«Ο Θεός μας βοηθάει και όταν δεν υπάρχει κανένας άλλος να μας βοηθήσει, είναι παρών στην μεγαλύτερή μας ένταση, στο σημείο που λυγίζουμε, στο κέντρο της θύελλας. Θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε να περάσουμε μέσα από την απελπισία και όχι να την αποφεύγουμε»
Για άλλη μια χρονιά και πάλι, έφθασε η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Με πλήρη επίγνωση, πως αυτό δεν σημαίνει σχεδόν τίποτε για τους περισσότερους, αφού είναι μια χρονική περίοδος ισοπεδωμένη και υλιστική, όπως όλες οι άλλες. Θα τολμήσω να μιλήσω για το κάτι άλλο, το τόσο διαφορετικό αυτής της περιόδου.
Αυτό το κάτι άλλο είναι το πνευματικό και ψυχολογικό περιεχόμενο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Σε μια εποχή που δεσπόζουν οι βιο-σωματικές προτεραιότητες και οι υλικές εξασφαλίσεις, σε ένα κόσμο που έχει αναδιαταχθεί πλήρως το πρωτεύον σε σχέση με το δευτερεύον, έρχεται ο Χριστός και μας μιλάει για άσκηση, για προσευχή, για νηστεία, για εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία, και εμείς στεκόμαστε αναποφάσιστοι, αδιάφοροι, με ένα νεκρό βλέμμα ανέκφραστο, γυρνώντας μετά από λίγο την πλάτη, και συνεχίζοντας την μάταιη πορεία μας προς τον θάνατο, δίχως σκοπό και νόημα, που να μας συνεπαίρνει.
Κοιτώντας γύρω μας (όσοι καταφέρνουμε να ξεφύγουμε έστω και για λίγο από τον ομφαλοσκοπισμό μας), παρατηρούμε πόση αξία και σημασία, δίνουν άλλοι άνθρωποι διαφορετικών πολιτισμών και θρησκειών σε περιόδους και γεγονότα που σηματοδοτούν, την προσωπική τους αναμέτρηση με την όποια πίστη τους. Έτσι δειγματοληπτικά θα αναφέρω κάποια παραδείγματα.
Εβραίοι:
ü Γιομ Κιπούρ /Yom Kippur / יום כפור
ü Χανουκά / Chanukah / חנוכה
ü Πουρίμ / Purim / פורים
ü Ταανίτ Εστέρ /Ta’anit Esther / תענית אסתר
Μέρες αυστηρής νηστείας και άσκησης, που τηρούνται απαρέγκλιτα από κάθε πιστό και περιτετμημένο Ιουδαίο – Εβραίο.
Μουσουλμάνοι::
ü Κουρμπάν Μπαϊράμ ή γνωστό και ως η γιορτή των θυσιών / عيدالأضحى)
ü Ραμαζάνι / رمضان
Μέρες νηστείας και πνευματικής περισυλλογής, για κάθε πιστό μουσουλμάνο.
Εμείς ως χριστιανοί σήμερα, έχουμε χάσει τόσο την παραδοσιακή μας βάση, όσο και την πνευματική μας αναγωγή, που θα μας επέτρεπαν με συνέπεια και συνέχεια, να πραγματοποιήσουμε τη πορεία μας, προς την πνευματική ολοκλήρωση, την ψυχοσωματική ισορροπία και την ψυχική σωτηρία. Αυτό στις μέρες μας δεν συμβαίνει, παρά μόνο σε κάποιες, μικρές φωτεινές πνευματικές νησίδες.
Οι υπόλοιποι ζούμε σαν να μην ήρθε ποτέ στη γη ο Χριστός, υπάρχουμε σαν να μην υπήρξε ποτέ Ευαγγέλιο, κινούμαστε ως άπιστοι και ημίπιστοι ανεπίγνωστα βαπτισμένοι, φαντασιώνοντας μια εικονική εκκλησία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα, στις απαιτήσεις και στα θέλω μας. Αυτή η στάση, μας διατηρεί ψυχικά και πνευματικά αδιάφορους και αδιάβροχους, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να μπούμε, στην οντολογική σημασία των πραγμάτων και των γεγονότων, που διαδραματίζονται γύρω μας, με ή χωρίς εμάς.
Η οργανική και συνειδητή συνάμα συμμετοχή μας, στη πνευματική και ταυτόχρονα κατανυκτική περίοδο της Μ. Σαρακοστής, θα μας εξασφάλιζε μια διαφορετική θέαση του κόσμου, του χρόνου και του τρόπου, με τον οποίο ζούμε και πορευόμαστε προς το αμετάκλητο γεγονός, του προσωπικού μας θανάτου.
Σε μια εποχή πνευματικής και ψυχικής ερήμωσης, που οι ψυχές των ανθρώπων «στεγνώνουν» η μία πίσω από την άλλη, και τα συναισθήματα αποτελούν πολυτέλεια δυσεύρετη, έρχεται ο Χριστός και μας καλεί ξανά και ξανά, σε έναν διαφορετικό δρόμο και τρόπο ζωής. Για να συμβεί όμως αυτό, χρειάζεται αλλαγή (μετάνοια) και άσκηση (νηστεία και προσευχή, μυστηριακή ζωή), που ως άλλα πνευματικά «εργαλεία», θα μας βοηθήσουν να κατέβουμε στο στίβο των αρετών και να διεκδικήσουμε έπαθλα, στα διάφορα πνευματικά αθλήματα που θα συμμετάσχουμε.
Αν συνεχίσουμε να χάνουμε, να λησμονούμε ή να αδιαφορούμε για το θησαυρό της πνευματικής μας παράδοσης, μετά από πολύ λίγο θα εξαφανισθούμε, ως πολιτισμικές οντότητες και το κυριότερο, θα αποκλειστούμε με τη συγκατάθεσή μας, του νυμφώνος Χριστού.
Σε κάποιους ή περισσότερους, όλα τούτα ίσως να τύχουν μόνο λοιδοριών και απαξίωσης, αλλά αυτό δεν είναι καινούργιο, με τον ίδιο τρόπο οι «πολλοί», πάντα αντιμετώπιζαν, το δύσκολο, το ριζοσπαστικό και το διαφορετικό, που ακολουθούσαν οι λίγοι, βλέπετε το ζήτημα δεν είναι ποσοτικό, αλλά εξόχως ποιοτικό.
Γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι πως ως χριστιανοί, τόσο οι ιερωμένοι όσο και οι λαϊκοί, δεν υπήρξαμε οι καλύτεροι εκπρόσωποι, των λόγων και των έργων του Χριστού και του ευαγγελίου του, να όμως που μας δίνεται μια έξοχη ευκαιρία αυτό να το κατορθώσουμε και να το διορθώσουμε, μέσα από τη νέα γενιά των παιδιών μας. Αν δεν κάνουμε ούτε καν αυτό, και αφήσουμε τα παιδιά μας στη πορεία προς τον όλεθρο και το μηδέν, ένα είναι σίγουρο, πως δεν θα βρούμε τόπο να αναπαυθούμε και να διασωθούμε, όταν και όποτε αυτό χρειαστεί και προκύψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου