Η στείρωση των κατοικιδίων είναι πιο αποτελεσματική από την οργή στα social media-ο αντίλογος..

Αν στ' αλήθεια θέλουμε να μη βλέπουμε αδέσποτα ζώα να βασανίζονται και να θανατώνονται, πρέπει να φροντίσουμε για τη στείρωση και τη σήμανση όλων των κατοικιδίων ώστε να μην «τροφοδοτούμε» με νέα θύματα όσους τα κακοποιούν 

H υποχρεωτική σήμανση επιτρέπει σε φιλοζωικές οργανώσεις, κτηνιάτρους, ιδιώτες ή στις δημοτικές υπηρεσίες να ταυτοποιήσουν τους ιδιοκτήτες που εγκατέλειψαν ένα ζώο και να αποδώσουν ευθύνες σε περίπτωση που αυτό βρεθεί κακοποιημένο. 

Το νομοσχέδιο που παρουσίασε πρόσφατα η κυβέρνηση δέχθηκε δικαιολογημένα τα πυρά των πολιτών και των φιλοζωικών οργανώσεων της χώρας και τελικά αποσύρθηκε.   

Πολλά από τα άρθρα του μαρτυρούσαν στην καλύτερη περίπτωση άγνοια και στην χειρότερη αδιαφορία για το πως δρουν οι φιλόζωοι, είτε ως μεμονωμένα άτομα είτε ως συλλογικότητες, και η ψήφισή του θα επέφερε σοβαρό πλήγμα στις προσπάθειες τους να περιθάλψουν, να φιλοξενήσουν ή να βρουν οικογένειες στα αδέσποτα.   

Εντυπωσιακό ήταν ωστόσο πως τα άρθρα που ξεσήκωσαν τις μεγαλύτερες αντιδράσεις μεταξύ των ιδιωτών που διατηρούν ζώα συντροφιάς, ήταν τα άρθρα που πραγματεύονταν το θέμα της επιβολής προστίμων σε όσους δεν στειρώνουν και δεν φροντίζουν για τη σήμανση των κατοικιδίων τους με microchip.   

Ας παραθέσουμε κάποια γεγονότα προκειμένου να καταλάβουμε πόσο βαθιά ασυνείδητη είναι αυτή η άποψη, την οποία μάλιστα πολλοί αιτιολογούν ως «οικολογική συνείδηση» και επιθυμία να επιτρέψουν στα ζώα τους να «ζήσουν σύμφωνα με τη φύση τους» και «να μην τα ακρωτηριάσουν γενετικά», και πως εν τέλει στρέφεται εναντίον της ευζωίας των ίδιων των τετράποδων.   

Το πρόβλημα έγκειται στο ότι γενικά οι Έλληνες δεν επιθυμούν την εξάλειψη της αντικοινωνικής συμπεριφοράς σε ότι αφορά στην παραμέληση των ευθυνών τους ως ιδιοκτήτες ζώων, ως οδηγοί, ως πολίτες έναντι των συμπολιτών τους.   

Το microchip έχει μέγεθος κόκκου ρυζιού και εισάγεται κάτω από το δέρμα του ζώου με μια διαδικασία που δεν διαφέρει από τον εμβολιασμό και δεν του προκαλεί μεγαλύτερη δυσφορία.   

Η σήμανση ενός κατοικιδίου επιτρέπει την αμεσότερη εύρεση και ταυτοποίηση σε περίπτωση που το ζώο χαθεί. Συγκεκριμένα έχει υπολογιστεί πως μια τσιπαρισμένη γάτα έχει περίπου 20 φορές περισσότερες πιθανότητες να ξαναβρεί την οικογένειά της αν «παραστρατήσει», ενώ οι σκύλοι 2,5 φορές.   

Επίσης, η υποχρεωτική σήμανση επιτρέπει σε φιλοζωικές οργανώσεις, κτηνιάτρους, ιδιώτες ή στις δημοτικές υπηρεσίες να ταυτοποιήσουν τους ιδιοκτήτες που εγκατέλειψαν ένα ζώο και να αποδώσουν ευθύνες σε περίπτωση που αυτό βρεθεί κακοποιημένο.   

Αν δεν σκοπεύετε λοιπόν να παρατήσετε ή να χτυπήσετε/ακρωτηριάσετε το κατοικίδιο σας, δεδομένου μάλιστα πως όσο καλά εκπαιδευμένο κι αν είναι πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να χαθεί (από φόβο λόγω κρότων μιας και πλησιάζει Πάσχα, ή ακολουθώντας μια θηλυκή σε οίστρο), η αντίθεση στο τσιπάρισμα είναι απλά μια ανεύθυνη εμμονή που εξηγείται μόνο αν κανείς ανήκει και στους πολέμιους των νέων ταυτοτήτων ως φορέα ηλεκτρονικής σκλαβιάς. 

Mια τσιπαρισμένη γάτα έχει περίπου 20 φορές περισσότερες πιθανότητες να ξαναβρεί την οικογένειά της αν «παραστρατήσει», ενώ οι σκύλοι 2,5 φορές. 

H στείρωση είναι μια χειρουργική διαδικασία ρουτίνας που επιτρέπει καταρχάς την πρόληψη σοβαρών ασθενειών. Στις θηλυκές εξαλείφει την πιθανότητα καρκίνου των ωοθηκών και πυομήτρας, της πιο συχνής παθολογικής κατάστασης της μήτρας που συναντούν οι κτηνίατροι στην κλινική πράξη και μίας από τις πιο συχνές αιτίες θανάτου στα σκυλιά.   

Τα αρσενικά πάλι δεν θα εμφανίσουν καρκίνο των όρχεων ή υπερπλασία του προστάτη, μια κατάσταση που μπορεί να οδηγήσει σε ακράτεια και σε εγκατάλειψη του ζώου καθώς οι ιδιοκτήτες δεν καλοβλέπουν τις λιμνούλες ούρων του υπερήλικα σκύλου και συχνά επιλέγουν να τον αντικαταστήσουν με χαριτωμένο κουτάβι.   

Αυτές είναι οι πιο εγωιστικές, αν μπορούμε να τις αποκαλέσουμε έτσι, αιτίες για να στειρώσει κανείς το κατοικίδιο του. Αν όντως όμως κάποιος θέλει να λέγεται φιλόζωος πρέπει να λάβει υπόψιν, ρεαλιστικά και όχι από την άνεση του καναπέ, όπου εύκολα διατυπώνει τις «οικολογικές ανησυχίες» του, και την ευζωία των κακόμοιρων αδέσποτων ζώων. 

Στην Ελλάδα η πλειοψηφία των αδέσποτων προκύπτει είτε από γέννες δεσποζόμενων, οι ιδιοκτήτες των οποίων παρατάνε είτε μόνο τα σκυλάκια γιατί δεν έχουν φυσικά πού να τα δώσουν, δεδομένου ότι κατά μέσο όρο κάθε γέννα αποτελείται από 5-6 κουτάβια, αναλόγως με το μέγεθος των γονέων, είτε την έγκυο θηλυκή για να ξεμπερδέψουν μια και καλή.   

Μια τρίτη κατηγορία είναι τα κουτάβια που γεννιούνται από ζευγαρώματα δεσποζόμενων αρσενικών με αδέσποτες θηλυκές.   

Οι συνθήκες ζωής στον δρόμο για όλα τα ζώα είναι εξαιρετικά δύσκολες, ακόμα και χωρίς τη σκληρότητα και τις αποτρόπαιες πράξεις που ευτυχώς πια δεν κουκουλώνονται από την κοινωνία. Πείνα, δίψα, ατυχήματα και ασθένειες προσφέρουν στα αδέσποτα περίπου 1,5 με 2 έτη ζωής, αν δεν έχουν την τύχη να τα φιλοξενήσει ή υιοθετήσει κάποιος, ενώ οι φρικτοί βασανιστικοί θάνατοι αποτελούν δυστυχώς κανόνα στην Ελλάδα, όπως αποδεικνύουν καθημερινά ειδήσεις όπως αυτή με τον 60χρονο που αιχμαλώτισε ένα γατάκι 4 μηνών και το κάρφωνε με ψαροντούφεκο ή των καλόπαιδων που πέταξαν ένα σκυλάκι στον γκρεμό και περήφανοι ανάρτησαν το βίντεο.   

Η εξημέρωση ειδών όπως οι σκύλοι και οι γάτες τα έχουν, δυστυχώς για τα ίδια, θέσει υπό τον απόλυτο έλεγχό μας. Στα αστικά, ημιαστικά ή ακόμα και αγροτικά ανθρωπογενή περιβάλλοντα που βρίσκονται πια, δεν είναι δυνατόν να τραφούν και να ζήσουν με φυσικό τρόπο. Συνεπώς εμείς οφείλουμε να φροντίσουμε για την ευημερία τους.   

«Ποιος Θεός θα του απαγορέψει να γίνει πατέρας;» ωρυόταν η συμπαθέστατη κατά τα άλλα ιδιοκτήτρια ενός 9χρονου κόκερ σπάνιελ προχθές.   

Η ειρωνεία της δήλωσής της έγκειται στο ότι de facto του το απαγορεύει η ίδια: το σκυλί δεν έχει ζευγαρώσει ποτέ και κάθε φορά που μυρίζεται θηλυκή σε οίστρο υποφέρει και κλαίει. Μια φορά είχε χαθεί αλλά φάνηκε τυχερός καθώς η σκυλίτσα που ακολούθησε είχε ιδιοκτήτη, ο οποίος έκανε τον κόπο να τον κρατήσει -με χίλια ακροβατικά για να αποτρέψει και το μοιραίο- όσο περίμενε την δική του ιδιοκτήτρια να τον μαζέψει.   

Νομίζω δεν χρειάζεται να σας αναλύσω τα εναλλακτικά σενάρια και σε τι δυσχερή θέση θα μπορούσαν να έχουν καταλήξει τα ζώα και οι πιθανοί απόγονοί τους, ούτε να μακρηγορήσω περισσότερο για την αναγκαιότητα της σήμανσης και της στείρωσης από όσους θέλουν να πιστεύουν ότι αγαπούν τα ζώα. 

Δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν άνθρωπο που να τρέχει και από το υστέρημά του να ταΐζει και να περιθάλπει ζώα, ο οποίος να τοποθετείται κατά της σήμανσης και της στείρωσης. 

Ένα άλλο επιχείρημα κατά της επιβολής προστίμου σε όσους δεν συμμορφώνονται με τις επιταγές του νόμου ήταν ότι πρόκειται για ακόμα ένα «χαράτσι», ένα φοροεισπρακτικό τέχνασμα που δεν νοιάζεται στ' αλήθεια για τα ζώα αφού δεν υποχρεώνει τους ιδιοκτήτες να στειρώσουν τα κατοικίδια, μόνο ζητάει λεφτά από όσους δεν το πράττουν.   

Καταρχάς φαντάζομαι πως οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται πως μόνο σε σκετσάκι των Monty Python εισβάλλουν γιατροί σε ένα σπίτι και πετσοκόβουν κάποιον, άνθρωπο ή ζώο, με το έτσι θέλω. Οι νόμοι υπάρχουν για να καθοδηγούν τον πολίτη σε ορθές συμπεριφορές και να λειτουργούν αποτρεπτικά.   

Με την ίδια λογική, και το πρόστιμο των 300 ευρώ για μη χρήση κράνους στους μοτοσυκλετιστές δεν είναι παρά ένα χαράτσι, εφόσον δεν τους εξαναγκάζει να το φορέσουν, ενώ το ίδιο ισχύει και για όσους μιλάνε στο κινητό όσο οδηγούν εφόσον ο αστυνομικός της τροχαίας αντί να τους πετάξει την συσκευή κόβει απλά μια κλήση ή για όσους καπνίζουν σε κλειστούς χώρους.   

Μήπως να εξεγερθούμε απαιτώντας να μην επιβάλλονται πρόστιμα και στις περιπτώσεις αυτές γιατί το κράτος «βάζει χέρι στην τσέπη μας;». 
  
Κάθε προσπάθεια τιμωρίας τέτοιων γενικευμένων συμπεριφορών ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων γιατί πολύ απλά οι περισσότεροι αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στην θέση εκείνου που δυνητικά θα τιμωρηθεί, αν εφαρμοστούν οι νόμοι, ενώ ταυτόχρονα βαυκαλίζονται πως αποτελούν τη φωτεινή εξαίρεση.   

Δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν άνθρωπο που να τρέχει και από το υστέρημά του να ταΐζει και να περιθάλπει ζώα, ο οποίος να τοποθετείται κατά της σήμανσης και της στείρωσης.   

Προσωπικά δεν έχω αγοράσει ποτέ σκύλο. Τα τετράποδα μέλη της οικογενείας μου ήταν πάντα υιοθεσίες, μάλιστα τον έναν τον περιμάζεψε η προηγούμενη σκυλίτσα μας σε κακή κατάσταση από τον Λυκαβηττό και δεν κουνιόταν από το σημείο που τον βρήκε μέχρι να τον πάρουμε αγκαλιά και να σιγουρευτεί πως έρχεται μαζί μας.   

Όλα έζησαν χαίροντας άκρας υγείας, ακριβώς επειδή μετά την υιοθεσία τους εμβολιάστηκαν, σημάνθηκαν και στειρώθηκαν πριν τον οίστρο, όπως σύστησε ο γιατρός και οι εθελοντές που τα έσωσαν.   

Δεν είναι τυχαίο το ότι όλες ανεξαιρέτως οι φιλοζωικές οργανώσεις θέτουν αυτές τις πράξεις ως απαράβατο όρο και προϋπόθεση για την υιοθεσία των ζώων που φροντίζουν. Νομίζω αυτό αρκεί για να πείσει και τους πιο δύσπιστους, εκτός κι αν πιστεύετε, όπως και το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, ότι οι φιλοζωικές θησαυρίζουν στην πλάτη των αδέσποτων. 



IRENE D' ATHENES 
Πηγή: www.lifo.gr