Παρασκευή 22 Ιουνίου 2018

Από την «ευλογία» του γάμου στη «τέκνο-γνωσία» της οικογένειας (Πρωτοπρεσβύτερου Δημητρίου Θεοφίλου, M.D, Student Ph.D E.K.Π.Α)

Από την «ευλογία» του γάμου στη «τέκνο-γνωσία» της οικογένειας

Πρωτοπρεσβύτερου

Δημητρίου Θεοφίλου, M.DStudent Ph.D  E.K.Π.Α

  Ακούμε όλοι μας όλο και πιο συχνά, πως ο θεσμός του γάμου καταρρέει και η οικογένεια βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση. Διαπιστώσεις επί διαπιστώσεων, δίχως να αλλάζει τίποτε στα κριτήρια και τις προϋποθέσεις του γάμου και της οικογένειας.
  Μια μεγάλη αλήθεια που συχνά παραγνωρίζουμε, είναι πως δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι για γάμο. Αν συνειδητοποιηθεί αυτή η βασική παράμετρος, τότε τα οικογενειακά «ατυχήματα» και  «ναυάγια», θα μειωθούν αξιοπαρατήρητα.
  Μερικά από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εποχής μας, είναι η ανωριμότητα και η ανευθυνότητα, που μας χαρακτηρίζουν και σημαδεύουν ως κοινωνία, με αποτέλεσμα, τα παιδιά μας να επιχειρούν να ξεκινήσουν τη δική τους ζωή, στηριζόμενα είτε στα «πήλινα» δικά τους πόδια, είτε στις πλάτες των γονέων τους. Δυστυχώς, όντας ανεκπαίδευτοι στα δύσκολα, αδυνατούν να διαχειριστούν ξαφνικά κρίσεις και συχνά, κάποιοι από αυτούς καταρρέουν ή εγκαταλείπουν.
  Ας δούμε όμως το σημερινό μοντέλο ανθρωπίνων σχέσεων, που οδηγεί σε «κάποια» συμβίωση και μια «δήθεν» οικογένεια. Ζούμε σε μια εποχή όπου η μόδα γίνεται συνήθεια και αυτή τη συνήθεια την μιμούνται πολλοί πιθηκίζοντας, δίχως δικές τους αξιακές αφετηρίες και περιεχόμενα ζωής. Αυτό δημιουργεί  τη σημερινή οδυνηρή κατάληξη πολλών σχέσεων, οι οποίες οδηγούνται από τον έρωτα στο μίσος και από το όνειρο στον εφιάλτη.
  Το παραδοσιακό πρότυπο ζωής για πολλούς και πολλές δεν έχει  να πει πια τίποτε, αφού στη πραγματικότητα μεγάλωσαν σε ένα αρνησίπιστο1 οικογενειακό περιβάλλον, ή στην καλύτερη περίπτωση σε ένα σπίτι, όπου η πίστη είχε γίνει επετειακό έθιμο και πολιτισμικό φολκλόρ. Μια κάποια ίδιο-κατασκευασμένη πίστη δηλαδή, στερημένη της πνευματικής εκείνης δύναμης, που εδράζεται στο: «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών. Και ζωήν του μέλλοντος αιώνος»2.
  Με συστηματικό και τακτικό τρόπο η μεταπολιτευτική πολιτεία, έπληξε με συνέπεια και συνέχεια, τόσο το γάμο, όσο και την οικογένεια, με την νομοθέτηση των παρακάτω διαλυτικών ενεργειών:
Ø  Θέσπιση πολιτικού γάμου  (ν.1250/1982)3
Ø  Νομιμοποίηση των εκτρώσεων (Ποινικός Κώδικας - Άρθρο 304/1986)4
Ø  Αποποινικοποίηση της μοιχείας (ν. 1329/1983)5
Ø  Αυτόματο διαζύγιο (ν. 1329/1983  και  ν. 4055/2012)
Ø  Δυνατότητα αλλαγής φύλου (ν. 4491/2017)6
Ø  Σύμφωνο συμβίωσης (ν. 4356/2015)7
Ø  Δυνατότητα υιοθεσίας παιδιών σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια (ν. 4538/2018)8
  Σε όλον αυτό τον νομοθετικό καταιγισμό για τη διάλυση του γάμου και της οικογένειας, παρατηρεί κανείς την κλιμακούμενη ένταση, η οποία εξελίσσεται μέσα στο χρόνο. Και όλα δείχνουν πως θα συνεχιστεί με τραγικότερα νομοσχέδια των ήδη ψηφισθέντων και στο μέλλον!
  Όλος αυτός ο νομοθετικός Αρμαγεδδών, σε συνδυασμό με την «διαταραχή παιδείας», που βιώνει με ενορχηστρωμένο τρόπο ο νεοέλληνας τις τελευταίες τέσσερις  δεκαετίες, είχαν σαν αποτέλεσμα τον από-προσδιορισμό της  ελληνικής ταυτότητας του. Άμεση συνέπεια η ναρκοθέτηση του γάμου. Από ιερή μυστηριακή πράξη ευθύνης και ωριμότητας, διολίσθησε σε κοινωνική μηχανική τεκνοποιίας εκτός γάμου, και κατόπιν σε διάφορες πολιτικές συμβάσεις (πολιτικός γάμος, σύμφωνο συμβίωσης), για να παρέχεται έτσι η δυνατότητα σε συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά δικαιώματα.  Στο φινάλε αυτής της κωμικοτραγικής οπερέτας, βρίσκεται  η γάμο-βάπτιση. Έχουν άραγε ποιμαντική συνείδηση όσοι λειτουργοί της εκκλησίας, ευλογούν ένα τέτοιο οδυνηρό σενάριο; Ακόμη πιο οδυνηρή όμως, είναι η  αδυναμία της διοικούσας εκκλησίας να τοποθετηθεί σταθερά, με γνώμονα την ευαγγελική αλήθεια.
  Ασχολούμαι σχεδόν τρεις δεκαετίες με συμβουλευτική ζευγαριών και γονέων, και μπορώ «μετά λόγου γνώσεως» να βεβαιώσω, πως τα πράγματα όσο περνούν τα χρόνια εξελίσσονται με εντελώς αρνητικό πρόσημο, ξεπερνώντας και τις πιο ευφάνταστες προβλέψεις.
  Την «ευλογία» σε ένα γάμο μπορεί να την παράσχει μόνο ο Χριστός δια των λειτουργών Του, αποδίδοντας την αξιοπρέπεια, την ιερότητα και τη μυσταγωγία που αξίζει στο ανθρώπινο πρόσωπο. Σαν εικόνες Θεού έχουμε την προοπτική να θεωθούμε κατά χάριν μέσα από την αγάπη και την ενότητα. Και δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία από το γάμο. Ένας τέτοιος ευλογημένος γάμος, θα μπορεί  να αποτελεί μια σταθερή βάση, όπου επάνω της θα οικοδομηθεί μια υγιής και ισορροπημένη οικογένεια,  με προοπτική την αγκαλιά του Θεού.
  Η προτεραιότητα των αγαπητικών και θυσιαστικών προϋποθέσεων μιας σχέσης είναι επίκαιρες όσο ποτέ.  Η κένωση του ΕΓΩ και η πληρότητα του ΕΜΕΙΣ, μπορούν να οδηγήσουν στην υπέρβαση ποικίλων σύγχρονων πνευματικών, ψυχολογικών και κοινωνικών αδιεξόδων.
 Η «ευλογία» του γάμου από το Χριστό, οδηγεί αναπόδραστα στην «τέκνο-γνωσία», που βρίσκεται μακράν της τεκνοποιίας και της αναπαραγωγικής διαδικασίας, της οποίας άλλωστε, μετέχει και σύμπαν το ζωικό βασίλειο.  Για να πάψουμε λοιπόν να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σαν κακομαθημένα «κατοικίδια», χρειάζεται να ανατρέξουμε στην Καινή Διαθήκη και στην  παράδοση της Εκκλησία μας, όχι ως αρχιτεκτονικό οικοδόμημα, αλλά ως κοινοτικό και ευχαριστιακό τρόπο ζωής. Ας θυμηθούμε ξανά τα λόγια του Χριστού: «ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»9.
__________________________________________________
9Καινή Διαθήκη Ιω. 15:5

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου