα του.
Και κυρίως δεν μπορεί να το κάνει, όταν το όνομα, η γλώσσα και η εθνική ταυτότητα που επιλέγει, ανήκουν σε έναν άλλο λαό.
Και όταν γίνεται αυτό, ο άλλος λαός έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπιστεί την εθνική του περιουσία, μέρος της οποίας είναι αυτά που διεκδικεί αδίκως και κλεψιτύπως ο άλλος.
⇨Δεύτερον, σε σχέση με αυτό καθ’ αυτό το όνομα Μακεδονία και Μακεδόνας.
Τα ονόματα αυτά είναι νοηματοδοτημένα και αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιτρέψουμε να τα αλλάξει κανείς.
Μακεδονία είναι η γεωγραφική περιοχή που κατοικούσαν επί αιώνες οι Μακεδόνες, που ήταν ένα ελληνικό φύλο.
Η Μακεδονία πήρε το όνομά της από το ελληνικό φύλο των Μακεδόνων που κατοίκησαν και μεγαλούργησαν εκεί, όπως δείχνουν οι μακεδονικές πόλεις που έχουν ανασκαφεί και είναι κατοχυρωμένη και ταυτισμένη με τον Ελληνισμό.
Για να το ξεκαθαρίσουμε.
Η Μακεδονία είναι μια ελληνική περιοχή, ασχέτως του γεγονότος ότι σε διάφορες ιστορικές περιόδους καταλήφθηκε από ξένες κρατικές εξουσίες και του γεγονότος ότι κατοικήθηκε από αλλόφυλους, μη Έλληνες.
Ακόμα και τότε, εκείνες τις περιόδους, η Μακεδονία ήταν μια ελληνική περιοχή, με την ιστορική έννοια, όπως ελληνική ήταν και η Αθήνα και η Πελοπόννησος.
Ακόμα και στην περίπτωση δε που σε διάφορες ιστορικές περιόδους, κατοικήθηκε από επήλυδες, όπως για παράδειγμα από τους Σλάβους, αυτό δεν τους δίνει το δικαίωμα να λέγονται Μακεδόνες. Για τον απλούστατο λόγο, γιατί οι λαοί δίνουν τα ονόματα στον τόπο που κατοικούν και όχι ο τόπος στους λαούς, ειδικά αν ο τόπος αυτός έχει «τίτλους ιδιοκτησίας».
Να συνοψίσουμε.
Η Μακεδονία είναι μια γεωγραφική περιοχή που δεν εκτείνεται πέραν των συνόρων της Ελλάδας, ονομάστηκε έτσι γιατί την κατοίκησε το ελληνικό φύλο των Μακεδόνων, και δεν έχει δικαίωμα σφετερισμού του ονόματος κανένας λαός, όσους αιώνες και αν κατοικεί στα εδάφη αυτά.
Ναι, λοιπόν, οι κάτοικοι Έλληνες πολίτες κάτοικοι της Μακεδονίας έχουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, δεν έχουν το δικαίωμα όμως να σφετεριστούν ένα όνομα που δεν τους ανήκει.
Όπως οι Τούρκοι, όταν κατέλαβαν και εποίκισαν την Ιωνία, δεν διανοήθηκαν να πουν ότι είναι Ίωνες και να ονομάσουν τα τουρκικά «Ιωνική γλώσσα που ανήκει στην οικογένεια των τουρκικών γλωσσών», έτσι και οι Σλάβοι δεν έχουν δικαίωμα να λέγονται Μακεδόνες, ούτε να ονομάζουν τη γλώσσα τους «μακεδονική».
Θα σκίσουν τα πτυχία τους οι ιστορικοί και οι γλωσσολόγοι.
Τέλος, όσον αφορά την περίφημη θεωρία περί «γεωγραφικής Μακεδονίας», που με βάση αυτήν μας λένε ότι μοιράστηκε ανάμεσα στην Ελλάδα, στη Σερβία, μετέπειτα Γιουγκοσλαβία, από την οποία προέκυψε η «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας», τη Βουλγαρία και την Αλβανία, θέτω ευθέως το ερώτημα και προκαλώ τον οποιονδήποτε να απαντήσει:
Πότε, με ποια κριτήρια και από ποιον ορίστηκαν τα όρια της «γεωγραφικής Μακεδονίας», για να βγαίνουν αυτοί που υπέγραψαν την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών και αυτοί που την κύρωσαν με την ψήφο τους, να δικαιολογούν την πράξη τους και να δίνουν μάλιστα και ποσοστά που κατέχει η κάθε χώρα;
Μην ψάχνετε αδίκως, γιατί δεν πρόκειται να το βρείτε, αφού αυτή είναι η μεγαλύτερη απάτη της Ιστορίας, πάνω στην οποία στηρίχτηκε το εθνικό έγκλημα της Συμφωνίας των Πρεσπών. Και εκείνοι που έστησαν αυτήν την τεράστια απάτη, δεν έχουν αφήσει ίχνη, παρά μόνον τον χάρτη, πάνω στον οποίο χτίζονται όνειρα για την «Ενιαία Μακεδονία», με πρωτεύουσα την Θεσσαλονίκη.
Ήλθε η ώρα των μεγάλων αποφάσεων.
Ο ελληνικός λαός μπορεί να αλλάξει το ρου των εξελίξεων, αρκεί να ενωθεί και να στηρίξει μια νέα αδιάσπαστη εθνική γραμμή, η οποία μπορεί να είναι η εξής:
Η Μακεδονία είναι μια διαχρονικά ελληνική περιοχή που βρίσκεται εντός της ελληνικής επικράτειας.
Άρα το σύνθημα «Η Μακεδονία είναι μια και Ελληνική» δεν είναι αλυτρωτικό, αφού δεν αγγίζει ούτε ένα μέτρο γης άλλου κράτους.
Ίσα ίσα, το επιχείρημα ότι είναι «αλυτρωτικό», είναι σαθρό και απλώς χρησιμοποιείται για να καλυφθεί η βρώμικη δουλειά των προθύμων που ξεπούλησαν κάτι που δεν τους ανήκει, τη Μακεδονία.
Το όνομα της Μακεδονίας, η γλώσσα και η ταυτότητα, είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ελληνικής ιστορίας και την ελληνικής πολιτισμικής και εθνικής ταυτότητας και δεν έχει δικαίωμα κανένας πολιτικός να τα ξεπουλήσει και κανένας λαός να τα σφετεριστεί.
Αυτά.
Να ενωθούμε γύρω από αυτήν τη θέση οι Έλληνες, όλοι οι Έλληνες, να απομονώσουμε τους εξωνημένους πολιτικούς που περί άλλων τυρβάζουν, να γίνουμε μια γροθιά και θα νικήσουμε.
Να είστε σίγουροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου