Αντετοκούνμπο: Η συγκινητική συνέντευξη τους στην Στέγη ιδρύματος Ωνάση

Συγκλόνησαν τα αδέλφια Αντετοκούνμπο -ένα video που αξίζει να δει κανείς

«Με ρώτησε κάποιος: Τι είσαι;  Έλληνας, του απάντησα. Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, ελληνικά μιλάω. Στην αρχή ζοριστήκαμε πολύ! Και ζορίζονται πολλοί σαν κι εμάς… Έλληνες που δεν θεωρούνται Έλληνες!»

Η σύμπραξη των αδελφών Αντετοκούνμπο με το Ίδρυμα Ωνάση, στη Στέγη, το βράδυ του Σαββάτου, έστειλε μήνυμα για αναγνώριση από την ελληνική Πολιτεία και κοινωνία των παιδιών που μεγάλωσαν από μη Έλληνες γονείς στην Ελλάδα: όπως ο Γιάννης και ο Θανάσης. Η απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας επετεύχθη για εκείνους λόγω της ενασχόλησής τους με το μπάσκετ, σε τόσο υψηλό επίπεδο. Ποια είναι, όμως η… τύχη των υπόλοιπων παιδιών, όπως ο Γιάννης και ο Θανάσης, όσο κι αν έχει βελτιωθεί σήμερα το νομικό πλαίσιο σε σχέση με τα θέματα ιθαγένειας;

«Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν πρέπει ο κόσμος να κοιτά μόνο εμάς. Δεν είμαστε μόνο εμείς. Υπήρξαν παιδιά πριν από εμάς, θα υπάρχουν ακόμη παιδιά σαν κι εμάς,» επέστησε την προσοχή ο άσος των Μπακς, με τον Θανάση να είναι απόλυτος: «Δεν πρέπει να είσαι ο Αντετοκούνμπο για να πάρεις ελληνική ιθαγένεια. Έπρεπε από τη στιγμή που έχεις πάει δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο να παίρνεις αυτόματα την ελληνική ιθαγένεια».

«Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι…» και τα αδέλφια δάκρυσαν

Δύο φορές δάκρυσαν ο Γιάννης και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο στη σκηνή της Στέγης: η πρώτη ήταν όταν η μητέρα τους τραγούδησε το τραγούδι με το οποίο τους ξυπνούσε όταν ήταν μικροί: «Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι…». Και η δεύτερη, όταν προβλήθηκαν φωτογραφίες από οικογενειακές στιγμές των παιδικών τους χρόνων, στην Ελλάδα! Έκαναν το κοινό πάντως να γελάσει πολλές φορές, όπως όταν αναγνώρισαν τους εαυτούς τους ως… Ελληνάρες, στην οδήγηση!

Με έμπνευση την προσπάθεια των αδελφών Αντετοκούνμπο, το Ίδρυμα Ωνάση ανακοίνωσε πως θεσπίζει συμβολικά για πρώτη φορά την προπτυχιακή υποτροφία Oneofakind «για παιδιά που θέλουν να πάνε μπροστά, αλλά μέχρι τώρα μετρούσαν βήματα προς τα πίσω». «Εμείς θα βρούμε ένα παιδί που έχει τη δύναμη μέσα του, θα είμαστε δίπλα του, όχι μόνο οικονομικά και όχι μόνο φέτος, για να σπουδάσει και να δούμε τελικά και να αποδείξουμε ότι αν δώσεις μία ευκαιρία αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Σκέψου πως θα δώσεις στον άλλον τα εργαλεία για να γίνει δυνατός,» εξήγησε η συντονίστρια αυτής της συζήτησης και Διευθύντρια Τομέα Πολιτισμού Ιδρύματος Ωνάση, Αφροδίτη Παναγιωτάκου. 

«Εμένα δεν μπορεί να μου πει κανείς ότι δεν είμαι Έλληνας!»

Το σκηνικό που είχε στηθεί στη Στέγη για να υποδεχθεί τα αδέλφια Αντετοκούνμπο ήταν ένα σπίτι, συμβολισμός πως τα δυο παιδιά είχαν επιστρέψει «σπίτι τους». «Έλληνας δεν γεννιέσαι μόνο, γίνεσαι! Εμένα δεν μπορεί να μου πει κανείς ότι δεν είμαι Έλληνας. Γιατί δεν ξέρω κάτι άλλο. Δεν έχω πάει στη Νιγηρία. Και είμαι 22 χρόνων. Δεν ξέρω κάτι άλλο από την Ελλάδα. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους που μας αντιμετωπίζουν ως μη Έλληνες, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Εμείς αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να αγαπήσουμε τη χώρα μας, να τους δείξουμε πόσο πολύ αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, να την αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο από αυτούς,» έβγαλε την αλήθεια του ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Ο Θανάσης κατέθεσε τη δική του εμπειρία:

«Έζησα 2,5 χρόνια χωρίς ελληνικό διαβατήριο, μετά τα 18 μου και μέχρι να γίνει 18 ο Γιάννης. Έπαιζα μπάσκετ, πήγαινα στα γήπεδα και έλεγαν τι αθλητής είναι αυτός, αλλά έφτασα να παίξω πρώτη φορά εθνική, στην εθνική ανδρών κι ας συμμετείχα στα φιλικά των μικρών εθνικών. Έχουν ‘ξυπνήσει’ πάρα πολλοί άνθρωποι πάνω σε αυτό το θέμα. Πρέπει μετά τα 18, οι μετανάστες να έχουν δικαίωμα ψήφου. Πρέπει να τους κάνεις ενεργούς πολίτες. Όπως η Γερμανία, η Ολλανδία, η Γαλλία. Να πούμε στα επόμενα χρόνια, θα είμαστε καλύτερη χώρα από όλες αυτές τις χώρες. Έτσι έγιναν καλύτερες χώρες, έκαναν ενεργούς όλους αυτούς τους πολίτες, αυτοί δούλεψαν και αυξήθηκε η παραγωγή».

«Δεν υπάρχει μόνο ρατσισμός, υπάρχει υποκρισία»

Τον Θανάση Αντετοκούνμπο τον πληγώνει η υποκρισία στην Ελλάδα. «Εγώ πιστεύω ότι δεν υπήρχε ρατσισμός, αλλά υπάρχει υποκρισία. Στην Αμερική υπάρχει ρατσισμός, αλλά μπορείς να γίνεις οτιδήποτε εκεί, όπως είδαμε στην περίπτωση του Μπαράκ Ομπάμα. Εδώ μπορεί να μην υπάρχει τόσο ρατσισμός, αλλά υπάρχει υποκρισία. Και είναι χειρότερο αυτό,» είπε, ενώ ο Γιάννης τόνισε πως «όσο υπήρχε η κακή πλευρά, υπήρχε και η καλή πλευρά, όπως μεγαλώναμε εδώ. Οι φίλοι μας έλεγαν σε όσους εκφράζονταν αρνητικά για εμάς »δεν σε κάνουμε παρέα». Δεν χρειαζόταν να μιλήσουμε εμείς».

Γιατί πιστεύουν ότι τους έχουν αγαπήσει τόσο πολύ η Ελλάδα: «Μας έχει αγαπήσει η Ελλάδα γιατί είμαστε αγνά παιδιά και όπου πάμε πάει μαζί μας και η Ελλάδα. Προβάλλουμε πολύ την Ελλάδα. Επίσης δεν έχουμε αλλάξει, είμαστε ακόμη αυτοί που ήμασταν κι αυτό γιατί είχαμε εκπληκτικούς γονείς. Μας μεγάλωσαν σωστά κι έχουμε μείνει σεμνοί,» απάντησε ο Γιάννης.

Οι Γιάννης και Θανάσης Αντετοκούνμπο είπαν ακόμη:

Πως θα τους φαινόταν να είχαν γυναίκα προπονητή;
Γιάννης: «Πριν δύο ώρες κάναμε προπόνηση με τη Σούκι Χόμπσον, η οποία μας κάνει προπόνηση με βάρη. Είναι η πρώτη γυναίκα προπονητής που έχει δουλέψει στο ΝΒΑ και βρίσκεται ανάμεσα στο κοινό σήμερα. Στο γήπεδο, πριν λίγο, μας κοιτούσε ο κόσμος που στην αρχή δεν είχε καταλάβει ποιοι ήμασταν και φαινόταν πως σκεφτόντουσαν: »Κάτσε, αυτοί δεν είναι οι Αντετοκούνμπο; Γιατί τους κάνει μια γυναίκα προπόνηση;»»Θανάσης: «Είχαν πάθει σοκ που μας έδειχνε μία γυναίκα την τεχνική».

Σκέφτεται διαφορετικά μία γυναίκα προπονητής από έναν άνδρα;
Γιάννης και Θανάσης: «Πολύ λεπτομέρεια οι γυναίκες προπονητές».

Αν δεν έπαιζαν μπάσκετ τι θα έκαναν;
Γιάννης: «Εγώ ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής, γιατί έπαιζε ο πατέρας μου ποδόσφαιρο. Ξεκίνησε ο Θανάσης το μπάσκετ, τον ακολούθησα κι εγώ γιατί ήθελα να περνάω χρόνο μαζί του. Μεγαλώνοντας όμως στο μυαλό μου είχα μόνο το μπάσκετ. Ξέρω ότι θα έκανα οτιδήποτε ήταν δυνατόν να βοηθάω τον συνάνθρωπό μου και να βοηθήσω την οικογένειά μου γιατί ήξερα ότι περνούσε δύσκολα. Στη ζωή δεν τα παίρνουμε όλα μαζί μας, όταν φύγουμε. Το πιο σημαντικό είναι να βοηθάς τον συνάνθρωπό σου».

Θανάσης: «Το σχέδιο Α ήταν να παίξω μπάσκετ, το Β ήταν να κάνω το σχέδιο Α να δουλέψει και το Γ αυτό που είπε ο Γιάννης. Να είμαι το καλύτερο παράδειγμα για τα αδέλφια μου και να είμαι αυτός που μεγάλωσαν οι γονείς μου και η Ελλάδα. Το λέω αυτό γιατί χθες όταν μπήκαμε με τον Γιάννη στο ταξί, ο ταξιτζής είπε κάτι που το σκεφτόμουν πολύ μετά. Είπε: »Δεν είσαι απλά ο Γιάννης ή ο Θανάσης. Είστε παιδιά 11 εκατομμύριων Ελλήνων»».

Τι θα θέλατε να κάνετε μετά το μπάσκετ;
Γιάννης: «Μακάρι να έχουμε παίξει και να έχουμε πετύχει πάρα πολλά στο μπάσκετ. Προσωπικά μετά το μπάσκετ θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου να βοηθήσω τον κόσμο στην Αφρική, γιατί είναι από εκεί οι γονείς μου και να δώσω μια ευκαιρία και σε αυτά τα παιδιά, γιατί κι εμένα μεγαλώνοντας με βοήθησαν πάρα πολλοί άνθρωποι και μου έδωσαν μια ευκαιρία. Μετά ήρθαν οι Αμερικάνοι και μου έδωσαν μια ευκαιρία. Θέλω να γίνω για τα παιδιά εδώ στην Ελλάδα και τα παιδιά στην Αφρική αυτός ο Αμερικάνος».

Θανάσης: «Κι εγώ ακριβώς το ίδιο. Θέλω όταν είμαι 45 χρόνων και πάω στο περίπτερο να πάρω κάτι, να μου σφίξει το χέρι όχι γιατί έχεις παίξει μπάσκετ, αλλά γιατί έχεις κάνει τόσα πολλά για όλους μας, για όλες τις γειτονιές, για την Ελλάδα, για την Αφρική».

Το θέμα είναι να μην είσαι:
Θανάσης: «Εγωιστής»Γιάννης: «Μέτριος»

Τι σημαίνει να φτάσεις ψηλά;
Γιάννης: «Όταν βρεθήκαμε στο δείπνο, αν θυμάστε το πρώτο που σας είπα είναι πως θέλω να μάθω. Εχετε βοηθήσει τόσο κόσμο και τόσα παιδιά που θέλω μια μέρα, μετά από χρόνια να μπορώ να κάνω κι εγώ το ίδιο. Το πιο σημαντικό για να φτάσεις ψηλά είναι η δουλειά. Και όταν φτάνεις ψηλά είναι ακόμη πιο δύσκολο να μείνεις ψηλά. Πρέπει να δουλέψεις ακόμη πιο σκληρά. Ακόμη δεν έχω καταφέρει τίποτα. Θέλω να γίνω πρωταθλητής, MVP, θέλω να είμαι μέσα στους καλύτερους 50 που ακούμπησαν ποτέ την μπάλα του μπάσκετ. Να συνεχίζεις να σπρώχνεις τον εαυτό σου στα όρια. Δεν πρέπει να νομίζεις ότι είσαι μέτριος γιατί τότε θα είσαι μέτριος. Χωρίς να σημαίνει πως είμαι αλαζόνας πιστεύω πως θα γίνω ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών. Καταλάβατε τι εννοώ;»

Για τον αγαπημένο στίχο τραγουδιού του Γιάννη: »It’s beauty in the struggle, ugliness in the success» (σ.σ. υπάρχει ομορφιά στον αγώνα, ασχήμια στην επιτυχία).

Γιάννης: «Όταν περνούσαμε δύσκολα, περνούσαμε ωραία εγώ και η οικογένειά μου. Ημασταν όλη μέρα μαζί, γελούσαμε, παίζαμε μπάσκετ με τον Θανάση και τώρα… κάνω 42 ταξίδια εκτός έδρας τη χρονιά στο ΝΒΑ. Κι είναι δύσκολο να δεις την οικογένειά σου, ο Θανάσης παίζει στην Ανδόρα, είναι δύσκολο να δω τον Κώστα και λέω άρα και στην επιτυχία υπάρχει ασχήμια».

Για τη φράση του Αριστοτέλη Ωνάση «λίγο πολύ στις σκοτεινές στιγμές πρέπει να αναζητάμε το φως».

Θανάσης: «Πολύς κόσμος περνά δύσκολα. Μπορεί εσύ να μην έχεις να στείλεις τα παιδιά σου φροντιστήριο. Μπορεί εσύ να μην μπορείς να βρεις δουλειά. Στον καθένα το ‘δύσκολα’ είναι κάτι διαφορετικό, αλλά μέσα σε αυτό πρέπει να αναζητήσουμε το φως».

Αν μπορούσαν να επιλέξουν μία στιγμή στο παρελθόν που θα επέστρεφαν:
Θανάσης: «Επειδή είμαι Χριστιανός, θα ήθελε να πάω πίσω όταν ήταν εδώ ο Χριστός».
Γιάννης: «Θα ήθελα να πάω πίσω και να δω πως μεγάλωσαν οι γονείς μου».

Για δείπνο θα επέλεγαν να βγουν με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ή με τον Μπαράκ Ομπάμα;
Γιάννης και Θανάσης: «Με τον Ομπάμα γιατί είναι φοβερός».

Καζαντζίδης ή Μητροπάνος;
Γιάννης: «Καζαντζίδης»Θανάσης: «Μίκης Θεοδωράκης»

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ