Ο εκφασισμός της Ελλάδας

Εάν δεν εκκαθαριστεί το βρώμικο εγχώριο πολιτικό σύστημα που απομυζεί ακατάπαυστα την πατρίδα μας για πάρα πολλές δεκαετίες, εξορίζοντας τα παιδιά μας και παραδίδοντας τη χώρα βορά στις ξένες κατοχικές δυνάμεις, παράλληλα με την κατακρεούργηση του Συντάγματος και της Δημοκρατίας, η πατρίδα μας θα τελειώσει ως Έθνος.  

«Τα πράγματα είναι πολύ απλά: όταν οι Πολίτες δεν ερωτούνται με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως η παράδοση του ονόματος, της ιθαγένειας και της γλώσσας της Μακεδονίας, τότε πρόκειται για φασιστική αντίληψη διακυβέρνησης – χωρίς καμία διάθεση υπερβολής.

Τι σημαίνει φασιστική αντίληψη εν προκειμένω; Ξανά πολύ απλά, φασίστας είναι αυτός που ταυτίζεται με ένα ολόκληρο Έθνος ή με μία ομάδα και που απαιτεί να μιλά εκ μέρους τους. Κάποιος που δεν ενδιαφέρεται για τα δικαιώματα των άλλων και που είναι πρόθυμος να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να πετύχει τους στόχους του, συμπεριλαμβανομένης της σωματικής και ψυχολογικής βίας».

.

Ανάλυση

Το πρώτο θέμα που οφείλει να απασχολεί τους Πολίτες μίας χώρας είναι η Οικονομία – αφού από αυτήν εξαρτάται η εθνική τους κυριαρχία, η άμυνα, η ασφάλεια, η υγεία, η παιδεία, το ασφαλιστικό κοκ. Ειδικά όσον αφορά το τελευταίο, μετά τη λεηλασία των ταμείων από τη χρηματιστηριακή απάτη του 2000, από τα δομημένα ομόλογα, από το PSI κλπ., το μεγάλο πρόβλημα είναι η ανεργία, το δημογραφικό και η μαζική μετανάστευση των νέων – αφού, για παράδειγμα, οι συντάξεις πληρώνονται από τις εισφορές αυτών που εργάζονται, έχοντας βέβαια άμεση σχέση με την απασχόληση και με το ύψος των πραγματικών μισθών τους, η πτώση των οποίων στην Ελλάδα ήταν θηριώδης (γράφημα).

Εν προκειμένω, το να μειώνεται η ανεργία με τη δημιουργία θέσεων μερικής απασχόλησης, όπου ουσιαστικά δύο νέοι εργαζόμενοι μοιράζονται το μισθό ενός, είναι δώρο άδωρο – αφού σε τελική ανάλυση οι μισθοί των απασχολουμένων και οι εισφορές τους περιορίζονται. Σε κάθε περίπτωση, αποτελεί μεγάλη ντροπή να εκλιπαρούμε τους δανειστές για τη διατήρηση των συντάξεων έως τις εκλογές, όταν έχουμε μόνοι μας συμφωνήσει/υπογράψει τον περιορισμό τους – ενώ είναι εντελώς ανεύθυνο να στραγγαλίζουμε την οικονομία μας για τη δημιουργία υπέρ-πλεονασμάτων, έτσι ώστε να βρεθεί το ποσόν και να μη μειωθούν οι συντάξεις.

Αντίθετα, εάν το ελληνικό δημόσιο λειτουργούσε κερδοφόρα τις επιχειρήσεις του, αντί να τις απαξιώνει και να τις εκποιεί στη συνέχεια, θα μπορούσε να εξοικονομήσει αυτά που του λείπουν για να μη μειωθούν οι συντάξεις. Για να μη μένουμε στη θεωρία, υπενθυμίζουμε τα εξής (πηγή):

«Η πορτογαλική ΔΕΗ, η EDP-Energias de Portugal, είχε τζίρο 15,7 δις € το 2017, κέρδη προ φόρων 1,5 δις € και συνολικές υποχρεώσεις 28,1 δις €  (πηγή) – σχεδόν διπλάσιες δηλαδή από το τζίρο της, όταν της ΔΕΗ είναι περί τα 5 δις € και άρα ίσες με το τζίρο. Η εταιρεία απασχολεί 11.657 άτομα, η χρηματιστηριακή της αποτίμηση ήταν πρόσφατα στα 12,44 δις € (πηγή) και τα ίδια κεφάλαια της 13,48 δις €.

Ο τζίρος της ΔΕΗ τώρα ήταν 4,97 δις € το 2017 (πηγή), τα κέρδη μετά φόρων 237 εκ. € και το καθαρό χρέος 3,96 δις € (άρα στο 80% του τζίρου όταν της πορτογαλικής στο 180%) – ενώ η χρηματιστηριακή της αξία στις 15.05.18 στα 483,5 εκ. € και σήμερα μόλις στα 331,8 εκ. € (της ΑΔΜΗΕ στα 396 εκ. € και σήμερα στα 390 εκ. €). Το να κοστίζει τώρα η ΔΕΗ 331 εκ. € με τα αποθέματα της σε λιγνίτη, με τα υδροηλεκτρικά της και με τις προοπτικές της, ενώ η πορτογαλική 12 δις €, τεκμηριώνει την ανικανότητα του ιδιοκτήτη της, ο οποίος είναι κυρίως το κράτος».

Με απλά λόγια, εάν η ΔΕΗ λειτουργούσε όπως η αντίστοιχη της Πορτογαλίας, θα είχε ετήσια κέρδη περί το 1,3 δις € υψηλότερα – οπότε θα καλυπτόταν ορθολογικά το ποσόν που θα μειωθούν οι συντάξεις. Εκτός αυτού θα μπορούσε να πουληθεί πάνω από 11 δις € ακριβότερα, ποσόν που αντιστοιχεί με 5 περίπου ετήσια ΕΝΦΙΑ – αν και δεν είμαστε υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων των κοινωφελών εταιριών, όπως ο ηλεκτρισμός και η υδροδότηση, γνωρίζοντας τα τεράστια μειονεκτήματα τους (ανάλυση).

Βέβαια, είναι αδύνατον να περιμένει κανείς κάτι τέτοιο από εκείνα τα κόμματα που χρεοκόπησαντην Ελλάδα, χρεοκοπώντας επί πλέον και τα ίδια (ανάλυση) – γεγονός που μας φαίνεται αδιανόητο, κρίνοντας από τις μεγάλες τακτικές κρατικές επιχορηγήσεις που εισπράττουν κάθε χρόνο, επί πλέον στις έκτακτες, στις συνδρομές των μελών τους, στις δωρεές εκ μέρους των επιχειρήσεων κοκ (γράφημα, ετήσια επιχορήγηση κομμάτων, συνολικά 13,5 εκ. € ή πάνω από 1,1 εκ. € το μήνα – η ΧΑ δεν εισπράττει αυτά που δικαιούται, λόγω των ποινικών διώξεων εναντίον της).

Για παράδειγμα, πώς είναι δυνατόν να έχει χρέη στις τράπεζες πάνω από 200.000.000 € η ΝΔ (το ΠΑΣΟΚ ακόμη περισσότερα), όταν εισέπραττε πριν το 2009 μόνο από τις τακτικές επιχορηγήσεις 30.000.000 € ή 2.500.000 € το μήνα; Αφού ήταν τόσο ανίκανη να διαχειριστεί σωστά τα οικονομικά της, πώς θέλει να πείσει τους Έλληνες ότι είναι σε θέση να διασώσει τη χώρα τους; Πόσο μάλλον όταν είναι πλέον χρεοκοπημένο τόσο το δημόσιο, όσο και ο ιδιωτικός τομέας, με τη δική της συνευθύνη; Εκτός αυτού μας θεωρεί τόσο ανόητους, ώστε να μην καταλαβαίνουμε πως ένα χρεοκοπημένο κόμμα εκβιάζεται πανεύκολα τόσο από τις τράπεζες, όσο και από τους δανειστές της χώρας; Ότι δηλαδή υπηρετεί πιστά τα δικά τους συμφέροντα και όχι των Πολιτών, αφού το έχουν στο χέρι;

Η ορθολογική λειτουργία των κομμάτων

Από την άλλη πλευρά, τα κόμματα οφείλουν να είναι κοινωφελείς οργανώσεις, φυσικά μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα – οπότε θα έπρεπε να καταρτούν λεπτομερείς ετήσιους προϋπολογισμούς δαπανών, ασφαλώς εμφανείς στα μέλη τους, εάν όχι στο διαδίκτυο. Επίσης, όταν κλείνει ο εκάστοτε χρόνος, θα όφειλαν να συγκαλούν γενικές συνελεύσεις, για τον απολογισμό των πεπραγμένων τους – όπως κάνει ακόμη και ο πιο μικρός σύλλογος στην Ελλάδα. Εάν το έκαναν, δεν θα είχαν χρεοκοπήσει.

Εάν δεν το κάνουν, όταν λειτουργούν αδιαφανώς και διαπλέκονται με τις τράπεζες δανειζόμενα, παρά το ότι τα επιχορηγούν πλουσιοπάροχα οι Πολίτες χωρίς να γνωρίζουν καν πώς χρησιμοποιούν τα χρήματα τους, είναι υπερβολή να χαρακτηρίζονται ως εγκληματικές συμμορίες ενός βρώμικου συστήματος;

Συνεχίζοντας, είναι εξοργιστικές οι δικαιολογίες του εκάστοτε νέου αρχηγού τους, όσον αφορά την κακοδιαχείριση των προηγουμένων ετών και την υποχρέωση του να τιμήσει τις υποχρεώσεις του κόμματος – σύμφωνα με τις οποίες δεν τον αφορούν αυτά που έκαναν στο παρελθόν οι προκάτοχοι του! Σε ποιά επιχείρηση συμβαίνει κάτι τέτοιο; Με ποιο δικαίωμα θέλουν να αντιμετωπίζονται τα κόμματα διαφορετικά από όλους εμάς τους κοινούς θνητούς; Εάν ο εκάστοτε νέος αρχηγός τους είναι ανίκανος να επιλύσει τα σφάλματα των προηγουμένων, γιατί βάζει υποψηφιότητα και εκλέγεται;

Κάτι ανάλογο ισχύει επίσης για τη διακυβέρνηση της χώρας, όπου ο εκάστοτε νέος πρωθυπουργός ή υπουργός οικονομικών κατηγορεί τον προηγούμενο – αδυνατώντας να παραδώσει το κράτος καλύτερο από ότι το παρέλαβε. Ποιός τον υποχρεώνει όμως να θέσει υποψηφιότητα, εάν δεν είναι σε θέση να λύσει τα προβλήματα της χώρας που ασφαλώς γνώριζε πριν το κάνει; Είναι υπερβολή να κατηγορείται εν προκειμένω για θρασύτητα, καθώς επίσης για συνειδητή πρόθεση εξαπάτησης της κοινωνίας, με αποκλειστικό και μόνο στόχο την ιδιοτελή νομή της εξουσίας;

Περαιτέρω, δεν πρέπει να καταθέσει ένα πρόγραμμα εξυπηρέτησης των τραπεζικών χρεών της η ΝΔ, ακόμη και αν επιλέξει τη διαγραφή μέρους τους, πριν ακόμη ζητήσει την εκλογή της από τους Έλληνες; Εάν δεν είναι σε θέση να το κάνει, τότε πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν Έλληνες που θα την στηρίξουν; Εκτός βέβαια από αυτούς που ανήκουν στο δικό της «πελατειακό κράτος», περιμένοντας τη σειρά τους να απομυζήσουν τους Πολίτες; Ο Ισολογισμός της πάντως είναι απελπιστικός (γράφημα, μεγεθύνεται πατώντας επάνω, πηγή). Θα λέγαμε φυσικά τα ίδια για το ΠΑΣΟΚ, εάν δεν είχε διαμοιραστεί σε όλα τα άλλα κόμματα, έχοντας ουσιαστικά καταλάβει/καταλύσει το ΣΥΡΙΖΑ σε μεγάλο βαθμό – ενώ εντυπωσιαζόμαστε από την εκκωφαντική απουσία της Δικαιοσύνης, σε σχέση με τα κόκκινα χρέη των κομμάτων.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, το θέμα της συμπεριφοράς των κομμάτων, της χρεοκοπίας και των επιχορηγήσεων τους είναι πάρα πολύ σημαντικό, για να «σβήσει» τόσο εύκολα από την επικαιρότητα – με τα διάφορα τεχνάσματα χειραγώγησης της κοινής γνώμης που χρησιμοποιούν. Με απλά λόγια, εάν δεν εκκαθαριστεί το βρώμικο εγχώριο πολιτικό σύστημα που απομυζεί ακατάπαυστα την πατρίδα μας για πάρα πολλές δεκαετίες, εξορίζοντας τα παιδιά μας και παραδίδοντας τη χώρα βορά στις ξένες οικονομικές κατοχικές δυνάμεις, παράλληλα με την κατακρεούργηση του Συντάγματος, η Ελλάδα θα τελειώσει ως Έθνος – μέσα από μία διαδικασία εκφασισμού της, όπως φάνηκε πρόσφατα στη διαδήλωση της Θεσσαλονίκης, η οποία στραγγαλίσθηκε από τις εγχώριες και ξένες δυνάμεις καταστολής που ενήργησαν κάτι περισσότερο από απάνθρωπα (επίσης από τη σύλληψη των δημοσιογράφων, από τις κατηγορίες εναντίον του επικεφαλής της ΛΑΕ κοκ.).

Ως εκ τούτου, οφείλει να είναι η πρώτη μας φροντίδα ως Πολίτες – ενώ θα ήταν αδιανόητο να εκλέξουμε ξανά εμείς τα θύματα τους ίδιους θύτες στην εξουσία, μαζί με τις καταστροφικές συνταγές του παρελθόντος (μνημόνια). Εδικά όταν οι θύτες μας παραμένουν αμετανόητοι και δεν αλλάζουν, όπως διαπιστώνεται καθημερινά από τα τηλεοπτικά πάνελ, καθώς επίσης από τις δηλώσεις και την αμετροέπεια τους. Εάν το κάνουμε, τότε θα είμαστε πραγματικά άξιοι της μοίρας μας και υπόλογοι στα παιδιά μας – τα οποία τότε θα έχουν κάθε δικαίωμα όχι απλά να μη μας σέβονται, αλλά κυριολεκτικά να μας σιχαίνονται.