ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΩΣ Η «ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ»
Πρωτοπρεσβύτερου Δημήτριου Θεοφίλου M.D, Student Ph.D Ε.Κ.Π.Α.
Από τα μέσα του 17ου αιώνα, βγαίνοντας η ανθρωπότητα από τον σκοτεινό και διαστρεβλωμένο θεολογικά μεσαίωνα, αναζητεί διαμέσου της αιχμής του δόρατος που διαθέτει ο άνθρωπος, τη λογική του να πάρει την revanche, στη διαμάχη ανάμεσα στην ανθρώπινη επιστήμη, και οποιαδήποτε μεταφυσική θρησκευτική «βεβαιότητα».
Έτσι ξεκινάει μια διαμάχη, ανάμεσα στην θρησκευτική πίστη και την επιστημονική γνώση, που καλά κρατεί έως και σήμερα. Ένας από του πρωτοπόρους θεμελιωτές, αυτής της ανθρώπινης αντίδρασης, με τα μέσα της λογικής, προς τον σκοταδιστικό μεσαίωνα, υπήρξε ο Ισαάκ Νεύτων (Isaac Newton, 4 Ιανουαρίου 1643 - 31 Μαρτίου 1727) ο οποίος ήταν Άγγλος φυσικός, μαθηματικός, αστρονόμος, φιλόσοφος, αλχημιστής και θεολόγος και θεωρείται ως ο πατέρας της Κλασικής Φυσικής1.
Η επιστημονική σκέψη καθιερώνεται πλέον ως μονόδρομος, και στη συνέχεια επιβάλλεται κοινωνικά και πολιτικά στον δυτικό κόσμο (αρχικά στην Ευρώπη και στη συνέχεια στις Η.Π.Α), μετά την επιβολή του διαφωτισμού. Ο διαφωτισμός αποτελεί ένα σημαντικό πνευματικό κίνημα, που τοποθετείται στα τέλη του 17ου αιώνα και στις αρχές του 18ου , το οποίο οι ίδιοι οι Γάλλοι διαφωτιστές αποκάλεσαν «Siècle des lumières», θεωρώντας εαυτούς φωτοδότες. Ο διαφωτισμός παρατηρήθηκε αρχικά στη Γαλλία και αργότερα στις άλλες χώρες της Ευρώπης αλλά και έξω απ' αυτή, προετοιμάζοντας παράλληλα το έδαφος για τη Γαλλική Επανάσταση. Οι διαφωτιστές πρέσβευαν τον ορθολογισμό και την πίστη στην πρόοδο, αξιώνοντας αλλαγές σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας, στους πολιτικοκοινωνικούς θεσμούς, την οικονομία, την εκπαίδευση και τη θρησκεία. Τάχθηκαν υπέρ της ατομικής ελευθερίας και εναντίον της τυραννικής διακυβέρνησης και της καταπίεσης που ασκούσε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Βασικός φορέας των νέων ιδεών που έφερε ο διαφωτισμός ήταν η ανερχόμενη αστική τάξη που μέχρι εκείνη την εποχή παρέμενε αποκλεισμένη από το σύστημα της φεουδαρχικής απολυταρχίας2.
Μέσα από αυτό το ιδεολογικό πλέγμα που διαμορφώνεται, δημιουργούνται δύο κυρίαρχες και ταυτόχρονα αλληλοσυγκρουόμενες τάσεις, από τη μία η κυρίαρχη πλέον νεωτερική τάση, των διαφωτισμένων επιστημόνων, που διψούν για εκδίκηση και εξουσία, και από την άλλη η ηττημένη κοινωνικά και πολιτικά προνεωτερική τάση, των θρησκευομένων (με αιχμή του δόρατος κυρίως την ρωμαιοκαθολική εκκλησία). Αυτές οι δύο απομακρυσμένες μεταξύ τους καταστάσεις, χαρακτηρίζονται για τις θεμελιώδεις διαφορές τους. Η μεν πρώτη, αναδεικνύει τη επιβολή της λογικής μαζί με τον υλισμό ως τους κυρίαρχους άξονες, του νέο-αναδυόμενου αστικού - καπιταλιστικού περιβάλλοντος, όπου καλείται να ζήσει από εδώ και εμπρός η ανθρωπότητα, και από την άλλη η πληγωμένη αρχικά, και συνθηκολογημένη πεσμένη στα γόνατα στη συνέχεια, χριστιανική εκκλησία, τόσο σε δύση όσο και σε ανατολή, με αναγκαστική αποδοχή της νέας κατάστασης και υποταγή της σ’ αυτήν.
Αυτή η αδυναμία της εκκοσμικευμένης συστημικής χριστιανικής εκκλησίας, να αρθρώσει βιωματικό και εμπειρικό ποιοτικό λόγο, απέναντι στον αρμαγεδδώνα της νεωτερικότητας και των εργαλείων της (λογική, τεχνοκρατία, τεχνολογία, υλισμό, νέα ιατρική, φυσική, μαθηματικά), οδήγησε στη κοινωνική παντοδυναμία ενός νέου κόσμου δίχως Θεό και μεταφυσικές αναφορές και αξίες. Σε αυτό συνετέλεσε, και η Ρωσική Επανάσταση των μπολσεβίκων, του 1917 στη Ρωσία, που σε συμπληρωματικό τρόπο με τους αστούς – καπιταλιστές, επεδίωξε την εξαφάνιση τόσο των θρησκευτικών αξιών, όσο και των μεταφυσικών αναζητήσεων, της ψυχοσωματικής ανθρώπινης ύπαρξης ως ολότητας, απλά με πιο χυδαίο και αυταρχικό – ολοκληρωτικό τρόπο.
Έτσι η ανθρωπότητα από τις αρχές ήδη του 20ου αιώνα, άρχισε να βιώνει την κοσμοκρατορία της ύλης, με «αυτοκράτορα» στο θρόνο εξουσίας της κοινωνίας, την πεπερασμένη και σχετική ανθρώπινη λογική. Αυτό φυσικά είχε σαν αποτέλεσμα, πλήθος εκτροπών, που οδήγησαν την ανθρωπότητα του 20ουαιώνα, σε δύο παγκόσμιους πολέμους με πλειάδα θυμάτων, και στη δημιουργία ενός νέου υπερανθρώπου – Frankenstein, που δεν είχε πλέον ανάγκη το Θεό, αφού είχε περάσει στη ψευδαίσθηση, πως ο ίδιος, θα μπορούσε πλέον να ορίζει και να καθορίζει, τη ζωή ή το θάνατό του και γενικότερα τη μοίρα του.
Αυτή η παρανοϊκή θέαση του κόσμου, οδήγησε τα πράγματα, στο να μετατραπεί η επιστήμη από δώρο Θεού προς τον άνθρωπο και χάρισμα, σε κατάρα και εφιάλτη. Τα μαθηματικά, η φυσική, η χημεία, η τεχνολογία ευρύτερα, έπαψαν να υπηρετούν τον άνθρωπο και τις ανάγκες του για ένα καλύτερο κόσμο, μετατρέποντας την ανθρωπότητα σε ένα ανάλγητο Οργουελικό περιβάλλον. Αυτή η ίδια η νέου τύπου και μηδενικών αξιών ιατρική, η οποία υπήρξε πάντα αναπόσπαστη με την θρησκεία, τη μεταφυσική, την πίστη και τη ψυχοσωματική σωτηρία του ανθρώπου, μεταλλάχθηκε σε μια λογοκρατούμενη βιο-σωματική και μόνο ενασχόληση, με στόχο συνήθως την επαγγελματική καταξίωση, το κέρδος και την νομή εξουσίας, επάνω στον ανυπεράσπιστο, φοβισμένο, συχνά πανικόβλητο και αδύναμο ασθενούντα άνθρωπο. Ενός ανθρώπου που δεν διέθετε πλέον ενεργό, το «δίχτυ ασφαλείας» της πίστης και της ελπίδας, ο οποίος συχνά υπέφερε και υποφέρει, από οδύνη, πόνο και αδιαχείριστο άγχος επερχομένου θανάτου.
Η αγνωστικιστική πνευματικά και θεολογικά ουδέτερη, βιο-σωματική και φαρμακευτική ιατρική του δυτικού κόσμου, έπαψε να έχει ευχαριστιακά χαρακτηριστικά προς τον δωροδότη της γνώσης Θεό, και απέκτησε οίηση, ύβρη, αλαζονεία και κομπασμό, αναδεικνύοντας φαντασιακά τον «σύγχρονο επιστήμονα», θεό υπέρτερο του μέσου ανθρώπου, στη παλαιά θέση που κατείχε ο Θεός. Συνέπεια αυτής της εκτροπής ήταν, να ταυτιστεί με σκοτεινά εταιρικά οικονομικά συμφέροντα, με επιβολή εξουσίας επάνω στις ανθρώπινες συνειδήσεις και ζωές, με την ψευδό-παντοδυναμία του δικαιώματος, επάνω στη ζωή και το θάνατο, και εν τέλει με μια δαιμονική αλαζονεία και οίηση, που αναπόφευκτα επισύρει την Νέμεση.
Η θεραπεία του ανθρώπου, περιορίστηκε και επικεντρώθηκε στα υλικά και βιο-σωματικά του κομμάτια, με συνολική και συλλογική απόρριψη, του όποιου ψυχικού ή πνευματικού κόσμου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση του προσδόκιμου ζωής του ανθρώπου, σε καθαρά «ζωολογικά» επίπεδα. Ενός προσδόκιμου άδειου και απελπισμένου, δίχως παροντικό νόημα και περιεχόμενο, αλλά και χωρίς εσχατολογική διέξοδο και ελπίδα ανάστασης και αιωνιότητας.
Ο άνθρωπος στον 21ο αιώνα, ζει βιολογικά και σωματικά περισσότερο, ΖΗΤΩΩΩ!!!
Ø Για να τρέμει το πόνο και να χλομιάζει στην ιδέα του, χρησιμοποιώντας παυσίπονα πριν ακόμα τα χρειαστεί.
Ø Για να προσπαθεί να κρυφτεί με κάθε μέσον από το θάνατο, και να τον ξορκίζει.
Ø Για να δέχεται, το χρόνο μόνο με ποσοτικά χαρακτηριστικά και σπανίως έως ουδέποτε. με ποιοτικά και αυτό-βελτιωτικά.
Ø Για να παρεμβαίνει, με φρικιαστικό τρόπο να διορθώσει τα «λάθη ενός Θεού», που ο ίδιος βασικά «σκότωσε» στο συλλογικό του ασυνείδητο, και σύμφωνα με τη αλαζονική λογική του, αφορούν: το φύλο του και τα εξωτερικά σωματικά του χαρακτηριστικά, φτάνοντας σε μια «νέα εποχή - new-age», που δεν μπορείς να ξεχωρίσει κάποιος, αν ο διπλανός του είναι άνδρας ή γυναίκα, νέος ή γέρος, υγιής ή άρρωστος, άνθρωπος ή δαίμονας.
Ø Για να τρώει, να πίνει, να καπνίζει, να παίρνει διάφορες θανατηφόρες ουσίες και να ζει εθισμένος και αυτοϊκανοποιούμενος, σε μια αυτοκαταστροφική πορεία οδύνης και θανάτου.
Ø Για να νέμεται, τις ευχαριστήσεις και τρυφές της βιο-σωματικής επίγειας ζωής του, δίχως όρια και φραγμούς.
Ø Για να αδιαφορεί, να αγνοεί και συχνά με εθελοτυφλία και να αρνείται, να δει τι «μέλλειν γενέσθαι» μετά τον τάφο.
Ευτυχώς για άλλη μια φορά το ευγενές λήμμα λαμπρών – πιστών επιστημόνων που δέχονται τη γνώση ως χάρισμα και δώρο δεν χάθηκε, υπάρχει ως εξαίρεση όμως, προς ένα τραγικό και θλιβερό κανόνα.
v Υπάρχουν ακόμη Γιατροί, που κάνουν το σταυρό τους πριν μπουν στο χειρουργείο,
v Υπάρχουν ακόμη Γιατροί, που σέβονται τον ασθενή τους, και του παραστέκουν στο προσκεφάλι, καλύτερα από συγγενείς.
v Υπάρχουν ακόμη Γιατροί, που δεν αλληθωρίζουν προς τις τσέπες των ασθενών τους, ή προς διευθυντικές καρέκλες κλινικών.
v Υπάρχουν ακόμη Γιατροί, που δεν έχουν βραχυκυκλώσει στα συνδικαλιστικά πλοκάμια, με συνεχείς οικονομικές διεκδικήσεις.
v Υπάρχουν ακόμη Γιατροί, που διακονούν με αυτοθυσία τον ψυχοσωματικό άνθρωπο, δίχως να αποδέχονται μόνο το σώμα και να απορρίπτουν την ψυχή.
v Υπάρχουν ακόμη Γιατροί, που βάζουν την ψυχούλα τους, στη διάσωση και θεραπεία του ασθενούς τους
v Υπάρχουν ακόμη Γιατροί, Άνθρωποι, Πνευματοφόροι.
v Υπάρχουν ακόμη Επιστήμονες, που ως επίκεντρό τους έχουν το Θεό και στη συνέχεια, τον ψυχοσωματικό άνθρωπο σε προοπτική «Ζώου Θεουμένου».
Η αλήθεια όμως είναι, πως η βιο-σωματική θεραπεία του ανθρώπου όπως και η ψυχοπνευματική, ανήκει στα χέρια του Θεού, με την βοήθεια και την παρουσία των αληθινών μαθητών και αποστόλων Του, ανά τους αιώνες. Σε αυτούς απευθύνεται ο Χριστός όταν λέει: Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει. Ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται. Σημεῖα δὲ τοῖς πιστεύσασι ταῦτα παρακολουθήσει. Ἐν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια ἐκβαλοῦσι· γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς· ὄφεις ἀροῦσι· κἂν θανάσιμόν τι πίωσιν, οὐ μὴ αὐτοὺς βλάψει· ἐπὶ ἀρρώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι, καὶ καλῶς ἕξουσιν3.
Δυστυχώς η σύγχρονη επίγεια συστημική εκκλησία, αφού έχασε το «πόλεμο», με τον επιστημονικό ορθολογισμό και την υποτιθέμενη παντοδυναμία της ύλης, υποτάχθηκε στα κελεύσματα της αγνωστικιστικής επιστήμης. Αν ο γιατρός, ο επιστήμονας, ο ερευνητής και ο εφευρέτης δεν είναι μαθητές Του Χριστού και μικρός απόστολός Του, αλί και τρισαλί στη κοινωνία και την ανθρωπότητα.
Αρκεί να παρατηρήσει κάποιος πως η επίγεια εκκλησία, υποκλίνεται άκριτα μπροστά στα «θαύματα» της τεχνολογίας και στα «επιτεύγματα» της ιατρικής, για να αντιληφθεί άμεσα, πόσο τραγική είναι η παρούσα κατάσταση.
Το θεραπευτικό κομμάτι τόσο της ψυχής, όσο και του σώματος, έχει εκχωρηθεί, μετά την ήττα της από το διαφωτισμό, στη ουδέτερη επιστήμη. Έτσι έχουμε το οξύμωρο σχήμα, άθεοι και άθρησκοι οργανικοί (φαρμακολόγοι) ψυχίατροι, να ασχολούνται με τη ψυχή του ανθρώπου, δίχως φυσικά να αποδέχονται την πραγματική πνευματική της υπόσταση, αλλά αποδίδοντάς της νευρολογικό και βιολογικό περιεχόμενο, αλλοιώνοντας με αυτό τον τρόπο, τόσο την ουσία όσο και την ορολογία της.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα θα μπορούσε να αποτελούσε η περίπτωση αντιμετώπισης του καρκίνου, αυτής της σύγχρονης ενδημικής μάστιγας, ως καθαρά βιο-σωματικού γεγονότος. Μια αντιμετώπιση που οδηγεί μαθηματικά, σε βεβαιωμένο θάνατο μεγάλου ποσοστού νοσούντων, αφού παραθεωρείται και αγνοείται εκούσια ή ακούσια, η θεραπευτική δύναμη της πίστης – εμπιστοσύνης στο Θεό, που χρησιμοποιεί ως εφαλτήριο τη ψυχή και το νου του ανθρώπου.
Η ιατρική από την εποχή που έχουμε ιστορικές μαρτυρίες ύπαρξής της, υπήρξε κατ’ εξοχήν ολιστικά θεραπευτική, όποτε αυτή βρίσκονταν σε αγαστή συνεργασία και συνέργεια με την θρησκευτική – μεταφυσική πίστη. Γι’ αυτό και δεν ήταν διόλου τυχαία, η συνύπαρξη στο ίδιο πρόσωπο, της λειτουργικής εκείνης ιδιότητας, του ιερέα και του ιατρού. Αυτό την αγαστή συνύπαρξη την παρατηρούμε και την καταγράφουμε, σε μεγάλους ιστορικούς πολιτισμούς που βοήθησαν στη πολιτισμική εξέλιξη της ανθρωπότητας, όπως εκείνου των Ελλήνων, των Αιγυπτίων, των Σουμερίων των Βαβυλωνίων. Μια σύντομη μελέτη των Ασκληπιείων θα βοηθούσε πολύ στη κατανόηση όλων αυτών που αναφέρω εδώ4.
Η σύγχρονη εκκλησία του Χριστού σε ανατολή και δύση, καλείται να κάνει μια επιστροφή – αναστροφή, στις ρίζες του Χριστιανισμού, στους πρώτους τρεις αιώνες. Αφού εκεί είναι που θα βρει, το αληθινό νόημα και το πραγματικό περιεχόμενο, που θα την επαναφέρει από την εκτροπή της εκκοσμίκευσης, αλλά κυρίως, θα ξεκλειδώσει την ψυχοσωματική θεραπευτική της προοπτική.
Πολλοί άνθρωποι σήμερα, επειδή ακριβώς έχει χαθεί η συνέχεια και το νοηματικό περιεχόμενο της αληθινής Χριστιανικής πίστης, που στηρίζεται στη Καινή Διαθήκη, απευθύνονται στην Εκκλησία και στους ποιμένες της, με προϋποθέσεις και ανεπίγνωστες απαιτήσεις, τόσο παγανιστικές όσο και μαγικές, δίχως βαθιά πίστη και αναστάσιμη ελπίδα, δίχως την ενσυναίσθηση πως ο Χριστός, πέρα από Θεάνθρωπος, Διδάσκαλος και Σωτήρας, υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει ως Ψυχοσωματικός Θεραπευτής.
Όσοι νοιώθουμε συνεχιστές της ζωντανής Εκκλησίας, που Εκείνος ίδρυσε με το Λόγο Του, και το Αίμα Του επάνω στο σταυρό, καλούμαστε με αυτοσυνειδησία, ευθύνη, συνέπεια και πνευματική ωριμότητα, που προϋποθέτει φωτισμό από το Άγιο Πνεύμα, να συνεχίσουμε το θεραπευτικό Του έργο, το οποίο όχι μόνον δεν είναι ουτοπία, αλλά είναι το άλας και η πεμπτουσία ενός κόσμου που θέλει να πορευθεί, με πίστη, αγάπη, ελπίδα και χαρά προς τα έσχατα, πέρα και μακριά από υλικές και λογικές αλαζονικές βεβαιότητες και υβριστικές φαντασιώσεις.
______________________________
3Μαρκ. 16:15-18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου