Μπορεί ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ερντογάν να επιβίωσε μίας ακόμα απόπειρας ανατροπής του, σαφώς της μεγαλύτερης και επικινδυνότερης, αλλά όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι πρόκειται για μια Πύρρειο νίκη που θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα στο τέλος του. Άλλωστε οι δραματικές αντιφάσεις του «καθεστώτος Ερντογάν», ολοφάνερες εδώ και αρκετό χρόνο τόσο στο εσωτερικό όσο και στις διεθνείς σχέσεις της Τουρκίας, έδειχναν ότι σύντομα θα επέλθει η τελική ρήξη.
Του Νίκου Σταματάκη
Και μπορεί να επιχείρησε πρόσφατα να μπαλώσει τις σχέσεις του με τη Ρωσία και το Ισραήλ, αλλά η γενική εικόνα παρέμενε και παραμένει η ίδια. Οι ίδιες συνθήκες και οι ίδιοι παράγοντες που υποκίνησαν και υπέθαλψαν τους πραξικοπηματίες θα εξακολουθούν να συντρέχουν – και τώρα μάλιστα ακόμα ενεργότερα – για την τελική ανατροπή του Σουλτάνου…
Βέβαια, οι διεθνείς ηγέτες προσποιούνται ότι τάσσονται με την «δημοκρατική νομιμότητα», θέλοντας να αποφύγουν να ερεθίσουν περαιτέρω το «θηρίο», αλλά όλοι ανεξαιρέτως συνομολογούν ιδιωτικώς την «ευχή» να απαλλαγούν από τον Σουλτάνο. Ο Τζον Κέρι μάλιστα στις αρχικές του δηλώσεις από την Μόσχα μόνο που δεν έδωσε συγχαρητήρια στους πραξικοπηματίες…
Οι διαγραφόμενες εξελίξεις ήταν ορατές ήδη από την άφιξη του στόλου του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, μια κίνηση που δεν αποσκοπούσε τόσο στον έλεγχο της ροής των λαθρομεταναστών όσο στον έλεγχο του παρανοϊκού διδύμου Ερντογάν-Νταβούτογλου. Σε σχετική ανάλυση στις 13 Φεβρουαρίου είχαμε χαρακτηριστικά σημειώσει:
«…όπως τώρα βαδίζουν τα πράγματα, με την επερχόμενη δημιουργία κουρδικού κράτους με διέξοδο στη Μεσόγειο και οι δύο τους έχουν εξασφαλισμένη την κρεμάλα σε κεντρική πλατεία της Πόλης ή της Άγκυρας και μάλιστα εντός του έτους»..
Και η μεν αλεπού, ο Νταβούτογλου, αφουγκράστηκε έγκαιρα τα «μηνύματα της Ιστορίας» και λουφάζει, αλλά ο Ερντογάν, μεγαλομανής, αρχομανής σχιζοφρενικός στο έπακρο, τραβάει αγέρωχος το δρόμο προς το τέλος, που δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα είναι τραγικό…
Όλα τα βλέμματα στη συνάντηση Πούτιν – Κέρι στη Μόσχα
Σημαντικά κομμάτια του διεθνούς παρασκηνίου του πραξικοπήματος φαίνεται ότι διαδραματίστηκαν όχι στην Άγκυρα και την Πόλη, αλλά στη Μόσχα όπου, κατά τρόπο μάλλον όχι τυχαίο, συνέβη να είχε προγραμματιστεί για αργά το βράδυ της Πέμπτης, η συνάντηση του Προέδρου Πούτιν με τον επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Τζον Κέρι. Το επίσημο μενού της συνάντησης περιλάμβανε το σχεδιάγραμμα κοινής στρατιωτικής δράσης ΗΠΑ-Ρωσίας κατά της Ράκα, πρωτεύουσας των ισλαμιστών στη Συρία…
Το μέλλον του προέδρου Άσαντ ειπώθηκε ότι ήταν στην ατζέντα, αλλά ο Σύρος πρόεδρος το διέψευσε με τον κατηγορηματικότερο τρόπο, λέγοντας μεγαλοφώνως σε συνέντευξή του ότι οι κ.κ. Πούτιν και Λαβρόφ «ποτέ δεν του ζήτησαν να παραιτηθεί.»
Ασφαλώς ο ρόλος της Τουρκίας, αλλά και το κουρδικό ζήτημα, ήταν στο επίκεντρο των συνομιλιών, αφού δεν νοείται συνολική λύση των προβλημάτων της περιοχής χωρίς αυτά να διευθετηθούν.
Ένα πράγμα δεν χωρά αμφιβολία, ότι το βράδυ της Πέμπτης τόσο οι ρωσικές όσο και οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ήταν απολύτως ενήμερες για το επερχόμενο πραξικόπημα και οι δύο χώρες παρακολουθούσαν τις εξελίξεις εκ του σύνεγγυς και μάλλον σε στενή συνεργασία…
Για τους σχετικά ειδήμονες, δεν είναι δυνατόν να νοηθεί οριστική λύση του «μεσανατολικού» και «κοινός αγώνας κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας» με συμφωνία ΗΠΑ-Ρωσίας, με τον Ερντογάν στην εξουσία της Τουρκίας… Τώρα μάλιστα που το πραξικόπημα απέτυχε ένας μόνος δρόμος απομένει στους «διεθνείς παράγοντες», η ανατροπή του με περισσότερο ευθείες κινήσεις…
Προς την οριστική ανατροπή του Σουλτάνου
Οι ενδείξεις ότι επίκειται οριστική ανατροπή του Ερντογάν είναι πολλές και ορισμένες μάλιστα προϋπήρχαν του πραξικοπήματος:
1) Οι προαναφερθείσες πολλαπλές συγκρούσεις και αντιπαλότητες με όλες τις μεγάλες αλλά και με τις περιφερειακές δυνάμεις (Ιράν, Ισραήλ, Αίγυπτος), στην τελική φάση της κατάρρευσης της γελοίας πολιτικής «μηδενικών προβλημάτων».
2) Η άρνηση του Σουλτάνου να συνεργαστεί ουσιαστικά στον αγώνα κατά των ισλαμιστών, τους οποίους περιέθαλψε και συνεχίζει – ελαφρώς καλυμμένα πλέον – να περιθάλπει και να ενισχύει.
3) Οι τριβές γύρω από την στρατηγικής σημασίας για τον αντι-ισλαμιστικό αγώνα βάση του Ιντσιρλίκ (η οποία σημειωτέον φιλοξενεί αμερικανικά πυρηνικά υπό την επίβλεψη 1,500 αμερικανών στρατιωτικών). Οι τριβές μεταξύ Τουρκίας και Γερμανίας έφτασαν στο έπακρο πριν λίγες μόλις μέρες, με την Γερμανία να απειλεί την μεταφορά αλλού των πολεμικών της αεροσκαφών.
Και χθες, πριν λίγες μόλις ώρες, παρόμοιες τριβές μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ ξεπέρασαν τα όρια, καθώς οι τουρκικές αρχές απαγόρευσαν τις πτήσεις στην περιοχή και …έκοψαν το ρεύμα στη βάση(!!), παγιδεύοντας τους Αμερικανούς στρατιωτικούς σε καθεστώς ομηρείας… Υπάρχει φόβος / σενάριο κυριολεκτικής στρατιωτικής επέμβασης των ΗΠΑ, εφόσον τα πυρηνικά του Ιντσιρλίκ κινδυνεύσουν(!!)… Κατ’ ελάχιστο, υπάρχει μια πολύ καλή πρόφαση για κάτι τέτοιο…
4) Οι εντονότατες επαφές της Δύσης και κυρίως των Αμερικανών με τους Κούρδους του Ιράκ και της Συρίας. Βρισκόμαστε στην τελική φάση – πιθανόν λίγες μόνο εβδομάδες – πριν το οριστικό κτύπημα κατά του Ισλαμικού κράτους επί του εδάφους με την ανακατάληψη της Μοσούλης και την κατάληψη της πρωτεύουσας των ισλαμιστών Ράκα.
Με δεδομένη την αποτυχία του πραξικοπήματος, οι διεθνείς δυνάμεις έχουν μπροστά τους περιορισμένες επιλογές. Η πρώτη από αυτές είναι να συνεχίσουν να παίζουν το γνωστό «θέατρο του παραλόγου» με τον Σουλτάνο Ερντογάν μέχρις ότου κάποιος ή κάποιοι να τον βγάλουν από τη μέση με οποιοδήποτε τρόπο…
Αυτή η επιλογή δεν είναι καθόλου καλή καθώς οι ισλαμικές επιθέσεις παγκοσμίως διαδέχονται η μία την άλλη και όχι μόνο χιλιάδες αθώες ζωές κινδυνεύουν να χαθούν στη βαρβαρότητα των φανατικών του Ισλάμ, αλλά και τεράστιες πολιτικές «επενδύσεις» και «καριέρες» (βλέπε κυρίως Χίλαρι, Ολάντ και Μέρκελ) κυριολεκτικά κρέμονται από μια κλωστή…
Η δεύτερη επιλογή που έχουν οι διεθνείς δυνάμεις είναι να «καβαλήσουν» τις ίδιες τις πολιτικές εξελίξεις (να χρησιμοποιήσουν δηλαδή την δημιουργία του Κουρδιστάν – αρχικά ως αυτόνομων ή ημιαυτόνομων κρατικών οντοτήτων) για να ανατρέψουν τον Σουλτάνο.. Ήδη ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Γιλντιρίμ, αναφέρθηκε πριν λίγες μέρες, μισοαστεία, μισοσοβαρά, σε συγκεκριμένες «κινήσεις αλλαγής των τουρκικών συνόρων»…
Οι ΗΠΑ έχουν αναπτύξει απευθείας σχέσεις με το κουρδικό YPD της Συρίας και έχουν σχεδόν πλήρη έλεγχο του ιρακινού Κουρδιστάν. Αλλά δεν θα μπορέσουν να προχωρήσουν εάν δεν υπάρχει η συναίνεση της Ρωσίας η οποία παραδοσιακά διατηρεί άριστες σχέσεις με το PKK στο τουρκικό Κουρδιστάν… Τελευταία μάλιστα ακόμα και οι Κούρδοι του Ιράκ που μετρούν μερικά εκατομμύρια ψυχές, πήραν τα άρματα…
Ο Ερντογάν επικράτησε στο πραξικόπημα αλλά δεν πρόκειται να επιβιώσει της δημιουργίας του ανεξάρτητου Κουρδιστάν και μάλιστα εντός των συνόρων της Τουρκίας… Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα τον φέρει αμετάκλητα στην κρεμάλα, και μάλιστα με τα χέρια εκείνων που τώρα τον δοξάζουν. Το ποια ακριβώς εικόνα θα έχει η Τουρκία την επαύριον της πτώσης του είναι σταυρόλεξο για πολύ δυνατούς λύτες…
Όσον αφορά τις ελληνικές θέσεις, εφόσον αποτρέψουμε τη γνωστότατη τουρκική τάση εξαγωγής κρίσεων προς δυσμάς, μάλλον θετικά προοιωνίζονται. Το σημαντικότερο είναι ότι σε οποιαδήποτε σενάριο των εξελίξεων ο Ελληνισμός (Ελλάδα και Κύπρος) καθίσταται για μια ακόμα φορά στην τρισχιλιετή Ιστορία του προπύργιο της Δύσης στον αγώνα κατά των επιβουλών εξ Ανατολών. Η δήλωση του Τζόν Κέρι, όπου για πρώτη φορά Αμερικανός επίσημος χρησιμοποίησε τον όρο «εισβολή» (αντί για «επέμβαση») για να περιγράψει τα γεγονότα του 1974 δεν ήταν καθόλου τυχαία και ευχόμαστε να αποκτήσει το νόημα που της αρμόζει, δηλαδή την ανατροπή των αποτελεσμάτων της βάρβαρης εισβολής και κατοχής της Κύπρου…
Νέα Υόρκη, 17 Ιουλίου 2016 – n.stamatakis@aol.com
Πηγή MIgnatiou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου