Βετεράνος πολέμου, λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή ζήτησε να αγγίξει το αγαπημένο του άλογο

Είναι από τις φωτογραφίες που αποτυπώνουν συναισθήματα, που δύσκολα θα μπορούσαν να εκφραστούν με άλλο τρόπο. Ο βετεράνος πολέμου ζήτησε να δει το αγαπημένο του άλογο.

Στις 21 Μαΐου του 1970, ο Ρομπέρτο Γκονζάλες, έκλεινε δυο μήνες θητείας στις ζούγκλες του Βιετνάμ. Σε μια εκκαθαριστική επιχείρηση ρουτίνας σε ένα χωριό, εμφανίσθηκε ένας Βιετκόγκ και τον πυροβόλησε δυο φορές στην πλάτη.

Το κορμί του κόπηκε στην κυριολεξία στα δυο. Η σπονδυλική του στήλη έγινε χίλια κομμάτια. Ο Γκονζάλες επέστρεψε στις ΗΠΑ καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Από τότε μέχρι και πριν από λίγους μήνες ο Γκονζάλες δε σταμάτησε τη ζωή του.

Εργαζόταν δίπλα στα ζώα που λάτρευε. Τα άλογα. Αν και καθηλωμένος αυτό δεν του στέρησε τη δυνατότητα να είναι ένας από τους καλύτερους εκπαιδευτές αλόγων στις ΗΠΑ.

Ζούσε και εκπαίδευε άλογα στη γενέτειρα του στο Πρεμόν του Τέξας. Ήταν ευτυχισμένος. Πριν από 10 μήνες όμως, μια λοίμωξη επιδείνωσε την κατάσταση του. Μεταφέρθηκε στο Σαν Αντόνιο σε ειδικό νοσοκομείο και οι γιατροί είπαν στην οικογένεια του πως δεν υπάρχουν ελπίδες. Ο Γκονζάλες θα πέθαινε από ώρα σε ώρα.

Το ένιωθε και ο ίδιος και το ένιωσε όταν χρειάστηκε να του βάλουν μάσκα οξυγόνου και λίγο αργότερα να τον βάλουν στη μηχανική υποστήριξη. Τότε ζήτησε ένα χαρτί. Με τρεμάμενο χέρι έγραψε δυο ονόματα: Σούγκαρ και Ρίνγκο.

Ήταν τα δυο αγαπημένα του άλογα που τα εκπαίδευε από όταν ήταν πουλάρια. Οι συγγενείς του συνεννοηθήκαν με τα αφεντικά τους και λίγο πριν ο Γκονζάλες αφήσει την τελευταία του πνοή του τα πήγαν να τα δει στο νοσοκομείο. Μια απόσταση 150 χιλιομέτρων.

Τον κατέβασαν με το κρεβάτι στο προαύλιο όπου τον περίμεναν τα άλογα του. Περίμεναν υπομονετικά σαν να ήταν άνθρωποι. Λες και τον αναγνώρισαν, λες και ήταν άνθρωποι τα άλογα πλησίασαν τα κάγκελα του κρεβατιού και ο Ρίνγκο πρώτα και μετά η Σούγκαρ, έγειραν τον μακρύ λαιμό τους και η μουσούδα τους άγγιξε στο πρόσωπο τον Γκονζάλες.

Ο ίδιος αν και είχε τα μάτια κλειστά, αν και είχε υποστεί εγκεφαλικό, αν και δεν μπορούσε να μιλήσει, άρχισε να δακρύζει. Ένα βουβό δάκρυ. Τα άλογα συνέχιζαν να τον αγγίζουν στο κεφάλι και να τον χαϊδεύουν σαν να ήξεραν ότι δεν θα τον ξαναδούν.

Ο βετεράνος του Βιετνάμ αντέχει ακόμη. Οι γιατροί έχουν πει στην οικογένεια του, πως πλέον η ζωή του δεν είναι στα χέρια τους, αλλά στα χέρια του θεού. Όμως ο Γκονζάλες από τότε που συναντήθηκε με τα αγαπημένα του άλογα έχει μια ηρεμία και ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη του…