Οι αρχοντοχωριάτες και ο Γκαβόγιαννος

Την Κυριακή της Αποκριάς οι Δελφοί τιμούν την αρχαία και νεώτερη λαϊκή τους παράδοση με ένα δρώμενο που περικλείει στοιχεία των διονυσιακών γιορτών, της τοπικής λαογραφίας και επίσης της τοπικής κοινωνικής εξέλιξης.. Το 1890 οι κάτοικοι του Καστριού βίωσαν ένα σοκ με την απομάκρυνσή τους απο τις πατρογονικές εστίες ώστε να μπορέσει να πραγματοποιηθεί η μεγάλη ανασκαφή.
Το σοκ συνεχίστηκε στα αμέσως επόμενα χρόνια όταν η καθημερινότητά τους διαταρασσόταν συνεχώς από το πλήθος επισκεπτών που άρχισε να συρρέει για να θαυμάσει τα αρχαία ευρήματα. Πράγμα που τους υποχρέωσε να στραφούν σε νέες επαγγελματικές ασχολίες και από μια φτωχή κοινωνία αγροτών και κτηνοτρόφων να εξελιχθούν σταδιακά σε μια κοινωνία με έμφαση στην τουριστική επιχειρηματικότητα με όλες τις θετικές και αρνητικές επιπτώσεις που έφερε μαζί της η γρήγορη μετάλλαξη.
Αυτή η μετάλλαξη-μεταμόρφωση σατιρίζεται με το δρώμενο “ Οι αρχοντοχωριάτες και ο Γκαβόγιαννος” όπου Γκαβόγιαννος είναι ο αντι-ήρωας ενός δελφιώτικου μύθου που αδικημένος για την εργασία που προσέφερε και έχοντας απορριφθεί απο τη νέα που αγάπησε μαγεύει το χωριό καρφώνοντας πασσάλους στις τέσσερις άκρες του με την κατάρα να μην δει ποτέ προκοπή. Εκτός εαν... οι κάτοικοι ανακαλύψουν τους πασσάλους και τους αφαιρέσουν.
 Οι συμμετέχοντες του σύγχρονου διονυσιακού θιάσου φορούν από την μέση και κάτω παλιές παραδοσιακές φορεσιές και τσαρούχια που αντιπροσωπεύουν την προέλευση και τις ρίζες τους όπως και την αρχέγονη επαφή τους με την γη που έθρεφε αυτούς και τα ζώα τους. Απο τη μέση και πάνω τα ρούχα είναι σύγχρονα για να καταδείξουν το πέρασμα τον ίδιων σε μια νέα πραγματικότητα.

Η σχετική ομοιομορφία στις μάσκες συμβολίζει την κοινή ταυτότητα, το κοινό παρόν και μέλλον των κατοίκων. Αφού ολοκληρωθεί η πορεία στους δρόμους της πόλης με μουσική, τραγούδια και κυνηγητό του Γκαβόγιαννου που καρφώνει τους πασσάλους του η πομπή καταλήγει στην κεντρική πλατεία όπου το δρώμενο κορυφώνεται με ένα τέλος-έκπληξη, με κεράσματα και με χορούς.