40ο Φεστιβαλ Ελληνικών ταινιών
μικρού μήκους
Και 23ο Διεθνές
Δράμα 18-23 Σεπτεμβρίου 2017
Κάθε χρόνο
Σεπτέμβριο μήνα, «κομμάτια» της Ελλάδας αλλά και όλων των Ηπείρων ταξιδεύουν στην Υδρούσα Δράμα.
Συναντώνται εκεί στις σκοτεινές αίθουσες της όμορφης πόλης στο ΟΛΥΜΠΙΑ και στο
δημοτικό ωδείο σε μια συνεχόμενη γιορτή εικόνας, μουσικής, διήγησης, ιστορίας
αλλά κυρίως πολιτισμού. Και όλα αυτά πλαισιωμένα με την παρουσίαση σπουδαίων δημιουργών από Ελλάδα και Κύπρο,
Ευρώπη.
Το
σημαντικότερο ΟΛΩΝ; Πρόκειται για μια συνάντηση-γιορτή νέων ανθρώπων, νέων
δημιουργών, προάγγελος της Ελλάδας που παράγει χωρίς να μιζεριάζει, που
σκέφτεται πέρα από τα τετριμμένα που αγαπάει την δουλειά που μοχθεί και νικάει.
Αυτό είναι
το φεστιβάλ Δράμας.
Η απόσταση
των 520 χιλιομέτρων φαντάζει ατέλειωτη καθώς η προσμονή του εκεί σκηνικού είναι
θελκτικότερη από κάθε τι άλλο.
Η πόλη
φυσικά μέσα στο πράσινο, ειδικά η περιοχή Αγίας Βαρβάρας με τα πολλά νερά, από
μόνη της καλοστημένο σκηνικό. Το πλούσιο παρελθόν της αποτυπώνεται στα
εναπομείναντα οικήματα καπνεμπόρων και όχι μόνο. Μια πόλη ζωηρή, νεανική, με
στέκια όμορφα, ευρηματικά και προπαντός προσιτά.
Ο Μίρο
ερωτεύεται από απόσταση την Ιζαμπέλα. Πρωτάρης ο Μίρο ξεσκολισμένη η Ιζαμπέλα.
Τι θα γίνει στο τέλος; Πάντως αν και 30 λεπτά εμείς γελάσαμε αρκετά…
Η περιοχή
της Δράμας φημίζεται για τα κρασιά της,
τα Καραμανλίδικα αλλαντικά της αλλά και τα αγροτικά εν γένει προϊόντα
της. Πώς να αντισταθείς σε τέτοιο πλούτο;
Ο δικός μας
Δημήτρης Νάκος με καταγωγή από Πανουργιά σκηνοθέτησε την «Κατάψυξη». Ο 50άρης
Τάσος (Ακίλας Καραζήσης) μετά από καριέρα σε marketing μεγάλων εταιρειών καταλήγει άνεργος,
επαίτης οποιασδήποτε εργασίας…ώστε να βγει από την κατάψυξη που βρίσκεται. Ο Αργυρός
Διόνυσος (δεύτερο βραβείο) επάξια τίμησε τον φίλο Δημήτρη.
Οι δρόμοι
του κρασιού περιλαμβάνουν περί τα 10 επισκέψιμα οινοποιία. Μα χρόνος δεν
υπάρχει. Πώς να συνταιριάξεις 100 και βάλε ταινίες με χιλιόμετρα στην εξοχή
οινοδοκιμές, συζητήσεις και ξεναγήσεις στον μυθικό κόσμο του Διόνυσου;
Ο Βαγγέλης
Λυμπερόπουλος ένας πετυχημένος – προφανώς – διαφημιστής είναι ο πρώτος νικητής
(χρυσός Διόνυσος) με την ταινία play. Οι κανόνες του παιγνιδιού είναι ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ και όποιος
αντέξει. Τον χειμώνα στο Κυριακοπούλειο το συζητάμε.
Από παλιά
είχα ξεχωρίσει την φίρμα του Μανωλεσάκη. «ΓΕΝΝΗΜΑ ΨΥΧΗΣ». Τη Μαλαγουζιά του,
δροσερή, αρωματική με καλή επίγευση την πρωτοδοκίμασα στη Δράμα στην απονομή
των βραβείων στην συνεστίαση που
ακολούθησε.
Η ομοσπονδία
κινηματογραφικών λεσχών Ελλάδας πανταχού παρούσα. Τίμησε με βραβείο την ταινία
«εισιτήριο» του Χάρη Σταθόπουλου. Από χέρι σε χέρι παρακολουθούμε την ιστορία
αυτού που το έχει μαζί με το κοινωνικό πρόβλημα που κουβαλάει…
Στην κορυφή
του Παγγαίου όρους ήταν το ιερό του Διόνυσου και το μαντείο αυτού του περίφημου
θεού. Εξ ου και η ονομασία των Βραβείων στο Φεστιβάλ.
Στην αγορά
της πόλης μια πανδαισία χρωμάτων και γεύσεων που ακούει στο όνομα Sary Αλλαντικά. Εδώ και 120 χρόνια, ο άνεμος της Καππαδοκίας
μπλέκει με τον αντίστοιχο στην Προσοτσάνη στα ριζά του Φαλακρού. Αλλοίμονο…
όταν η τέτοια γεύση συναντά τον Βάκχο Διόνυσο.
«Η ασήμαντη
ζωή της Ελένης Παυλή» ταξιδεύει στην οθόνη σκορπώντας μια γλυκιά
μελαγχολία. Μια από τις καλλίτερες για
μένα συμμετοχές.
Εντελώς
ιδιόμορφη η «πριγκίπισσα χ» αλλά τα λοιπά επί της οθόνης…
Το
1989 ο Γιώργος Μανωλεσάκης πρωτοκαλλιέργησε , στην Αδριανή Δράµας, Sauvignon
Blanc, Chardonnay, Ασύρτικο, Ugni Blanc, Cabernet Sauvignon, Merlot και Syrah,
οι οποίες ταίριαξαν άψογα στο µικροκλίµα της περιοχής. Πρόσθεσε Μαλαγουζιά,
Μοσχάτο Αλεξανδρείας και Αγιωργίτικο.
Μα
δεν υπάρχουν μόνο ταινίες. Ο Βασίλης Βασιλικός μαζί και η Ζυράνα Ζατέλη
συζητούν με τον δημοσιογράφο Παύλο Μεθενίτη, απαντούν σε ερωτήσεις για τα 50
χρόνια του «Ζ» και τα « τετράδια ονείρων».
Ο
Τεύκρος Μιχαηλίδης μαζί με τον Γιώργο Σκαμπαρδώνη την άλλη ημέρα ξανά με τον Π
Μεθενίτη κυριολεκτικά μας μαγεύουν. Το βιβλίο του Τευκρου «Σφαιρικά Κάτοπτρα
επίπεδοι φόνοι» ίδη καταβριχυίζεται…
Στο
υπερσύγχρονο οινοποιείο του κ Γιώργου έκτασης
1.500 τ.µ. συζητάμε μαζί του, ρωτάμε μαθαίνουμε απολαμβάνοντας το απόσταγμα
ψυχής του.
Εξάγουμε
στον Καναδά, στη Γερμανία Αγγλία Κίνα . Αλλά πάντα κοιτάζω αυτές τις φωτό για
να θυμάμαι πως ξεκίνησα και να μην παρεκκλίνω της πορείας λέει δείχνοντας την
απέναντι κολώνα …
Λίγο
αργότερα με εκλεκτή παρέα ανοίγουμε το exis (μοσχόμαυρο με
λημνιό), στο “Ταβερνάκι του Σταθμού».
Λέτε
να έχει δίκιο ο πέρσης ποιητής;
…Μην
απαρνιέσαι το λιβάδι, το φιλί, το ερωτικό τραγούδι
μέχρι με τον πηλό να ζυμωθεί, μια μέρα, ο πηλός σου. Έσφιξ' αχόρταγα τα χείλια μου ρωτώντας το ποτήρι
μη θα μπορούσα τάχα να γυρέψω τ' άγουρά μου χρόνια.
Και κείνο μουρμουρίζει σφίγγοντας τα χείλια στα δικά μου:
«Πιες άλλη μια γουλιά. Δέν έχει γυρισμό αυτός ο δρόμος»…
Χρήστος Βανδώρος 26-9-2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου