Είναι εξαιρετικά αδάπανο και εύκολο, πολλοί και διάφοροι που υπήρξαν και υπάρχουν ως γρανάζια του υπάρχοντος σαπρού συστήματος, να επικαλούνται σήμερα εκ του διαπιστωμένου αποτελέσματος – μιας μη αξιακής κοινωνίας, μιας σειράς ιστορικών συμβιβασμών και ενός συνόλου εθνικών ενδοτισμών – πως τα πράγματα θα έφταναν εκεί που τελικά έφθασαν, όταν ποτέ αυτοί οι ίδιοι δεν έπραξαν τίποτε, που περνούσε από το χέρι τους, για να αποτραπούν τα χειρότερα.
Από δεκαετίες πριν έχω αναφερθεί στη παθολογία την σύγχρονης νεοελληνικής κρίσης και στη λοβοτομή που επιμελώς επιχειρείται, με κεντρική στόχευση, οι νεοέλληνες να μεταλλαχθούν σε εθνομηδενιστές, πάντα με το φόβητρο του αντίπαλου δέους, τον εθνικισμό. Αυτή η στάση μέσο-μακροπρόθεσμα, λειτούργησε ως καταλύτης για να διαμορφωθούν δύο αντίρροπες τάσεις, οι οποίες μέσα στην αδιέξοδη τραγικότητά τους έβαλαν η μία εναντίον της άλλης. Από τη μία των φασιστών – ναζιστών αρχαιολατρών που αισθάνονταν τη πατρίδα ως τσιφλίκι και ιδιοκτησία τους, επιχειρώντας να «εξαφανίσουν» όσους είχαν άλλη αντίληψη και στάση ζωής, και από την άλλη των δήθεν «προοδευτικών εθνομηδενιστών» οι οποίοι δεν αποδέχονταν καμία σχέση συνέχειας της αρχαίας Ελλάδας, δαιμονοπιώντας και απορρίπτοντας συλλήβδην τη βυζαντινή περίοδο, με το νεοελληνικό κράτος που δημιουργήθηκε μετά τη ναυμαχία του Ναβαρίνου (8/10/1827).
Αυτή η εσωτερική ρήξη δημιούργησε και διατήρησε διαχρονικά, δύο ιδεολογικούς και πολιτικούς πόλους αλλήλο-σπαρασσόμενους, με κορυφαίες στιγμές αυτοκτονικής εθνοκαταστροφής, την μικρασιατική καταστροφή (1922), τον εμφύλιο πόλεμο (1944-1948) και την εθνική τραγωδία της Κύπρου (1974).
Το λογικό θα ήταν φυσικά μετά από τόσο αίμα και τέτοια οδύνη, να περιμένει κανείς, πως όπως κάθε φυσιολογικός λαός, θα είχαμε πάρει τα ιστορικά μας μαθήματα ώστε να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη στο μέλλον. Μάταιο για την ελληνική πραγματικότητα!!! Επειδή μήπως ο ελληνικός λαός δεν είναι ένας «φυσιολογικός λαός»;
Σε τούτο το βράχο της νοτιοανατολικής μεσογείου, κατοικούμε για χιλιάδες χρόνια συνέχεια, άνθρωποι οι οποίοι είμαστε ικανοί για τα καλύτερα και για τα χειρότερα, με την εξής όμως διευκρίνιση, πως τα καλύτερά μας κρατάνε λίγο μέσα στο χρόνο, ενώ τα χειρότερά μας «αιωνιότητα». Ένας χρυσός αιώνας και συγκεκριμένα ο 5ος π. Χ. ως παράδειγμα, με την ακτινοβολία του, απετέλεσε το «σασί» για να οικοδομηθεί επάνω όλος ο δυτικός πολιτισμός. Ας φανταστούμε πως θα ήταν ο κόσμος, αν μίλαγε ελληνικά και αν διδάσκονταν Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Όμηρο, Θαλή Μιλήσιο, Πυθαγόρα, Θουκυδίδη, Μ. Βασίλειο, Ι. Χρυσόστομο, Γρηγόριο Παλαμά κ.λ.π.
Αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα λοιπόν έναντι των άλλων λαών, καταφέραμε μέσα στην ιστορία να το απενεργοποιήσουμε και να το μηδενίσουμε, ακόμη και για μας τους ίδιους, αφού πλέον τα ελληνικά που μιλάμε είναι άθλια και τα ονόματα που προανέφερα είναι άγνωστα στους νέους μας, από τη στιγμή δεν θυμίζουν ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές, άτομα της show biz! ή παίκτες του survivor!
Φτάσαμε σταδιακά λοιπόν σήμερα, να βρισκόμαστε για μια ακόμη φορά μέσα στην σύγχρονη ιστορία με «τη πλάτη στο τοίχο», εξαχρειωμένοι πνευματικά, αίολοι υπαρξιακά, λοβοτομημένοι πολιτισμικά, εξαθλιωμένοι οικονομικά και κοινωνικά, ταπεινωμένοι και εξευτελισμένοι εθνικά, βρισκόμενοι μόνιμα στη θέση ενός θύματος εθνικού bullying αφού μας κακοποιούν συστηματικά και συνεχόμενα και εμείς αρκούμαστε στο να κρατάμε χαμηλούς τόνους, με ένα διεθνιστικό χρεωκοπημένο ιστορικά αριστερίστικο παραλήρημα, σε μια «γειτονιά» διακατεχόμενη από ποικίλους εθνικούς αλυτρωτισμούς, πλειστάκις καθοδηγούμενους από παρανοϊκούς – μεγαλομανείς «ηγέτες» γειτόνων.
Και ας έρθουμε στο μαβί σήμερα. Μετά από συνεχόμενες λοιπόν υποχωρήσεις από την ανυπαρξία ορίων και στρατηγικού σχεδιασμού από μέρους μας, οι ύαινες πύκνωσαν στην γειτονιά μας και ζητούν «αίμα». Οι ασκοί του Αιόλου ήδη έχουν ανοίξει, αφού τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι πολλά και μεγάλα. Η αδηφάγα αναζήτησης ενέργειας από πλευράς του ενεργοβόρου καπιταλισμού, είναι ο χαλκάς που τραβιέται από τη χειροβομβίδα, που μένει απασφαλισμένη και μετράς στιγμές μέχρι να γίνει το μακελειό.
Για όσους συμπατριώτες και συμπατριώτισσες δεν το αντιλήφθηκαν ακόμη, πληροφορούμε με οδύνη ότι βρισκόμαστε σε προπολεμική περίοδο, που θυμίζει τις εποχές πριν ξεσπάσουν ο Α΄ και Β΄ παγκόσμιοι πόλεμοι. Από Ουκρανία μέχρι Μαύρη Θάλασσα, Βαλκάνια, Αιγαίο, Κύπρο, Μέση Ανατολή, η κατάσταση είναι ρευστή, σε βαθμό υψίστης επικινδυνότητας, είναι σαν ένα δωμάτιο πνιγμένο στο υγραέριο που λείπει απλά μια σπίθα για να γίνει η έκρηξη.
Αποφεύγω το πειρασμό της προφητολογίας, γιατί αυτός είναι ένας δρόμος εύκολος που προκαλεί εντυπώσεις αλλά έχει επικίνδυνη κατάληξη, αφού εφησυχάζει. Επιμένω να παραμένω ρεαλιστής με ελπίδα, πως θα καταφέρουμε έστω και την τελευταία στιγμή να ξυπνήσουμε, πριν ζήσουμε εφιάλτες στη άγρυπνη ζωή μας.
Ο δύσκολος τρόπος είναι να αφυπνιστούμε και να αλλάξουμε νοοτροπία δίχως ο ένας να επιτίθεται στον άλλο. Η ελληνική εκκλησία πιστεύω πως θα μπορούσε να αποτελέσει τον κοινό παρανομαστή του κάθε διαφορετικού έλληνα, φτάνει να την εμπιστευτεί αφού η ίδια αναδειχθεί μέσα από έργα και όχι ξύλινα λόγια άξια αυτής της εμπιστοσύνης του.
Η ελλαδική εκκλησία χρειάζεται μια φωτισμένη ηγεσία μη συστημική, η οποία δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει, με ανθρώπους που δεν θα «κοιτούν το δάχτυλο όταν δείχνουν τη σελήνη». Με πρόσωπα κεκαθαρμένα από τη λαγνεία της φιλοχρηματίας και της εξουσίας. Έτοιμα να θυσιαστούν και όχι να θυσιάσουν άλλους για να διατηρήσουν τη θέση και τη ραστώνη τους. Το παράδειγμα κάθαρσης του σύγχρονου κόπρου του Αυγεία, νομίζω πως πρέπει να το δώσει πρώτη η ελληνική εκκλησία, στους κόλπους της νεοελληνικής κοινωνίας και μετά να ακολουθήσουν οι υπόλοιποι.
Ο λαός μας είναι σίγουρο πλέον πως δεν αντέχει άλλη:
· Υποκρισία
· Αναποτελεσματικότητα
· Διγλωσσία
· Δειλία
· Ηττοπάθεια
· Νεποτισμό
· Αφασία
· Αδελφογαγία
· Α-φιλοπατρία
· Αλαζονεία
· Φιλοτομαρισμό
Είμαι σίγουρος πως «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ», βάζοντας πλάτη να βγάλουμε τη πατρίδα από τη λάσπη, της αμετροέπειας της χυδαιότητας της αλαζονείας και της ιδιοτέλειας, που εμείς οι ίδιοι τη ρίξαμε, μέσα από συνεχόμενες λάθος επιλογές ηγετών και ομηρεία στα αμετανόητα πάθη κα τις αδυναμίες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου