Ο χρόνος είναι ένα φυσικό μέγεθος ανθρώπινης επινόησης και χρήσης, αποτελούμενος από ένα σύνολο στιγμών και ευκαιριών.
Ο άνθρωπος στο συμβατικό γεγονός του χρόνου εισέρχεται με τη γέννησή του και εξέρχεται με το βιο-σωματικό θάνατό του. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι υπαρξιακά δεν υφίστανται πριν και μετά την χρονική του διαδρομή, μέσα στον επίγειο, πρόσκαιρο και παροδικό κόσμο.
Η σχετικότητα του χρόνου εξαρτάται, από την ανθρώπινη ψυχολογική και συναισθηματική κατάσταση. Γι’ αυτό και στις όμορφες και ευτυχισμένες στιγμές υπάρχει η αίσθηση πως ο χρόνος τρέχει, ενώ στην τραγικότητα και την απελπισία, οι ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα κολλάνε, «ζητώντας να ρουφήξουν» την ικμάδα της ανθρώπινης ψυχής.
Ο κόσμος είναι γεγονός, πως δίνει πολύ μεγάλη σημασία στον χρόνο, επειδή πιστεύει πως μέσα σε αυτόν βρίσκεται η ζωή ως απαρχή της ανθρώπινης ύπαρξης και ο θάνατος ως το τέλος της, στερούμενος τις όποιες μεταφυσικές και εσχατολογικές αναφορές.
Η διάκριση ανάμεσα στα ποσοτικά και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του χρόνου είναι ανύπαρκτη, αφού συνήθως το ενδιαφέρον εστιάζεται στην όλο και περισσότερο ποσοτική παραμονή του ανθρώπου στο βιο-σωματικό κύκλο σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο πέραν του τάφου. Αυτή η αντίληψη όπως είναι φυσικό οδηγεί στη φοβική ανασφάλεια της ασθένειας και του πόνου, αλλά κυρίως στον τρόμο του θανάτου. Έτσι παρατηρούμε κοινωνίες ολόκληρες να ξορκίζουν το θάνατο ως το απόλυτο κακό και να στρουθοκαμηλίζουν χώνοντας το κεφάλι στην «άμμο», «τυρβάζοντας περί πολλών ενώ ενός εστί χρεία».
Η πνευματική και σωτηριολογική χρήση του χρόνου όπου δεν αγνοείται, υποτιμάται ευκρινώς, αφού δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν πως εδώ και μόνο σε αυτό τον πρόσκαιρο κόσμο ολοκληρώνεται ο υπαρξιακός κύκλος του ανθρώπου, μη αποδεχόμενοι την ύπαρξη ψυχής, μεταθανάτιας ζωής, ανάστασης και βασιλείας των ουρανών, ιδεολογήματα που τα θεωρούν αναχρονιστικά και ξεπερασμένα από τον σύγχρονο άνθρωπο, λάτρη και ικέτη τόσο της επιστήμης όσο και της τεχνολογίας, οι οποίες θεωρούνται πως είναι ικανές να λύσουν όλα τα ζητήματα.
Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι: έχουν αληθινά έτσι τα πράγματα;
Ευτυχώς όχι τα πράγματα δεν έχουν καθόλου έτσι. Αν ίσχυαν αυτές οι μάταιες και αδιέξοδες ανθρώπινες πεποιθήσεις, τότε δεν θα υπήρχαν:
· Η αβεβαιότητα για το μέλλον και η εμμονή για την πρόγνωσή του μέσα από μαντικές και μαγικές αναζητήσεις παγανιστικής προέλευσης.
· Ο φόβος της αρρώστιας και του πόνου και η επιμονή του σύγχρονου ανθρώπου να εύχεται για τον εαυτό του και τους άλλους, να υπάρχει βιο-σωματική υγεία, αποσιωπώντας και αγνοώντας το αναπόσπαστο ψυχικό – πνευματικό κομμάτι της ύπαρξής του.
· Η απελπισία όταν βρίσκεται μπροστά στο κατώφλι του θανάτου, εκεί που η επιστήμη και η τεχνολογία του αφήνει το χέρι και καλείται να συνεχίσει μόνος μετά από την πλάκα του τάφου.
· Η αγωνία για το μέλλον το αναπάντεχο και το απρόβλεπτο.
Ο χρόνος είναι ένα κοινό για όλους τους ανθρώπους «εργαλείο», που έχει δοθεί μεταπτωτικά στον άνθρωπο για να μπορέσει κάνοντας σωστή χρήση του να βρεθεί και πάλι εκεί που ανήκει, δηλαδή στο Θεό και την επουράνια βασιλεία Του.
Η πνευματική χρήση του φυσικού μεγέθους χρόνος, αποτελεί το μεγαλύτερο «στοίχημα» που έβαλε ποτέ ο Θεός με το δημιούργημά Του τον άνθρωπο.
Η αξία και η σημασία δύο κομβικών ημερομηνιών αυτών εσόδου και εξόδου από τον κόσμο, δηλαδή της γέννησης και του θανάτου, αποκτούν νόημα και σημασία μόνο από την ποιότητα αυτής της διαδρομής και όχι από τη ποσότητα, γι’ αυτό και η αγιότητα των αληθινών παιδιών του Θεού που τον αναγνωρίζουν ως Πατέρα και ποιούν το θέλημά Του, δεν εξαρτήθηκε ποτέ μέσα στη ιστορία από το πόσο έζησαν αλλά από το πως έζησαν και κυρίως κάτω από ποιες πνευματικές και ψυχικές συνθήκες αναχώρησαν από τον μάταιο τούτο κόσμο.
Για τον πιστό χριστιανό ο χρόνος αποτελεί προπαίδευση, πρόκριμα και πρόβα αιωνιότητας. Ο χρόνος και η αιωνιότητα αποτελούν δύο πραγματικότητες που η μία εμπεριέχεται στη άλλη, ως άλλη μήτρα στο ανθρώπινο σώμα. Έτσι και ο χρόνος δόθηκε για να μπορέσει ο άνθρωπος όχι απλά και μόνο να γεννηθεί βιοσωματικά αλλά να αναγεννηθεί σύμπας, δίχως υποσημειώσεις και αστερίσκους, αφιερωμένος ολοκληρωτικά στον δημιουργό του Θεό. Ο συγγραφέας και στοχαστής Χρήστος Μαλεβίτσης γράφει: «Το ανθρώπινο δράμα παίζεται μεταξύ χρόνου και αιωνιότητας… Όταν καταλάβουμε ποιος είναι ο χρόνος και ποια είναι η αιωνιότητα τότε θα καταλάβουμε ποιοι είμαστε και εμείς. Τι γυρεύουμε μέσα στο χρόνο και γιατί γυρεύουμε την αιωνιότητα… Αποτελεί πλάνη το να νομίζει ο άνθρωπος πως ο χρόνος είναι άπειρος και μάλιστα πλάνη αφύσικη, αφού κανένα φυσικό στοιχείο δεν μπορεί να είναι άπειρο… Αν ο χρόνος είναι αγνωσία, η αιωνιότητα είναι γνώση. Γνώση του εσχάτου, γι’ αυτό η μόνη ανώλεθρη. Αν ο χρόνος είναι πόνος, η αιωνιότητα είναι μακαριότητα»1.
Η σημαντικότητα ή μη του χρόνου για την ανθρώπινη ζωή εξαρτάται από το νόημα που η δεύτερη εμπεριέχει. Έτσι κατορθώνεται το ακατόρθωτο, η χοϊκότητα του χρόνου να διεκδικεί μερτικό από την αιωνιότητα με έξω-συμπαντικές διαστάσεις και χώρο-χρονικές θεωρήσεις άγνωστες και αχαρτογράφητες ακόμη και από τον πιο ευφάνταστο ανθρώπινο νου ή τα πιο τεχνολογικά τελειοποιημένα «παιχνιδάκια» του.
Ο Οράτιος Μανν (1796-1859) συμβουλεύει: «Χρησιμοποίησε το χρόνο σου, γιατί είναι ανεκτίμητος, όπως η αιωνιότητα. Το χθες δεν ξανάρχεται, το αύριο δεν είναι σίγουρο, μόνο το σήμερα είναι δικό σου…».
Το διακύβευμα τελικά είναι να χαρίσουμε χρονικές ενδοκοσμικές στιγμές στο Θεό και την εικόνα Του τον συνάνθρωπο, για να μας χαρίσει με τη σειρά Του και Κείνος τη απόλαυση των αιωνίων αγαθών Του, σε περιβάλλον αιωνιότητας.
______________________________
1ΜΑΛΕΒΙΤΣΗ. Χ., ΕΦΗΜΕΡΙΑ Ο ΦΩΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (ΔΟΚΙΜΙΑ ΤΗΣ ΑΙΧΜΗΣ), Κεφ. «Χρόνος και Αιωνιότητα», Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ, ΑΘΗΝΑ 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου